Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Αντίο 2012. Ή μήπως όχι;


Και ξαφνικά γυρνάω το βλέμμα στο ημερολόγιο, και τι να δω; 29 Δεκεμβρίου 2012.

Κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως ακόμα ένας χρόνος πέρασε κι εγώ παρέμεινα ολόιδιος. Ή μήπως όχι – που έλεγε και η Νάντια Μπουλέ; Σε αυτήν την απορία θα προσπαθήσω να σας απαντήσω στις παρακάτω γραμμές, παραγράφους – όσο μου βγει τελοσπάντων.

Πίσω στον Δεκέμβριο του ’11, θυμάμαι να περνάω ίσως την πιο δημιουργική φάση της ζωής μου. Ήμουν σε μία δουλειά που ονειρευόμουν από μικρός, άκουγα καλά λόγια από έναν διευθυντή που πάντα ήθελα να γνωρίσω – που να πάει το μυαλό μου πως θα δούλευα και μαζί του; -, είχα μια ζωή που πάνω κάτω μου άρεσε… Εντάξει, δεν πληρωνόμουν όπως μου έπρεπε, αλλά πίστευα πως αυτό ήταν μια προσωρινή ατυχής συγκυρία που θα ξεπερνιόταν.

Με τον καιρό, λοιπόν, μέσα στο 2012 κατάλαβα πως όλα αυτά έμελε να ανατραπούν. Η δουλειά που πάντα ονειρευόμουν δεν υπήρχε πια, ένα κατασκεύασμα σε illustration εκτύπωση έμελε να πάψει να υφίσταται μια για πάντα για την Ελλάδα και – ω του θαύματος – εγώ να θεωρούμαι επαγγελματίας web editor. Άστο διάολο και δεν μου το είχα ποτέ.

Ακολούθησαν κάποιες άρρωστες νύχτες που εγώ περιφερόμουν από κρεβάτι σε γραφείο, να δουλεύω για το τίποτα, να συντηρώ ένα άγνωστο μέλλον, χωρίς καλά καλά να ξέρω και τον λόγο. Πολλές φορές, βέβαια, από το να μην κάνεις τίποτα είναι καλύτερο να κάνεις κάτι – έστω και αφιλοκερδώς. Και να που οι προσευχές μου εισακούστηκαν.

Κάπου στα μέσα του προηγούμενου χρόνου βρέθηκα ξανά με τους ίδιους ανθρώπους, υπό νέες βάσεις και προϋποθέσεις να προσπαθώ να ξαναχτίσω από την αρχή αυτό που έκανα τους προηγούμενους μήνες. Δουλειά, πολλή δουλειά φίλοι μου. Δεν θα την ξεχάσω αυτήν την περίοδο. Μια περίοδος που με έκανε να μη μου αρέσει αυτό για το οποίο πληρώνομαι. Πολύ λυπάμαι που το λέω, αλλά δυστυχώς εκεί σε οδηγούν οι λάθος χημείες με συνεργάτες.

Μέσα σε αυτήν την μαύρη περίοδο για τη ζωή μου – να σας θυμίσω πως ακόμα και απλήρωτος δήλωνα ευτυχισμένος – γνώρισα, βέβαια, ανθρώπους που εκτιμώ και θα εκτιμώ για πολλά χρόνια ακόμα. Ναι Φροίξο, αυτό το λέω για εσένα. Μπορεί να ξέρεις πόσα πέρασα τους μήνες που δουλέψαμε μαζί, αλλά τα μεσημέρια για τα dvd δεν θα τα ξεχάσω ποτέ ρε φιλαράκι.

Ευτυχώς και για την καλή ισορροπία του σύμπαντος, όπως τα όνειρα έχουν ένα τέλος, έτσι και τα άσχημα έχουν κι αυτά το τέλος τους. Για να μην είμαι άδικος, δεν θα χαρακτηρίσω άσχημο το συγκεκριμένο εξάμηνο της ζωής μου, παρά ταύτα ήταν το πιο συννεφιασμένο μέρος μιας ηλιόλουστης περιόδου.

Οι καλές νεράιδες δεν λένε πως είναι ξανθιές, κομψές, με τέλειο στιλ και γλυκύτητα στη φωνή;  Κάπως έτσι ήρθε ένα μεσημέρι στη ζωή μου – ξανά – ένα πρόσωπο από εκείνη τη χαρούμενη μα απλήρωτη περίοδο της ζωής μου. Η Ζωή ξαναέφερε τον ήλιο και από εκεί που σε κάθε καλή μου στιγμή έλεγα Yupi, τώρα φώναζα Yupiii – με τρία i για περισσότερη απόλαυση, για να μην ξεχνιόμαστε.

Και έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Σε μια καθημερινότητα, λίγο κουραστική, αλλά ξανά χαρούμενη, ηλιόλουστη και λιιιίγο καλύτερη από κάθε προηγούμενη. Νέοι άνθρωποι στην καθημερινότητα μου, Αντριάνα, Γαβριήλ, Βασιλική, Εύη για εσάς το λέω. Στην ομορφαίνουν, όπως και να έχει, θες δε θες. Και τα καλύτερα έρχονται για όλους μας, θέλω να ελπίζω.

Και τώρα, δύο ημέρες πριν μπει το 2013 πανηγυρικά στη ζωή μου θέλω να δώσω την υπόσχεση σε εσάς, αλλά στον εαυτό μου πάνω από όλα, να κάνω ένα ένα τα όνειρά μου πραγματικότητα. Αν σας τα αναλύσω κι αυτά τώρα, δεν μας φτάνει όλος ο ιστότοπος της Google, αλλά σίγουρα όλα θα μπουν σε μια σειρά. Είναι κρίμα να μπορείς και να μην τολμάς. Ξέρω το να ανέβεις στο Παλαμίδι από την κανονική σκάλα απαιτεί να περπατήσεις 999 σκαλιά. Αν, όμως, καταφέρεις έστω τα 500 σε πρώτη φάση, δεν θα είναι πολύ πολύ καλύτερη η θέα; Ας πάμε, λοιπόν, στο προσωπικό μας 500άρι και για τα υπόλοιπα 499 έχει ο Θεός.

Κλείνω με ένα τραγούδι που δεν έχω βαρεθεί να ακούω φέτος και ίσως κάθε φορά, που το ξαναβάζω στα ακουστικά μου, εντοπίζω και μια πιο κρυμμένη του πτυχή.



Χρόνια μας πολλά.