tag:blogger.com,1999:blog-56200688083962410512024-03-05T11:01:34.688-08:00Dinoukos SpeakingAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comBlogger105125tag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-83965887959780024272016-07-13T12:56:00.002-07:002016-07-13T12:57:03.924-07:00Κάπου Ανάμεσα, Κακό Πράγμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
Πάντα ήθελα να μένω μόνος, ακόμα και σε στιγμές που δεν θα
έπρεπε. Μόνος στο θρανίο στο γραφείο, όταν ήθελα να συγκεντρωθώ. Μόνος στο
σπίτι, όταν ήθελα να διαβάσω. Μόνος στο δωμάτιο για να δω την αγαπημένη μου
σειρά. Μόνος στο τραπέζι όταν παράγγελνα το αγαπημένο μου <span lang="EN-US">delivery.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
Αν με ρωτούσες, δεν το συνειδητοποιούσα. Αντίθετα, θα σου
έλεγα πως είμαι η ψυχή της παρέας. Μετά από πολλά χρόνια φοιτητικής διαβίωσης,
ξανάμεινα με τη μάνα μου. Όχι επειδή το θέλαμε, αλλά έτσι έτυχε να το φέρει η
συγκυρία. Βόλευε. Και στα 24 ξανάμαθα να μοιράζομαι. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Στην αρχή δεν μου άρεσε. Ήταν που και όταν πήγαινα σχολείο,
μέναμε σε μια μεζονέτα και είχαμε χωρίσει τους ορόφους. Σχεδόν δεν βλεπόμασταν,
αν το θέλαμε. Κάτι τα ταξίδια, κάτι τα διαβάσματα, γενικά σολάραμε σε εκείνο το
σπίτι. Στα 24 όμως δεν ήταν έτσι. Στα 24 είπαμε να κάνουμε παρέα. Να αράξουμε
στο σαλόνι να δούμε ταινίες. Να μας πάρει ο ύπνος στους καναπέδες. Να φάμε
παρέα ένα βράδυ στην Κηφισιά, έτσι απλά σουβλάκια. Να πάμε παρέα μέχρι το
Λαγονήσι μια βόλτα με το αμάξι, έτσι για να πιούμε ένα καφεδάκι στη 1 τη νύχτα.
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Να μη στα πολυλέω, η μάνα μου έμοιαζε κυρίως με την καλύτερη
μου φίλη. Με την οποία συγκατοικούσα κιόλας. Μάνα μου είναι βέβαια και με
εκνευρίζει, γιατί γιος της είμαι παναπόλα. </div>
<div class="MsoNormal">
Τώρα, λόγω δουλειάς, μας χωρίζουν αρκετά χιλιόμετρα. Ξέμεινα
σπίτι και παράγγειλα μακαρονάδα (που συνήθως δεν χαρίζω μπουκιά) και κάτι
κοτοπουλάκια που κατάλαβα ότι μας αρέσουν. Και ξέρετε κάτι; Αυτά τα παρείστικα <span lang="EN-US">delivery</span> δεν είναι για έναν. Όσο
ωραίο κι αν είναι το φαγητό στα 27, είναι φτιαγμένο για δύο. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Και επειδή, με αυτά και με αυτά, όταν λείπει η συγκάτοικος,
εγώ είμαι μόνος μου, τελικά μετάνιωσα που πήρα τη μερίδα μόνος μου. Ή μαζί ή
μόνος. Το κάτι ανάμεσα δεν λέει. Ίσα ίσα που σε ενοχλεί. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Γι’ αυτό σας λέω, σε δυάδες να ζείτε. Μετράει. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Υ.Γ. Μου λείπεις μαμά. </div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-52770107453333511062016-01-14T16:56:00.002-08:002016-01-14T17:49:29.830-08:00Ωραίο πράγμα οι ιστορίες…<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="line-height: 21.0pt; margin-bottom: 15.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #262626; font-family: Georgia, serif; font-size: 15pt; line-height: 21pt;">Aπό
μικρός, θυμάμαι, μου άρεσε να στήνω τις δικές μου ιστορίες. Έπαιρνα ένα
πραγματικό πρόσωπο ή περιστατικό και έστηνα γύρω του μια πλούσια πλοκή. Έτσι,
κάθε φορά που έβλεπα έναν άνθρωπο είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ένα
ολόκληρο κρυφό κόσμο να τον περιστοιχίζει.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 21.0pt; margin-bottom: 15.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #262626; font-family: "Georgia","serif"; font-size: 15.0pt; mso-bidi-font-family: Georgia;">Όλα
ξεκίνησαν κάποια Χριστούγεννα, παραπάνω από 20 χρόνια πριν. Τότε, που ο θείος
Αντωνάκης με έπαιρνε αγκαλιά, μου φούσκωνε το κόκκινο ελάφι μου και μου έλεγε
να κάνω ησυχία, αφού οι γείτονες που έμεναν από κάτω θα ενοχληθούν – τι κι αν
μέναμε σε μονοκατοικία. Εκεί στην αγκαλιά του έστησα τις πρώτες μου ιστορίες,
να του τις λέω και εκείνος να χαμογελάει σαν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του
κόσμου. Κανείς ποτέ δεν με κοίταξε έτσι, με τόση καλοσύνη, με τόση περηφάνια. Γι’
αυτό και όταν έφυγε, πείσμωσα και άρχισα να γράφω αυτά που με ενέπνευσε. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 21.0pt; margin-bottom: 15.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #262626; font-family: "Georgia","serif"; font-size: 15.0pt; mso-bidi-font-family: Georgia;">Ξέρεις
τι ωραίο πράγμα είναι οι ιστορίες; Δίνουν αρχή, μέση και τέλος στην πιο μικρή στιγμή της
καθημερινότητάς σου. Αν το καλοσκεφτώ, κάθε πρόσωπο της ζωής μου κρύβει και μια
μικρή ιστορία. Με μένα, για μένα, ίσως αληθινή, ίσως φτιαχτή. Γιατί, τι σημασία
έχουν οι άνθρωποι, αν δεν γίνουν κομμάτι της ιστορίας σου; Όλοι μας μια ιστορία
είμαστε. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 21.0pt; margin-bottom: 15.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #262626; font-family: "Georgia","serif"; font-size: 15.0pt; mso-bidi-font-family: Georgia;">Πόσες
ιστορίες δεν έστησα μόνος μου; Και μάλιστα οι ωραιότερες ιστορίες είναι αυτές
που έζησα και μόνος μου. Δεν είχα κανέναν να μου τις λερώσει, να μου τις γειώσει,
να μου πει την αλήθεια ίσως. Οι ιστορίες μου έχουν αφορμή, πρόλογο, κορύφωση
και αυλαία. Ακόμα και οι πιο σκοτεινές, τα έχουν όλα. Ακόμα και αυτές που θέλω
να ξεχάσω, οι οδυνηρές, έχουν καταχωρηθεί μέσα μου ως ιστορίες διδακτικές για
το μέλλον. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 21.0pt; margin-bottom: 15.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #262626; font-family: "Georgia","serif"; font-size: 15.0pt; mso-bidi-font-family: Georgia;">Όμως
αυτές που λατρεύω είναι οι ιστορίες αγάπης. Εκεί δίνω πόνο. Θυμάμαι μικρούλης,
κάθε βράδυ, έγραφα για μια ιστορία αγάπης. Σήμερα, έχουν περάσει 10 χρόνια και
βάλε, μόνο που η ιστορία αυτή είναι τόσο λαμπερή στη ψυχή μου και όταν τη
θυμάμαι χαμογελάω μόνο. Και δεν στο κρύβω πως ζω για να γράψω τη συνέχειά της.
Και πες με ονειροπόλο, μα το ξέρω πως θα κάνω τα πάντα για να ολοκληρωθεί. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 21.0pt; margin-bottom: 15.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #262626; font-family: "Georgia","serif"; font-size: 15.0pt; mso-bidi-font-family: Georgia;">Πόσο
περήφανος θα ήταν ο θείος Αντωνάκης για αυτό που έγινα… Ένας μικρός, σύγχρονος
παραμυθάς. Θα έσκυβε, πανύψηλος και αντρίκιος καθώς ήταν, θα μου έδινε ένα φιλί
και θα μου έλεγε «</span><span lang="EN-US" style="color: #262626; font-family: "Georgia","serif"; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Georgia;">Bimbo</span><span style="color: #262626; font-family: "Georgia","serif"; font-size: 15.0pt; mso-bidi-font-family: Georgia;">, τα καταφέραμε!». Και είμαι
σίγουρος πως από εκεί που είναι, αυτή τη στιγμή χαμογελάει. Γιατί οι αγκαλιές
του με έκαναν καλύτερο – καλύτερο από τους άλλους, καλύτερο από καθένα που δεν
εκτιμά τις ιστορίες. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 21.0pt; margin-bottom: 15.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #262626; font-family: "Georgia","serif"; font-size: 15.0pt; mso-bidi-font-family: Georgia;">Οι
ιστορίες… Να τις αγαπάτε τις ιστορίες. Να τις λέτε στους φίλους σας. Ακόμα και
πειραγμένες, αν θέλετε. Δεν πειράζει. Αρκεί όταν τις λέτε να μη χάνουν το νόημά
τους. Ο κόσμος θυμάται τις ιστορίες, νομίζει πως έχει μάθει ένα κρυφό μυστικό
και το διαλαλεί με ενοχική μανία. Και αν θέλουμε να δώσουμε αξία στη στιγμούλα,
όλοι έχουμε μια ιστορία να διηγηθούμε για αυτή. Και αν φτάσει κάποια μέρα η
στιγμή να γίνω εγώ ο Αντωνάκης, οι ιστορίες μου θα ‘ναι αυτές που θα θέλω ο
ανηψιός μου να θυμάται από μένα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 21.0pt; margin-bottom: 15.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #262626; font-family: "Georgia","serif"; font-size: 15.0pt; mso-bidi-font-family: Georgia;">Γιατί
οι ιστορίες μου είμαι εγώ. Και εγώ είμαι γεμάτος από ιστορίες.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 21.0pt; margin-bottom: 15.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #262626; font-family: "Georgia","serif"; font-size: 15.0pt; mso-bidi-font-family: Georgia;">Κ.<o:p></o:p></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-68555963280670160342015-06-27T15:57:00.003-07:002015-06-27T15:57:28.047-07:00Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Microsoft Sans Serif', sans-serif;">Γεννήθηκα
στην πιο «αναπτυσσόμενη» εποχή της Ελλάδας, στα τέλη του 1988. Τότε, η Ελλάδα
προσπαθούσε να γίνει Ευρώπη. Ο Έλληνας ποτέ δεν έγινε, αυτό είναι μια άλλη
υπόθεση.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Θυμάμαι
να ακούω τον πατέρα μου να λέει πως το 1988 θα μπορούσε η οικογένειά μου να
χτίσει το ξενοδοχείο της με τίποτα «γιατί τότε υπήρχαν τα ΜΟΠ». Δεν το έκανε,
γιατί ο παππούς μου ήταν ένας κλασικός Έλληνας επιχειρηματίας που δεν άκουγε. Δεν
βαριέσαι, να ‘ναι καλά και για αυτά που έκανε. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Παράλληλα,
ο πατέρας μου δούλευε μερόνυχτα σε πολυεθνικές του ’90 για να γίνει αυτό που
είναι, ενώ η μητέρα μου από το 1990 ανέλαβε μια επιχείρηση που της δόθηκε με
«απευθείας ανάθεση», χωρίς να το ζητήσει η ίδια. Όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Για πάνω
από 20 χρόνια. Γιατί; Επειδή δουλεύανε όλοι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Στο
μεταξύ εγώ παρακολουθούσα τα πρότυπα. Βοηθούσα όπου μπορούσα. Θυμάμαι να
κοιμάμαι στα γκρι 70</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">s</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">
</span><span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">δέρματα
μιας Μερσεντές του ’71, μέχρι η μαμά μου (περίπου 25 ετών τότε) να μιλήσει με
ένα κάρο απατεωνίσκους που έχτιζαν την επιχείρησή της. Θυμάμαι και τον μπαμπά
μου να με αφήνει σε μια σουίτα ξενοδοχείου, ενώ εγώ φοβόμουν να μείνω μόνος μου
στα 5 μου, για να κατέβει δυο ορόφους πιο κάτω, επειδή βράδυ Πρωτοχρονιάς
έβγαζε αποτελέσματα της χρονιάς. Ποτέ δεν παραπονέθηκα που όλοι στην οικογένειά
μου δούλευαν τόσο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Μεγάλωσα
και ξεκίνησα να δουλεύω κι εγώ μαζί τους. Από τα 11 μου, κάθε καλοκαίρι μου το
έφαγα δουλεύοντας. Κάθε χρονιά δεν πήγαινα διακοπές, κάθε μεσημέρι δεν μπορούσα
να πάω σε μια παραλία επειδή η θέση μου ήταν στην επιχείρηση της οικογένειάς
μου. Έμαθα να κάνω «αφίξεις» στα 11 για να βοηθάω τη μαμά μου, έμαθα να πουλάω
κοκακόλες σε χαζοχαρούμενους Βρετανούς, έμαθα τα πάντα, όσα χρειαζόταν η
οικογένειά μου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Μετά
μεγάλωσα κι άλλο. Άφησα τη ζωή μου στην Αθήνα, πήγα στο νησί μου. Φαντάσου γιατί…
Γιατί όλοι δουλεύαμε και εκεί θα ήταν πιο αποδοτικό όλο αυτό. Μας εξαπάτησαν –
για εύσημο το ‘χω. Δεν γίναμε κακοί άνθρωποι, δουλέψαμε περισσότερο. Πλέον τα
πράγματα ήταν 50-50. Εγώ και η μάνα μου. Μέχρι τα 21 μου δούλευα όσο περισσότερο
μπορούσα, γιατί αυτή ήταν η θέση μου απέναντι στην κοινωνία. Δεν παραπονέθηκα
στιγμή που διάβαζα νύχτες μόνος μου, ενώ η μαμά μου γυρνούσε από τουριστική
έκθεση σε τουριστική έκθεση, από χώρα σε χώρα, για το καλό πρωτίστως του τόπου της
και ύστερα της επιχείρησής της - ίσως για ίδιον όφελος δεν έκανε τίποτα
σημαντικό στην συνδικαλιστική της δράση). <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Στα
22 μου τέλειωσα τις σπουδές μου και ξεκίνησα το όνειρό μου. Φανταστείτε λίγο τι
έκανα… Δούλεψα. Η εκκίνησή μου ήταν η πιο μαγική, αλλά και η πιο απογοητευτική
που θα μπορούσε. Δούλεψα με αυτούς που θαύμαζα και η κατάσταση κατάφερε να τους
απομυθοποιήσουν. Όμως δεν το έβαλα κάτω, δούλευα μέχρι την τελευταία ώρα. Και αυτό,
επειδή η αγορά εργασίας στην ουσία της είναι δίκαιος μηχανισμός, απέδωσε. Παράπονο
δεν έχω. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Και
έτσι συνεχίζω μέχρι σήμερα. Λυσσάω τις ώρες που δεν δουλεύω. Ζω μέσα από αυτό. Και
στήριξα όλη μου τη φιλοσοφία στο να δουλεύω περισσότερο για να μην μπορεί
κανένας να μου πει πως αυτά τα λίγα ή πολλά που απολαμβάνω τα έχω παράνομα. Τιμώ
αυτούς που με πλήρωσαν, θυμάμαι αυτούς που δεν το έκαναν. Επίσης, δεν ξεχνώ
ποτέ και αυτούς που δεν εκτίμησαν ποτέ την αμέριστη διάθεσή μου να δουλέψω. Με εκνευρίζει
να μην το βλέπει κάποιος αυτό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Σε
λίγους μήνες γίνομαι 27. Τα τελευταία 15 χρόνια, λοιπόν, δουλεύω. Διάβαζα και
δούλευα. Πήγαινα πανεπιστήμιο και δούλευα. Είχα τη δυνατότητα να βγαίνω τα
βράδια, αν είχα αντοχές, επειδή δούλευα. Έκανα ταξίδια, επειδή δούλευα. Ό,τι
έχω το δούλεψα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Σαν
και μένα υπάρχουν δεκάδες παιδιά στην ελληνική κοινωνία. Δεν είμαστε όλοι
ίδιοι. Δεν τα βρήκαμε όλα έτοιμα. Μπορεί να βρήκαμε κάποια, όχι όλα όμως. Επίσης,
μπορεί αυτά που βρήκαμε, να βοηθήσαμε να συνεχιστούν ή να γίνουν περισσότερα. Είναι
άδικο να βρεθούμε, στην πιο παραγωγική φάση της ζωής μας, σε μια χώρα με
οικονομικό, εμπορικό, πολιτιστικό και αναπτυξιακό εμπάργκο. Είναι άδικο να τιμωρηθεί
ένας λαός για πράγματα για τα οποία δεν ευθύνεται. Είναι άδικο να ακυρωθούν
ό,τι σπουδές έκανα – γιατί φυσικά η ενωμένη Ευρώπη είναι πολύ διαφορετική αγορά
από οποιαδήποτε άλλη. Είναι άδικο να βρεθώ εκτός των ονείρων και των προσδοκιών
μου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Γεννήθηκα
στην Ελλάδα. Μια ευρωπαϊκή χώρα, από το 1979. Η ΟΝΕ και το ευρώ είναι κάτι πολύ
μεταγενέστερο, για το οποίο ο Έλληνας δεν ρωτήθηκε. Θα πρέπει να αναγνωρίσει
επιτέλους η Ευρώπη ότι η Ελλάδα είναι μέλος της. Δεν είναι το άπορο ανιψάκι της,
που δεν θα του πάρει λαμπάδα το Πάσχα. Αν βρεθούμε εκτός ΕΕ, θα είναι
καταστροφή. Αν μείνουμε εντός ΕΕ, έτσι όπως το θέλουν, θα είναι επίσης μια
καταστροφή. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Γιατί
η Ελλάδα πρέπει να τιμωρηθεί με μια καταστροφή; Τι ακριβώς έκανε για να το
πληρώσει αυτό; Δεν έκλεψε τα χρήματα που χρωστά, της δόθηκαν. Ίσα ίσα βοήθησε
για να κερδηθούν εκατομμύρια ευρώ στην πλάτη της, εκατομμύρια που τώρα
βρίσκονται σε ευρωπαϊκούς λογαριασμούς μακριά από τη χώρα που τα παρήγαγε επί
δεκαετίες. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Δεν
είμαι ειδικός, δεν είμαι καν γνώστης. Είμαι απλά ένας άνθρωπος που δεν θέλω να δω
τη χώρα μου, τους συνανθρώπους μου, να ζουν με δελτία, χωρίς βασικά αγαθά,
χωρίς το δικαίωμα στο ρεύμα, το νερό, τη μάθηση και την εργασία. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Μου
λείπει το 2004, αλλά πλέον μου λείπει και η ελπίδα μου για το αύριο. Και αν με
ρωτάτε γιατί είμαι τόσο απαιτητικός απέναντι στο αύριο, θα σας πω αυτό ακριβώς
με το οποίο ξεκίνησα. Έχω δουλέψει πάρα πολύ για να με καταδικάσεις έτσι,
αγαπημένη μου Ευρώπη. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-1328106950384901542015-03-16T11:47:00.002-07:002015-03-16T12:04:32.993-07:00Πιο ωραία είναι η μάχη, όταν δεν υπάρχει ελπίδα. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="margin-bottom: 0in; page-break-before: always;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe12mF6hVjQNlhyphenhyphenho1zdnuVo3esIC8IGvhouBsTNjbCqJhYuUdNo-ESeATthDE6TMHgaSPwV5Rm3fD225Me9UyeYjSpw5GMMiDZzXwmt1Y71FdrGuriR4pZUDbUfmA6poiCPRf_0Dk1d4M/s1600/Cyrano-2.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe12mF6hVjQNlhyphenhyphenho1zdnuVo3esIC8IGvhouBsTNjbCqJhYuUdNo-ESeATthDE6TMHgaSPwV5Rm3fD225Me9UyeYjSpw5GMMiDZzXwmt1Y71FdrGuriR4pZUDbUfmA6poiCPRf_0Dk1d4M/s1600/Cyrano-2.png" height="180" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Και κάπως
έτσι η αυλαία πέφτει. Σε λίγες μέρες ο
Βαγγέλης Γιακουμάκης θα είναι μια
ανάμνηση. Όπως ανάμνηση έγινε και το
<span lang="en-US">Norman Atlantic, </span><span lang="el-GR">τα
αεροπλάνα που χάθηκαν, το ατύχημα στα
Τέμπη, το «Σάμινα» και καμιά δεκαριά ακόμα εθνικά
δράματα που τα ζήσαμε σε ζώνη υψηλής
τηλεθέασης – εσχάτως και ευκρίνειας. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<span lang="el-GR">Σε μια χώρα
που καταρρέει, ως λαός ζητάμε ουσιαστικά
οι ξένοι να δείξουν ανοχή και συμπόνια
στην κατάντια που μας έφεραν οι ίδιες
μας οι επιλογές. Στη χώρα που η γλώσσα
της εμπεριέχει το φιλότιμο, λέξη που
δεν μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα γιατί
ίσως δεν ξέρουν τι περιγράφει, γινόμαστε
θεατές εθνικών δραμάτων και μετά τα
ξεχνάμε, έτσι γιατί ήρθε κάτι άλλο να
μας κλονίσει. Συμπόνια πουθενά. Μόνο
ενδιαφέρον μέχρι να κλείσει η οθόνη, η
σελίδα, η εφημερίδα.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<span lang="el-GR">Στεναχωρήθηκα
πολύ με το συμβάν, μα ακόμα περισσότερο
στεναχωρήθηκα με εμάς. Κατάλαβα πως όσα
χρόνια κι αν περάσουν, κάθε οικογένεια
έχει μια πληγή. Μια πληγή που διαιωνίζεται.
Αν άκουγα τον πατέρα μου, θα έπρεπε να
κράζω κάθε κοπέλα που είναι χοντρή ή
άσχημη, γιατί δεν είναι αυτό που ο μπαμπάς
του περιέγραφε ως «μουνάρα». Έτσι έμαθε
κι αυτός να λέει, δεν τον παρεξηγώ. Αν
άκουγα τον περίγυρο, θα έπρεπε να δείξω
μηδενική ανοχή σε κάθε είδους
διαφορετικότητα. Αν άκουγα τους μερικούς
δασκάλους μου, δεν θα έπρεπε ποτέ να
ασχοληθώ με αυτό που ονειρευόμουν. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<span lang="el-GR">Πολύ συνειδητά
δηλώνω πως το χειρότερο </span><span lang="en-US">bullying
</span><span lang="el-GR">το δέχθηκα από μία
καθηγήτρια μου, όταν πήγα να πάρω το
αποδεικτικό των βαθμών μου για την
εισαγωγή μου στο Πανεπιστήμιο, όταν
γύρισε ειρωνικά και μου είπε ότι δεν
πρόκειται να γίνω ένα καθηγητής «σαν
κι αυτούς...». Ναι, αν γινόμουν καθηγητής,
θα ήμουν ένας πολύ καλύτερος καθηγητής.
Αν γινόμουν καθηγητής θα ήθελα να είμαι
ένας άνθρωπος που θα βρισκόταν εκεί για
να μοιραστεί με τα παιδιά κάποιες
γνώσεις, αλλά κυρίως να τα μάθει να ζουν
ελεύθερα. Με αξίες, ιδανικά, ήθη και
έθιμα που αξίζει και όχι που πρέπει να
μεταφέρουμε από γενιά σε γενιά. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<span lang="el-GR">Ναι, το
παραδέχομαι. Ήμουν ένας «Βαγγέλης», που
έτυχε να έχω μια μάνα που με στήριζε και
δυο, τρεις φίλους που είχαν το σθένος
να σταθούν δίπλα μου κάτι βράδια και
πρωινά που δεν ήθελα να βγω από το σπίτι
μου. Αυτή η μικρή ομάδα των 4-5 ατόμων με
έκανε να συνεχίσω, μου έδωσε την ελευθερία
που δεν απέκτησαν ποτέ οι άνθρωποι που
με πυροβολούσαν καθημερινά, λεκτικά ή
πρακτικά. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<span lang="el-GR">Τσατίζομαι
που παιδιά σαν τον Βαγγέλη, σε κάθε μήκος
και πλάτος της γης, το βάζουν κάτω. Σε
καταλαβαίνω ρε φίλε, αλλά όχι, δεν το
αξίζουν τα καθάρματα να τους κάνεις τη
χάρη. Αλλά εδώ είναι που χρειάζονται οι
οικογένειες, αλλά και οι εκπαιδευτικοί.
Καταλαβαίνω γιατί το έκανες, ρε Βαγγελάκη.
Σε καταλαβαίνω γιατί πέρασε και από το
δικό μου το μυαλό κάποτε. Και να σου πω
κάτι; Δεν ξέρω ποιος είναι ο πιο δυνατός
από τους δυο μας. Εγώ, που μηδένισα τα
κοντέρ, έβαλα μπροστά το όνειρο (που
<strike>κάποιος</strike> η μάνα μου μου δίδαξε πως είναι
πάνω από όλα) και προσπάθησα πέντε
πράγματα παραπάνω, έξω από τις απαγορευμένες
ζώνες; Εσύ, που είπες “δεν πάει άλλο,
εγώ φεύγω από αυτόν τον κόσμο που δεν
με θέλει μαζί του” και έκοψες το νήμα;
Δεν ξέρω. Το σωστό είναι αυτό που έκανα
εγώ, το ξέρω. Αλλά </span><span lang="en-US">more or
less, </span><span lang="el-GR">ακόμα τυραννιέμαι να
αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας. Κι
αυτό που έκανες, θέλει δύναμη πολλή.
Αλλά να ξέρεις, φίλε, πως έγινες αφορμή
για κάτι μεγάλο. Έγινες αφορμή να μιλήσουν
άνθρωποι σε αυτή τη χώρα και αυτό είναι
κάτι που θα θυμόμαστε πάντα. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<span lang="el-GR">Όσο για την
κοινωνία που ζω, μεγαλώνω και ίσως φέρω
και ένα παιδί να ζήσει σε αυτή, στην
τελική, δεν ενδιαφέρομαι. Έμαθα να
σέβομαι αυτόν που νιώθω ότι έχει μια
ανοιχτή αγκαλιά για τον καθένα. Έμαθα
να σέβομαι τη διαφορετικότητα και εφόσον
με ενοχλεί -ναι και μένα με ενοχλεί η
υπερβολή της- να της δίνω χώρο να ζήσει,
να αναπνεύσει και να δημιουργήσει εκεί
που αισθάνεται η ίδια αποδεκτή. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<span lang="el-GR">Αλήθεια,
πόσες φορές σκεφτήκατε να δείξετε
αποδοχή στον διπλανό σας για αυτό που
είναι; Δεν μιλάω ούτε για σεξουαλικές
συμπεριφορές, ούτε για ακρότητες. Μιλάω
για τα χαρακτηριστικά αυτά, του καλύτερού
σας φίλου, που δεν δεχθήκατε ποτέ. Ξέρω
καλά κατά πόσο με αποδέχονται ακόμα και
οι στενότεροι μου φίλοι. Και το ζυγίζω
μέσα μου, πιστέψτε με. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<span lang="el-GR">Όσο για εσάς,
φιλαράκια, που προσπαθείτε να νικήσετε
το τέρας, μια λύση υπάρχει. Ανακωχή. Όσο
φυσάει, η πυρκαγιά θεριεύει. Όσο απαντάς,
το κακό μεγαλώνει. Βλέπουν ότι μασάς
και στο κάνουν χειρότερο. Μη μασάς. Ζήσε
εσύ, όπως θες. Την κάθε σου μέρα. Αν είναι
να κλείσεις την πόρτα σου, πίστεψέ με
υπάρχουν διέξοδοι. Δες τηλεόραση, άκου
μουσική, μίλα στον υπολογιστή, διάβασε
βιβλία, ασχολήσου με ένα άθλημα αφού
εξακριβώσεις πως δεν είσαι έρμαιο του
κινδύνου που σε κατατρέχει. Γενικά, αν
ο δρόμος που μπήκες είναι ή στον έκαναν
προβληματικό, πίστεψέ με υπάρχει κι
άλλο δρομάκι. Ίσως δεν είναι εθνική
οδός, αλλά θα σε πάει κάπου. Μακριά από
το πρόβλημα. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<span lang="el-GR">Και αγαπημένη
μου κοινωνία, άντε και γαμήσου για το
τι θα πεις. Εγώ είμαι εδώ, ακόμα εδώ.
Ψάχνω έναν άνθρωπο να βρω. Και θα τον
βρω. Όπως πίστεψε πως θα γλιτώσω από τα
άσχημα, θα καταφέρω να φέρω κοντά μου
και τα πιο ωραία. Γιατί η ζωή είναι δρόμος
και εγώ οδηγός. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<br />
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-53485836095039834132015-02-24T17:13:00.004-08:002015-02-24T17:39:50.879-08:00Το τέρας στο τέλος του πύργου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
Υπάρχουν κάποια παιδιά που στη ζωή τους αντιμετωπίζουν
δυσκολίες. Ας το παραδεχτούμε, δεν είναι και τόσο τυχερά. Το υλικό από το οποίο
είναι φτιαγμένη η ψυχή τους δεν έχει την ίδια σκληράδα με κάποια άλλα παιδιά. Μπορεί
το μεγαλείο της ψυχής τους να είναι δεκάδες φορές μεγαλύτερο, οι αντοχές τους, όμως,
είναι περιορισμένες.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Υπάρχουν παιδιά που φοβούνται να πάνε στο σχολείο το πρωί,
όχι επειδή δεν έχουν διαβάσει καλά τη «μετάφραση» στα Αρχαία, αλλά επειδή
φοβούνται αυτόν που είδαν στην πόρτα του σχολείου τους. Υπάρχουν παιδιά που δεν
ήξεραν πώς και αν θα πάνε πενθήμερη στο Λύκειο, επειδή ήξεραν καλά ότι οι
όποιοι φίλοι είχαν δεν ήταν αρκετοί ώστε να βγουν μπροστά και να πουν πως τα
θέλουν στο δωμάτιό τους κατά τη διάρκεια της εκδρομής. Υπάρχουν παιδιά που
μπαίνοντας στην τάξη δεν ξέρουν ποιους απολίτιστους μπορεί να συναντήσουν δίπλα
στην πόρτα και τι βρωμιές θα ακούσουν για την ύπαρξή τους. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Υπάρχουν παιδιά που λίγο έλειψαν να το βάλουν οριστικά κάτω
και να μην αγωνιστούν για τίποτα από όλα όσα ονειρεύτηκαν, επειδή κάποιοι αμόρφωτοι
άνθρωποι τους είπαν «πρέπει να φύγεις από εδώ» θεωρώντας μια μικρή πόλη της επαρχίας
το γκέτο που τους κληρονόμησε ο μπαμπάς ή ο τραμπούκος θείος τους. Υπάρχουν
παιδιά που έσφιξαν τα δόντια τους για να μην ξεσπάσουν σε λυγμούς,
ακούγοντας δεκάδες προσβολές κατά τη διάρκεια πολλών, πολλών ημερών, μπροστά στους
φίλους τους. Υπάρχουν παιδιά που έφτασαν στα άκρα. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αυτά τα παιδιά ήταν που έβρισκαν διέξοδο στο γράψιμο ή τη
μουσική. Αυτά τα παιδιά κλείστηκαν αρκετά βράδια στο δωμάτιό τους με τον σκύλο τους,
μιλώντας του θεωρώντας πως ήταν ο μόνος φίλος τους. Αυτά τα παιδιά δεν ήθελαν
να πάνε στα ιδιαίτερα μαθήματά τους, που ήξεραν πολύ καλά πως θα διέπρεπαν αν
πήγαιναν, απλά επειδή ένιωθαν τόσο κουρασμένα από το πρωί στο σχολείο. Αυτά τα
παιδιά έψαχναν σωσίβια σε παρέες- λύσεις ανάγκης για χρόνια μέχρι να βρεθεί ένας
άνθρωπος να τα καταλάβει πραγματικά. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν και πείσμωσαν να τα καταφέρουν. Πολλά
από αυτά τα κατάφεραν. Είτε βρέθηκαν πάνω στη σκηνή των βραβείων Όσκαρ, είτε σε
ένα γραφείο προσπαθώντας να μεταδώσουν τη γνώση και τη γνώμη τους σε άλλα
άτομα. Αυτά τα παιδιά σήμερα θεωρούνται άξια παιδιά των γονιών τους – τι κι αν
τότε πολλοί από αυτούς αδιαφορούσαν για το τι περνούσαν. Αυτά τα παιδιά δεν έφταιξαν σε τίποτα γιατί το μυαλό τους δεν έτρεχε πίσω από μια μπάλα
ποδοσφαίρου, όπως όλων των υπολοίπων. Αυτά τα παιδιά ξέρουν τι πάει να
ΠΡΟΣΠΑΘΩ, ΕΛΠΙΖΩ, ΔΟΥΛΕΥΩ, ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ευτυχώς αυτά τα παιδιά κάποια μέρα βρίσκουν φίλους
πραγματικούς. Κάποια μέρα βρίσκουν ανθρώπους να τα αγαπήσουν για αυτό που
πραγματικά κρύβουν στη ψυχή τους. Κάποια μέρα ακούν τη μουσική που τους αρέσει
χωρίς φόβο και πάθος. Κάποια μέρα δεν κλείνονται στο δωμάτιό τους για να
αποφύγουν τα αδιάκριτα βλέμματα. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Δυστυχώς αυτά τα παιδιά εξακολουθούν και ως μεγάλοι να φοβούνται
ποιος θα βρεθεί στον δρόμο τους στην επόμενη γωνία. Αυτά τα παιδιά εξακολουθούν
να φοβούνται μην πληγωθούν. Αυτά τα παιδιά εξακολουθούν να κλαίνε τα βράδια,
γλύφοντας τις πληγές τους που ακόμα πονάνε και ας μην είναι ανοιχτές. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ένα από αυτά τα παιδιά είμαι κι εγώ. Και δεν ντρέπομαι. Για τον
δρόμο που διένυσα. Για αυτά που πέρασα. Για αυτά που κατάφερα. </div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ο σχολικός εκφοβισμός, η βίαιη συμπεριφορά και το <span lang="EN-US">bullying</span><span lang="EN-US"> </span>είναι
έγκλημα κατά της ψυχής ανυπεράσπιστων παιδιών και πρέπει να διώκεται όσο και
ένα έγκλημα εναντίον ενός ενήλικα. Βοηθήστε όλοι ώστε κάθε χρόνο ολοένα και
λιγότερα παιδιά να κλαίνε μόνα στο δωμάτιό τους για όσα αντιμετωπίζουν. </div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-17256384442186810802015-02-14T17:13:00.003-08:002015-02-14T17:14:01.491-08:00Μαθαίνοντας το «όχι» στην αγάπη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Ας κάνουμε
μια συμφωνία. Εγώ θα μοιραστώ μαζί σας κάποια πράγματα και θέλω να κάνετε πως
δεν έχετε επιχειρήματα που θα προσπαθήσουν να καταρρίψουν τις θεωρίες μου. Θα σας
πω στο τέλος γιατί το ζητάω αυτό.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Οι άνθρωποι, ας
το παραδεχτούμε, είναι σκληροί. Δεν ακούν, δεν δίνουν ευκαιρίες, μόνο βλέπουν. Το
χειρότερο είναι ότι δεν βλέπουν σε βάθος, δεν κάνουν καν προσπάθεια να ανάψουν
αναπτήρα στο σκοτάδι. Βλέπουν ό,τι η φύση τους επιτρέπει. Παθητικά, σχεδόν
άβουλα. Η επιφάνεια είναι το αγαπημένο τους. Γι’ αυτό και η κοινωνία μας έκανε
να καλλιεργούμε όχι το μέσα μας, αλλά την επιφάνεια. Καθόλου τυχαία, άλλωστε,
το «γαλλικά και πιάνο» των 60</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">s</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif";">
</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">αντικαταστάθηκε με το
«Κονέ στα πριβέ και </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">personal</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">training</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">»
των 00</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">s</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">.
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Η επιφάνεια
αυτή μας έκανε ξύλινους, σκληρούς, απαιτητικούς. Δεν κάνουμε καμία προσπάθεια
να δώσουμε ευκαιρίες στους γύρω μας. Δεν είμαστε σε διάθεση να ακούσουμε
τίποτα. Θεωρήσαμε όμως ότι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να μας αποδεχτούν. Για αυτό
που είμαστε, γι’ αυτό το τέλειο που χτίζουμε και τελικά φτιάχνουμε ένα καράβι
που μπάζει από παντού. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Δεν ήθελα να
γίνω έτσι. Προσπαθώ να μην μοιάζω σε αυτό που μισώ. Κάνω τον αγώνα μου να μένω
μακριά από αυτό το πάρε- δώσε ψυχών και αναγκών. Δεν το κατακρίνω, απλά δεν
μπορώ να το παρακολουθήσω. Ωστόσο, πού και πού, το απολαμβάνω, γιατί μπορεί η
ψυχή να μην δίνεται, αλλά η ανάγκη υφίσταται. Τώρα αν μετά αισθάνομαι
λερωμένος, είναι ψιλά γράμματα στην όλη ιστορία και σίγουρα περισσότερο
προσωπικό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Με αυτά και
με αυτά, έμαθα κι εγώ να μένω απόμακρος. Για να μείνεις μακριά από το ποτάμι το
μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να μην είσαι πολύ επιρρεπής στο νερό. Αν δεν
βουτήξεις, πώς γίνεται να φοβάσαι μη σε παρασύρει κάτι; Έτσι, λοιπόν, μαθαίνεις
να λες «όχι». Όχι στην ανάγκη, όχι στη ζήτηση, όχι και στην προσφορά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Και κάπως
έτσι, κλείνεσαι. Μαθαίνεις να λες «όχι» στη χαρά, στην απόλαυση. Μαθαίνεις κατά
συνέπεια να λες «όχι» στην αγάπη. Ακόμα και αν η χαρά σε πλησιάζει, εσύ μπορείς
να σκεφτείς τις υποχρεώσεις σου, τις πληγές σου, τα θέλω σου (που όσο πάει και
αυξάνονται). Και στο τέλος μένεις εκεί, στην άκρη της ζωής, να λες «κοίτα πώς
ζουν» οι άλλοι, αυτοί που παρακολουθείς να ζουν. Με τον τρόπο τους. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Δεν μου
αρέσει να λέω «όχι» στην αγάπη. Αλλά λέω. Γιατί πρέπει κάπως και εγώ να
συνεχίσω, να προφυλαχτώ, να εξασφαλίσω την ηρεμία μου. Έτσι είναι τα πράγματα… <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-30451861255473479992015-01-10T18:18:00.002-08:002015-01-10T18:57:21.086-08:00I Am What I Am<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 12px; line-height: 13.8000001907349px;">Επειδή τελευταία ακούω διάφορα, απόψε είπα να σας γράψω λίγο ένα manual για μένα. Και καταρχήν να σας τονίσω πως αυτό το κείμενο θέλω να το έχετε σαν Βίβλο χειρισμού μου. Να το συμβουλεύεστε πριν μου μιλήσετε ή αφού σας πω κάτι που δεν χωράει ο νους σας. Να θυμάστε πάντα πως αν ήμουν ρόλος θα ήμουν η Βίβιαν από το «Κάτω Παρτάλι» και κάπως έτσι θα ήθελα να με αντιμετωπίζετε. Πάμε τώρα στο προκείμενο. </span></span><br />
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 9pt; line-height: 115%;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 9pt; line-height: 115%;">Όπως ξέρετε όσοι με διαβάζετε ή μια μαύρη μοίρα σας έκανε
να με γνωρίσετε, εγώ ταπεινό πλάσμα δεν είμαι. Πέρα από ταπεινό πλάσμα, δεν
είμαι και ένα πράο, καλόβολο, συνεργάσιμο πρόσωπο. Είμαι ένας άνθρωπος που αν
τον είχες συνεργάτη ή θα τον λάτρευες ή θα τον θεωρούσες </span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 9pt; line-height: 115%;">UFO</span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 9pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 9pt; line-height: 115%;">εργατικό,
που για κάποιο λόγο μέσα στο καπιταλιστικό σκηνικό που μεγάλωσε αποφάσισε να
δουλέψει στα </span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 9pt; line-height: 115%;">media</span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 9pt; line-height: 115%;">
</span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 9pt; line-height: 115%;">για
να μη βλέπει Μενεγάκη σπίτι του, χωρίς να πληρώνεται για αυτό. Εντάξει, πολύ
άδικο δεν έχετε όσοι ισχυρίζεστε το δεύτερο.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">Κάποια στιγμή, ίσως, κάποιοι από εσάς μπερδεύτηκαν. Μάλλον
επειδή νομίζετε πως δηλώνω δημοσιογράφος. Δεδομένου ότι ακόμα γράφω όμορφες
εκθέσεις όπως στο Λύκειο, θεωρείτε πως έχω όλα αυτά τα καλά -και συνήθως
αριστερίζοντα- που εμπεριέχει ένας νεαρός δημοσιογράφος στις μέρες μας. Ούτε καν! Αντίθετα, μεγαλώνοντας ήρθα ακόμα πιο κοντά στα πρόσωπα που χάζευα στις αφίσες που είχα μικρός
στο δωμάτιό μου (και σου μιλάω για πληθώρα αξιόλογων προσωπικοτήτων, στις οποίες
συγκαταλέγονται η Δέσποινα Βανδή, ο Νίνο, η Καλομοίρα και όλοι διαπιστευμένοι
φιλόσοφοι της ζωής). Και επειδή εγώ δημοσιογράφος δεν είμαι γιατί ούτε ρεπορτάζ
κάνω, ούτε πολλά από αυτά που άλλοι καταξιωμένοι άνθρωποι γνωρίζουν σε βάθος,
αποφάσισα να δηλώνω κοσμικογράφος. Γιατί; Νομίζω ότι μου ταιριάζει βασικά, άσε
που το έλεγε με πολύ σικ τρόπο παλιότερα η Χριστίνα Πολίτη και ζήλεψα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">Συγγνώμη που σας το χαλάω, αδέρφια μου ξενιτεμένα, αλλά
εγώ είμαι απλά ο Κωνσταντίνος. Αυτό το παιδί που μεγάλωσε στο Χαλάνδρι, έκοβε
βόλτες με τη μαμά του στην Κηφισιά, πήγε κι έμεινε ένα φεγγάρι στην Κεφαλονιά
κι ερχόταν στην Αθήνα για διήμερο ώστε να πάει σε κάνα μπουζούκι και να δει επί
πίστας τη Δέσποινα Βανδή και τη Μάρω Λύτρα. Μετά έμεινε στη Βάρκιζα ώστε να
σπουδάσει απροβλημάτιστα μένοντας κάπου που θα του έφτιαχνε όμορφο φόντο και μετά
από διάφορα σκαμπανεβάσματα του τύπου «πού θα πηγαίνουμε για καφέ, αφού κάηκε
το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Rich</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">;» κατέληξε
να μένει στην Κηφισιά, επειδή βαριόταν να οδηγεί πολύ ώρα κάθε μέρα ώστε να
πάει στη φαντεζί δουλειά που βρήκε να κάνει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">Με τα χρόνια κι εγώ ψήθηκα και πίστεψα πως μπορώ να το
παίξω δημοσιογράφος. Όχι όμως. Η </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">wannabe</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">
</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">κοσμικιά
που κρύβω μέσα μου ξεπηδά ξανά και ξανά και μου θυμίζει πώς έχω ονειρευτεί να
ζω και με τι έχω ταχθεί να ασχολούμαι. Λοιπόν, συγγνώμη και πάλι που σας το
χαλάω, αλλά δεν είμαι αυτό που νομίζετε. Είμαι ένας ευχάριστος τύπος για τους φίλους
του, που λέει ωραίες ατάκες και είναι κατσικωμένος στο σύννεφο που έφτιαξε ο ίδιος
και δεν θέλει να κατέβει από αυτό. Οι εποχές αλλάζουν, το καταλαβαίνω. Και εγώ
δεν πρέπει να είμαι ακόμα το 16χρονο που πήγαινε στη Μάρω Λύτρα για να ακούσει </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">live</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">το «Υπάρχει
Άλλη». Έλα όμως που εγώ είμαι αυτός, απλά 10 χρόνια αργότερα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">Και δεν θα κρυφτώ, θα απολογηθώ. Συγγνώμη που δεν είμαι
όλα αυτά που κάποιοι φίλοι ή γνωστοί νόμισαν πως θα γίνω. Δεν μπορώ να γίνω πιο
άνετος με το εγώ μου ή τουλάχιστον δεν θέλω. Δεν μπορώ να απαλλαγώ από την
τεράστια φωτογραφία- εξώφυλλο της Δέσποινας Βανδή που φιγουράρει πάνω από το
κρεβάτι μου. Δεν μπορώ να πω «όχι» σε ένα πρωινό στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Winter</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Garden</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">GB</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">, γιατί πολύ απλά είναι ωραίο το πρωινό της
Μεγάλης Βρετανίας. Δεν μπορώ και κυρίως δεν θέλω να γίνουν στη ζωή μου πολλά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">Σε γενικότερο πλαίσιο δεν θέλω να πω «όχι» σε αυτό που
έχτισα για μένα. Και το έχτισα με κόπο. Διάβασα, σπούδασα, δούλεψα, πληρώθηκα,
δεν πληρώθηκα, ξενύχτησα, δεν έριξα τη δουλειά που μου ανατέθηκε σε κανέναν
άλλο, έδωσα ευκαιρίες όπου μπορούσα, υποβίβασα την προσωπική μου ζωή σε αστείο
βαθμό για να δουλεύω πάνω σε αυτό που μου αρέσει, ανέχθηκα ιδιοτροπίες από αποτυχημένες
τηλεπερσόνες που νόμιζαν πως έγιναν στιγμιαία ο Σεραφείμ Φυντανίδης, ανέχθηκα
ιδιοτροπίες ανθρώπων που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο βρέθηκαν να μου λένε «καλημέρα»
σε καθημερινή βάση και πολλά άλλα για τα οποία είναι η μόνη φορά γράφω. Και η
τελευταία. Γιατί συνήθως ό,τι κακό μου συμβαίνει, μετά το ξεχνάω. Και γελάω με
την ανάμνησή του. Ή γελάω με την κατάντια του ατόμου που προκάλεσε το κακό σε
μένα. Γενικά εγώ μετά γελάω. Δες το σαν κουσούρι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">Μέσα σε όλο αυτό, βέβαια, κάπου κατάλαβα ότι δεν αξίζει
να ανέχομαι τόσα πολλά. Ναι, στα κείμενά μου δεν μπορώ να κράξω αυτές τις κοπέλες
με τις οποίες θα έκανα παρέα. Το παραδέχομαι, παιδιά. Θα τις έκανα παρέα. Γιατί;
Έλα μου ντε; Εγώ όμως έτσι έμαθα και δεν θέλω να αλλάξω. Και όχι, ειλικρινά το
λέω κι αυτό, τη ζωή μου δεν θα τη ζήσω με τις ενοχές που τη ζουν πολλά πρόσωπα
που γνωρίζω. Όπως έχω γράψει παλιότερα, από χαϊλίκι κανείς δεν πέθανε. Και αυτό
είναι που γουστάρω σε αυτή τη δουλειά, ότι σου δίνει μια πρόσβαση σε ένα
χαϊλίκι που άλλοι προσπαθούν μια ζωή να δημιουργήσουν, ενώ εσύ το έχεις μέσα
σου, από μόνος σου, πίνοντας καφέ στην κουζίνα του σπιτιού σου. Άμα το ‘χεις
μέσα σου, λοιπόν, δεν έχεις ενοχές για αυτό. Και με τον έναν ή με τον άλλον
τρόπο, αρχίζω να πιστεύω ότι έχω ένα αστεράκι μέσα μου, που αστράφτει όλο κ πιο
δυνατά όταν θυμάμαι την Αλίκη ή τη Δέσποινα. Ή την Ελένη σε πολύ πολύ
διαφορετική βάση. Εμπνέομαι από τη λάμψη τους και πεισμώνω να τις φτάσω. Όχι στην
καταξίωση, ούτε στα λεφτά, αλλά στο σταριλίκι. Για μένα, για την καθημερινότητά
μου, για τη στιγμή που παίρνω έναν καφέ και δέχομαι ένα χαμόγελο που ξέρω ότι
με αφορά και μου αφιερώνεται επειδή είμαι διαφορετικός από κάποιους άλλους. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">Όχι, δεν είμαι αστείος. Και κυρίως δεν είμαι ευχάριστος
σε όλους. Επίσης, δεν είμαι φιλικός με όλους. Δεν με αφορούσε ποτέ να γίνω το
παιδί </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Coca</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Cola</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">. Δεν
ταιριάζω με πολλούς, το ξέρω. Όμως ενδιαφέρω πολλούς, ώστε να με σχολιάζουν, να
καταπιάνονται μαζί μου, να διαφωνούν έντονα, ίσως και να ζηλεύουν. Κι εγώ τους ζηλεύω
για κάποια πράγματα. Που συμβιβάζονται με τη μετριότητα και ζουν ευτυχισμένη
μέσα σε αυτή. Που έχουν μια σχέση από τα 20 μέχρι τα 120 και νοιάζονται για
αυτήν. Για διάφορα τους ζηλεύω, που επειδή πιστεύω ότι δεν θα άντεχα, δεν
προσπαθώ να κάνω κάτι κιόλας για αυτά. Ευτυχώς, τον τελευταίο καιρό, τα
ξαναβρήκα με τον εαυτό μου και αρχίζω και γελάω και πάλι με όλα αυτά. Με τις κριτικές,
τις κατινιές, τα μισόλογα και τις μπηχτές. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">Αν νομίζετε πως αυτό που ζω είναι εύκολο γελιέστε. Και να
σου πω και κάτι, φίλε αναγνώστη; Γράφ’ τα όλα και ζήσε αυτό που θέλησες. Τότε,
μικρός, που έφτιαχνες το μέλλον σου, χωρίς κοινωνικές συμβάσεις. Εγώ αυτά
θυμάμαι τώρα τελευταία και χαίρομαι. Πραγματικά χαίρομαι, που παραμένω ένα
16χρονο με φιλόδοξα όνειρα, χωρίς να ντρέπεται για αυτά. Και για αυτά τα όνειρα
δεν ζητάω ποτέ συγγνώμη. Θα προσπαθώ, μέχρι την τελευταία μου στιγμή, να
πραγματοποιήσω ακόμα ένα και ακόμα ένα και ακόμα ένα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">Αν όλα τα παραπάνω τα βρίσκεις μια παλαβά, είμαστε σε
καλό δρόμο. Ποιος σου είπε πως δεν είμαι αρκετά τρελός για επιλέξω να το ζήσω
όλο αυτό; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">Υ.Γ. Ένα «ευχαριστώ» σε όλα τα πρόσωπα που χαίρονται που
οι δρόμοι μας συναντήθηκαν για λίγο, για πολύ ή για πολύ περισσότερο. Όλοι εσείς,
κάνετε τη ζωή μου ομορφότερη. Γιατί είτε ομορφύνατε το χθες μου, είτε
απαρτίζετε το παρόν μου ή με τον τρόπο σας με κάνετε να δημιουργώ καλύτερα
σχέδια για το μέλλον μου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-74839623297344001122014-12-27T16:21:00.005-08:002014-12-27T16:21:50.504-08:00 Φέτος τα Χριστούγεννα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/uGzMaobzt2A?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Απόψε αποφάσισα να σας γράψω για τα φετινά διαφορετικά μου
Χριστούγεννα. Θες επειδή ούτε εγώ δεν με αναγνωρίζω, θες επειδή μεγάλωσα, θες
επειδή βρέθηκα κατά λάθος χωρίς αμάξι; Ό,τι από τα προαναφερθέντα και αν είναι
η αιτία, τα φετινά Χριστούγεννα μου ήταν διαφορετικά.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Νομίζω ότι δεν έχει υπάρξει περίοδος διακοπών στη ζωή μου που
έχω βγει λιγότερο. Γενικά εγώ ήμουν αυτό που περιέγραφε το «είμαι γυναίκα του
γλεντιού» αλλά σε μουσάτη έκδοση. Και θα βγαίναμε και θα μπαίναμε και θα
μεθάγαμε και όλα. Φέτος ήθελα να ‘ναι περίπου έτσι, αλλά η μοίρα (#<span lang="EN-US">spooky</span>) είχε άλλα σχέδια. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ξαφνικά βρέθηκα να ζω ξανά σαν 5χρονο και να περνάω ώρες
ατέλειωτες στο σπίτι μου, δίπλα στο δέντρο και το τζάκι, να πίνω καφέ σε
χριστουγεννιάτικες κούπες και να χαζεύω κάθε τρεις και λίγο το <span lang="EN-US">iPhone</span> για να δω τι νέο έχει
συμβεί στον έξω κόσμο. Όταν αποφάσισα να περάσω το κατώφλι της πόρτας δεν
αποδείχθηκα και πολύ ριψοκίνδυνος. Κατευθύνθηκα στο σπίτι του θείου μου, που
έκανα παρέα με τον αξιαγάπητο σκύλο του και εκεί πάλι δίπλα στο δέντρο και το
τζάκι. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τις φετινές γιορτές, όμως, έκανα δύο μοναδικές εξόδους. Μία
ημέρα πριν ξεμπερδέψω με τα του γραφείου αποφάσισα να πάω στο «ΦΩΣ» να δω τη
σύμπραξη της Νατάσας Θεοδωρίδου και του Γιώργου Θεοφάνους επί σκηνής, μαζί με
πολυαγαπημένους φίλους που πραγματικά κάνουν πιο όμορφη την προσωπική μου ζωή. Επίσης,
μία ημέρα μετά τα Χριστούγεννα, παρέα με μια από τις πιο καλές μου φίλες και
συναδέλφους, πήγα για καφέ. Ξέρετε από αυτούς τους «δεν θα αργήσω μαμά» που
καταλήγουν στο «καλέ εσύ ακόμα ξύπνια είσαι;». Η εμπειρία μας σε ένα άδειο
(κυριολεκτικά) μπαρ με έναν και μοναδικό συμπαθέστατο <span lang="EN-US">barman</span>, που μάλλον μας είδε σαν όαση
παρέας μες στο απόγευμα, νομίζω θα είναι από αυτές τις χριστουγεννιάτικες
στιγμές που θα θυμόμαστε τα προσεχή χρόνια και θα χαζογελάμε. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Και την παραμονή, βρε μονόχνοτε, έκατσες σπίτι; Εύλογο το
ερώτημα, αναμενόμενη η απάντηση. Όταν έχεις σύσσωμη την οικογένειά σου σπίτι,
δεν μπορείς να μη φας ασταμάτητα. Και όταν φας ασταμάτητα δεν μπορείς να πεις
«ναι» ακόμα και στο υπερπάρτυ που σε έχει καλέσει η καλή σου φίλη. Και έτσι
έκατσα με τον μπαμπά, μέχρι τις 4 τη νύχτα, να συζητάω για το <span lang="EN-US">savoir</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">vivre</span><span lang="EN-US"> </span>στα
μπουζούκια, προσπαθώντας να του δώσω λογική απάντηση στο ερώτημα «ποια είναι
επιτέλους η Ελένη Χατζίδου;». </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Και ξέρετε, φίλοι μου, τελικά ήταν από τα πιο ωραία
Χριστούγεννα στη ζωή μου. Δοκιμάστε για μια φορά να πείτε «όχι» σε όλα αυτά που
μπορείτε να κάνετε όλο τον χρόνο και να δείτε αν μπορείτε να αντέξετε τους δικούς
σας ανθρώπους για τρία 24ωρα χωρίς δουλειά ασταμάτητα. Αν μπορείτε, τότε είστε
σε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Αν δείτε πως δεν, δεν πειράζει. Να θυμάστε
πως τα επόμενα Χριστούγεννα, μερικούς από αυτούς, μπορεί να μην τους έχετε μαζί
σας. Τότε, θα δείτε πόσο πιο όμορφα φαντάζουν όλα όσα σας καταπιέζουν. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Χρόνια πολλά σε όλους! </div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Υ.Γ. Για την Πρωτοχρονιά θα γράψω άλλο ποστ. Με ανασκόπηση
και νέους στόχους. Αμέ.</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-47317068410099900592014-12-15T16:26:00.001-08:002014-12-16T03:04:34.827-08:00'Εξι μήνες & έξι νέα μαθήματα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Τελευταία, δηλαδή τους πιο πρόσφατους 6
μήνες, νιώθω πως αλλάζω. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><b>Μηδενισμός. </b>Αν συμβιβαστείς με αυτό,
βρίσκεις τα σημαντικά και χαίρεσαι με πράγματα που μέχρι χθες θεωρούσες
αυτονόητα. Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις πόσο μονάδα είσαι στον πλανήτη επάνω.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><b>Ασημαντότητα </b>. Αν τα ‘χεις καλά με τον
εαυτό σου, είναι εύκολο να καταλάβεις τους ανθρώπους που δεν το έχουν καταφέρει
μέχρι στιγμής. Βλέπεις να παλεύουν να αποδείξουν στο δίπλα τους ότι υπερέχουν
σε ένα μικρό ποσοστό από το γειτονικό τους τίποτα. Και τι καταφέρνουν;
Προβάλλουν τη φαιδρότητα που τους δίδαξε η κληρονομική τους ανικανότητα και
προσπαθούν να την προβάλλουν ως «μοναδικό χαρακτηριστικό».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><b>Μεγαλοστομία.</b> Ωραίο πράγμα, αν είσαι
πολιτικός. Βαρετό πράγμα αν είσαι… πολιτικάντης. Τα τελευταία χρόνια, επί
κυβερνήσεων </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">twitter</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">
</span><span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">(πριν
τα λέγαμε κατ’ ιδίαν στα </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">msn</span><span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">), όλοι σκίζουν τις σάρκες τους για το
κοινό καλό. Το ποιο; Με ρώτησες εμένα, διαφορετική μου συνάνθρωπε, αν το
«κοινό» πόσο με ακουμπά εμένα ως ύπαρξη; Και δεν σου μιλώ για βασικές ηθικές
αξίες, αλλά για πρόσκαιρα πολιτικοινωνικά θέματα, που νομίζεις πως θα λύσεις
κάνοντας </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">like</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">
</span><span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">στη
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">LiFo</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">
</span><span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">επειδή
είναι αριστερίζουσα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><b>Βιτρίνα.</b> «Αγορίνα μου, πόσο σε αγαπάω να
ξερες». Φράσεις <span style="background: white; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">passepartout για να δείξεις πόσο πολύ θες να γίνεις
ένας νέος γυμνοσάλιαγκας στον νέο μαλάκα που σου γνώρισε ο παλιότερος μαλάκας της
παρέας σου. Φυσικά, όλοι οι μαλάκες έχουν κοινό παρανομαστή την ανωτερότητα του
μηδενός που προανέφερα αλλά και περισσό ύφος να σε πείσουν πως όχι απλά την
αξίζουν, αλλά σχεδόν την εφηύραν. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;"><b>Ημιμάθεια.</b> Στη ζωή μου προσπαθώ να μαθαίνω. Με τον
τρόπο μου. Δεν διαβάζω, γιατί μου πέφτει βαρύ. Αλλά σερφάρω, ενημερώνομαι, βλέπω
πολύ σινεμά, ακούω πολλή μουσική, βλέπω ξένη τηλεόραση. Προσπαθώ τουλάχιστον. Δεν
σπουδάζω, αλλά μαθαίνω. Δεν σταμάτησα ποτέ να ενδιαφέρομαι για αυτά που μου κερδίζουν
την προσοχή. Μπορεί αυτό να ‘ναι δυο νέα τραγούδι ή ένα κρυφό μήνυμα από μια
φιλοσοφία ζωής ενός ρόλου σε μια ταινία. Γούστο μου και καπέλο μου το πώς θα
μορφωθώ παραπάνω. Εγώ την προσπάθειά μου την έκανα. Κι αν είναι τα μπουζούκια
μια πηγή πληροφόρησής μου, έλα να μάθεις κι εσύ δυο πράγματα παρέα. Μην κρίνεις πίσω
από το αδιάτρητο τζάμι που έχτισες με χαρτί. Δεν ξέρω αν μπορώ να στο σπάσω ή
να στο σκίσω, αλλά αν ασχοληθώ θα στο κάψω. Οι λίγες γνώσεις που επιδεικνύονται
για σημαντικές, συνήθως είναι ανέκδοτο. Να εύχεσαι να βαριέμαι ή να ασχολούμαι
με κάτι άλλο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;"><b>Σύγκριση. </b>Εδώ δεν έχεις να κάνεις κάτι εσύ, αλλά εγώ
και ο αυτοματισμός μου. Δυστυχώς ή ευτυχώς θυμάμαι τα πάντα. Και συγκρίνω. Ανθρώπους,
καταστάσεις, συμπεριφορές. Και βαθμολογώ. Δίκαια και απόλυτα. Αν δεν περάσεις
τη βάση μια, σε πάω στην παράταση. Η παράταση οδηγεί στον ξαφνικό θάνατο. Και ο
θάνατος οδηγεί στη λήθη. Η λήθη έχει αναλαμπές. Να εύχεσαι να σου χαρίσω μία,
αλλιώς μπορώ να κοιμίσω όχι μόνο εσένα, αλλά και την ανάμνησή μου προς την
ύπαρξή σου. Μπορώ να σε διαγράψω από το σύμπαν μου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Αυτά για τώρα. Τώρα ξέρεις πόσο αλλάζω και τι
σκέφτομαι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Πρόσεχε να συναντηθούμε κάπου στο ενδιάμεσο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Κατά τα άλλα, καλά να περνάς… αγάπη μου. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-33182476970468946732014-10-18T18:24:00.000-07:002014-10-18T18:24:00.731-07:0026 Μάηδες προσπάθειας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Σε
λίγες μέρες γίνομαι 26 και αυτό δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Απλά συμβαίνει.
Τελοσπάντων, υπάρχουν «πράγματα» στη ζωή που δεν μπορείς να τα αποτρέψεις. Γίνεσαι
26, ψοφάει το αμάξι σου, βρέχει τη μέρα που φοράς εσπαντρίγες, γαμιέται ο Δίας.
Ναι, καλά κατάλαβες. Τα ‘χω ζήσει όλα αυτά στο πρόσφατο παρελθόν ή παρόν. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Και
εκεί που λέω «δεν μπορεί, δεν θα γκρεμιστεί ο πλανήτης», όντως δεν γκρεμίζεται.
Παράξενο ε; Και τότε οι μαύρες σκέψεις μου, τι με φόβιζαν; Για να πω την
αλήθεια, από τα 23 και μετά έδωσα πολύ χώρο στους φόβους μου. Να φταίνε οι
ειδήσεις; Να φταίει η αγαμία (</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">sorry</span><span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">,
η εσωστρέφεια); Όποια κι αν ήταν η αιτία, εγώ έπεσα στην παγίδα. Δούλευα, χωρίς
να σκέφτομαι τίποτα άλλο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Και
τώρα δουλεύω σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά πού και πού σκέφτομαι δυο πράγματα
(ή καλύτερα δυο πρόσωπα). Τι αδυναμία συγκέντρωσης κι αυτή; Ξέρω ότι από έναν
τόσο ρομαντικό άνθρωπο περιμένεις να γράψει ότι σκέφτεται έναν μεγάλο έρωτα,
που το πρωί φέρνει </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">food</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">basket</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">
</span><span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">στο
κρεβάτι και το βράδυ κάνει έρωτα υπό το φως κεριών με άρωμα καρύδα… Η μόνη
επαφή μου με την καρύδα, σας ενημερώνω, είναι ένα αφρόλουτρο που συνηθίζω να
αγοράζω εδώ και χρόνια. Όσο για τα κεριά, άφθονα στις εισόδους των εκκλησιών! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Τέλος
πάντων, αυτό που σου λέω είναι ότι η ζωή μας αλλάζει. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε
λεπτό. Και εσύ πρέπει να ‘σαι σε εγρήγορση να την αντιμετωπίσεις – πράγμα που
είχα ξεχάσει τα τελευταία δύο χρόνια. Το να δέχεσαι παθητικά τον ρου της ιστορίας,
καλό δεν είναι. Πλέον κινώ κι εγώ τα νήματα, λύνω τα αινίγματα, απαντώ στις ερωτήσεις-
παγίδα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Η
μάνα μου, πριν λίγες ώρες, με ρώτησε ποια περίοδο της ζωής μου θα ήθελα να
ξαναζήσω από την αρχή… Τότε σκέφτηκα πως για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν θέλω η
κατάσταση να γίνει «όπως τότε». Τότε, γιατί προσπάθησα να φτάσω εδώ; Αντίθετα,
θα ήθελα να ξαναζήσω μια περίοδο της ζωής μου για να φερθώ καλύτερα. Όχι στον
κόσμο, αλλά σε μένα. Πέρασε καιρός που δεν με τιμούσα. Δεν με ντρόπιασα, αλλά
δεν με νοιάστηκα ούτε λίγο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Και
χθες με έπιασα να κάνω την υπέρβαση. Ενώ υπό άλλες συνθήκες θα έκανα έναν
δακρύβρεχτο μονόλογο περί μεγάλων συναισθημάτων, επέλεξα να μείνω σταθερός στο
«βλέπουμε». Γιατί όσες φορές θέλησα να… δω, μου έκλεισαν εντελώς τα φώτα. Γενικά
με τη ΔΕΗ καλά δεν τα πήγα ποτέ – τι τα θες; Γιατί τι σημασία έχουν οι αγκαλιές, αν σου
στερούν το περπάτημα πλάι-πλάι; Κάτι δικά μου… Αν με πιάνεις, είσαι μάγκας και
φίλος μου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Αυτά,
όλα στα είπα. Δεν θα κλείσω με συμπέρασμα, μόνο με ευχή. Πριν λίγες ημέρες
άκουσα την Ελεωνόρα Ζουγανέλη να τραγουδά «Από έρωτα» τους εξής στίχους: «Όσοι μας
είδανε μαζί, τον έρωτα φοβούνται. Δεν ξέρω αν μας ζηλεύουν ή απλώς αν με
λυπούνται. Δεν ξέρουν τι είναι το μαζί γι’ αυτό δεν αγαπούν». Αυτή είναι η ευχή
μου… Να βρουμε όλοι μια αγάπη, μεγάλη, ζηλευτή, γεμάτη, σαρωτική. Μα πάνω από
όλα, μια αγάπη δικιά μας. Ανάμεσα σε δυο. Όχι αντικειμενικά αποδεκτή, προσωπικά
επιλεκτική. Και να μας βλέπουν και να μας ζηλεύουνε. Γιατί μπορούμε. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-1641469452526214682014-09-14T14:03:00.001-07:002014-09-14T14:05:56.431-07:00Σοβαρά τώρα;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica, sans-serif;">Σήμερα
δεν ήθελα να γράψω. Σχεδόν απέφευγα την οθόνη του υπολογιστή όπως ο διάολος το
λιβάνι. Τύπου περνούσα από μπροστά του και έτσι κλειστός όπως ήταν ένιωθα
μοχθηρές γλώσσες να ξεπηδούν ανάμεσα στην ύπουλη χαραμάδα μεταξύ συρμού και
αποβάθρας εε μεταξύ οθόνης και πληκτρολογίου και να μου λένε έλα σε μας, έλα σε
μας, έλα σε μας. Κάτι σαν τους τσέλιγκες στα Βλάχικα της Βάρης.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Και αντιστάθηκα.
Έβαλα Disney Channel και είπα να δω κάτι ποιοτικό, όπως το House Of Mouse. Εκεί
που άκουγα το πολύ ενήλικο «ο φίλος του παιδιού είναι ο φίλος μας ο Ζου» άρχισα ανέμελα να σκρολάρω στο iPhone app του facebook μου μπας και πω καμιά μαλακιά,
βγάλω κάνα γκομενάκι, κανονίσω καμιά δουλειά, βρω τον έρωτα της ζωής μου, το
λαχείο, κάτι χαμένες κάλτσες, κάτι τελοσπάντων ήθελα να βρω. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Αντίθετα με
όλα τα παραπάνω χρήσιμα πράγματα, έπεσα πάνω σε μια διαφήμιση του Epsilon Channel
για την επερχόμενη πρεμιέρα της Χριστίνας Λαμπίρη στις 7 το πρωί της Δευτέρας –
καημένε μεροκαματιάρη που σου λαχαίνει να ξυπνάς στις 6.30 το πρωί σε λυπάμαι
ήδη αν επιλέγεις να δεις κουτσομπολιά τα αξημέρωτα. Τελοσπάντων στο θέμα μας. Πατάω
την εντυπωσιακή κατά τα άλλα φωτογραφία του Χριστινιού, πάω στο fan page του νεότευκτου
καναλιού και τι να δω. ΔΕΚΑΔΕΣ σχόλια, κάτω από κάθε ποστ, αγανακτισμένων
τηλεθεατών που τι ζητούσαν; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">ΝΑ ΜΗΝ
ΑΛΛΑΞΕΙ ΩΡΑ Η ΠΑΟΥΛΙΝΑ. Έτσι όπως σας το λεω. Άλλοι με διάθεση οπαδική, άλλη με
διάθεση παρακλητική, άλλοι με καθόλου καλή διάθεση γιατί μπορεί κάτι να χαν
πάθει μες στη βδομάδα –που ξέρεις- ζητούσαν με κάθε έννομο ή παράνομο τρόπο να
μην αλλάξει ώρα η σειρά. Ενδεικτικά και για να μη με πεις τρελό σου κάνω κόπι-πέιστ
μήνυμα αναγνώστριας/τηλεθεάτριας/πιθανότατα τηλεοπτικού τζάνκι: «Παρακαλουμε να
εξακολουθησει η Παουλινα να προβαλλεται τη ωρα που προβαλλοταν μεχρι και σημερα
και να μην αλλαξει ωρα, Στις 12 και μιση που θα προβαλλεται απο Δευτερα ειναι
δυσκολο να το παρακολουθουν πολλα ατομα λογω εργασιας,σχολειου και αλλων
υποχρεωσεων! Ειναι η μονη ποιοτικη σειρα αυτη τη στιγμη στην τηλεοραση μην μας
τη στερησετε!».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">WTF. Γιατί;
Δουλειές δεν έχετε; Δηλαδή ΟΚ, φαίνεται πως έχετε. Αλλά αν έχετε, γιατί έχετε; Βγάλατε
εσείς πανεπιστημιακό τίτλο και τώρα πληρώνεστε για κάτι, ενώ παράλληλα γράφετε
κάτι σαν το παραπάνω σε δημόσια θέα; Και εκεί που οκ θα μου πεις σιγά ρε
μαϊντανέ, που γράφεις στο Γιουπιιι και κάτι μας το παίζεις, εσύ με τι ασχολείσαι;
Θα σου πω απλά πως μέχρι Παουλίνα δεν φτάνω. ΟΚ είδα Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή,
γιατί είχε ωραία σκηνοθεσία, καλή φωτογραφία, ωραία βυζιά η Χουρέμ (η πρώτη,
όχι αυτή η φόλα) και ωραία πλουμιστά χαγιάτια να χαζεύω. Αλλά ρε φίλε, την
Παουλίνα; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Και αν
εγώ προσπαθώ, φίλε αναγνώστη, να σου γράψω ένα καλογραμμένα, αστείο, ποιοτικό,
νεανικό αλλά όχι παιδιάστικο, χαρούμενο αλλά όχι χαζό, ενδιαφέρον αλλά όχι
επιστημονικό, κείμενο, ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ??????????? Μου το λες τόσο απλά; Όταν οι
Ράδιο Αρβύλα σου λέγανε πως υπάρχει και αυτή η τηλεόραση, δεν κατάλαβες ΠΟΤΕ
ότι η τηλεόραση που είχε μέσα Παουλίνα ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕ? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Αυτά. Τα
λίγα. Τα αγανακτισμένα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Παουλίνα
συγγνώμη, δεν είναι κάτι προσωπικό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-46939470713100654272014-09-09T14:14:00.002-07:002014-09-09T14:21:11.911-07:00Η πετρ(ι)α<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica, sans-serif;">Που λες,
φίλε αναγνώστη, απόψε έκανα καμπάκ στο γυμναστήριο και πόσο χαμός δεν
φαντάζεσαι. Και να ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: Helvetica, sans-serif;">trainer</span><span lang="EN-US" style="font-family: Helvetica, sans-serif;"> </span><span style="font-family: Helvetica, sans-serif;">να
λέει ωπ που σαι φιλαράκι, λες και μπήκε το καμάρι της επιχείρησης και δώσε πόνο
αδελφέ και δεν συμμαζεύεται. Το πίστεψα κι εγώ και του λέω αντέχω και κάπου εκεί
ήταν που γέλασε ένα ελλειπτικό και κάτι βαράκια – παιδιά είναι κι αυτά μη
νομίζεις.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Γυρνώντας
σπίτι κι αφού αγόρασα μπιφτέκια γαλοπούλας, αδιαφορώντας για το συμπαθές
πουλερικό, τιμώντας τη φιτ διάθεση της ημέρας, οδηγούσα στην Κηφισίας και το
έπαιζα άλλη Ελεωνόρα Ζουγανέλη τύπου κλαίω κι οδηγώ και κάτω απ τη ζακέτα φοράω
νυχτικό. Νυχτικό δεν φορούσα, γιατί με μη αποτριχωμένο μπούτι πολύ δε λέει,
αλλά εκεί που έφτανα στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Golden</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Hall</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">
</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">και ένιωθα
περισσότερο δεξιός παρά ποτέ, ακούω ένα «τσακ» τοσο δυνατό που πραγματικά
πίστεψα ότι η </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">limo</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">
</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">μου παρέδωσε το
πνεύμα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Μέσα σε δύο
λεπτά και πρωτού καλά καλά φτάσω δαχτυλίδι περνάει όλη μου η ζωή μπροστά από τα
μάτια μου: τότε που πήγα για πρώτη φορά στη Μελωδία της Ευτυχίας, τη μέρα που
είδα για πρώτη φορά </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Big</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Brother</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">, φυσικά
τα επικά </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">live</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">
</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Fame</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Story</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">, την πρώτη εμφάνιση του Μαρτάκη
στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Dream</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Show</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">, το 504
χλμ βόρεια της Αθήνας, τα Υπέροχα Πλάσματα, τους </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">S</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">1</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">ngles</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">, το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Mega</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Star</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"> </span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">και γενικά ό,τι λάχει μάνα μου και
θυμόμουνα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Σημασία δεν
έδωσα στο «τσακ», μη ψαρώνεις. Απλά τα θυμήθηκα όλα αυτά και σκέφτηκα πόσο
τυχερός είμαι που ενώ έζησα για ακόμα μια φορά στα άκρα, ακούγοντας το τρομερό
αυτό ηχητικό εφέ, επέζησα και συνέχιζα να οδηγώ την αμαξάρα μου στην εγχώρια </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">autostrada</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Παράλληλα
να ξέρεις άκουγα και </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Love</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Radio</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">
</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">και τον καταπληκτικό
Άγγελο Τριάντη να λέει πως το χιούμορ είναι πύλη σοφίας και ένιωσα λίγο πιο
σημαντικός από τον Κώστα Τσάκωνα, γιατί μια φίλη μου μου χε πει αχ ρε
Κωνσταντίνε, τέτοιο χιούμορ και πάει χαμένο - να δουμε ποιος θα το καταλάβει. Ξεπερνώντας
πως η φίλη μου ίσως εννοούσε πως δεν είμαι μοντέλο παρά ένας έξυπνος
χιουμορίστας, σκέφτηκα πως ο ραδιοφωνικός παραγώγαρος μιλούσε για μένα και του
τουήταρα και πόσο σημαντικός ένιωσα που με έκανε ΑρΤι να μη στα λέω. Στιγμή καταξίωσης
(παύση). <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Ε και
κάποια στιγμή έφτασα σπίτι. Έστριψα τ’ ανηφόρι το στενό που με κάνει να νιώθω
πως μένω σε φτωχογειτονιά και δεν με κάνει να ξεχάσω από πού ξεκίνησα, σαν άλλη
κορδελιάστρα (παλιά με λέγανε Άντζελα – στενοί φίλοι, μη φανταστείς ελεύθερα)
και πάρκαρα. Κατεβαίνω από την κόκκινη αμαξάρα, μήκους ενάμιση μέτρου, κοιτάω
από δω, κοιτάω από κει, κοιτάω κάτω, κοιτάω πάνω –πανσέληνος μαλακά μου πάμε
σπίτι- και ΤΙΠΟΤΑ. Μια πλάνη το «τσακ»; Να θυμήθηκε ο Θεός, που το χα πει
προψές θε μου δως μου ένα σημάδι, και να ευκαίρησε εκείνη την ώρα; Ποιος ξέρει;
<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Έβαλα συναγερμό,
ανέβηκα σπίτι και έφαγα τα γαλόπουλα. Εσύ απόψε φάγατε καλά; Αυτό θέλω να ξέρω
γω. Κατά τα άλλα, πετριά θα ‘ταν. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-73901182571283174812014-09-07T15:50:00.000-07:002014-09-07T15:50:17.065-07:00Να ‘μαστε πάλι εδώ. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Τι κάνετε; Εγώ μια χαρά (υπερβολή). <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Τις τελευταίες
μέρες, ενώ δεν συμβαίνει κάτι τραγικό, περνάω δύσκολα. Δηλαδή όχι ακριβώς
δύσκολα, τύπου τι μου συμβαίνει Παναγιά μου και αχ να πάω στην Τήνο με τα
γόνατα. Είναι αυτές οι μέρες που δεν ξέρεις ακριβώς τι τους λείπει, να καλή ώρα
όπως όταν πας σε μια κηδεία ανθρώπου που δεν ξέρεις καλά. Νιώθεις πως κάνεις
κάτι καλό, αλλά δεν ξέρεις τον λόγο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Έτσι κι
εγώ αυτές τις μέρες κάθομαι και κοιτάω τον ουρανό και λέω νταξ μωρέ, αυτό
μάλλον είναι που λένε ζωή και καθημερινότητα. Όχι, αυτές τις μέρες σημαντικά
προβλήματα δεν έχω. Νιώθω καλά, υγιής, όμορφος, παραγωγικός, με ζήτηση, με συζήτηση.
Οπότε κανένα πρόβλημα με μένα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Και ποιος
είπε ότι έχω πρόβλημα με μένα; Με τους άλλους έχω. Χα! Γενικά, υπό άλλες συνθήκες
και σε μια άλλη εποχή, θα ήμουν ένας κακός αυλικός βασιλιά, ίσως και ο ίδιος ο
εστεμμένος, που θεωρητικά θα χαρακτηριζόταν ως μισάνθρωπος γιατί το μόνο που θα
τον ένοιαζε θα ήταν η καινούρια του άμαξα και ο χορός που θα πρέπει να
παραβρεθώ τον άλλο μήνα και ουφ τι σόι φράκο να φτιάξεις πάλι με πανάκριβα
μετάξια και εξωτικά φτερά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Αντίθετα,
ζω στην Αθήνα του 2014. Μίζερο, αλλά συνάμα ελπιδοφόρο. Να σκεφτόμουν σήμερα
πόσο μαγικό είναι αυτό που συμβαίνει κει κάτω στην Αμφίπολη και φανταζόμουν πως
ιστορικοί του μέλλοντος θα βρουν τον τάφο μου και θα πουν μαλάκα μου, πολύ τον
αγαπούσαν αυτόν εδώ οι δικοί του. Γιατί στην τελική, όχι καρυάτιδες δεν θέλω
στον τάφο μου, μόνο να ‘ναι στο Α’ νεκροταφείο της Αθήνας να πιάνω πού και πού
κουβέντα με την Αλίκη και την Τζένη – γιατί κακά τα ψέματα στην Ελλάδα του
σήμερα τι άλλο έμεινε να θαυμάζεις; Εντάξει και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στη
μνήμη του οποίου ψηφίζω ακόμα Δεξιά, αλλά δεν νομίζω πως είναι στο Α’ γιατί οι
απόγονοι του φτιάχνουν Ιδρύματα για κάνουν τάφους πριβέ. Τι σας νοιάζει εσάς
πού θα θαφτώ εγώ θα μου πείτε. Με το δίκιο σας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Κατά τα άλλα,
οι μέρες περνούσαν βασανιστικά χωρίς </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">adsl</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"> </span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">στο σπίτι για μια βδομάδα, γιατί ο ΟΤΕ μπήκε στη νέα
εποχή της </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">vdsl</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">
</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">και μας έκοψε και το
τηλεφωνικό σήμα για να μάθουμε πιθανότατα τι είχαμε και τι ζητάμε να χουμε. Και
παράλληλα η </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Vodafone</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"> </span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">μάλλον
ξέχασε πως η Κηφισιά είναι ένα σικ προάστιο με 2500 ευρώ το τετραγωνικό (στα
δεκαετίας μη νομίζεις τίποτα νεόκτιστα) και μου έβγαζε </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">no</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">service</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"> </span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">το φοιτητικό καρτοκινητό μου, που
χτυπάει σε </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">iPhone</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">
5</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">S</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">
</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">γιατί έχουμε και ένα
πρόσωπο ρε πούστη μου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Μέχρι που
έκανα και κήρυγμα στον κολλητό μου περί ηθικής, τόσο πολύ βαριόμουν. Δηλαδή ποιος
εγώ; Πού σαν την Ασπασία πετάω το τακούνι κι ανεβαίνω στο τραπέζι. Τι τα θες,
νομίζω αρχίζω και τα χάνω. Πόση βαρεμάρα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Και τώρα
που μιλάμε, σκατά μιλάμε εγώ σου γράφω μόνος μου έναν ακατανόητο μονόλογο,
γύρισα σπίτι, έβαλα ταινίες και είδα 5 λεπτά από το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Mama</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Mia</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">, 5 λεπτά από το Δεσποινίς
Διευθυντής, 5 λεπτά από τον Σωματοφύλακα και 5 λεπτά από το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Pretty</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Woman</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">. Δηλαδή όλα μαζί τελείωναν; Και
έκατσα και είδα μετά το Κοινωνία Ώρα Μηδέν –γιατί δεν είχε κάτι άλλο να δω- και
μαλάκα μου, πόσο ωραίος ο Κούρκουλος, δεν τον είχα προσέξει ποτέ και κρίμα που
δεν του μοιάζω. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Helvetica","sans-serif";">Ε αυτά,
όλα σας τα ‘πα. Εσείς, όμως, δεν μου είπατε. Όλα καλά;<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-2178459617347345222014-07-14T12:26:00.000-07:002014-07-14T12:29:13.956-07:00Η πρώτη μου φορά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: left;">
Πριν ξεκινήσεις το διάβασμα, πάτα play εδώ. Έτσι κυλάει καλύτερα. </div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/L6vnbQ9i5xU?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="tab-stops: 153.75pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Είναι η πρώτη μου φορά. Η πρώτη
φορά που θέλω να πετύχουν τα πράγματα. Βαρέθηκα τα λάθη και κυρίως τα λάθη μου.
Πώς γίνεται να συμβουλεύεις, αν εσύ δεν εφαρμόζεις τους κανόνες; Και δεν είναι
θέμα σκοπού, δεν είναι θέμα στόχου. Είναι θέμα ενηλικίωσης, εξέλιξης,
αυτοσεβασμού.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αφορμές στη ζωή υπάρχουν πάντα –
σχεδόν ούτε νερό δεν πίνουμε, αν δεν υπάρξει αυτό το κάτι που θα μας ζεστάνει. Ωστόσο,
οι αφορμές δεν αρκούν πάντα ώστε η ξαφνική αλλαγή να γίνει κάτι μόνιμο, μεστό. Κάτι
χαρακτηριστικό. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Είναι η πρώτη φορά που η σελίδα
όχι απλά πρέπει να γυρίσει, αλλά επιβάλλεται. Και δεν επιβάλλεται εξ ανάγκης,
αλλά εκ πεποιθήσεως. Για να προχωρήσεις στη ζωή σου πρέπει να σπάσεις δεσμά, να
αποχωριστείς, να ματώσεις, ίσως και να πληγωθείς βαθιά. Το θέμα δεν είναι όμως να
κάνεις την πρώτη κίνηση, να νιώσεις το τραύμα και μετά να γυρίσεις πίσω σαν
πληγωμένος γάτος, γλείφοντας την πληγή σου. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Μάτωσες; Γδάρθηκες; Εμπρός,
λοιπόν, συνέχισε. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Αφού την έχεις την πληγή
ήδη. Και αν γυρίσεις πίσω; Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα καταλάβεις ότι
μάτωσες τσάμπα και βερεσέ και θα πρέπει να ξαναματώσεις για να πας όχι μόνο πιο
πέρα, αλλά εκεί που είχες φτάσει ήδη. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Οπότε, αυτή είναι η στιγμή. Αυτή είναι
η πρώτη φορά. Που όλα θα γίνουν σωστά. Όχι όπως πρέπει, αλλά όπως σου πρέπει. Όπως
ακριβώς σου αξίζει. Ο λαός λέει τα περί τροχού και όχι άδικα. Ο τροχός γυρνάει
μόνο και ναι, ο φτωχός γαμάει. Και άσχημα, μάλιστα, αν τον έχεις πονέσει
παλιότερα. Το μόνο που ο σοφός λαός – σοφά – δεν αποκαλύπτει είναι ότι για να
γυρίσει ο τροχός πρέπει κάποιος να τον σπρώξει. Και αν δεν είσαι εσύ αυτός,
τότε ποιος;</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Αν τα πρώτα 50 χρόνια είναι
δύσκολα, αναλογίσου πόσο δύσκολες είναι δυο μέρες για κάτι που μπορεί και
αξίζει να κρατήσει δυο ζωές. Σκέψου το και θα με θυμηθείς. Εγώ πάντως τα
μηνύματά μου τα πήρα. Και είναι η πρώτη μου φορά. </div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-80447895497366822582014-06-17T13:58:00.001-07:002014-06-17T14:25:10.616-07:00«Το Αγαπάω Αυτό Που Μισείς»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Πολλές
φορές αρκεί μόνο μια στιγμή για να σε πάρουν τα δάκρυα και να ξύσεις πληγές που
κρατούσες ανέγγιχτες για χρόνια ολόκληρα. Άτιμο πράγμα οι αναμνήσεις, φίλοι
μου. Μπορεί να νιώθεις πως δεν θυμάσαι τίποτα, μα εντελώς τίποτα, από ένα
ολόκληρο κομμάτι της ζωής σου και ξαφνικά να έρχονται πίσω ένα ένα σαν κομμάτια
ενός παζλ που βρήκες διαλυμένο και με μανία τα βάζεις στη σειρά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Είναι
εκείνες οι στιγμές που μαζεύεις ένα ολόκληρο σπίτι από μια μετακόμιση και ό,τι
θεωρείς ότι δεν σου χρειάζεται το παραχώνεις στο δωμάτιο που «θα μαζέψω
αργότερα». Και εκεί στοιβάζονται πράγματα, κομμάτια δικά σου, διαλεγμένα με το
δικό σου γούστο, που για κάποιο λόγο δικό σου θες να το απωθήσεις από τη
σημερινή σου πραγματικότητα. Και τι γίνεται όταν ένα τουβλάκι του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Jenga</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">
</span><span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">κουνηθεί
και πέσουν όλα κάτω; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Κάπως
έτσι κάνουμε και με τις ζωές μας. Στοιβάζουμε εμπειρίες και συναισθήματα,
πρόσωπα, καταστάσεις και συναισθήματα σε ένα εσωτερικό κελάρι μέχρι που αυτό
γεμίζει και αρχίζει και ξερνάει και ξερνάει και ξερνάει… Και έτσι όπως αναβλύζει
όσα εσύ ο ίδιος απώθησες όλα αυτά τα χρόνια, περνάνε από μπροστά σου σαν ταινία
όλα όσα εκπροσωπεί η κάθε μικρή λεπτομέρεια αυτών των αποθηκευμένων στοιχείων. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Αυτή
η νύχτα για μένα είναι αυτό το κομβικό σημείο, που γύρισαν όλα πίσω, μετά από περίπου μια δεκαετία. Αρκούσαν 20
δευτερόλεπτα μουσικής για να με κάνουν να επιστρέψω στο μπαράκι των 10
τετραγωνικών που καθόμουν και χάζευα το Ιόνιο, σχεδιάζοντας ένα λαμπρό μέλλον,
εξυπηρετώντας παράλληλα περίεργους Βρετανούς και Σουηδούς τουρίστες. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Και
τότε θυμήθηκα πόσο πολλά σήμαινε για μένα αυτό το «σχέδιο». Να μη ξεχνάτε τα
όνειρά σας, φίλοι μου. Όχι απλά να μην τα ξεχνάτε, αλλά να τα θυμάστε. Να τα
ανακαλείτε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα πολλά όμορφα στοιχεία κρύβουν μέσα
τους και πόσα μπορούν να σας διδάξουν σήμερα, που είστε στου δρόμου τα μισά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Για
μένα, η παρακάτω μουσική αποτέλεσε το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">soundtrack</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"> </span><span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">κάποιων φεγγαράδων μου
που μου έδειξαν τον δρόμο για να φτάσω σήμερα εδώ. Ίσως σας βοηθήσει κι εσάς, όπως
εμένα απόψε που τη ξανασυνάντησα μετά από 12 χρόνια… <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/oTsY4PMvPf8?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-48974395473326141102014-04-30T18:35:00.000-07:002014-04-30T18:35:07.350-07:00Reminder<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Υπάρχουν
στιγμές στη ζωή τελικά που έρχονται για να σου θυμίσουν τις βασικές αξίες ή
προσδοκίες σου σε αυτόν τον κόσμο. Είναι αυτές οι στιγμές, οι συγκυρίες αν θες,
που σε κάνουν να δεις μπρος στα μάτια σου, τι είναι αυτό που ζητάς, τι είναι
αυτό που κατάφερες, αλλά κι αυτό που κυνηγάς. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Σήμερα
ήταν μια τέτοια στιγμή, κάτι σαν βραδιά ανασκόπησης. Μέσα σε δύο ώρες, σε τρεις
αποσπασματικές συζητήσεις, πέρασαν από μπροστά μου εικόνες, αναμνήσεις, αλλά
και πνιγμένα «θέλω» που είχα να σκεφτώ καιρό. Άνθρωποι που τους βλέπεις μια στο
τόσο, αλλά τους αγαπάς γιατί έχουν «κάτι».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Από
την άλλη, θυμάσαι πως υπάρχουν άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν στην καθημερινότητά
σου, προσφέροντάς σου μόνο το απόλυτο τίποτα που τους διακατέχει. Αντιπαθώ αυτό
το είδος των ανθρώπων, το μοχθηρό είδος των ουδέτερων. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Τον
κακό μπορώ να τον πολεμήσω, τον καλό να τον εκτιμήσω, τον μαλάκα να τον ελέγξω…
Τον σιωπηλό, όμως, δεν μπορώ να τον μαντέψω. Πανανθρώπινο το μήνυμα της σκέψης,
αλλά εν προκειμένω πέρα για πέρα αληθινό. Αλήθεια, εγώ τους ουδέτερα άοσμους
ανθρώπους τους τρέμω – δεν ξέρεις πότε θα στην κάνουν τη μαλακία και θα
τρέχεις. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Το
να με αντιπαθείς εν συνόλω το αποδέχομαι πλήρως, το να με συμπαθείς επίσης. Το να
με συμπαθείς υπό (δικούς σου) όρους, συγγνώμη αλλά δεν θα στην κάνω τη χάρη να
το πετύχεις. Όσο προσωπικό μου επίτευγμα είναι η αντιπάθεια, τόσο προσωπική
είναι και η συμπάθεια. Δεν θα γίνω άλλος για να σου αρέσω, ούτε εσύ για να
αρέσεις σε μένα. Κάπου στα μισά θα βρεθούμε. Όταν, όμως, αυτά μπερδεύονται,
καταντά μύλος το ζήτημα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Το
κακό με μένα (και κάποιους άλλους ανθρώπους επί γης φαντάζομαι) είναι πως
απογοητεύομαι, πως με παίρνει από κάτω. Λάθος, αλλά πλήρως αληθινό κι αυτό. Βλέπεις
την απόρριψη και την πραγματεύεσαι μέσα σου, συνήθως αυτοκαταστροφικά. Έτσι και
αυτό τον καιρό, στις αυτοκαταστροφές το ρίχνω, μπας και φτάσω στο κατώφλι των
26 λίγο πιο σοβαρός. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Ένα
ακόμα κακό είναι πως δεν έχω διάθεση να σου δώσω σημασία. Λέγε ό,τι θες, λίγο
με νοιάζει. Η απογοήτευση ευτυχώς δεν δίνει σκυτάλη στη θλίψη, αλλά στην
αδιαφορία. Χρήσιμη στην περίπτωσή μας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";"><br /></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Microsoft Sans Serif","sans-serif";">Και
να θυμάσαι: Ξεκινώντας κάτι, κάτι ονειρεύτηκες να πετύχεις. Μην το ξεχάσεις
ποτέ. Κι αν το φτάσεις, δημιούργησε ένα άλλο, καλύτερο. Μην τα παρατάς, έχεις λόγο
που προσπαθείς για κάτι. Στον δρόμο δεν βγαίνεις μόνο για τη βόλτα, βγαίνεις
κυρίως για προορισμό. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-63351111945007079952014-03-11T17:08:00.004-07:002014-03-11T17:08:45.574-07:00Απλή ασυμφωνία χαρακτήρων - ή μήπως όχι;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">Που λες, αδελφέ, σήμερα καταπιάνομαι με ένα θέμα που με έχει
απασχολήσει πολύ τον τελευταίο καιρό. Θες να το πεις προσβολή, θες να το πεις
αγένεια, θες να το πεις θράσος; Όπως και να το πεις, οι συμπεριφορές των ανθρώπων
καθημερινά, ολοένα και πιο πασιφανώς, γίνονται ακόμα πιο αμετροεπείς. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να αποκτώ αυλικούς. Υπάρχουν
δεκάδες άτομα, με τα οποία καθημερινά διαφωνώ και όμως εκτιμώ, σέβομαι και
υπολογίζω τη γνώμη τους. Εγώ μπορεί να αγαπώ τις ξανθιές γκόμενες με </span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">extensions</span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"> </span><span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">και Η</span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">ermes</span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"> </span><span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">τσάντες,
εσύ μπορεί να θες κάτι που το βρίσκεις λίγο πιο ενδιαφέρον και αξιόλογο από
αυτό. Αυτή είναι μια προσωπική σου επιλογή, διαφορετική από τη δική μου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">Το κακό ξεκινά όταν προσπαθείς να με πείσεις πως η δική μου
επιλογή στηρίζεται στη μπαναλαρία που κρύβω μέσα μου, στις ελλείπεις μου
γνώσεις περί ζωής, διανόησης, φιλοσοφίας, τηλεοπτικής παραγωγής, επιλογής
ρούχων και αξεσουάρ και σε ό,τι άλλο βαλθείς να πείσεις τον κόσμο πως είσαι
αυθεντία. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">Συνήθως, λοιπόν, επειδή αυτός που κάθεται και κάνει κήρυγμα στους
άλλους είναι ο πραγματικά ημιμαθής, η συζήτηση ξεπερνά τα όρια της διαφωνίας. Οδηγείται
στην αγένεια, τον τσακωμό επιπέδου πεζοδρομίου για τα νερά της μπουγάδας, με
έναν υπαινιγμό για την «αστεφάνωτη» του 1<sup>ου </sup>. Κοίτα, όμως, που εγώ
έχω διαφορετική λογική από αυτήν…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">Για να «σε» αποφύγω, λοιπόν, τάχθηκα στη δύναμη του καλού. Είμαι
πιστός οπαδός της. Δεν συμπαθώ την αρνητική πρόθεση – αν την έχεις, δεν ανήκεις
στην κοσμοθεωρία μου, είσαι προτεινόμενος για αποχώρηση. Καθημερινά προσπαθώ να
απολαμβάνω αυτό που κάνω, χαίρομαι με κάθε νέο τηλεοπτικό </span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">project</span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"> </span><span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">για το
οποίο έχω να δουλέψω, χαίρομαι με τα νέα τραγούδια, τις νέες εκπομπές, τις τηλεοπτικές
επιστροφές και τις δεύτερες ευκαιρίες ανθρώπων. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">Σε αυτή τη λογική, θα πω δεν μου άρεσε το τάδε και μου άρεσε
αυτό, αυτό, αυτό και αυτό. Αυτή είναι η αναλογία: 4 προς 1. Γιατί; Μα φυσικά
επειδή αν θέλω να κρίνω κάτι σοβαρά, θα κρίνω προσωπικότητες, αξίες και κώδικες
επικοινωνίας. Λίγο με νοιάζει αν άλλαξε παρουσιάστρια το </span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Dancing</span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"> </span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">With</span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"> </span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">The</span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"> </span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Stars</span><span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">, αλλά
με νοιάζει πώς θα χειριστείς τον ίσως υπερβολικό ενθουσιασμό της Μαρίας
Μπεκατώρου και την 24/7 οικογενειακή χαρά της Σίσσυς Χρηστίδου. Αν τις στήσεις
στα πέντε μέτρα και μου μιλάς για «ψευτιά», θα σου θυμίσω εσένα μπροστά στον
πρώτο </span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">celebrity</span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"> </span><span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">που θα συναντήσεις – ναι, και η Νατάσσα Μποφίλιου, </span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">celebrity</span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"> </span><span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">είναι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">Και μέχρι εσύ να κατηγορείς μια επιτυχημένη για τα δεδομένα της
κοπέλα για το πού βρήκε τα λεφτά να πάρει την τεράστια </span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Balenciaga</span><span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">, ενημερώνοντάς την ότι μαυράκια ψοφάνε κάθε
δευτερόλεπτο (λες και αυτή δημιούργησε το κακό), εγώ θα εξακολουθώ να τρώω
βάφλες στη Βουλιαγμένη, αγχωμένος αν θα βρω ένα καλό καναπέ στο </span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Thalassa</span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"> </span><span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">το
ερχόμενο καλοκαίρι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">Τότε, με βλέπεις, περνώντας τυχαία πάντα, και ενώ μου
χαμογελάς, μετά μου το κρατάς και ύστερα μου τα χώνεις, επειδή «δεν έχεις ιδέα
από ζωή», «κατέβα από το σύννεφό σου και μετά μίλα», «τι να μου πεις κι εσύ που
βλέπεις φανατικά “Δέστε Τους”» και άλλα επιχειρήματα που είναι εφάμιλλα πτυχίου
να το δώσεις στη μαμά σου και να πει ότι άξια ο γιος της ψηφίζει αριστερά και κατακερματίζει
το σύστημα που ειδάλλως θα τον αδικούσε – κι ας τρώει για τρεις γενιές η
φαμίλια του από αυτό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif";">Γιατί; Γιατί πολύ απλά, αν έρθεις και δεν πεις τίποτα
αρνητικό, θα σε κεράσω από το ποτό μου και θα σε κάνω πιο μάγκα κι από μένα. Αλλά
δεν θα το αξίζεις. Και βρες εσύ ποιανού τα ελαττώματα είναι πιο μολυσματικά για
την κοινωνία που ζούμε. Συγνώμη που τάχθηκα στην απόλαυση. Αν την έχω, πάντως,
σκοπός μου είναι να τη μοιραστώ με όσους νιώθω πως το αξίζουν. Αυτά. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-51917202656952692702014-01-25T18:19:00.003-08:002014-01-25T18:19:51.551-08:00Πάει καιρός…<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<i>Όπως καταλαβαίνεις το post ταιριάζει με αυτό, ταμάμ! </i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/8kE21ZFeeAY?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="MsoNormal">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έκατσα μια
νύχτα, σαν απόψε καλή ώρα, να γράψω δυο κουβεντούλες σε εσάς, στο φεγγάρι, σε
μένα, στους αποδέκτες… Γενικά, προς πάσα κατεύθυνση. Γιατί άραγε; <o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Πολλές φορές αναλογίζομαι πως η ζωή μας μπαίνει
στον αυτόματο. Δυστυχώς, σε αυτόν τον αυτόματο – που κατά τα άλλα μια χαρά
κάνει την δουλειά του – έχουν παγιώσει τις θέσεις τους κάποιες δυσάρεστες
σκέψεις και μου αντλούν συχνά πυκνά φαιά ουσία. Τι να κάνουμε; Θα ζήσουμε και
με αυτό.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Όπως και με πολλά άλλα θα ζήσουμε μαζί. Όπως ας πούμε
την κακία ή την ηλιθιότητα, πράγματα δύσκολα να παλέψεις μαζί τους γιατί ο
κακός και ο ηλίθιος μετατρέπουν τα «προσόντα» αυτά σε όπλα και σε πυροβολούν με
κάθε τρόπο. Εσύ, αν δεν σε χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό οι παραπάνω ιδιότητες,
δεν έχεις παρά να προφυλαχτείς και να πάρεις αποστάσεις. Όχι επειδή θα
λαβωθείς, αλλά συνήθως επειδή θα «λερωθείς». <o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Άλλες φορές υπάρχουν και παράγοντες που σε κάνουν
να απομακρύνεσαι ακόμα ευκολότερα από αυτές τις κακοτοπιές. Ξέρεις, φίλε
αναγνώστη, είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα – το ‘χει πει και ο Ρέμος.
Τι θέλω να πω… Είναι στιγμές που η ζωή η ίδια σε κάνει πιστέψεις πως αυτό που
είδες στο σινεμά πριν λίγα χρόνια μπορεί να συμβεί και στη ζωή σου. <o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Δεν σου λέω ή δεν σου υπόσχομαι πως θα συμβεί καλά
και ντε, αλλά θέλω να αναλογιστείς κι εσύ πόσες από τις κινηματογραφικές αγάπες
που είδες είχαν ουσιωδώς <span lang="EN-US">happy</span></i><i><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">end</span></i><i>; Ελάχιστες<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Σε ένα ταξίδι, αγαπητέ μου, το θέμα είναι έχεις καλή
θέση στο παράθυρο. Πρώτον γιατί το να φτάσεις στον προορισμό χωρίς να δεις από
πού πέρασες είναι λάθος και δεύτερον γιατί έχασες τον χρόνο σου. Ποτέ μου δεν
κατάλαβα γιατί πρέπει να «κλειδώνουμε» έναν στόχο και να παλεύουμε γι’ αυτόν,
χωρίς να δίνουμε σημασία στο ταξίδι. Δηλαδή αν πεινάς και πεις πως θες να πας
να φας στην Κρήτη, σε περίπτωση που έχει και ωραίο φαΐ στο αεροπλάνο, δεν θα
φας; Πώς την έχεις δει; </i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><o:p></o:p></i><i>Είναι κρίμα να σκορπάς άσκοπα τις στιγμές σου –
και μια έκφανση αυτού του ανεμοσκορπίσματος είναι και το να χαλάς τη ζωή σου συναναστρεφόμενος
με τους λάθος ανθρώπους. Αναλογίστηκες ποτέ αν στέκεσαι δίπλα στους σωστούς ανθρώπους
ή απλά βρέθηκες δίπλα τους τυχαία και είπες να βολευτείς; Μήπως έγινε και το
ίδιο προς εσένα; Λέω εγώ τώρα… <o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Θα κλείσω με μια σκέψη που μου τριβελίζει στο
κεφάλι αυτές τις μέρες. Πρέπει να περιμένεις υπομονετικά το πλήρωμα του χρόνου.
Ο χρόνος, ξέρεις, αν και πανδαμάτωρ, είναι και μέγας δάσκαλος. Παρατηρεί, κατά συρροή,
κρίνει, στέλνει τα μηνύματά του, στέλνει και τα ξεσπάσματά του ενίοτε, μα πάντα
έχει ολοκληρωμένη και αντικειμενική γνώμη. Εμπιστεύσου τις συμβουλές του,
συνήθως δεν κάνει λάθος ποτέ!<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Υ.Γ. Η μικρή είναι πολύ μικρή για να είναι
θλιβερή, όπως λέει και ένας… γνωστός μου. Η δική μου τουλάχιστον. Οπότε, δεν θα
επιτρέψω σε κανέναν να επέμβει σε αυτή. Και η διαχωριστική απ τον παράδεισο
στην κόλαση είναι μικρότερη και από το φράγμα του Μαραθώνα. Ας προσέχουμε
λοιπόν! <o:p></o:p></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-36934064914729891822013-12-15T16:36:00.004-08:002013-12-15T16:37:13.449-08:00Η αμήχανη στιγμή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Στη
ζωή μου όλα τα έχω ονειρευτεί κινηματογραφικά. Θέλω να ζήσω σκηνές από το </span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;">Glee</span><span style="font-family: Arial, sans-serif;">, από
το </span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;">Sex</span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;">And</span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;">The</span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;">City</span><span style="font-family: Arial, sans-serif;">, από
το </span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;">The</span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;">Holiday</span><span style="font-family: Arial, sans-serif;"> μέχρι και από το Αν… Έτσι το ονειρεύτηκα από
μπόμπιρας, 12 ετών, που σκεφτόμουν πόσο αλλαγμένος θα είμαι στα 21. Όχι στα 25,
ούτε στα 30. Αυτά ποτέ δεν με φόβιζαν. Τα 21 μου είχαν κολλήσει. Λες και είχα
ένα ραντεβού με τη μοίρα μου στα 21 – ποιος ξέρει…</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Κάθε
φορά, λοιπόν, που έφτασαν σε μια τέτοια ενδεχόμενη πραγματοποίηση μιας σκηνής,
μου έλειπε η ατάκα. Ξέρεις, εφόσον σκηνοθέτης και σενάριο δεν υπάρχει, υπάρχει
μόνο ένα αόρατο κοινό και τι; Εμείς. Εγώ και η ατάκα που περιμένω. Δυστυχώς, όμως,
αν δεν πεις εσύ τα λόγια σου κανείς δεν θα σε ατακάρει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Στα
25 μου, λοιπόν, και έχοντας ξεπεράσει το κεφάλαιο «21» συνειδητοποιώ πως στις μεγάλες
στιγμές της ζωής μου είμαι αμήχανος. Θέλω να σου επιτεθώ, αλλά τα χάνω. Θέλω να
σου εξομολογηθώ, αλλά δειλιάζω. Περίεργος άνθρωπος. Να φοβάσαι να εκφράσεις
αυτό που βγαίνει πηγαίο από μέσα σου. Ενδεχομένως γιατί ντρέπεσαι για αυτό. Μα θα
μου πεις είναι κάτι μεμπτό; Όχι, δεν είναι κάτι ένοχο, είναι όμως αυτή η
παράμετρος της ατάκας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Στη
ζωή μου έμαθα να δρω μόνος μου. Αν θέλω νερό, θα πρέπει να σηκωθώ να βάλω. Έτσι,
όταν αναζητώ την «ατάκα» από ένα άλλο πρόσωπο, συγκρούομαι με την κατάσταση που
ο ίδιος έχτισα. Ένας άνθρωπος που υπό νορμάλ συνθήκες ατακάρει τον εαυτό του,
πώς μπορεί να περιμένει να του δώσουν το «πράσινο φως» να μιλήσει και να πει
αυτά που πρέπει; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Συνήθως
πληγωνόμουν γιατί δεν άκουγα αυτά που ήθελα και ενδεχομένως να περάσει πολύς
καιρός για να τα ακούσω, όπως ακριβώς τα έχω ονειρευτεί (μέσες- άκρες). Η διαφορά
είναι, όμως, μεγάλη από το να μην τα ακούς μέχρι το να φοβάσαι να πεις τα λόγια
σου για να μην ακούσεις μια ενδεχόμενη αρνητική ατάκα. Καταλαβαίνετε πολύ καλά
τι εννοώ νομίζω… <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Και
είναι που μεγάλωσα και πια δεν υπάρχει η δυνατότητα να πάρω το ποδήλατό μου και
να φύγω από το σπίτι για να πάρω αέρα και να γυρίσω να αντιμετωπίσω τον εαυτό
μου, τα πάθη και τα λάθη μου. Αυτές είναι οι στιγμές που αναπολώ το νησί. Μια βόλτα
μέχρι τον Πλατύ ή τα Κουρκουμελάτα, μπορεί να έσωζε πολλές άσχημες στιγμές. Αλλά
τώρα, τι; </span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;">No Kefalonia, no party. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Έτσι
φτάσαμε στην αμήχανη στιγμή που κοιτάς το παρόν κατάματα και του λες «δωσε μου
ατάκα» γιατί εγώ δεν… Αυτή η αμήχανη στιγμή, αυτή η μάστιγα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Θέλετε και τραγούδι, ε ακούστε το: </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/-3fokKNos5E?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-74611043970414165762013-11-27T13:55:00.003-08:002013-11-27T13:55:56.881-08:00Σχολιαστικόν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Arial Narrow', sans-serif;">Σήμερα
είπα να γράψω ένα </span><span lang="EN-US" style="font-family: 'Arial Narrow', sans-serif;">post</span><span lang="EN-US" style="font-family: 'Arial Narrow', sans-serif;">
</span><span style="font-family: 'Arial Narrow', sans-serif;">μόνο για αυτά που
σκέφτομαι παρατηρώντας τις ειδήσεις της ημέρας. Ας αρχίσω με κάτι που μου έκανε
εντύπωση σήμερα.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">Το
πρωί της Τετάρτης, ο Γιώργος Λιάγκας, προσφάτως μετεγγραμμένος παρουσιαστής
πρωινής ζώνης, διατύπωσε μία πολύπλευρη άποψη για τα δικαιώματα των
ομοφυλόφιλων ανθρώπων – ανδρών και γυναικών. Ο 44χρονος παρουσιαστής του ΑΝΤ1 –
που τονίζω ότι έκανε και κάνει κορυφαία ποσοστά τηλεθέασης και χαίρει μεγάλης
απήχησης στο λαϊκό κοινό της πρωινής ζώνης – εξέφρασε το εξής: ναι μεν χάρηκε
και ζητωκραύγασε που η κυβέρνηση «επέκτεινε» την ισχύ του συμφώνου συμβίωσης
και σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια, παράλληλα, όμως, διαχώρισε την οικογενειακή του «ασφάλεια»
λέγοντας πως ο γιος του δεν θα ήθελε να γίνει </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">gay</span><span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">. Ξεπερνώντας πως μιλάμε για τη
μοίρα ενός τρίχρονου αγοριού που ένας Θεός ξέρει τι γράφει η ζωή για την πορεία
του, συνοπτικά ο ίδιος και η παρέα της εκπομπής κατέληξαν πως η κοινωνία «δείχνει»
τον δρόμο στα αγόρια να γίνουν </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">gay</span><span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">Και ναι,
η καλλιτεχνική κοινωνία αυτό το ταμπού το έχει ξεπεράσει και μάλιστα πιστεύω
πως θεωρεί μονόδρομο κάποιος να είναι ομοφυλόφιλος μέσα σε ένα κόσμο που
φτιάχτηκε από τη </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">glossy</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">
</span><span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">φιλοσοφία που οι
ίδιοι οι </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">gay</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">
</span><span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">προέβαλαν. Το κακό
με όλο αυτό είναι ότι κανείς δεν θύμισε σε όλο αυτό το γυφτολόι που το παίζει
δημογέροντας των ζωών μας πως ο καθένας δεν πρέπει να προβάλλει τη σεξουαλική
του ταυτότητα, αλλά την προσωπικότητά του. Να είσαι ο εαυτός σου και όχι αυτό
που καυλώνει το σώμα σου. Νομίζω είμαι από τους ελάχιστους που πιστεύουν
ακράδαντα αυτό το ρητό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">Από την
άλλη, η απλή κοινωνία, η αστική, η μέση, η ανώτερη αστική ή και η μικροαστική
δεν ανέχεται ένα παιδί να γίνει </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">gay</span><span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">. Το θεωρεί ντροπή, ξεφτίλα,
κωλομπαρισμό και διάφορα άλλα ελληνικά. Το δέχομαι όσο δεν πάει. Είναι αυτός ο
πολιτισμός δεκαετιών και πολύ δύσκολα θα τον αποβάλει. Αν εγώ, εσύ ή ο παραπέρα
που έχει μια πιο εκμοντερισμένη άποψη φτάσουμε να είμαστε κατεστημένο, ίσως και
να αλλάξουμε την κεντρική ιδέα – δεδομένου πια πως τους </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">gay</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">
</span><span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">δεν τους καίμε όπως
την Εβελίνα Παπούλια στους «Δαίμονες». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">Και έρχομαι
να ρωτήσω: ολόκληρη κοινωνία γελάει με το τηλεοπτικό προϊόν που χαρίζει ο
Τρύφωνας Σαμαράς και σας έφταιξε ο Λιάγκας; Δηλαδή τι περιμένατε να πει ένας 45άρης
επιτυχημένος από τη Λάρισα που έκανε λεφτά στην τηλεόραση, αφού παντρεύτηκε μια
ξανθιά, βυζαρού δευτερογκόμενα που εξελίχτηκε σε </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">a</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">list</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">
</span><span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">τούμπανο, πρώην
δευτερογκόμενα; Μακάρι ο γιος μου στα 30 να κάνει </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">show</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";"> </span><span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">στις «Κούκλες»; Και εντάξει, αν
ο γιος του καθενός το επιλέξει, μεγειά του με χαρά του να το κάνει, αλλά γιατί
η κοινωνία να το επιβάλει ως μια επιλογή βατή, καθημερινή και ΟΚ; Εντάξει,
είμαι σίγουρος πιάσατε το νόημα αυτών που θέλω να πω. Ο καθένας μας να είναι ο
εαυτός του και από εκεί και πέρα στο κρεβατάκι του ας ντύνεται και Φιντέλ
Κάστρο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">Λίγο
πριν κλείσω, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο «άσε μας» σε όλους αυτούς τους εκπροσώπους
ενός φλύαρου, νεόκτιστου κατεστημένου, που θέλει να μας πείσει πως οτιδήποτε
είναι αυθεντικά λαϊκό καλείται κουσούρι και φτάνει το ζεϊμπέκικο να είναι παρωχημένη
επίδειξη φαλλικών καταβολών. Αλήθεια, εσείς δηλαδή το «νύχτα φεγγαρόφωτη, νύχτα
όμορφη» το ακούτε κάνοντας μανικιούρ; Α ναι, ξέχασα εσείς ακούτε μόνο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Lana</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Del</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Rey</span><span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">.
Να μου λείπει η Λάνα και μια χαρά είμαι κι εγώ κι εσείς μακριά μας. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">Με τόση
μαλακία που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, το μόνο που έχω να πω μέσα από τη
ψυχή μου είναι ένα «άντε γαμηθείτε» κι να ζητήσω να αφήσετε τον καθένα να ζήσει
όπως γουστάρει, μόνο όπως γουστάρει ο ίδιος. Το πώς γουστάρετε να ζήσετε εσείς,
το πώς γουστάρω να ζήσω εγώ ή το πώς γουστάρει να ζήσει ο δίπλα, δεν είναι πρότυπο
και μονόδρομος ΚΑΝΕΝΟΣ. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial Narrow, sans-serif;">Και θα κλείσω λέγοντας σου να ακούσεις αυτό. Μη ντρέπεσαι καθόλου, δεν θα σε πει κανένας αρκουδιάρη. Κι αν θες να με πεις εσύ, να ξέρεις σε έχω γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Στο κάτω κάτω, ας με πεις απολίτιστο. Εγώ θα έχω περάσει ΠΟΛΥ καλύτερα από σένα σε βάθος χρόνου.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object width="320" height="266" class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://img.youtube.com/vi/_6XcHoqRcPc/0.jpg"><param name="movie" value="http://youtube.googleapis.com/v/_6XcHoqRcPc&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="http://youtube.googleapis.com/v/_6XcHoqRcPc&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif";">Τα φιλιά μου</span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-22654585552833936682013-11-16T16:41:00.000-08:002013-11-16T16:51:23.610-08:00Σελίδες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: Arial, sans-serif; font-size: x-small;">Κατ' αρχάς διαβάζεται καλύτερα ακούγοντας αυτό: </span><br />
<span style="color: #464646; font-family: Arial, sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/3xqcjKxpnRE?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<span style="color: #464646; font-family: Arial, sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="color: #464646; font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 12.75pt;"><br /></span>
<span style="color: #464646; font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 12.75pt;">Υπάρχει
τελευταία στο μυαλό μου μια διάθεση αναπόλησης του πρόσφατου παρελθόντος. Με έπιασα
πολλές φορές να ανακαλώ στη μνήμη μου στιγμές από το 2008 ή το 2009, μέρες που
τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά ζούσα τη «χρυσή εποχή» μου.</span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Εντάξει,
ας είμαστε ειλικρινείς. Είχαμε πολλά περισσότερα να σπαταλήσουμε τότε: λεφτά,
αισθήματα, ώρες, αποθέματα. Τότε πραγματικά ήμασταν σε μιαν άλλη φάση, ως χώρα,
ως λαός, ως άτομο εγώ, ως κοινωνία εσείς. <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Για να
μιλάμε με αριθμούς, τα 20 με τα 26 μου είναι πολύ διαφορετικά. Σε κάθε άνθρωπο
σκέφτομαι, μεγάλη μαλακία καταλήγω. Υπάρχουν 30άρηδες που δεν έβαλαν ποτέ στο
μυαλό τους έννοιες όπως η ευθύνη, η εξέλιξη, η αξία, η κοινωνική αποδοχή. Εγώ από
την άλλη πήρα ένα μυαλό που είχε χώρο για γέμισμα και το κατάντησα να έχει </span><span lang="EN-US" style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">overbooking</span><span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">. </span><span lang="EN-US" style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Μέσα στα
τελευταία έξι χρόνια θα μπορούσα να πω ότι γύρισα σελίδα στη ζωή μου. Μετά σκέφτομαι
τι σημαίνει αυτό και καταλήγω στο ότι άλλαξα κεφάλαιο. Δυστυχώς ή ευτυχώς,
γράφοντας τις σελίδες της ζωής μας – ακόμα και με ενεργό </span><span lang="EN-US" style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">auto</span><span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">-</span><span lang="EN-US" style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">correct</span><span lang="EN-US" style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">
</span><span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">– θα σου ξεφύγει το λαθάκι. Το λαθάκι αυτό που θα χεις, μάλιστα,
να θυμάσαι για χρόνια. Αυτό που σε έκανε να γελάσεις ή να κλάψεις. <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Ευτυχώς
ο Μεγαλοδύναμος έφτιαξε έτσι τη νομοτέλεια του σύμπαντος ώστε όλα να
διορθώνονται μέχρι εκεί που δεν θίγεται το δικαίωμα στη ζωή. Εντάξει τον θάνατο
δεν μπορείς να τον αναστρέψεις, αλλά ακόμα και αυτόν μπορείς να τον τιμήσεις
και να τον σεβαστείς. Και αυτό ένα είδος διόρθωσης είναι. <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Αλλά ας
επιστρέψουμε στο πέρασμα του χρόνου. Πολλοί θα σου πουν ότι γινόμαστε
καλύτεροι, πολλοί λένε ότι κατάφεραν πράγματα. Εγώ θα σου πω ότι συνέχισα απλά
τον δρόμο μου. Δεν είμαι κανένας μάγος βιολιστής, που λέει και η Μποφίλιου,
αλλά είμαι υπολοχαγός έρωτας.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Έρωτας;
Είπα τη λέξη- κλειδί. Είναι η πληγή μου. Τη γλύφω, τη γιατρεύω και περνάει
μήνες επουλωμένη. Και σε ένα βράδυ μέσα, σαν από απλό άγγιγμα, ματώνει και
αρχίζει να ξερνά αίμα, πολύ, συγκεντρωμένο, σχεδόν σάπιο. Δυστυχώς ο έρωτας
είναι πληγή. Μια πληγή που αντί για πόνο δημιουργεί αυτή τη χαρακτηριστική
διάθεση, με τη διαφορά που αυτό το αίμα που αναβλύζει φέρνει μαζί του και τη σηψαιμία
των απωθημένων μας. <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Δεν υπάρχει
στο σύμπαν ερωτική σχέση που δεν εμπεριείχε το πάθος, το κακό, το αυτοκαταστροφικό,
το εξευτελιστικό και ακραίο. ΑΥΤΗ Η ΜΑΣΤΙΓΑ που θα έγραφε και ο Ανδρουλάκης ο
μικρός. Και γιατί να ερωτευτείς πια; Δεν μπορείς απλά να αγαπήσεις. Εδώ, ο προαναφερθείς
Μεγαλοδύναμος μάλλον δεν είχε διαβάσει καλά τα </span><span lang="EN-US" style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">SOS</span><span lang="EN-US" style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;"> </span><span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">και η συνταγή δεν μας πέτυχε.
Όμως στο τέλος πάντα θα θυμάμαι πως το αποτέλεσμα του υγιούς έρωτα είναι
μαγικό, υπέρλαμπρο, ισορροπημένο, αιωνόβιο, σχεδόν ηλιόλουστο.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Εγώ παππούδες
αληθινούς δεν αισθάνθηκα πραγματικά δικούς μου, αλλά γιαγιάδες είχα – πια έχω
μία και τη φροντίζω γιατί την έχω ανάγκη για τη νομοτέλεια της δικής μου
ηρεμίας και ζωής. Στη θέση των παππούδων μου, όμως, γνώρισα δύο υπέροχους
θείους. <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Ο
Ευάγγελος, ουσιαστικά θείος της μαμάς μου, ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο έπαιξα
για πρώτη φορά στη ζωή μου μπάλα. Για πρώτη και μοναδική. Και το έκανα για
εκείνον, γιατί τον αγαπούσα και ήθελα να του κάνω το χατήρι. Έφυγε και μου
χάρισε το αντριλίκι του (μου). <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Ο άλλος,
όμως, ήταν ο Αντώνης. Και εκεί μιλάμε για έναν άνθρωπο που έμοιαζε με ένα
τεράστιο προφιτερόλ. Υπέργλυκος, σχεδόν λιγωτικός, παραδοσιακός, εκλεπτυσμένος,
με ανεξάντλητα αισθήματα, χιούμορ, υπέροχα φαγητά και μια αγκαλιά πάντα για τον
«</span><span lang="EN-US" style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Bimbo</span><span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">» του. Έφυγε σε μια αμήχανη
στιγμή της ζωής μου και εκεί κατάλαβα ότι μεγάλωσα. Εκεί κατάλαβα πως είχα στην
πλάτη μου την ευλογία του σύμπαντος και δεν ήταν άλλη που γνώρισα αυτόν τον
άνθρωπο. Και εκεί, την ώρα του τελευταίου «αντίο», μου έδωσε το τελευταίο και
μεγαλύτερο μάθημά του. <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Εντελώς
τυχαία, εκεί στον χαμούλη της τελετής, βρέθηκα τυχαία στο πλευρό της θείας μου,
της γυναίκας του δηλαδή που αποχαιρετούσε την αγάπη της. Την αγάπη, όμως,
αδερφέ δεν την αποχαιρετάς – το σώμα είναι αυτό που φεύγει και μένουν σώματα
ζωντανά να το αποχαιρετούν. Τότε, λοιπόν, εκείνη τη θλιβερή στιγμή, γύρισε η
θεία μου και μου είπε κάτι σαν… «Και τώρα; Πώς ζω εγώ χωρίς την αγάπη μου; Τον
Αντώνη μου;». Και να μωρέ, αυτό ήταν που με δίδαξε ο μέγιστος Αντουάν. Να αφήνεις
πίσω σου ανθρώπους, όταν έρθει εκείνη η ώρα, που θα σε θυμούνται και θα λένε
πως ήσουν «η αγάπη τους». <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Έτσι,
οι σελίδες γυρνούν, τα κεφάλαια κλείνουν. Αποχαιρετάμε τους ανθρώπους και
κάνουμε τη δική μας αυτοκριτική. Κι εκεί όπως την κάνουμε κλείνουμε το μάτι
στον μάγκα θείο που μας έμαθε την προπαίδεια, κρατώντας μας αγκαλιά έναν
Αύγουστο στο εξωχικό και του λέμε «Θείο, καλά τα πάω;». Την απάντηση στη δίνει
η ζωή σου. <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Τις σελίδες
στη ζωή δεν τις γυρνάς εσύ, αλλά το σύμπαν. Εσύ έχεις το δικαίωμα μόνο να
γράψεις μέχρι να τελειώσει το μελάνι σου. Φρόντισε, όταν πια στερέψεις από
μελάνι, να μην έχεις ντραπεί για αυτά που έγραψες, αλλά να τα έχεις πει και όλα.
<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Και κάτι
ακόμα… Αν άξιζαν αυτά που έγραψες, να είσαι σίγουρος πως θα βρεθούν κι άλλοι να
τα επαναλάβουν. Ακριβώς όπως έκανα εγώ με τις διδαχές αυτού του υπέροχου
ανθρώπου. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Αφιερωμένο
στον πιο υπέροχο άνθρωπο που με κράτησε ποτέ στην αγκαλιά του. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-2847808012595048542013-10-29T18:17:00.003-07:002013-10-29T18:30:49.771-07:00Σκόρπιες Σκέψεις Μιας Νύχτας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Ένα χαζο</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">tweet</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif";"> </span><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">σήμερα με έβαλε σε σκέψεις. Οι άνθρωποι
όσο και να δείχνουν πως δεν ασχολούνται μαζί σου, συνήθως θυμούνται να ασχοληθούν
όταν εσύ γίνεις εριστικός, ειρωνικός ή κάτι τέλοσπάντων που μπορεί να μην τους αφορά
άμεσα, αλλά τους δίνει πάτημα να πουν κάτι για σένα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Πάει καιρός
τώρα που έπαψε να με απασχολεί το τι λένε για μένα, ίσως γιατί τη ρουτίνα που
εγώ έφτιαξα, έστησα και υπηρετώ να τη βαριέμαι πλέον κι εγώ ο ίδιος. Άμα δεν
θεωρείς πως κάνει κάτι </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">wow</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">,
γιατί να σε νοιάξει αν το ζηλέψουν;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Και πάλι δεν
θέλω να μηδενίζω ό,τι έχω χτίσει μέχρι σήμερα. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως
θα κάτσω να το αποθεώσω κιόλας, δεν υπάρχει λόγος. Ο καθένας κάνει αυτό στο
οποίο του κλήρωσε να είναι καλός ή να το αγαπά ή μόνο να βγάζει και τα προς το
ζην του από αυτό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Γενικότερα έχω
μια τάση τελευταία τιποταϊσμου. Τι θέλω να πω… Καταλαβαίνω ότι σε πολλά
πράγματα της καθημερινότητάς μου έχω χάσει την όρεξη ή απλά τα θεώρησα πολύ
δεδομένα. Εκεί πάνω έρχονται κάποιοι – ομολογουμένως ξεχωριστοί – άνθρωποι και
σου λένε «μείνε όπως είσαι, μην αλλάζεις τίποτα». Μωρέ μπράβο μου, κοίτα τι
ακούω!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Αν και ο στίχος
του ποιητή (Καρβέλα νομίζω) συνεχίζει με το «εγώ έτσι σ’ αγαπάω», αυτό δεν το
άκουσα, αλλά ευελπιστώ πως ο Θεός είναι μεγάλος και ο στίχος θα συνεχιστεί από
όπου έμεινε. Παρά ταύτα, τέτοια πράγματα όμορφα, χαρούμενα και ρομαντικά δεν τα
ακούς καθημερινά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Είναι που
τελικά δεν θέλω να απαξιώνω κανέναν και τίποτα και τελικά απαξίωσα εμένα. Όχι,
φίλοι μου, το κλειδί δεν είναι να δίνεις σημασία στα πάντα, αλλά μόνο σε αυτά
και κυρίως σε αυτούς που αξίζουν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Συνήθως ξεχνώ
πως υπάρχουν άνθρωποι με αξίες και εγώ μπορεί να είμαι η επιλογή μιας εξ’
αυτών. Τα γράφω λίγο ανάκατα απόψε κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Δεν με
πολυαφορά κιόλας, το θέμα είναι να τα πω να ξεθυμάνω. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Διανύω πια το
26<sup>ο</sup> έτος ζωής μου, που πλάκα πλάκα δεν καλοδέχτηκα αλλά την πρώτη
μέρα ενεργούς δράσης του πήρα δύο πολύ ωραία κομπλιμέντα που για 25 χρόνια δεν
είχα ακούσει (το ένα είναι αυτό που σας είπα και το άλλο πως μοιάζω στον Φώτη
Βαλλάτο. Δεν ξέρω αν μου φαίνεται τόσο τρελός τυπάς μόνο εμένα, αλλά μόνο και
μόνο που είχε αυτή τη γυναίκα τόσα χρόνια και είναι και πατριώτης, τιμή μου λέω
και σκάω). <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Και η γη
γυρίζει και η γη γυρίζει. Παραδόξως τίποτα δεν σταματάει. Όσο πόλεμο και αν
δεχτούμε, όση ευτυχία και αν διαχειριστούμε. Το καλό είναι πως κάθε στιγμή
διαρκεί όσο και η ουσία της – μια στιγμή. Η καλή ή η κακή ενέργεια είναι αυτό,
το χρονικό ελάχιστο που ονομάζουμε στιγμή. Γενικά τίποτα δεν μας κάνει τη χάρη
να σταματήσει την εξέλιξη, ούτε το καλό ούτε το κακό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Εγώ πάντως
νιώθω έτοιμος και δυνατός ξανά να μοιραστώ τις στιγμές μου. Εσύ; <o:p></o:p></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-87604684138846952592013-10-01T17:19:00.000-07:002013-10-01T17:19:04.823-07:00Για εκείνο, το μεγαλύτερο, το αληθινό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 7.5pt;">
<br /></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 7.5pt;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Είναι ουράνιο δώρο να ενώνεις
τη ζωή σου με αυτήν κάποιου άλλου. Είναι το καλύτερο, το πιο αληθινό, η
ολότητα, το απόλυτο δέσιμο για το οποίο προορίζεται ο άνθρωπος. Από κατασκευής μας,
λέγεται, πως προοριζόμαστε για αναπαραγωγή όπως όλα τα θηλαστικά. Ναι οκ, αλλά
αναρωτηθήκατε ποτέ ότι για την αναπαραγωγή μας ορίσαμε μια συναισθηματική
προϋπόθεση που κάνεις δεν επέβαλε; Ο άνθρωπος ο ίδιος, μόνο! <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 7.5pt;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Κάθε άνθρωπος ερωτεύεται με τον
δικό του, μοναδικό και ανώτερο τρόπο. Δεν είναι πως άλλος ερωτεύεται λιγότερο ή
άλλος περισσότερο. Αν εσύ μέσα σου παραδεχτείς πως «πεθαίνεις» για κάποιον
άλλον, το σκέφτεσαι όταν κοιμάσαι, κάθεσαι και του μιλάς στο μυαλό σου στο </span><span lang="EN-US" style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">facebook</span><span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">, καταστρώνεις ολόκληρο διάλογο
μέχρι να πεις ένα «γεια, όλα καλά;», ναι τότε είσαι ερωτευμένος. <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 7.5pt;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Στον πλανήτη αυτό οι άνθρωποι
επιλέγουν τον τρόπο που θα ερωτευτούν, τον άνθρωπο που τους γοητεύει, το φύλο
του, τη δουλειά του, το επίπεδό του, αλλά ποτέ δεν επιλέγουν το πάθος του. Θυμάμαι
να μου λένε «δεν θέλω αυτόν γιατί είναι φτωχός», αλλά δεν θυμάμαι ποτέ να μου
λένε «τον θέλω αλλά μπορώ να κοντρολάρω αυτό που νιώθω». Η μεγαλύτερη παπάντζα όλης
της ανθρωπότητας.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 7.5pt;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Έρωτας είναι να κλαις να γελας
στον άλλον να δίνεις αυτό που ζητάς – δεν τα λέω εγώ, αλλά ο Γιάννης Ρεντούμης
σε μουσική Φοίβου. Αυτό ακριβώς. Αν είσαι ερωτευμένος και θες τον άλλον στη ζωή
σου, σου αρκεί να είσαι κι εσύ μέρος της δικής του. Έτσι απλά, χωρίς τίποτα
άλλο. Χωρίς δεύτερη σκέψη για το «πού πάει όλο αυτό»… <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 7.5pt;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Κι αν δεν με πιστεύεις ότι ο
έρωτας είναι κάτι τόσο μαγικό, σκέψου πόσο χώμα μπορεί να φάει η μούρη κάποιου
μέχρι να κερδίσει ένα χαμόγελο από το άτομο που επιθυμεί. Ξεφτιλίσου μωρέ λίγο,
τι άλλο θες να κερδίσεις; Αν τελικά τα καταφέρεις, θα κερδίσεις 24 ώρες
ευτυχίας. <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 7.5pt;">
<span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Και αν ακόμα δεν με πιστεύεις,
δες αυτό. Δες αυτό και κατάλαβε τι πάει να πει να ξεφτιλίζεσαι και να χάνεις
την ανάσα σου για έναν έρωτα χωρίς αύριο, χωρίς σήμερα, χωρίς χθες, αλλά μονο με
τεράστιο πάθος και αφοσίωση #</span><span lang="EN-US" style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">katidikamou</span><span style="color: #464646; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/lRF7CS4iFho?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 7.5pt;">
<br /></div>
<br />
<div style="background: white; line-height: 12.75pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 7.5pt;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-39112461176584900952013-09-29T14:18:00.001-07:002013-09-29T14:19:22.484-07:00Μα με τι Θεό μεγαλώσατε;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;">Είναι αρκετά βράδια που σκέφτομαι όσα έχω
ζήσει στα 25 χρόνια ζωής μου, στα 10 (βαριά βαριά) χρόνια προσωπικής ζωής και
γενικά καταλήγω σε συμπεράσματα που μου κακοφαίνονται.</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;">Δεν ξέρω αν μεγάλωσα νωρίς, αλλά έμαθα όταν
αποφασίζω να λέω «καλημέρα» σε κάποιον να την κόβω δύσκολα. Πόσο μάλλον όταν
έχω μοιραστεί το κρεβάτι μου, το σώμα μου, τις σκέψεις μου με ένα ακόμα άτομο.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span></span>
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;">Καταλαβαίνω πως έχετε τα δικά σας ψυχολογικά,
αλλά και τους δικούς σας κανόνες κοσμοθεωρίας. Παρά ταύτα εμένα αυτά με
ενοχλούν. Πώς διάολο δίνεστε σε ανθρώπους και την επόμενη μέρα το ίδιο άτομο
είναι ένας άγνωστος; Ένας αούας που απλά λειτούργησε ως ένας ζωντανός δονητής
για να ικανοποιηθεί η κάβλα σας; <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;">Πραγματικά σας κατανοώ γιατί έτσι μεγαλώσατε,
έτσι σας έδειξε μάλλον ο μπαμπάς σας (αν και αυτό παίζει να μην το συζητήσατε
καν μαζί του) και να καταλάβατε – σύμφωνα με έναν παράλογο, κόντρα στον δικό
μου, νόμο λογικής – ότι ναι, αυτό το σωματικό «πάρε - δώσε» είναι κάτι ορθό και
αποδεκτό. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;">Για όλα αυτά φυσικά και έχω αφορμή, αλλά μα
τω Θεώ γιατί φέρεστε έτσι; Δηλαδή εσείς μετά γυρνάτε στο ίδιο κρεβάτι που
ξαπλώσατε πριν 10 λεπτά με έναν άγνωστο και λέτε «πω πω τι ωραία που φέρθηκα
(σε μενα) σήμερα!»; <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 115%;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 115%;">Μέσα στα χρόνια μου προσπάθησα να μην είμαι
πιεστικός, διεκδικητικός, εκδικητικός σκέτο, υπερβολικά ρομαντικός,
ευκολόπιστος, ονειροπόλος, ερωτόπληκτος και διάφορα άλλα τέτοια που με χαρά
υπηρέτησα 25 χρόνια τώρα… Αλλά ΔΙΑΟΛΕ να διαγράψω όλα τα ευαίσθητα
χαρακτηριστικά του εαυτού μου επειδή εσείς δεν έχετε καλές πλευρές; (Πιστέψτε
με, η καλή σας πλευρά δεν είναι ότι έχετε ωραίο προφίλ στο </span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">facebook</span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"> </span><span style="line-height: 115%;">ή ωραίο κώλο μέσα από τη βερμούδα σας).</span></span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 115%;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;">Θα μπορούσα να γράψω πολλά πολλά τέτοια, αλλά
έχω νεύρα, έχω παράπονο και δεν έχω σχέση. Και καλύτερα εδώ που τα λέμε, γιατί
έτσι όπως τις ορίζετε, εγώ φέρομαι καλύτερα στις ξεπέτες μου, παρά εσείς στις σοβαρές
σχέσεις. </span></span><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 18px;">Υ.Γ. Μέχρι να σταματήσουν να γράφονται τραγούδια, όπως το παρακάτω, εγώ θα συνεχίσω να πιστεύω πως η επιμονή στις ανθρώπινες σχέσεις είναι προσόν. </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 18px;"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/a-tVlv8xb6Q?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 18px;"><br /></span></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5620068808396241051.post-18086007804083693912013-09-25T13:56:00.002-07:002013-09-25T13:56:26.110-07:00Δύναμη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div style="background: white; line-height: 14.4pt; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 4.8pt;">
Δύναμη: <span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;">Δυνάμεις ασκούνται τόσο στην
κατάσταση της ηρεμίας των σωμάτων, όπως επίσης και στην κατάσταση της κίνησης.
Στην</span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9C%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE" title="Κλασική Μηχανική"><span style="color: #0b0080; mso-bidi-font-size: 12.0pt; text-decoration: none; text-underline: none;">Κλασική Μηχανική</span></a></span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;">δύναμη είναι η αιτία που προκαλεί κάθε μεταβολή της<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7" title="Κίνηση"><span style="color: #0b0080; mso-bidi-font-size: 12.0pt; text-decoration: none; text-underline: none;">κίνησης</span></a></span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;">ή της</span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%89%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1" title="Γεωμετρία"><span style="color: #0b0080; mso-bidi-font-size: 12.0pt; text-decoration: none; text-underline: none;">γεωμετρίας</span></a></span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;">των σωμάτων. Είναι η αιτία μεταβολής της κινητικής κατάστασης</span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><b><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;">ελεύθερων σωμάτων</span></b><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;">,</span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%87%CF%85%CE%BD%CF%83%CE%B7" title="Επιτάχυνση"><span style="color: #0b0080; mso-bidi-font-size: 12.0pt; text-decoration: none; text-underline: none;">επιταχύνοντας</span></a></span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;">ή επιβραδύνοντάς τα. Για σώματα/τμήματα που παρουσιάζουν δυνάμεις</span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%AE" title="Τριβή"><span style="color: #0b0080; mso-bidi-font-size: 12.0pt; text-decoration: none; text-underline: none;">τριβής</span></a>/αντιδράσεις στήριξης, ανάγουμε (αρχικά) τις δυνάμεις σε
αυτά τα σημεία, και δύναμη είναι η αιτία που προκαλεί κίνηση των σωμάτων ή
κινητικότητα σχετικά με τα σημεία στήριξης/σύνδεσης, ή γενικότερα εντατική
κατάσταση, ή ακόμα και</span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82" title="Θεωρία ελαστικότητας"><span style="color: #0b0080; mso-bidi-font-size: 12.0pt; text-decoration: none; text-underline: none;">παραμόρφωση</span></a>, αυτών των
σωμάτων. Με βάση το Διεθνές Σύστημα</span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AD%CF%82_%CE%A3%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CF%89%CE%BD" title="Διεθνές Σύστημα Μονάδων"><span style="color: #0b0080; mso-bidi-font-size: 12.0pt; text-decoration: none; text-underline: none;">SI</span></a></span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;">την Δύναμη την ορίζουμε από τον</span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9_%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%B5%CF%8D%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B1" title="Νόμοι κίνησης του Νεύτωνα"><span style="color: #0b0080; mso-bidi-font-size: 12.0pt; text-decoration: none; text-underline: none;">Δεύτερο νόμο κίνησης
του Νεύτωνα</span></a></span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;">και
μετριέται σε</span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><b><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;">"newton"</span></b><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;">(<b>νιούτον</b>). Από τον Νόμο Κίνησης ορίζεται</span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><b><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;">Ν</span></b><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt;">= Kg*<b>m/sec<sup>2<o:p></o:p></sup></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">Οι σοφοί αυτής της ανθρωπότητας ορίζουν έτσι τη δύναμη,
ως την αιτία της μεταβολής της κινητικής κατάστασης των ελευθέρων σωμάτων. Αυτό
ακριβώς είναι που με απασχολεί και μένα τούτο βράδυ. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">Ας το αναλύσουμε λίγο παραπάνω: <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">Για μένα δυνάμεις βρίσκουμε σε διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς
μας, αρνητικές ή θετικές, άξιες ή αδιάφορες. Οι δυνάμεις υπάρχουν γύρω μας και
κινητοποιούν έναν ολόκληρο πλανήτη ώστε να μεταβάλλονται οι </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 115%;">καταστάσεις.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">Η δύναμη του καλού και του κακού<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">Είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε από αυτή τη μαγική γλυκύτητα
της θετικής διάθεσης. Νομίζω πως η
δύναμη της θετικής διάθεσης είναι
ακριβώς αυτή που δίνει οξυγόνο σε κάθε όμορφο πράγμα στον πλανήτη. Σκεφτείτε να
μην υπήρχε καλό! Θα ζούσαμε σε έναν εχθρικό κόσμο με μόνο αυτοσκοπό την
σωματική επιβίωση, χωρίς κοινωνικές σχέσεις, χωρίς προσωπικές σχέσεις, χωρίς
οικογένειας, αλλά μόνα σώματα που ζουν και κινούνται μηχανικά μέχρι να λήξει το
βιολογικό τους ρολόι και να αφομοιωθούν από τη γη από όπου και προήλθε η ύλη τους.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">Η δύναμη του έρωτα<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">Η δεύτερη πιο σημαντική δύναμη στη ζωή μας. Ενεργοποιείται
ή θα μπορούσαμε να πουμε πως είναι παιδάκι της δύναμης του καλού. Ο έρωτας –
νομίζω – είναι η υπέρτατη εκδοχή της δύναμης του καλού. Είσαι καλός όταν ζεις
και δρας θετικά προς το κοινό συμφέρον – πόσο μάλλον όταν λες πως τάσσεσαι
περισσότερο υπέρ του καλού ενός συγκεκριμένου ατόμου που ιδανικό και αυτό
αντιδρά το ίδιο. Ενώνοντας τις θετικές σας σκέψεις, ικανοποιείτε σαρκικά και
αισθηματικά σας «θέλω» παράγοντας την υπέρτατη ουσιαστική θετική ενέργεια. Όπως
όμως απέναντι στο καλό υπάρχει το κακό, απέναντι στον έρωτα υπάρχει και μια
μεγάλη γκάμα παραγώγων του κακού που μπορεί να σε επηρεάσει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">Η δύναμη του μυαλού<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">Το μυαλό είναι αυτό που φέρνει μια λογική σειρά στις πράξεις
και τις εικόνες που δημιουργεί ο άνθρωπος. Η δύναμη του ορίζεται από την ουσία
που έχουν οι εντολές που δίνει: έμπνευση, λογική, κόπος, γνώση. Έννοιες που
χωρίς αυτές ο άνθρωπος θα ζούσε βαρετά, απίστευτα, ανυπέρβλητα. Ομολογώ ότι
είναι η τρίτη πιο σημαντική δύναμη γιατί μπορεί να υποταχθεί από τις παραπάνω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">Η δύναμη του ταλέντου<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">Βαθύς παράγοντας γοητείας του ατόμου. Όσο πιο μεγάλη
είναι η δύναμη του ταλέντου, τόσο πιο μεγάλος είναι και ο θαυμασμός του άλλου προς
το πρόσωπο από το οποίο εκπέμπεται. Μπορεί να ποικίλει σε είδη και αξία, παρά ταύτα
υπάρχει, αποδέχεται και την αποδέχονται και κακά τα ψέματα, ορίζει και πολλές πολλές
σκέψεις. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">Εσύ πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου; <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">Υ.Γ. Η αφορμή για αυτό το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">post</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">αποτέλεσε
το νέο τραγούδι της Νατάσσας Μποφίλιου «Πάμε Ξανά», μια δουλειά που αποδίδω
δίχως δεύτερη σκέψη στη δύναμη του ταλέντου. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/16946348784169867762noreply@blogger.com