Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Σελίδες

Είναι κάποιες βραδιές ακριβώς σαν την αποψινή που είναι εντελώς κενές. Λες και έχουν δημιουργηθεί για να σου δείξουν πως πρέπει να είναι η μοναξιά. Όχι τόσο η μοναξιά για να λέμε την πάσα αλήθεια αλλά η απραξία. Είναι από αυτές τις νύχτες που δεν κουνιέται φύλλο, κανείς δεν θέλει να πάει για ένα ποτό, η τηλεόραση δεν έχει τίποτα και εσύ δεν έχεις ύπνο!

Επίσης είναι σημαδιακό που κατά την διάρκεια αυτών των βραδιών εμφανίζονται κομμάτια σαν από ένα παρελθοντικό παζλ που κάποτε άφησες στην μέση, σου υπενθυμίζουν ότι υπάρχουν και εσύ ποτέ δεν τα βρήκες, περνούν από μπροστά σου περήφανα και φεύγουν. Συνήθως αυτά είναι στιγμές που θέλησες, μα δεν έζησες. Τώρα λοιπόν έρχονται πραγματοποιημένες με κάποιον άλλον στη θέση σου. Μια φωτογραφία που εσύ θα θελες να είσαι δίπλα στο αγαπημένο σου άτομο που πια δεν μιλάτε, ένα βράδυ που θα θελες εσύ να τα πίνεις με την τάδε παρέα και όχι αυτός που σου έκλεψε το παραμυθάκι σου.

Αυτά τα κομμάτια του παλιού ξεχασμένου παζλ είναι κάτι σαν τις σελίδες ενός βιβλίου που διαβάζει κάποιος. Όσο πιο πολλές σελίδες έχουν περάσει από αυτήν την σελίδα τόσο πιο ανίσχυρη νιώθει για την πλοκή της ιστορίας. Έτσι λοιπόν και εδώ: όσο πιο παλιό και ξεχασμένο είναι το παζλ, το λιγότερο σε πονάει. Το θέμα είναι πως αντιμετωπίζεις το ίδιο σου το χτες όταν συνειδητοποιείς ότι έγινε χτες την στιγμή που εσύ πάσχιζες να το κάνεις αύριο και μεθαύριο. Πως γίνεται να κλείσει μια ιστορία όταν εσύ δεν το επιτρέψεις; Όταν η καρδιά σου δεν πει ότι κλείδωσε και το κλειδί πετάχτηκε στον πιο βαθύ ωκεανό;

Και τότε ακριβώς είναι που συνειδητοποιείς πόσο μόνος είσαι κάποιες στιγμές. Μεταξύ σοβαρού και αστείου οι άνθρωποι λένε τις πιο μεγάλες αλήθειες. Τι εννοώ… Νομίζεις πως κάποια κομμάτια πάνω σου είναι τέλεια φτιαγμένα και όμως έρχεται ο άλλος με μια του κουβέντα να σου τα ανατρέψει όλα. Μια ολόκληρη θεωρία που φοβάσαι να παραδεχτείς μέσα σου. Να φοβάσαι να παραδεχτείς λάθη που και εσύ ο ίδιος έχεις εντοπίσει είναι ανθρώπινο, να στο λένε όμως δεν σου αρέσει.

Αν ήταν στο χέρι μου θα γινόμουν ο αυθεντικός μου εαυτός που κάποτε θυμάμαι πως ήμουν. Ένας χιουμορίστας, ξινός, ειρωνικός χαρακτήρας που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Με τα χρόνια όμως γλύκανα και μάλλον αυτό είναι το τρωτό μου σημείο. Πάντα θυμάμαι το πώς ήμουν την στιγμή που συνειδητοποιώ πως στο σήμερα κάτι δεν μου πάει καλά. Καλό είναι αλλά δύσκολο να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Πώς να ξεχάσεις; Πώς να προσποιηθείς ότι κάποια πράγματα δεν τα έζησες ποτέ; Πώς να προσποιηθείς ότι δεν ονειρεύτηκες μια ευτυχία που ποτέ δεν έζησες;

Πέραν όμως των πίσω , διαβασμένων και ξεχασμένων σελίδων ενός βιβλίου υπάρχει και η σελίδα που έχεις μπροστά σου. Μια σελίδα που ποθείς να μάθεις τι λέει μέχρι το τελευταίο σημείο στίξης της παραγράφου. Και αυτό δεν είναι επιλογή, είναι θέμα επιβίωσης, να την διαβάσεις! Να την ζήσεις! Δεν σε νοιάζει ποιο θα είναι το τέλος, το θέμα είναι να δεις τι γίνεται παρακάτω, αύριο, τώρα, σε 2 λεπτά. Ποθείς να μάθεις ! Και θα μάθεις! Έτσι θα κάνω και εγώ … και να δείτε που τότε κανένα παζλ δεν θα ξαναμείνει ημιτελές! Είναι θέμα απόφασης για μάχη μέχρι το τέλος… μέχρι να κατακτήσεις όλα τα άστρα του ουρανού που ονειρεύτηκες σαν ήσουνα παιδί!