Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Πιο ωραία είναι η μάχη, όταν δεν υπάρχει ελπίδα.



Και κάπως έτσι η αυλαία πέφτει. Σε λίγες μέρες ο Βαγγέλης Γιακουμάκης θα είναι μια ανάμνηση. Όπως ανάμνηση έγινε και το Norman Atlantic, τα αεροπλάνα που χάθηκαν, το ατύχημα στα Τέμπη, το «Σάμινα» και καμιά δεκαριά ακόμα εθνικά δράματα που τα ζήσαμε σε ζώνη υψηλής τηλεθέασης – εσχάτως και ευκρίνειας.

Σε μια χώρα που καταρρέει, ως λαός ζητάμε ουσιαστικά οι ξένοι να δείξουν ανοχή και συμπόνια στην κατάντια που μας έφεραν οι ίδιες μας οι επιλογές. Στη χώρα που η γλώσσα της εμπεριέχει το φιλότιμο, λέξη που δεν μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα γιατί ίσως δεν ξέρουν τι περιγράφει, γινόμαστε θεατές εθνικών δραμάτων και μετά τα ξεχνάμε, έτσι γιατί ήρθε κάτι άλλο να μας κλονίσει. Συμπόνια πουθενά. Μόνο ενδιαφέρον μέχρι να κλείσει η οθόνη, η σελίδα, η εφημερίδα.

Στεναχωρήθηκα πολύ με το συμβάν, μα ακόμα περισσότερο στεναχωρήθηκα με εμάς. Κατάλαβα πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάθε οικογένεια έχει μια πληγή. Μια πληγή που διαιωνίζεται. Αν άκουγα τον πατέρα μου, θα έπρεπε να κράζω κάθε κοπέλα που είναι χοντρή ή άσχημη, γιατί δεν είναι αυτό που ο μπαμπάς του περιέγραφε ως «μουνάρα». Έτσι έμαθε κι αυτός να λέει, δεν τον παρεξηγώ. Αν άκουγα τον περίγυρο, θα έπρεπε να δείξω μηδενική ανοχή σε κάθε είδους διαφορετικότητα. Αν άκουγα τους μερικούς δασκάλους μου, δεν θα έπρεπε ποτέ να ασχοληθώ με αυτό που ονειρευόμουν.

Πολύ συνειδητά δηλώνω πως το χειρότερο bullying το δέχθηκα από μία καθηγήτρια μου, όταν πήγα να πάρω το αποδεικτικό των βαθμών μου για την εισαγωγή μου στο Πανεπιστήμιο, όταν γύρισε ειρωνικά και μου είπε ότι δεν πρόκειται να γίνω ένα καθηγητής «σαν κι αυτούς...». Ναι, αν γινόμουν καθηγητής, θα ήμουν ένας πολύ καλύτερος καθηγητής. Αν γινόμουν καθηγητής θα ήθελα να είμαι ένας άνθρωπος που θα βρισκόταν εκεί για να μοιραστεί με τα παιδιά κάποιες γνώσεις, αλλά κυρίως να τα μάθει να ζουν ελεύθερα. Με αξίες, ιδανικά, ήθη και έθιμα που αξίζει και όχι που πρέπει να μεταφέρουμε από γενιά σε γενιά.

Ναι, το παραδέχομαι. Ήμουν ένας «Βαγγέλης», που έτυχε να έχω μια μάνα που με στήριζε και δυο, τρεις φίλους που είχαν το σθένος να σταθούν δίπλα μου κάτι βράδια και πρωινά που δεν ήθελα να βγω από το σπίτι μου. Αυτή η μικρή ομάδα των 4-5 ατόμων με έκανε να συνεχίσω, μου έδωσε την ελευθερία που δεν απέκτησαν ποτέ οι άνθρωποι που με πυροβολούσαν καθημερινά, λεκτικά ή πρακτικά.

Τσατίζομαι που παιδιά σαν τον Βαγγέλη, σε κάθε μήκος και πλάτος της γης, το βάζουν κάτω. Σε καταλαβαίνω ρε φίλε, αλλά όχι, δεν το αξίζουν τα καθάρματα να τους κάνεις τη χάρη. Αλλά εδώ είναι που χρειάζονται οι οικογένειες, αλλά και οι εκπαιδευτικοί. Καταλαβαίνω γιατί το έκανες, ρε Βαγγελάκη. Σε καταλαβαίνω γιατί πέρασε και από το δικό μου το μυαλό κάποτε. Και να σου πω κάτι; Δεν ξέρω ποιος είναι ο πιο δυνατός από τους δυο μας. Εγώ, που μηδένισα τα κοντέρ, έβαλα μπροστά το όνειρο (που κάποιος η μάνα μου μου δίδαξε πως είναι πάνω από όλα) και προσπάθησα πέντε πράγματα παραπάνω, έξω από τις απαγορευμένες ζώνες; Εσύ, που είπες “δεν πάει άλλο, εγώ φεύγω από αυτόν τον κόσμο που δεν με θέλει μαζί του” και έκοψες το νήμα; Δεν ξέρω. Το σωστό είναι αυτό που έκανα εγώ, το ξέρω. Αλλά more or less, ακόμα τυραννιέμαι να αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας. Κι αυτό που έκανες, θέλει δύναμη πολλή. Αλλά να ξέρεις, φίλε, πως έγινες αφορμή για κάτι μεγάλο. Έγινες αφορμή να μιλήσουν άνθρωποι σε αυτή τη χώρα και αυτό είναι κάτι που θα θυμόμαστε πάντα.

Όσο για την κοινωνία που ζω, μεγαλώνω και ίσως φέρω και ένα παιδί να ζήσει σε αυτή, στην τελική, δεν ενδιαφέρομαι. Έμαθα να σέβομαι αυτόν που νιώθω ότι έχει μια ανοιχτή αγκαλιά για τον καθένα. Έμαθα να σέβομαι τη διαφορετικότητα και εφόσον με ενοχλεί -ναι και μένα με ενοχλεί η υπερβολή της- να της δίνω χώρο να ζήσει, να αναπνεύσει και να δημιουργήσει εκεί που αισθάνεται η ίδια αποδεκτή.

Αλήθεια, πόσες φορές σκεφτήκατε να δείξετε αποδοχή στον διπλανό σας για αυτό που είναι; Δεν μιλάω ούτε για σεξουαλικές συμπεριφορές, ούτε για ακρότητες. Μιλάω για τα χαρακτηριστικά αυτά, του καλύτερού σας φίλου, που δεν δεχθήκατε ποτέ. Ξέρω καλά κατά πόσο με αποδέχονται ακόμα και οι στενότεροι μου φίλοι. Και το ζυγίζω μέσα μου, πιστέψτε με.

Όσο για εσάς, φιλαράκια, που προσπαθείτε να νικήσετε το τέρας, μια λύση υπάρχει. Ανακωχή. Όσο φυσάει, η πυρκαγιά θεριεύει. Όσο απαντάς, το κακό μεγαλώνει. Βλέπουν ότι μασάς και στο κάνουν χειρότερο. Μη μασάς. Ζήσε εσύ, όπως θες. Την κάθε σου μέρα. Αν είναι να κλείσεις την πόρτα σου, πίστεψέ με υπάρχουν διέξοδοι. Δες τηλεόραση, άκου μουσική, μίλα στον υπολογιστή, διάβασε βιβλία, ασχολήσου με ένα άθλημα αφού εξακριβώσεις πως δεν είσαι έρμαιο του κινδύνου που σε κατατρέχει. Γενικά, αν ο δρόμος που μπήκες είναι ή στον έκαναν προβληματικό, πίστεψέ με υπάρχει κι άλλο δρομάκι. Ίσως δεν είναι εθνική οδός, αλλά θα σε πάει κάπου. Μακριά από το πρόβλημα.

Και αγαπημένη μου κοινωνία, άντε και γαμήσου για το τι θα πεις. Εγώ είμαι εδώ, ακόμα εδώ. Ψάχνω έναν άνθρωπο να βρω. Και θα τον βρω. Όπως πίστεψε πως θα γλιτώσω από τα άσχημα, θα καταφέρω να φέρω κοντά μου και τα πιο ωραία. Γιατί η ζωή είναι δρόμος και εγώ οδηγός.