Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

Φέτος τα Χριστούγεννα



Απόψε αποφάσισα να σας γράψω για τα φετινά διαφορετικά μου Χριστούγεννα. Θες επειδή ούτε εγώ δεν με αναγνωρίζω, θες επειδή μεγάλωσα, θες επειδή βρέθηκα κατά λάθος χωρίς αμάξι; Ό,τι από τα προαναφερθέντα και αν είναι η αιτία, τα φετινά Χριστούγεννα μου ήταν διαφορετικά.

Νομίζω ότι δεν έχει υπάρξει περίοδος διακοπών στη ζωή μου που έχω βγει λιγότερο. Γενικά εγώ ήμουν αυτό που περιέγραφε το «είμαι γυναίκα του γλεντιού» αλλά σε μουσάτη έκδοση. Και θα βγαίναμε και θα μπαίναμε και θα μεθάγαμε και όλα. Φέτος ήθελα να ‘ναι περίπου έτσι, αλλά η μοίρα (#spooky) είχε άλλα σχέδια.

Ξαφνικά βρέθηκα να ζω ξανά σαν 5χρονο και να περνάω ώρες ατέλειωτες στο σπίτι μου, δίπλα στο δέντρο και το τζάκι, να πίνω καφέ σε χριστουγεννιάτικες κούπες και να χαζεύω κάθε τρεις και λίγο το iPhone για να δω τι νέο έχει συμβεί στον έξω κόσμο. Όταν αποφάσισα να περάσω το κατώφλι της πόρτας δεν αποδείχθηκα και πολύ ριψοκίνδυνος. Κατευθύνθηκα στο σπίτι του θείου μου, που έκανα παρέα με τον αξιαγάπητο σκύλο του και εκεί πάλι δίπλα στο δέντρο και το τζάκι.

Τις φετινές γιορτές, όμως, έκανα δύο μοναδικές εξόδους. Μία ημέρα πριν ξεμπερδέψω με τα του γραφείου αποφάσισα να πάω στο «ΦΩΣ» να δω τη σύμπραξη της Νατάσας Θεοδωρίδου και του Γιώργου Θεοφάνους επί σκηνής, μαζί με πολυαγαπημένους φίλους που πραγματικά κάνουν πιο όμορφη την προσωπική μου ζωή. Επίσης, μία ημέρα μετά τα Χριστούγεννα, παρέα με μια από τις πιο καλές μου φίλες και συναδέλφους, πήγα για καφέ. Ξέρετε από αυτούς τους «δεν θα αργήσω μαμά» που καταλήγουν στο «καλέ εσύ ακόμα ξύπνια είσαι;». Η εμπειρία μας σε ένα άδειο (κυριολεκτικά) μπαρ με έναν και μοναδικό συμπαθέστατο barman, που μάλλον μας είδε σαν όαση παρέας μες στο απόγευμα, νομίζω θα είναι από αυτές τις χριστουγεννιάτικες στιγμές που θα θυμόμαστε τα προσεχή χρόνια και θα χαζογελάμε.

Και την παραμονή, βρε μονόχνοτε, έκατσες σπίτι; Εύλογο το ερώτημα, αναμενόμενη η απάντηση. Όταν έχεις σύσσωμη την οικογένειά σου σπίτι, δεν μπορείς να μη φας ασταμάτητα. Και όταν φας ασταμάτητα δεν μπορείς να πεις «ναι» ακόμα και στο υπερπάρτυ που σε έχει καλέσει η καλή σου φίλη. Και έτσι έκατσα με τον μπαμπά, μέχρι τις 4 τη νύχτα, να συζητάω για το savoir vivre στα μπουζούκια, προσπαθώντας να του δώσω λογική απάντηση στο ερώτημα «ποια είναι επιτέλους η Ελένη Χατζίδου;».

Και ξέρετε, φίλοι μου, τελικά ήταν από τα πιο ωραία Χριστούγεννα στη ζωή μου. Δοκιμάστε για μια φορά να πείτε «όχι» σε όλα αυτά που μπορείτε να κάνετε όλο τον χρόνο και να δείτε αν μπορείτε να αντέξετε τους δικούς σας ανθρώπους για τρία 24ωρα χωρίς δουλειά ασταμάτητα. Αν μπορείτε, τότε είστε σε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Αν δείτε πως δεν, δεν πειράζει. Να θυμάστε πως τα επόμενα Χριστούγεννα, μερικούς από αυτούς, μπορεί να μην τους έχετε μαζί σας. Τότε, θα δείτε πόσο πιο όμορφα φαντάζουν όλα όσα σας καταπιέζουν.

Χρόνια πολλά σε όλους!


Υ.Γ. Για την Πρωτοχρονιά θα γράψω άλλο ποστ. Με ανασκόπηση και νέους στόχους. Αμέ.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

'Εξι μήνες & έξι νέα μαθήματα

Τελευταία, δηλαδή τους πιο πρόσφατους 6 μήνες, νιώθω πως αλλάζω.

Μηδενισμός. Αν συμβιβαστείς με αυτό, βρίσκεις τα σημαντικά και χαίρεσαι με πράγματα που μέχρι χθες θεωρούσες αυτονόητα. Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις πόσο μονάδα είσαι στον πλανήτη επάνω.  

Ασημαντότητα . Αν τα ‘χεις καλά με τον εαυτό σου, είναι εύκολο να καταλάβεις τους ανθρώπους που δεν το έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής. Βλέπεις να παλεύουν να αποδείξουν στο δίπλα τους ότι υπερέχουν σε ένα μικρό ποσοστό από το γειτονικό τους τίποτα. Και τι καταφέρνουν; Προβάλλουν τη φαιδρότητα που τους δίδαξε η κληρονομική τους ανικανότητα και προσπαθούν να την προβάλλουν ως «μοναδικό χαρακτηριστικό».

Μεγαλοστομία. Ωραίο πράγμα, αν είσαι πολιτικός. Βαρετό πράγμα αν είσαι… πολιτικάντης. Τα τελευταία χρόνια, επί κυβερνήσεων twitter (πριν τα λέγαμε κατ’ ιδίαν στα msn), όλοι σκίζουν τις σάρκες τους για το κοινό καλό. Το ποιο; Με ρώτησες εμένα, διαφορετική μου συνάνθρωπε, αν το «κοινό» πόσο με ακουμπά εμένα ως ύπαρξη; Και δεν σου μιλώ για βασικές ηθικές αξίες, αλλά για πρόσκαιρα πολιτικοινωνικά θέματα, που νομίζεις πως θα λύσεις κάνοντας like στη LiFo επειδή είναι αριστερίζουσα.

Βιτρίνα. «Αγορίνα μου, πόσο σε αγαπάω να ξερες». Φράσεις passepartout για να δείξεις πόσο πολύ θες να γίνεις ένας νέος γυμνοσάλιαγκας στον νέο μαλάκα που σου γνώρισε ο παλιότερος μαλάκας της παρέας σου. Φυσικά, όλοι οι μαλάκες έχουν κοινό παρανομαστή την ανωτερότητα του μηδενός που προανέφερα αλλά και περισσό ύφος να σε πείσουν πως όχι απλά την αξίζουν, αλλά σχεδόν την εφηύραν.

Ημιμάθεια. Στη ζωή μου προσπαθώ να μαθαίνω. Με τον τρόπο μου. Δεν διαβάζω, γιατί μου πέφτει βαρύ. Αλλά σερφάρω, ενημερώνομαι, βλέπω πολύ σινεμά, ακούω πολλή μουσική, βλέπω ξένη τηλεόραση. Προσπαθώ τουλάχιστον. Δεν σπουδάζω, αλλά μαθαίνω. Δεν σταμάτησα ποτέ να ενδιαφέρομαι για αυτά που μου κερδίζουν την προσοχή. Μπορεί αυτό να ‘ναι δυο νέα τραγούδι ή ένα κρυφό μήνυμα από μια φιλοσοφία ζωής ενός ρόλου σε μια ταινία. Γούστο μου και καπέλο μου το πώς θα μορφωθώ παραπάνω. Εγώ την προσπάθειά μου την έκανα. Κι αν είναι τα μπουζούκια μια πηγή πληροφόρησής μου, έλα να μάθεις κι εσύ δυο πράγματα παρέα. Μην κρίνεις πίσω από το αδιάτρητο τζάμι που έχτισες με χαρτί. Δεν ξέρω αν μπορώ να στο σπάσω ή να στο σκίσω, αλλά αν ασχοληθώ θα στο κάψω. Οι λίγες γνώσεις που επιδεικνύονται για σημαντικές, συνήθως είναι ανέκδοτο. Να εύχεσαι να βαριέμαι ή να ασχολούμαι με κάτι άλλο.

Σύγκριση. Εδώ δεν έχεις να κάνεις κάτι εσύ, αλλά εγώ και ο αυτοματισμός μου. Δυστυχώς ή ευτυχώς θυμάμαι τα πάντα. Και συγκρίνω. Ανθρώπους, καταστάσεις, συμπεριφορές. Και βαθμολογώ. Δίκαια και απόλυτα. Αν δεν περάσεις τη βάση μια, σε πάω στην παράταση. Η παράταση οδηγεί στον ξαφνικό θάνατο. Και ο θάνατος οδηγεί στη λήθη. Η λήθη έχει αναλαμπές. Να εύχεσαι να σου χαρίσω μία, αλλιώς μπορώ να κοιμίσω όχι μόνο εσένα, αλλά και την ανάμνησή μου προς την ύπαρξή σου. Μπορώ να σε διαγράψω από το σύμπαν μου.
Αυτά για τώρα. Τώρα ξέρεις πόσο αλλάζω και τι σκέφτομαι.
Πρόσεχε να συναντηθούμε κάπου στο ενδιάμεσο.

Κατά τα άλλα, καλά να περνάς… αγάπη μου.