Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Ως εδώ

Είναι κάποιες στιγμές που πραγματικά μένω άφωνος. Μένω άφωνος όχι επειδή έχει γίνει κάτι το τόσο σοκαριστικό ή τέλος πάντων κάτι άξιο εξαιρετικής αναφοράς αλλά επειδή οι συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω μου είναι τουλάχιστον ανεξήγητες.

Κατ’ αρχήν έχω μια θεωρία, λιτή, περιεκτική που κατά την γνώμη μου δεν σηκώνει και πολλές παρερμηνείες, προσωπικές γνώμες ή γενικότερα αντίλογο. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι είτε φιλικές είτε ερωτικές. Για τις φιλικές ούτε λόγο δεν κάνω, είναι αυτό το γνωστό, ουσιώδες κυρίως των γνωριμιών που όλοι γνωρίζουμε. Τις ερωτικές όμως ρε παιδία πραγματικά δεν μπορώ να τις ερμηνεύσω. Κάπου εδώ αρχίζει η θεωρία μου λοιπόν: Αν γουστάρει κάποιος κάποιον πρέπει να το δείχνει. Είμαι το Χ άτομο, με αυτό το πακέτο χαρακτηριστικών και είσαι το Ψ άτομο, με το αντίστοιχο πακέτο. Είναι ωραίο να το εκδηλώνεις αυτό το αίσθημα θαυμασμού, απλά, ανθρωπινά και κυρίως με σεβασμό, πρωτίστως στον άνθρωπο που έχει απέναντί σου αλλά και με σεβασμό στην υπόσταση σου. Έτσι λοιπόν απ’ τη ζωή μου αποφεύγω τις ακρότητες. Τα πάθη είναι που χαλάνε μια σχέση, δεν την δένουν. Χίλιες φορές μια οργανωμένη σχέση και πιο ήρεμη παρά ένα τρελό πάθος που μπορεί να σε οδηγήσει από το 7ο ουρανό μέχρι και το χείλος του γκρεμού.

Εγώ λοιπόν αυτή την θεωρία ακολουθώ στη ζωή μου. 1 + 1 = 2. Απλά μαθηματικά. Μ αρέσεις, πες μου αν σ αρέσω να δούμε που μπορεί να μας βγάλει αυτό. Όχι τόσο στεγνά όσο λες «μια μπριζόλα μοσχαρίσια καλοψημένη και για γλυκό βλέπουμε» αλλά με την ίδια ορθολογιστική λογική που με κατέχει.

Εκτιμώ τους ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν το παραμύθι τους, μη σας πω πως ανήκω και εγώ σε αυτούς. Στα παραμύθια υπάρχουν και άσπρα άλογα όμως δείγμα ευγένειας και αγνότητας των εποχών. Μόνο που το παραμύθι είναι ωραίο να προσπαθείς να το ζεις, όχι να περιμένεις να σε βάλει στο παιχνίδι ο πρωταγωνιστής και στο τέλος να μένεις απ’ έξω.

Είναι καλύτερο να πεις σε συμπαθώ αλλά ερωτικά δε μου βγαίνει/δε θα θελα κλπ παρά να παίζεις κρυφτούλι τύπου σε αγαπώ, σε λατρεύω μα δεν ξέρω. Τι δεν ξέρεις ρε τούβλο; Δεν ξέρεις πως χτυπάει η καρδιά σου ή νομίζεις πως θα σου φέρουν βηματοδότη για να το καταλάβεις; Αυτό το είμαι και δεν είμαι πάντα το θεωρούσα μέτριο και ως γνωστόν «Τα μέτρια το ξέρεις με σκοτώνουν».

Και από το να σκοτωθώ εγώ, καλύτερα να βγάλω τα μέτρια από τη ζωή μου. Συγνώμη που δεν μπόρεσα να σε κρατήσω στην κορυφή όσο ήθελες αλλά ο θρόνος της καρδιάς μου δεν είναι θέμα δυναστείας, είναι θέμα δύσκολου, σκληρού και επίπονου καστινγκ και δόξα το Θεώ συμμετοχές έχω πολλές. Και εσύ φαντάζομαι αλλά μεχρι το 2020 νομίζω πως θα την χάσεις την παρθενιά σου… τότε τα λέμε.

Ως τότε, ως εδώ.

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Αυτόματη καταμέτρηση...

Οι άγραφες σελίδες με φοβίζουν. Μπορείς να τις γεμίσεις βέβαια με ότι αισθάνεσαι αλλά πώς να το κάνουμε ρε παιδί μου, το έτοιμο κείμενο είναι πιο ενδιαφέρον. Αλλιώς όλοι θα γράφαμε. Βέβαια και μένα που μ’ αρέσει το γράψιμο, δεν του είμαι και πολύ πιστός…

Γενικά στη ζωή μου δεν είμαι πολύ πιστός. Πιστός σε μένα, στους φίλους. Πιστός στα πιστεύω μου είμαι. Ποτέ μου δεν τα πρόδωσα και αυτό είναι κάτι άξιο αναφοράς. Το να με συναναστρέφεσαι τελικά παίζει να ναι ψυχοφθόρο. Δεν είναι ότι είμαι κακό παιδί, όπως συνηθίζω να λέω «οι κακοί είναι στη φυλακή». Δεν είναι πως εθελοτυφλώ αλλά ο πραγματικά κακός, όχι απλά δεν το παραδέχεται αλλά και να δεις που δεν μπαίνει καν στον κόπο να σου πει τι είναι. Το καταλαβαίνεις μια και καλή, από τα τραύματα που σου αφήνει πάνω σου…

Λογική σκέψη τώρα που πρέπει να κάνετε είναι «Τι διάολο ασυναρτησίες λέει ο ψυχάκιας». Να σας πω την αλήθεια μου ούτε εγώ ξέρω γιατί αποφάσισα να γράψω απόψε. Ίσως για να τη σπάσω στην λευκή σελίδα. Ξέρετε τώρα τελευταία κάνω πολλά πράγματα από σπάσιμο. Έτσι για να αντιμετωπίσω τους φόβους μου.

Είχα που λέτε μια ανησυχία τώρα τελευταία για το ποιος είμαι, πού πάω, από πού ξεκίνησα και κυρίως που πάω σε σχέση με εκεί που ήθελα να πάω. Μα να σας πω πως βρέθηκα χαμένος σε ένα χάος. Όμως, οκ το έσωσα. Ή καλύτερα, με σώσανε. Είναι οι φρουροί της ζωής μας που έλεγα σε ένα παλιότερο μου κείμενο; Αυτοί σε σώζουν σε τέτοιες φάσεις.

Που λες φίλε αναγνώστη, τώρα τελευταία αποφάσισα να μου τη σπάσω. Να κάνω αυτά που για χρόνια αρνιόμουν να κάνω. Εύλογη η απορία «Σιγά ρε φίλε, τι δεν έκανες πια;». Η αλήθεια είναι κάπως περίπλοκη, έκανα πάρα πολλά που δεν έπρεπε για τέτοια ηλικία. Είναι κακό να είσαι 22 (άκλειστα) και τώρα να λες «τι παραπάνω;».

Ξέρεις ρε φιλαράκι, είναι κάποιοι άνθρωποι που ζουν μέσα σε κύκλους, το πιστεύω ακράδαντα αυτό. Είναι αυτό που λέμε απλά έκλεισα έναν κύκλο, ανοίγω έναν νέο. Ήμουν λίγο των άκρων η αλήθεια να λέγεται. Και μέσα σε όλα αυτά κάπου χάθηκα, εγώ και ο εαυτός μου. Είμαι ματαιόδοξος η αλήθεια να λέγεται. Όμως αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία. Έτσι πάνε αυτά. Το 2006 ήθελα να κάνω τα πάντα για να γίνω διάσημος, τώρα απλώς θέλω να κάνω τα πάντα. Όχι για να γίνω διάσημος, για να γίνω αυτός που ονειρεύτηκα, εγώ.

Διάβολε βαρέθηκα να κυνηγάω την αναγνωρισημότητα , θέλω την αναγνώριση. Λόγω αξίας, όχι λόγω επαγγέλματος. Και τελικά δεν είναι δύσκολο, γιατί τόσα χρόνια κυνηγώντας την αναγνωρισημότητα δεν έδινα σημασία σε τόσο σεβασμό που είχα κερδίσει. Είναι σαν να προσπερνάς τον χρυσό, κυνηγώντας κάτι που σου μοιάζει με διαμάντι και στο τέλος να διαπιστώνεις πως είναι γυαλλάκι που αντικατοπτρίζει το φως.

Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις πού θα περάσεις καλύτερα, στο χαζό, το ανούσιο ή στο ουσιώδες και το εποικοδομητικό; Σήμερα μου έλεγε η μάνα μου κάτι αναμνήσεις από τότε που ήμουν μπέμπης και κατάλαβα πως δεν χρειάζεται να εξαναγκάζεις τους άλλους να σε μάθουν λόγω διασημότητας, είναι ωραίο να σε θυμούνται λόγω αυθεντικότητας.
Τώρα αν αυτό, το να είσαι μόνο ο εαυτός σου, βλάπτει που και που γιατί όσο να πεις εκτίθεσαι, λίγο με νοιάζει. Ε οκ αυτός είμαι αν δε σε γουστάρει ο άλλος ας γυρίσει απ’ την άλλη.

Σημασία δεν έχει να μη μου πέφτουν τα γυαλλάκια μου χαμηλά στη μύτη όταν κουράζομαι, σημασία έχει να το βρίσκεις χαριτωμένο. Και τότε μ έχεις κάνει δικό σου. Και οκ τα γυαλλάκια μου θέλω να ναι σχεδιαστή, αυτό όμως δε σε αφορά εσένα, αφορά εμένα. Κάτι έμεινε και από τα τελευταία 5 χρόνια, μια εμμονή με τη μόδα. Δεν το πετάς…