Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Pause




Είναι σαν να έχουν όλα σταματήσει. Όπως σε ένα ατύχημα νομίζεις πως τα ρολόγια σταμάτησαν τη στιγμή της σύγκρουσης. Έτσι και τώρα σταμάτησαν. Βασικά δεν κυλάει η ώρα. Άδειασε.

Κακά τα ψέματα η δύναμη είναι κάτι που το βγάζεις από μέσα σου, το χεις ψάξει και καταφέρνεις να το αντιμετωπίσεις. Ξέρω πως έχω γίνει σίδερο. Να η δύναμή μου, να μπορώ να πω τα πράγματα με το όνομά τους.

Η μανία του τίποτα. Ένα άγχος να φανείς καλύτερος ενώ η ουσία σου λάμπει από μόνη της κι εσύ την κρύβεις με μανία μήπως και δεν βγεις ο μάγκας της υπόθεσης. Η αξία χάνεται μέσα σε έναν αγώνα κοινωνικής επιβίωσης πραγματικά για το τίποτα.

Ποδοπατάς, προσπερνάς, προσποιείσαι, ψεύδεσαι, κακομιλάς, κακοσκέφτεσαι. Γίνεσαι άλλος. Παράλληλα ο άλλος μένει εκεί. Να σε κοιτάει να χάνεσαι. Να κάνεις ένα fade out από τις αξίες σου –που ακόμα λάμπουν στην τελευταία τους προσπάθεια επιβίωσης- και εσύ πάλι τις εξαφανίζεις.

Μπράβο. Ο νικητής μπαίνει στο ψηλότερο βάθρο και παίρνει και τα έπαθλα. Ο κριτής παρα ταύτα εξακολουθεί να κοιτά με απορία.

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Κάπως έτσι άρχισαν όλα…

Γεια σας φίλοι μου!

Πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε πατήστε ένα play, κακό δεν κάνει.



Αυτές είναι αυτό που λέμε «περίεργες μέρες» και μέσα σε όλο αυτό, το τελευταίο που επιθυμώ είναι να αποτυπώσω τις λιγοστές και μαύρες μου σκέψεις σε ένα ηλεκτρονικό χαρτί. Όμως, πού και πού, συμβαίνουν κάποια πραγματάκια που σε σπρώχνουν θες, δεν θες να πας λίγο παρακάτω. Όχι ποιοτικά, εξελικτικά θα έλεγα.

Σήμερα, μετά από πολλές μέρες ανούσιας αναβολής και περισσής κούρασης, κάθισα και είδα όχι 1 αλλά 2 επεισόδια από την αγαπημένη μου σειρά. Και εκεί που δεν ήθελα να σκέφτομαι το οτιδήποτε, ήρθε η πλοκή του έργου να μου θυμίσει κάποια βασικά μου «πιστεύω», που με τον καιρό και τις παρέες είχαν ξεθωριάσει.

Έπιασα τον εαυτό μου, που λέτε φίλοι μου, να έχει προδώσει κάποια από τα πλαίσια στα οποία ιδανικά θα έπρεπε να υπακούει. Πολλές φορές το σώμα μιλάει περισσότερο από όσο η σκέψη ή ψυχή, με αποτέλεσμα να στιγματίζεται μια ολόκληρη προσωπικότητα μέσω αυτού του λάθους, γιατί περί λάθους πρόκειται.

Με έπιασα, λοιπόν, να θέλω περισσότερα πράγματα αναφορικά με την προσωπική μου ζωή και λιγότερα από την κοινωνική μου ζωή. Μέγα λάθος αλλά οι κακές επιρροές πάντα εκεί οδηγούν, σε διάβρωση μιας προσωπικότητας. Δεν το ρίχνω το φταίξιμο αλλού, μα όταν βλέπεις πως δυο άνθρωποι σε πάνε αλλού από εκεί που είσαι φτιαγμένος να χωράς δεν πρέπει να πεις «ώπα, θα πνιγώ»;

Έτσι έκανα κι εγώ! Λίγο πριν τη θαλασσοταραχή βρήκα τον δρόμο προς τα ρηχά. Μα θα μου πεις το Glee στα δίδαξε όλα αυτά; Όχι, εντάξει. Όλα αυτά, τα τραγούδια, οι σειρές, οι χαρακτήρες, οι ήρωες είναι αφορμές για να βρούμε τη δύναμη μέσα μας. Τα μαγικά ραβδιά, ουσιαστικά, είναι τα χέρια μας και οι δυνάμεις κρύβονται στη ψυχή και –κυρίως- την καλοσύνη μας.

Άνθρωποι που έδωσαν μάχαιραν, έλαβαν μάχαιρα, λέει ο λαός. Και το παράδειγμα με τα μαχαίρια δεν είναι το μόνο. Βασικά, πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι, πού πας, πώς το καταφέρνεις κλπ. Καλύτερα ένα βήμα πιο πίσω από τους έμπειρους αυτής της ζωής, παρά 2 βήματα μπροστά από τις αντοχές σου. Και ας σε πουν και μπούλη ρε παιδί μου, τι ζόρια τραβάς εσύ και να σε πούνε; Αφού εσύ θα είσαι ΟΚ με τον μέσα σου εαυτό.

Θέλει μαγκιά να κρατιέσαι. Θέλει αντοχή να βλέπεις τους πειρασμούς και να διακρίνεις πού πρέπει να αφεθείς και πού όχι. Βέβαια, μην νομίσετε πως θέλω να το φτάσω στα άκρα, ο μοναχισμός κανέναν δεν βοήθησε, παρά μόνο τους ασκητές. Εγώ σε έρημο δεν μένω, μήτε σε σπηλιά, οπότε μπορώ να μην έχω τέτοιους περιορισμούς. Παρά ταύτα, μου αρέσει να έχω στο –όχι και τόσο- πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα το παιδί που έκανε βόλτες με το ποδήλατό του στην Κυανή Ακτή, κάνοντας όνειρα να πάει την επόμενη εβδομάδα στο Rex. Κάτι δικά μου, εξηγήσεις μη ζητάτε.

Με έπιασα, λοιπόν, να ξεπερνάω τα δικά μου όρια. Με έπιασα να μην πρέπει να θέλω, αυτά που ζητούσα. Όχι επειδή μου το ορίζει κάποια κοινωνία, απλά γιατί εγώ θέλω να πατάω πάνω στο χαλί που με ζεσταίνει.

Το Glee, λοιπόν, μου θύμισε πως είναι να περιμένεις για να φτάσεις στο όνειρό σου. Ο εύκολος δρόμος, μπορεί να μην έχει και επιστροφή στην αφετηρία, μπορεί και να σε οδηγήσει και κάπου αλλού ποιοτικά, σε σχέση με αυτό που είχες στο μυαλό σου αρχικά.

Πού θέλω να καταλήξω; Να θυμάστε πάντα, όπου και να βρίσκεστε και με την οποιαδήποτε παρέα, ποιοι πραγματικά είστε. Το υλικό σας. Το αυθεντικό. Και τότε θα δείτε πως όλα θα θυμίσουν το πώς άρχισαν όλα.

Θα κλείσω με ένα sms που είχα στείλει το 2005 σε έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο και νομίζω πάντα θα με ακολουθεί σαν θεωρία:

«Η αγάπη πολλές φορές είναι σαν μια κονσόλα μουσικής. Όταν μερικά κουμπάκια τα κουνάνε απότομα, ο ήχος χαλάει. Έτσι και εμένα, μου κούνησαν απότομα τα κουμπάκια μου και πρέπει να φτιάξω τον ήχο μου. Γιατί η μουσική μου πρέπει να ακουστεί οπωσδήποτε πεντακάθαρη».

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Με τη φορά του ρολογιού

Είναι κάτι στιγμούλες στη ζωή που καταλαβαίνεις για τι είσαι φτιαγμένος, το υλικό σου, πού καίγεσαι και πού αντέχεις. Πολλά χρόνια φοβόμουν πως δεν άντεχα, τώρα καταλαβαίνω πως τότε άντεχα και μόνο που ανάσαινα. Δύσκολο να καταλάβεις το δύσκολο στη ζωή. Το παρόν σε μια ανύποπτη στιγμή γίνεται το παρελθόν ενώ το επόμενο δευτερόλεπτο περιμένει περήφανο να μπει στο ντουλάπι των πεπραγμένων. Τελικά έχω ένα θέμα με τον χρόνο, τις εποχές, το «τα πάντα ρει».

Σίγουρα όλα αλλάζουν. Όλα μετατρέπονται σε κάτι νέο που δεν απέχει παρά μόνο ένα χιλιοστό (και ούτε) από την προηγούμενη κατάσταση. Παρατηρήσατε ποτέ ένα απλό γδάρσιμο στο δέρμα σας; Από τη μια στιγμή στην άλλη εμφανισιακά δεν έχει καμία διαφορά και μια μέρα ξαφνικά το κοιτάς και λες «αυτό ήταν, επουλώθηκε».

Έτσι είναι και η ζωή. Το παρόν έχει μόνο μία ευκαιρία να είναι ωραίο, γιατί την επόμενη είναι παρελθόν και δεν ξαναγυρίζει. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου που φοβούνται όχι μόνο να εκφραστούν, φοβούνται μέχρι και να αντικρύσουν τον ουρανό. Είναι αστείο να φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου, ίσως η μεγαλύτερη αποτυχία που έχω παρατηρήσει σε άνθρωπο. Για χρόνια πίστευα πως ο εαυτός μας καθορίζεται από τις συγκυρίες. Η άποψη αυτή, αν με ρωτάς, ακόμα πιστεύω πως έχει βάση. Πλην αυτού όμως καταλήγω και σε ένα νέο συμπέρασμα: ο εαυτός μας έχει αποστολή και είναι αυτό που εξυπηρετεί την αποστολή του.

Ο καθένας μας έχει ένα σκοπό ως ύπαρξη, άλλος καλό, άλλος κακό. Ο σκοπός υφίσταται όμως. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να διασαφηνίσω τον σκοπό της ύπαρξής μας. Τελευταία, κατάλαβα πως κάνω ανθρώπους ευτυχισμένους, χαρούμενους και χάρηκα πολύ. Υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζονται επάνω μου, η μεγαλύτερη καταξίωση της ύπαρξής μου ως σήμερα. Αυτό πιστεύω είναι λογική συνέπεια μιας προσπάθειάς μου να είμαι όσο τον δυνατόν πιο αληθινός (ή και απόλυτος κάποιες φορές) με το οτιδήποτε στη ζωή μου.

Κάποιος πραγματικά σοφός φίλος μου, που εκτιμώ πολύ, μου μίλησε για τον διαχωρισμό του φανταστικού κόσμου που θα θέλαμε να ζούμε, ή που βιώνουμε παράλληλα, και της πραγματικότητας. Επίσης, μου εμπιστεύθηκε και την θέληση του να τα ενώσει αυτά τα δύο. Τότε μου φάνηκε ριψοκίνδυνη αλλά εξαιρετική. Τώρα μου φαίνεται απλά η αφορμή. Τελικά κατάλαβα πως για να ζήσουμε στο μέγιστο το σήμερα μας πρέπει να εξετάσουμε το πώς θα θέλαμε να είναι, το πώς είναι στην πραγματικότητα αλλά και το πώς θα ήταν αν στην πράξη πετύχαινε στο έπακρο. Μπερδεμένο ε;

Πάντα θα υπάρχει το ιδανικό και το υπαρκτό. Μακάρι να ταυτιστούν αυτά τα δύο κάποτε, ενδεχόμενο σχεδόν άνευ προσέγγισης για πολλά χρόνια ακόμα. Αν δεις όμως το ιδανικό ως υπαρκτό θα ανακαλύψεις και εκεί ένα άλλο ιδανικό και ούτω καθ’ εξής.

Ζήσε στο σήμερα όπως εσύ θέλεις. Σε λίγο θα ναι παρελθόν.
Μην αναπολείς το παρελθόν όμως. Υπάρχεις και ζεις γιατί αυτό σου δωσε την δυνατότητα.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Να μια ευκαιρία…

Πριν ξεκινήσεις, πάτα και ένα play. Κακό δεν κάνει.




Ευκαιρία για αποχαιρετισμούς. Δυστυχώς το πρότυπό μου δεν είναι πια μαζί μου. Όχι πως ήταν δηλαδή αλλά τουλάχιστον υπήρχε. Αντίο λοιπόν. Σε ευχαριστώ που με έφτιαξες λίγο με το λαμπερό σου στιλ και τα μαθήματα ύφους και γοητείας που παρέδιδες μόνο με ένα σου βλέμμα. Σε ευχαριστώ που έστω και για λίγο σε γνώρισα επίσης. Που με έκανες να δω πως είναι να είσαι κύριος με το Κ κεφαλαίο, όταν έχεις τα πάντα και δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Εκεί που είσαι σίγουρα έχεις βρει ένα πριβέ τραπέζι να πίνεις καφέ και να καπνίζεις το πούρο σου με τα λαμπερά σου dsquared σε διάταξη βιτρίνας. Έδινες ρεσιτάλ και τώρα έγινες εσύ το αστέρι.

Ευκαιρία για καλωσόρισμα. Γεια σου λοιπόν. Ήρθες στη ζωή μου. Λίγους μήνες πριν ήξερα πως υπάρχεις και εσύ δεν το ξερες. Τώρα με ξέρεις και εσύ. Γνώμη δική σου θα χεις θαρρώ αλλά ελπίζω να είναι το ίδιο θερμή με την δική μου. Από την ημέρα που σε γνώρισα νομίζω δεν έχω σταματήσει να ελέγχω στοιχεία από την μαγική σου εικόνα. Υπάρχει λόγος που σε ερωτεύομαι. Υπάρχει αιτία πίσω από την κάθε μου κίνηση. Νομίζω ξέρεις το καθετί που εννοώ. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Ούτως ή άλλως εσύ ξέρεις πολλά γιατί αρκεί μια σου κουβέντα ώστε να μετακινηθεί κάποιος από τη σφαίρα του πραγματικού, στο φανταστικό και τούμπαλιν. Σε ευχαριστώ λοιπόν και καλωσόρισες. Και τίποτα να μην γίνει νομίζω πως ορίζεις το τέλειο. Είναι μια αρχή κι αυτή.

Ευκαιρία για ευχαριστώ. Είστε πολλοί που πρέπει να ευχαριστήσω. Η αλήθεια είναι πως είστε δίπλα μου και με στηρίζετε. Θέλει στομάχι αυτό. Όπως είπε και κάποια μεγάλη σταρ που εκτιμώ πολύ, σας ευχαριστώ για τον σεβασμό. Είναι βασικό. Παλιά δεν υπήρχε και τόσο πολύ στη ζωή μου. Τελευταία νομίζω πως μου τον χαρίζετε απλόχερα. Ίσως να έκανα και εγώ κάτι για όλο αυτό, μα εσείς είχατε την τελική κουβέντα. Όλους λοιπόν σας ευχαριστώ ή και τον καθένα ξεχωριστά. Είστε μικρές μονάδες φωτός σε ένα σκοτάδι καθημερινότητας, που με ένα σας μήνυμα, χαμόγελο ή βλέμμα μου δίνετε το ΟΚ να πάω παρακάτω.

Ευκαιρία για έναν νέο κύκλο. Δυστυχώς ή ευτυχώς η ζωή εξελίσεται. Τα χρόνια περνούν και εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αγαπήσουμε τους ανθρώπους. Τους γύρω μας ίσως. Τους άγνωστους ίσως. Εμάς τους ίδιους ίσως. Έχω περάσει πολλά χρόνια να μη με αγαπάω. Και τώρα με πιάνω σε στιγμές να θεωρώ ότι έχω ένα μεγάλο λάθος πάνω από το κεφάλι μου. Μα τώρα, οκ, μπορώ να πω ότι το διαχειρίζομαι και αυτό είναι βασικό.

Ευκαιρία να τρέξεις, να ζήσεις, να ακούσεις, να μυρίσεις, να γευτείς, να τραγουδήσεις, να φιλήσεις. Ευκαιρία να φέρεις τον εαυτό σου ένα τσικ πιο κοντά στην ευτυχία. Προσπάθησε το εκεί είναι και σε περιμένει.

Να μια ευκαιρία… Εσύ βρήκες τις δικές σου;

Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Όταν περνάνε τα χρόνια …

Αν μπορείς, πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις, πάτα play σε αυτό:




Σήμερα είναι από τις ημέρες που συνειδητοποιώ ότι έκλεισε πραγματικά ένας κύκλος, ο κύκλος των φοιτητικών μου χρόνων. Πάει παιδιά αυτό ήταν, πήρα πτυχίο! Το βρίσκω λίγο σκληρό όλο αυτό που γίνεται μέσα μου, δεν σας κρύβω. Το παιδί παλεύει να επιζήσει, όταν η ζωή με καλεί να την κοιτάξω πλέον κατάματα και να της πω «εδώ είμαι, χτύπα».

Έτσι είναι αγαπητά μου παιδιά! Η ζωή χτυπάει, χτυπάει όπου βρει, όπως θέλει αυτή και στον χρόνο που αυτή επιλέγει. Το χτύπημα στο οποίο αναφέρομαι δεν είναι απαραίτητα κακό. Όταν η ζωή σου φέρνει την ευτυχία ή έστω την καλοτυχία, όταν εσύ δεν είσαι έτοιμος, αποτελεί ένα είδος χτυπήματος. Είναι σαν να φέρνεις σε άρρωστο να φάει μια σοκολατίνα, θέλει και μπορεί αλλά δεν κάνει.

Έτσι είναι και η ευτυχία, περνώντας τα χρόνια, την θες σε αυτές τις ποσότητες που θα την αντέξεις. Εγώ παράπονο δεν έχω, μέχρι στιγμής αυτό το καλοκαίρι, η ζωή όλα μου τα φέρνει στην αναλογία τόσο – όσο. Τα καλά υπάρχουν, τα στραβά κάνουν αισθητή την παρουσία τους και όλα μαζί επιλέγουν να πρωταγωνιστήσουν στο έργο που λέγεται καθημερινότητα.

Έβλεπα σήμερα την ζωή μου από μια απόσταση και έλεγα από μέσα μου «Δόξα τω Θεώ». Χρόνια είχα να το πω, να νιώσω ρε παιδί μου μια πληρότητα. Κάνω την δουλειά που μου αρέσει, έχω τα λεφτά που θέλω, την ζωή που επέλεξα, τους φίλους που λάτρεψα όλα αυτά τα χρόνια να είναι πάντα δίπλα μου… Εντάξει, μέχρι και ο έρωτας, ο μεγάλος μου καημός όλα αυτά τα χρόνια, νομίζω με είδε με μεγαλύτερη συμπάθεια τον τελευταίο καιρό.

Αυτό που παραδέχομαι και με κάνει να χαίρομαι διπλά είναι πως δεν μου συμβαίνουν απλώς καλά πράγματα, μου συμβαίνουν τα όνειρά μου. Πάντα το έλεγα πως τα όνειρα είναι για να πραγματοποιούνται και να! Πραγματοποιούνται ρε αγάπες μου! Όνειρο ήταν να είμαι εκεί που είμαι σήμερα, να κάνω κάτι που με ενθουσιάζει, να έχω δίπλα μου ανθρώπους που μου φτιάχνουν την μέρα, να έχω φίλους που μου στέκονται στα πάντα από τη στιγμή που ανοίξω μέχρι και τη στιγμή που θα κλείσω τα μάτια μου κάθε μέρα, όλη μέρα.

Το καλό είναι πως το παιδί, που πάλευα τόσα χρόνια να κρατήσω ζωντανό μέσα μου, με βγάζει ασπροπρόσωπο. Δεν έγινα κάποιος που δεν μου αρέσει, έγινα αυτός ακριβώς που ονειρεύτηκα. Πραγματικά, δεν το λέω με έπαρση αλλά πόσο θα θελα να γυρνούσα στα 10 μου χρόνια, να με φανταζόμουν σήμερα και να ένιωθα από τότε πως όλα είναι εφικτά, πόσο λιγότερο άγχος θα είχα τραβήξει.

Το στοίχημα τελικά, όσο περνάνε τα χρόνια, είναι να ακούω τα τραγούδια που αγαπώ και να αισθάνομαι το ίδιο παιδί που ήμουν στην Κεφαλονιά πριν 10 χρόνια και ονειρευόμουν το μέλλον. Ζω για τη στιγμή που θα ξαναπάω βράδυ στην πισίνα του σπιτιού στην Κεφαλονιά να δω ξανά τα αστέρια και να πω «ναι, είμαι ένα βήμα πιο μπροστά» από πέρσι. Οι διδακτικές στιγμές των διακοπών, φέτος, θα είναι δυνατότερες.

Ευχαριστώ όσους με αντέχουν.

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Σε μια χώρα που αιμορραγεί...

Βαρύ το κλίμα σήμερα για όλους μας. Δεν είναι από τις ημέρες που θα θυμόμαστε και θα λέμε «το περάσαμε κι αυτό γιατί είμαστε δυνατοί». Είναι από τις ημέρες που – όπως και να το κάνεις – πονάς όταν βλέπεις την χώρα που σε γέννησε να αιμορραγεί τόσο.

Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ για άλλη μία φορά: Αγανακτισμένος είμαι αλλά δεν θα πήγαινα ποτέ στους «Αγανακτισμένους του Συντάγματος». Ξέρεις γιατί; Γιατί απλά ντρέπομαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Είναι αστείο αυτό που συμβαίνει μέσα μου. Πες με κομματόσκυλο αλλά εγώ – τηρουμένων των αναλογιών και της ηλικίας που είμαι – χάρηκα όταν βγήκε η Νέα Δημοκρατία. Και αν μου δινόταν πάλι η ευκαιρία να ψηφίσω για την Ελλάδα του αύριο την Ν.Δ. θα εμπιστευόμουν. Όχι επειδή είναι οι καλοί και άξιοι, ούτε γιατί εκπροσωπούν τα δίκαια μου. Απλά γιατί εγώ με αυτούς είμαι, έτσι μεγάλωσα. Δεξιός ήμουν, δεξιός μάλλον θα μείνω.

Και πώς να πάω να διαδηλώσω εναντίον ποιων; Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι από τους ανθρώπους που η ζωή τους έκανε κάποιους ανθρώπους που τίμησαν με την ψήφο τους κάποιοι πολίτες και τους έστειλαν στο κοινοβούλιο να μπορώ να τους αποκαλώ με τα μικρά τους ονόματα. Ναι και μένα δεν μου αρέσει η κατάσταση της χώρας, ούτε που θα πληρωθώ ψύχουλα γιατί κάποιοι κάποτε αποφάσισαν να φάνε τα καταπετάσματα. Αλλά να διαδηλώσω εναντίον αυτών που μέχρι προχτές έτρωγα μαζί τους και είμαι σίγουρος πως και στο μέλλον θα ξαναυπάρξω σε παρέα τους;

Δύσκολα περνάω κι εγώ. Με έχει αγγίξει η κρίση για τα καλά. Και αισθάνομαι και ανίσχυρος να κάνω την Ελλάδα να γυρίσει στο 2004 που όλα έλαμπαν. Και εγώ έχω φτάσει να λέω «πώς θα τα βγάλουμε πέρα ως κράτος;» αλλά δεν βγήκα να σπάσω το King George και την Μεγάλη Βρετανία για να δικαιωθώ. Και πώς να πάω δηλαδή να επιτεθώ σε μέρη όπου συχνάζω; Πώς να πω ότι μου φταίνε οι πολυεθνικές που έχουν τα συγκεκριμένα ξενοδοχεία όταν η οικογένεια μου έχει χτίσει το σπίτι της με τα δεδουλευμένα κεφάλαια αυτών των εταιρών;

Πιέζομαι για να ζήσω σε μια Ελλάδα που κανείς δεν μου είπε πως θα γινόταν έτσι. Σαν παιδί, έφηβος για την ακρίβια, ονειρεύτηκα να ρθω στην Αθήνα να ζήσω αυτά που δεν μπορούσα στο νησί. Και τώρα τι; Να μη μπορώ να κατέβω στο κέντρο επειδή χτυπάνε γυναικόπαιδα; Που τα είδαμε αυτά; Όλα αυτά σε μια Ελλάδα που σοκαρισμένη έβλεπε ένα αμάξι γαζωμένο στην μέση της Κηφισίας πριν 15 χρόνια από την 17 Νοέμβρη τότε όταν είχε σκοτώσει έναν βρετανό αξιωματούχο νομίζω…; Το θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνο το πρωινό. Περνούσα με το σχολικό μου και λέγαμε «Κοιτάξτε ρε! Σκοτώσαν ΑΝΘΡΩΠΟ!» και τώρα τι; Σκοτώνουμε ανθρώπους, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, για να αποκτήσουμε την ελευθερία που μας στερούν;

Τι φταίνε και οι πολιτικοί; Εμείς τους δώσαμε κατ’ επανάληψιν το δικαίωμα να τα φάνε με τη ψήφο μας. Και κακώς τα φάγανε αλλά αν συνεχίζαν να τα τρώνε χωρίς να ενοχλούν σε τίποτα τα εισοδήματα του μέσου πολίτη και τις συντάξεις να δεις που ρουθούνι δε θα άνοιγε;

Δυστυχώς, ο Έλληνας δεν παλεύει πια για την πατρίδα του. Ο Έλληνας πια παλεύει μόνο αν του θίξεις το πορτοφόλι του. Όχι επειδή αύριο δεν θα χει να φάει ψωμί αλλά γιατί θα του κόψεις την πιστωτική και δεν θα χει να πάρει plasma tv για το Home Cinema.

Μια κατάντια ηθική. Ντροπή μας σαν άνθρωποι. Άσε τα πολιτικά, κάποτε θα φτιάξουν. Η κοινωνία είναι αυτή που πεθαίνει και δεν το καταλαβαίνει. Κρίμα.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Αγανάκτησα κι εγώ!

Είναι πολύς καιρός τώρα που γίνεται λόγους για τους «αγανακτισμένους» του Συντάγματος. Το σκέφτηκα από πολλές πλευρές αν είναι λογικό να πω τον εαυτό μου κι εγώ αγανακτισμένο και όπως όλοι να πάρω ένα ρόφημα και να κατέβω σε κεντρικές πλατείες ανά την Ευρώπη.

Θα μου πεις «σιγά ρε φίλε, τίποτα δε σε αγγίζει εσένα;» και έρχομαι να σου απαντήσω. Κατέβηκα στο Σύνταγμα σαν μέρος διαδρομής με τα πόδια περίπου 3 ή 4 φορές όλο αυτόν τον καιρό και πέρασα με το αμάξι μου από το κλειστό Σύνταγμα (και αναγκάστηκα να κάνω αναστροφή) περίπου άλλες τόσες, με την διαφορά ότι οι φορές που οδηγούσα ήταν μεταμεσονύκτιες.

Είδα ανθρώπους που είχαν κάθε λόγο να διαδηλώνουν. Τους καταλαβαίνω. Κάτι τα αριστερά τους φρονήματα, κάτι η, ομολογουμένως, απαράδεκτη οικονομική και πολιτική κατάσταση στη χώρα βρήκαν και αυτοί ευκαιρία να διαδηλώσουν. Να διώξουν τι; Να διώξουν μάλλον ό,τι κακό συμβαίνει. Είτε αυτό έχει να κάνει με τη Βουλή, είτε με τους 300, είτε με το sex, είτε με το αν τους σηκώνεται όταν θέλουν να πηδήξουν τη γκόμενά τους κι αυτή γλυκοκοιτάζει έναν Γλυφαδιώτη με slk.

Έτσι όπως κόβω τους αγανακτισμένους είναι μια φάση «Για όλα φταίει ο ΟΤΕ». Ναι οκ ακριβώς ήταν κι αυτός αλλά καμία κίνηση να ζητήσεις άλλη εταιρία 50 χρόνια δεν είχες κάνει. Έτσι και το πολιτικό σύστημα. Φταίει, αιμοραγεί, είναι σάπιο και άρρωστο αλλά αν γίνουν εκλογές θα τιμωρήσεις τον (όποιο) Γιωργάκη, εκλέγοντας τον (όποιο) Σαμαρά. Ε δεν είναι έτσι φίλε μου!

Και άντε πες πως εγώ είμαι ο εκνευρισμένος της υπόθεσης επειδή δεν μπορώ να πάω εύκολα Γλυφάδα – Κέντρο, έχοντας κλειστό το Σύνταγμα. Εγώ όμως ίσως τραβάω μεγαλύτερο λούκι από σένα αδερφέ μου αγανακτισμένε. Είμαι 22 χρονών, σπούδασα 5 χρόνια, ως τα 18 μου γκρίζαραν τα μαλλιά μου από το άγχος μου να διαβάσω «Αρχαία Κατεύθυνσης», έδωσα 40 χιλιάρικα σε ιδιωτικό κολλέγιο για να πάρω Βρετανικό πτυχείο και ουσιαστικά τώρα η μόνη λύση είναι ή να χτίσω όπως όπως ένα cv ή να μεταναστεύσω σε ένα πιο υγειές κράτος που η προσπάθεια μου θα ανταμειφτεί.

Να σου θυμίσω πως είμαι εγώ που κατηγορείς γιατί «τρώω τα λεφτά του μπαμπά μου» σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο αμφιβόλου ποιότητας, είμαι εγώ που δεν θα πάρω πτυχίο αν εσύ πείσεις ένα πολιτικό σύστημα να μην εγκρίνει τους κόπους 5 ετών πλήρους και διαρκούς μελέτης, είμαι εγώ που θες να μου κάψεις το αμάξι επειδή τυγχάνει να το έχω αγοράσει από μία έκθεση Mercedes και είμαι επίσης εγώ που αύριο μεθαύριο θα θέλω να κάνω καριέρα και εσύ που δεν είχες κανένα όνειρο παρά την διαδήλωση σου στο γκαζόν του Συντάγματος θα μου βγάλεις το λάδι μέχρι να πετύχω ένα νομοθετικό πλαίσιο που με συμφέρει.

Επίσης δεν καταλαβαίνω πως εσύ, που «δεν πληρώνεις, δεν πληρώνεις» διόδια, εισιτήρια σε μετρό, τραμ, ηλεκτρικούς κλπ, θες να έχεις καλύτερους δρόμους, καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες, καλύτερα μέσα μαζικής μεταφοράς κλπ κλπ.

Αυτό που επίσης ποτέ μου δεν κατάλαβα είναι γιατί όταν κάποιος διεκδικεί από τη ζωή του κάτι ανώτερο του μέσου πρέπει να θεωρηθεί ψώνιο, φλώρος ή κάτι ανάλογο. Συγνώμη να σου θυμίσω πως αν πάω να πιω έναν καφέ στην πιο υποβαθμισμένη πλευρά της Αθήνας σε καφετέρια με τραπεζοκαθίσματα θα τον πληρώσω τουλάχιστον 3 ευρώ. ΟΚ εγώ προτιμώ να τον πληρώνω 2 ευρώ παραπάνω στα Starbucks. Εσύ μου τον πληρώνεις; Εγώ θα τα στερηθώ! Γιατί μου χαλάς την ηρεμία μου;

Ακόμα, κάτι οξύμωρο που πάλι ποτέ μου δεν θα καταλάβω είναι πώς γίνεται η χώρα αυτή να έχει στα πανεπιστήμια ΤΟΣΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ αριστερο-αναρχικούς φοιτητές και τα αμερικανόφερτα καφέ του κέντρου να είναι τίγκα στον φοιτητή. Πίστεψε με ξέρω τι σου λεω! Εσύ που ψηφίζεις ΚΝΕ και πίνεις Venti Caramel Maciato παραδέξου πως κάπου χάνεις την μπάλα.

Εγώ λοιπόν αγανάκτησα από την δηθενία του αναρχικού. Σκέψου το λίγο. Μη ξεχνάς πως γνωρίζοντας το κύμα «Αγανακτισμένων» που ήρθε στο Σύνταγμα τα McDonalds κάνουν χρυσές δουλειές.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Ένας ουρανός, πάντα φωτεινός.

Φαντάζομαι ότι κάπου εκεί ψηλά υπάρχει μια άλλη κοινωνία. Και δεν εννοώ τους αγαπημένους μας ανθρώπους που έχουν φύγει από αυτόν τον κόσμο όπως συνηθίζουμε να λέμε. Όταν κοιτάω την νύχτα έναν έναστρο ουρανό φαντάζομαι πως πρέπει η κοινωνία εκεί πάνω να μοιάζει ακριβώς όπως η δική ζωή.

Εκεί ψηλά φαντάζομαι να υπάρχει ένα βασίλειο. Ο αυτοκράτορας είναι ο ήλιος ο παντοδύναμος, το φεγγάρι το παιδί του υπάρχει στα καθήκοντα του και γύρω σε αυτό τα αγαπημένα του αστέρια, οι φίλοι του. Του κρατούν κάθε βράδυ συντροφιά στις υποχρεώσεις που του έχει αναθέσει ο μπαμπάς ήλιος και φέγγει μέχρι να ξυπνήσει ο άρχων και να του δώσει ρεπό.

Έτσι φαντάζομαι πως είναι και η ζωή μας περίπου. Εγώ θα προτιμήσω την θέση του φεγγαριού. Είμαι κάθε μέρα στη θέση μου, εκτελώντας την αποστολή μου, χαρούμενο για την ύπαρξη μου, υπερθεματίζοντας τον σκοπό της. Κάνω και περήφανο τον ήλιο της ζωής μου. Α ναι, δε σας το πα, την δουλειά μου φροντίζω να την κάνω πολύ καλά. Θέλω να χαίρεται ο ήλιος μου, να μην έχει για τίποτα να μετανιώσει για την ανατροφή, τις συνήθειες και τα ιδανικά που μου έδωσε. Για τον ήλιο όμως θα σας μιλήσω στο τέλος, τώρα πρωτεύουν οι αγάπες μου…

Τα αστέρια μου φυσικά. Ξεχωρίζω 4 αστέρια που είναι τα αγαπημένα μου. Ονόματα δε θα βάλω, απλώς θα σας περιγράψω τι μου δίδαξαν και για ποιον λόγο λάμπει το καθένα του έτσι δυνατά. Είναι τόσο έξυπνα και αστραφτερά που πιστεύω θα καταλάβουν αμέσως ποιο είναι ποιο. Τα καμάρια μου.

Το 1ο πρώτο αγαπημένο μου αστέρι είναι όμορφο. Πολύ όμορφο. Είναι αυτό που μου έμαθε πως υπάρχουμε για να αγαπάμε. Κάθεται εκεί υπέρλαμπρο, αστραφτερό και σου χαμογελάει γιατί το μόνο που έχει να σου χαρίσει είναι το νόημα της αγάπης και του ονείρου για αυτήν. Είναι από αυτά τα άστρα που τις νύχτες τα κοιτάς για να ονειρεύεσαι. Να του στέλνεις την ευχή σου και αυτό θα στην κάνει πραγματικότητα. Χωρίς αυτό στο δρόμο μου δεν θα ήμουν ποτέ αυτός που είμαι σήμερα. Επίσης, είναι το πρώτο που θα σου πει πόσο καλό φεγγάρι είσαι για τον ήλιο σου. Θα παραδεχτεί το καλό, θα σε παρηγορήσει για το κακό που σου έτυχε και θα είναι εκεί να σε φωτίζει με την χαρά του. Το μόνο που μπορεί να σου ζητήσει είναι λίγο σημασία όταν κι αυτό δακρύζει που κ που. Και είναι από αυτά που θα του χαρίσω ότι μου ζητήσει, όποια στιγμή και αν το κάνει, αφού χάρη σε αυτό μπόρεσα και χαμογέλασα ξανά.

Το επόμενο αγαπημένο μου αστέρι είναι αυτό που μου έμαθε να έχω δύναμη για τον σκοπό. Να αγαπάω αυτό που δουλεύω, να βάζω τον πήχη ψηλά και όσο δύσκολος και αν είναι να προσπαθώ να τον πετύχω. Είναι αστέρι ανεξάρτητο, θαρρείς πως η ύπαρξη του αποτελεί ένα μικρό ηλιακό αυτόνομο σύστημα. Είναι κομψό αστέρι αλλά δε θέλει να λάμπει τόσο όσο το προηγούμενο. Θα μπορούσε, απλά ποτέ δεν θέλησε. Του αρκεί πόσο θερμό είναι και πόσο το αγαπάνε όσοι το πλησιάσουν. Δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητο, θα το θυμάσαι για την θέρμη του, την δύναμη του για την ζωή, την ενέργεια του. Χωρίς αυτό όση δύναμη και αν είχα δεν θα κατάφερνα τίποτα. Δεν είναι πως σου διδάσκει απλώς να βρεις την δύναμη αλλά σου χαρίζει και από την δική του. Είναι αστέρι φύλακας άγγελος με λίγα λόγια. Το κοιτάς στα δύσκολα, του χαμογελάς και περνάς καλά μαζί του στα όμορφα αλλά πάντα είσαι δίπλα του, γιατί πολύ απλά κι αυτό χωρίς εσένα πιστεύω βαριέται την δύναμη του και σιγοφέγγει σε σχέση με τα κανονικά του.

Το άλλο μου αγαπημένο αστέρι είναι αυτό που μου έμαθε να δίνω αξία στην γνώση. Ξέρετε ποτέ κανείς δε σου λέει «Κοίτα να μάθεις», σου λέει «Κοίτα τι έμαθα εγώ». Αυτό μου έδειξε τον δρόμο να συλλέξω όση περισσότερη σοφία μπορώ. Είναι αυτό που θα κοιτάξεις όταν έχεις αβεβαιότητα για το ποιος είσαι και ποιος είναι ο σκοπός σου. Μπορεί να μη σου δώσει την δύναμη να περπατήσεις αλλά θα σου θυμίσει ποιος είσαι, από πού έρχεσαι και ποιος αξίζει να είναι ο προορισμός. Είναι το αστέρι της ποιότητας του νου. Το έχω χρόνια δίπλα μου αυτό το αστέρι, μου μοιάζει πολύ βλέπετε, λες και είμαστε από το ίδιο διακριτικό υλικό. Είναι το αστέρι-διαδρομή. Περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και αυτό εκεί να μου δείχνει ότι είναι δίπλα μου κι εγώ να του δείχνω πως το είχα ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή.

Το τελευταίο αγαπημένο μου αστέρι είναι πολύ ιδιαίτερο αστέρι. Λάμπει από μακριά γιατί σηματοδοτεί τον πόλεμο για τα ιδανικά. Παλεύει να πετύχει μόνο του στα πάντα. Μου έμαθε να αγαπάω εμένα, τα προσωπικά μου ιδανικά, να μάχομαι για τον έρωτα και να μην μένω στάσιμος. Μου έμαθε να είμαι και εγώ διαφορετικός από αυτό που ένα πρότυπο μου επέβαλε. Είναι σαν να σου λέει «έχεις δική σου φωνή, μη δανείζεσαι». Με τράβηξε από το βόλεμα και μου έδειξε ένα άλλο σύμπαν, πιο γευστικό, πιο διαδραστικό, πιο δραστήριο και περιπετειώδες. Και είναι ανεπιτήδευτα λαμπερό. Ίσως γιατί είναι και στην πράξη χρυσαφί. Να σημειωθεί πως είναι το πιο πρόσφατο σαν αστέρι στη ζωή μου. Υπήρχε και πιο πριν αλλά την προσοχή μου δεν την τράβηξε τόσο πολύ ποτέ, όσο από τότε που και το ίδιο βρήκε τον εαυτό του και τον μοιράστηκε μαζί μου.

Και τέλος, ο ήλιος μου. Δεν είναι φυσικά αστέρι, είναι πλανήτης ολόκληρος. Είναι το οξυγόνο μου, η ώθηση και η αφορμή της ύπαρξης μου. Είναι και το σημείο αναφοράς μου. Αν μεγαλώσω κι εγώ, να ένας τέτοιος ήλιος θέλω να γίνω για το φεγγάρι μου. Χωρίς ήλιο, φως εγώ δεν θα είχα. Κάθεται όλη μου την ζωή δίπλα μου, φωνάζοντας μου για να γίνομαι το καλύτερο φεγγάρι που κάθε ήλιος φαντάζεται να αποκτήσει. Είμαι εκεί όταν θέλει να γυρίσει πλευρό και κάθομαι στην θέση του όση ώρα μου επιτρέψει δίνοντας πάλι πίσω πρόθυμα τον θρόνο αφού χωρίς αυτό βασίλειο δεν υφίσταται. Είναι ο αρχηγός, η δύναμη των πάντων. Ο λόγος που υπάρχω, που έγινα έτσι και που μου έμαθε πως αξίζει να αγαπάς τα αστέρια της ζωής σου.

Να πω και ένα ευχαριστώ για τους κομήτες που πέρασαν από την ζωή μου και μου έδειξαν τον τρόπο να σε νομίζουν για αστέρι και εσύ να αποδείξεις πως είσαι απλά ένας κομήτης που ήρθε για να κάνει κακό και να φύγει. Αν δεν είχατε εμφανιστεί εσείς, τα αστέρια μου μπορεί και να μην τα ξεχώριζα ποτέ.

Σκέψου κι εσύ τον ήλιο και τα αστέρια της ζωής σου. Είμαι σίγουρος πως θα βρεις πολλές ομοιότητες με την επάνω κοινωνία, έτσι δεν είναι?

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

...Φύσηξε ονειρόσκονη!!

Ένιωθα πως απόψε είχα να μοιραστώ μαζί σας κάτι πολύ αυθεντικό. Επίσης ένιωθα πως αυτό που θα έγραφα απόψε θα ήταν κάτι που θα θυμόμουν για καιρό. Και έψαξα μέσα μου να βρω κάτι δυνατό, κάτι που όσο και να το κοιτάω θα είναι μια πηγή χρυσαφί φωτός που όποιος περάσει από δίπλα του τινάζεται μαγικά όπως στροβιλιζόταν η Σταχτοπούτα όταν άλλαζε από υπηρέτρια σε πριγκίπισσα…

Υπάρχουν κάποια μικρά κομμάτια στο παζλ των στιγμών της κάθε μας ημέρας που όσο και να τα κοιτάμε δεν χορταίνουμε να τα αγαπάμε. Που ότι και να πουν ξέρουμε πως δε θα μας πληγώσουν ποτέ. Ξέρεις βαμβάκι με βαμβάκι δεν μπορούν να παλέψουν. Μπορεί να συγκρουστούν αλλά κανείς δεν θα πάθει ποτέ και τίποτα γιατί πολύ απλά είναι από το ίδιο μαλακό, ονειρόσταλτο υλικό. Έχετε ακουμπήσει ποτέ λευκό, καθαρό βαμβάκι? Σαν ένα μικρό σύννεφο που το κρατάς στην χούφτα σου και λες και αν το σφίξεις γερά μέσα της θα πάρει την μαγική δύναμη που κρύβει και θα ανέβεις σε εκείνον τον κόσμο με τους ιππότες και τα λευκά άλογα…

Για να κάνεις όμως όνειρα πρέπει να πιστεύεις κάπου. Χτες έλεγα πως πρέπει να πιστεύεις στην αλήθεια. Ξέρετε πολλές φορές η αλήθεια κατασκευάζεται. Είναι σαν το σπίτι που μπορούμε να το χτίσουμε εμείς όπως το ονειρευτήκαμε. Αν αυτό που μοιράζεσαι είναι η αλήθεια που κρύβει η ψυχή σου δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, ούτε ακόμα και από την μοίρα. Οι δράκοι εμφανίζονται πάντα βέβαια στα παραμύθια, εμφανίζονται για κάνουν ενδιαφέροντα τα διάφορα παράδοξα που μας παρουσιάζονται στο μονοπάτι για τον μαγικό κόσμο του σύννεφου από βαμβάκι.

Από την άλλη μου είπαν πως πλην της αλήθειας και κυρίως της αγάπης που πρέπει να μας γεμίζει πρέπει να πιστεύουμε και στους ανθρώπους. «Ήρθες εσύ και η νύχτα γέμισε φως»: Αυτή η φράση τα λέει όλα. Ένα αστέρι που ήρθε και λάμπει μπροστά μου, από χιλιόμετρα μακριά και μου καίει κάθε ατέλεια που ενδεχομένως να έχει το παρόν και μου επουλώνει όλες τις πληγές που άφησαν επάνω στον πολεμιστή οι μάχες που έδωσε. Εφόσον έχει κάποιο άτομο την δυνατότητα πριν καλά καλά γνωριστούμε να λάμπει από τόσα χιλιόμετρα μακριά κάνοντας το μίζερο παρόν μου το παραμύθι των κάστρων των ονείρων μου, θέλω να έρθει στη ζωή μου και να διαγράψει ακόμα και το παραμικρό δευτερόλεπτο από την μέσα μου ζωή.

Μπορεί να μην καταφέρω ποτέ να γίνω πρίγκηπας, μπορεί να μην καταφέρω ποτέ να βρω το ξόρκι που θα με ανεβάσει στο λευκό σύννεφο μου. Μπορεί ποτέ να μην αποκτήσω κάστρο με τάφρο γύρω γύρω και πύλη με μπουκαπόρτα στην Γαλλική εξοχή. Ξέρω όμως πως όλη αυτήν την μαγεία υπάρχει ένα άτομο που θα την ονειρευόταν και αποστολή μου είναι να δείξω πως θέλω να το ζήσουμε μαζί.

Μέχρι πριν λάμψει στη ζωή μου αυτό το φως ήλπιζα πως κάπου στο σύμπαν υπάρχει ένας ίδιος άνθρωπος με μένα. Τώρα μπορεί να μην είμαστε μαζί αλλά τουλάχιστον ξέρω πως δεν είμαι μόνος στο χάος των σκέψεων μου. Όχι πως συμμετέχεις αλλά υπάρχεις. Κι αυτό αρκεί.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Παρτίδες αδερφάκι μου ανοίξαμε

Η ζωή νομίζω πως πρέπει να είναι όπως το σκάκι. Για να έχει μια ομαλή πορεία, από κάποια στιγμή και μετά τουλάχιστον, πρέπει τα πιόνια να μπουν στην αρχική τους θέση. Εκεί ο βασιλιάς, δίπλα η βασίλισσα, εκεί οι πύργοι, εκεί τα άλογα και ούτω καθ’ εξής. Έτσι ξεκινάει μια παρτίδα, έτσι οφείλει να ξεκινήσει και μία ημέρα ώστε η έκβαση της να είναι η ομαλή και η επιθυμητή.

Δυστυχώς, στην καθημερινότητα μας για να το πετύχεις αυτό πρέπει να καταφέρεις δυο – τρία πράγματα ώστε να κάνεις κάποιους ασεβής γενικά ανθρώπους να αναγνωρίσουν την αξία σου και να σου αποδώσουν τον ελάχιστον σεβασμό που σου αξίζει ως έμβιο ων. Αυτό βέβαια δεν γίνεται αν δεν ανοίξει και καμιά μύτη. Όπως ο λαός λέει το γνωστό ρητό «αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν φτιάχνεις» έτσι και στην ζωή για να πετύχεις το επιθυμητό πρέπει να κάνεις κ εσύ τον αγώνα σου.

Μεγάλος ή μικρός, εύκολος ή δύσκολος, δίκαιος ή άδικος ο αγώνας αυτός είναι μονόδρομος για να πετύχεις. Όχι να πετύχεις κάτι μεγάλο, απλά για να πετύχεις να ζεις την δική σου ζωή και όχι αυτό που σου πλασάρουν οι γύρω σου ως ζωή. Έχω καταλήξει τώρα τελευταία πως το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης είναι πρωταρχικό. Το να είσαι 60 και να κρίνεις την δική μου ζωή είναι δικαίωμα σου. Το να είσαι οποιαδήποτε ηλικίας όμως και να προσπαθείς να μου επιβάλεις πως ζούμε την ίδια ζωή επειδή τυχαίνει να είμαστε συγγενείς και εγώ ως μικρότερος ακολουθώ τα κενά που μου αφήνει η δική σου ζωή είναι τουλάχιστον άδικο. Και δεν έχω σκοπό να το ανεχτώ και πάρα πολύ ακόμα…

Από την άλλη, μιας και έθιξα συγγενικούς δεσμούς είναι και ο παράγοντας αγάπη που πρέπει να εξεταστεί. Αν το παραπάνω το μεταφράζεις ως αγάπη συγνώμη αλλά καλύτερα σταμάτα να διαβάζεις τα κείμενα μου, αρκετά μοιράστηκα μαζί σου τις σκέψεις μου. Αν λοιπόν θεωρείς και εσύ ότι η αγάπη δεν έχει κάποια σχέση με το παραπάνω άκου και αυτό: Είμαι 22 χρονών και ακούω μια ζωή ανθρώπους που δεν μου πολυγεμίζουν το μάτι να ισχυρίζονται ότι με αγαπούν. Μέσα σε αυτά τα 22 χρόνια η μητέρα μου με τα καλά και τα στραβά της (όπως κάθε άνθρωπος) μου έδωσε να καταλάβω ότι όντως ό,τι και αν έκανε το έκανε από την αγάπη της για μένα και αυτό δεν την αγγίζει στη λογική μου. Όλοι οι υπόλοιποι όμως γιατί μου λένε ψέματα και θεωρούν ότι είμαι και τόσο ηλίθιος ώστε να τους πιστέψω?

Ειλικρινά πολλές φορές απορώ πως την ορίζουν αυτήν την αγάπη. Λες και άκουσαν ποτέ τι έχω εγώ να πω για την ζωή μου ώστε να σκεφτούν αν αυτό αξίζει να το αγαπάνε. Δεν με νοιάζει να με αγαπάς γιατί υπάρχει ο συγγενικός δεσμός. Με ενδιαφέρει να με εκτιμάς γιατί είμαι εγώ. Δε σου λέω πως είμαι κάτι το τέλειο, δεν το επεδίωξα και ποτέ. Αλλά αυτός είμαι! Μιας και δεν είμαι πια 5 ετών και δεν αποτελώ αξιοθέατο ενός νέου νοικοκυριού όπως είναι η νέα μας εντοιχισμένη κουζίνα και δεν έρχονται πια συγγενείς να πουν «Α πώς μεγάλωσες!» θεωρώ πως πρέπει να έχεις την ελάχιστη λογική να δεις ποιος είμαι, τι κάνω, πώς το κάνω και γιατί.

Γιατί δε με ρωτάς ποτέ τον λόγο που δεν κάθομαι μαζί σου? Γιατί δε με ρωτάς ποτέ τον λόγο που εμφανίζομαι μόνο όταν με θέλεις να σου εξυπηρετήσω την ανάγκη σου ή να δώσω μια λύση στο πρόβλημα σου? Γιατί δεν με ρωτάς ποτέ αν έχω ανάγκη εγώ να σου πω κάτι και εσύ να έρθεις μια φορά στην θέση αυτού που δίνει την λύση?

Δεν θέλω την αποδοχή μου από κανένα. Εφόσον ακόμα ανασαίνω πάει να πει πως κάποιος λόγος υπάρχει που ο Θεός μου δίνει ακόμα οξυγόνο να ζω. Και αυτόν τον λόγο θέλω να ανακαλύψω, είτε εσύ κάνεις κάτι γι΄αυτό, είτε όχι. Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου και το μόνο που δεν θέλω είναι να μπεις εμπόδιο. Δυστυχώς, αν το κάνεις, θα το μετανιώσεις και θα πονέσεις και να είσαι σίγουρος πως θα φροντίσω εγώ προσωπικά γι΄αυτό. Για τον απλούστατο λόγο ότι ποτέ δεν σε ενόχλησα για τίποτα… Εσύ γιατί το κάνεις? Ε? Τρόπους δε σου έμαθαν? Μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις….

[…to be continued]

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Πρώτη κίνηση. Λάθος κίνηση.

Σήμερα σκεφτόμουν για 3 άτομα το ίδιο πράγμα. Τα είχα εκεί για ώρα μπροστά μου στο chat του facebook και σκεφτόμουν τι θα πρεπε να πω για να μου δώσουν σημασία. Μου συμβαίνει συχνά αυτό ξέρετε. Εγώ, ο λαλίστατος διαδικτυακός λογοτέχνης, όταν μου έρχεσαι μπροστά μου και ειδικότερα αν μου ασκείς και γοητεία δεν μπορώ να βρω ούτε την κατάλληλη ανάσα για να σου πω γεια.

Αυτό παιδιά δεν είναι διαδικτυακό μόνο κουσούρι. Θυμάμαι χτες συζητούσα με την κολλητή περί κλαμπίστικου φλερτ. Είναι ωραίο το κλαμπίστικο φλερτ. Δηλαδή πάντα ονειρευόμουν να πάω κάπου, να κοιταχτούμε, να πω, να πει, να κεράσω, να κεράσει, να φιλήσει, να φιλήσω. Πολύ πολύ Sex and the city φάση. Ε για φανταστείτε! Ποτέ δεν κατάφερα όχι να κάνω τα παραπάνω αλλά ούτε να δώσω το δικαίωμα να σκεφτεί εν ζωή ων να μου μιλήσει σε χώρο διασκέδασης. Εγώ το αποδίδω πάντα σε λόγους ελλιπούς εμφάνισης, τώρα τελευταία όμως αμφιβάλλω γι’ αυτό. Οπότε πρέπει να το μανατζάρω κάπως…

Έχω που λέτε τον φόβο της λάθος πρώτης κίνησης. Το κακό είναι πως δεν με πολυενδιαφέρει εκείνη την ώρα τι γνώμη θα σχηματιστεί γιατί ξέρω πως τα καλά ξεκινάνε αφού με συνηθίσεις και με γνωρίσεις. Ή έστω ξεκινάνε στο κρεβάτι. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να σου πω ότι είναι το καλύτερο μου να θέλω να πω κάτι –οτιδήποτε- και να φοβάμαι. Πάντα τον έχω αυτόν τον εκνευριστικό φόβο της απόρριψης. Ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει περίπτωση να φάω Χ.

Το θέμα βρίσκεται σε αυτήν την προαναφερθείσα άσκηση γοητείας. Κανονικά σε έναν ιδανικό κόσμο το μου αρέσει θα ήταν μονόπλευρο. Δε θα έπρεπε να μου ασκείς και να σου ασκώ τίποτα παρά μόνο ερωτική διάθεση παιχνιδίσματος. Εγώ πάλι εκείνη την ώρα θα θυμηθώ μέχρι και κάτι ξαδέρφια του παππού μου και θα πω «Σιγά μην κοιτάξεις τον απόγονο αυτών των νεάτερνταλ».

Αυτήν την στιγμή ούτε εγώ με καταλαβαίνω. Δεν ξέρω τι φταίει. Δεν ξέρω καν αν θα μου μιλούσα να ήμουν θαμώνας σε κλαμπ στο οποίο θα με έβλεπα. Κατά τα άλλα έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου λένε. Ναι για τον εαυτό μου. Όχι για το παρουσιαστικό μου. Και αυτό τελευταία καθώς βλέπω κακό δεν είναι αλλά εντάξει δεν είμαι και ο Jude Law. Ακόμα, πάντα όταν κάτι μου φταίει στην αύρα μου τα βάζω είτε με τα ρούχα, είτε με τα μαλλιά μου.

Αυτό αλλάζει αν σε ξέρω. Αν σε έχω δει έστω και μια φορά κάπου, κάπως, κάποτε όλα τα παραπάνω ξεπερνιόνται. Μη ρωτήσεις πώς και γιατί, θα σε γελάσω. Τελικά λέτε να το αλλάζω το εργάκι? Πείτε ντε!

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Σιγουριά ή ελπίδα... ?

Τις τελευταίες μέρες κάθε πρωί που ξυπνάω είναι κάπως διαφορετικό από ότι συνήθιζε να είναι. Είναι σαν να έχω βάλει ένα στόχο και κάθε πρωί κάνω ανασκόπηση των πεπραγμένων της χθεσινής ημέρας σχετικά με τον στόχο αυτό.

Δεν μπορώ να σας αρνηθώ πως στεναχωριέμαι πολλές φορές που δεν μπορώ να πλησιάσω τον πολυπόθητο στόχο μου. Δεν μπορώ να σας κρύψω όμως πόσο χαίρομαι όταν είμαι και τόσο κοντά του.

Είναι αστείο και κάνω σαν 15χρονο που είναι ερωτευμένο αλλά έχει πλάκα. Όχι δεν είμαι ερωτευμένος, όχι επειδή δεν θέλω, απλώς δεν πιστεύω σε αυτές τις συναισθηματικές εντάσεις. Γιατί η ένταση προϋποθέτει εξ’ αρχής πως θα έρθει και η κάμψη του φαινομένου. Και εμένα οι κάμψεις δεν μου αρέσουν. Καλύτερα να μην υπάρχει τόση ένταση, για να μην ξεφουσκώσουν τα πράγματα.

Επίσης είμαι και λίγο ταλαιπωρημένος αφού βήχω, έχω πυρετό και κρυώνω. Και μέσα σε όλο αυτό να λες δεν αξίζω μια αγκαλιά? Ε την αξίζω, το ξέρουμε και οι δυο μας. Το θέμα είναι τι καταφέρνουμε σε αυτήν την ζωή.

Είναι ένα ντόμινο πραγμάτων στη ζωή που λες οκ έμαθα έως εδώ να κάνω λάθη τώρα θα κάνω και το σωστό. Εννοώ όχι το λογικά σωστό αλλά γενικά δεν είναι λίγο μάταιο να κλαις μετά που δεν πέτυχες αυτά που ήθελες ενώ ξέρεις ότι δεν προσπάθησες όσο μπορούσες?

Εγώ λοιπόν αυτήν την φορά θα πετύχω. Όχι επειδή έχω εγωισμό, απλώς επειδή το αξίζεις και το αξίζω και εγώ. Και το ξέρεις.

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Βραδυνές σκέψεις...

Σήμερα είναι ένα βράδυ περίεργο, κάπως αλλιώτικο από τα άλλα. Σήμερα κάνουν βόλτες στο μυαλό μου σκέψεις λίγο σκοτεινές. Αν με ρώταγες τι σκέφτομαι θα σου λεγα έναν και μόνο άνθρωπο. Αλλά τελικά δεν είναι ακριβώς έτσι…

ΟΚ από έναν άνθρωπο αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Πάντα κάποιος υπάρχει να μας ταλαιπωρήσει μέχρι να μας δώσει ένα φιλί, μέχρι να κοιμηθεί μαζί μας το πρώτο βράδυ και μετά ένας άνθρωπος μπορεί να είναι και αυτός για τον οποίον κοιμάται και ξυπνάει κάποιος. Αμέ! Έτσι τουλάχιστον το έχω ονειρευτεί εγώ από μικρός και έτσι θα γίνει …

Και εφόσον που λέτε μέχρι στιγμής ταίρι δεν βρήκα και έτσι όπως το βλέπω θα κάνω πολύ καιρό ακόμα να βρω, γύρισα στο αγαπημένο μου θέμα το 2011 που δεν είναι άλλο από τους απολογισμούς. Βεβαίως! Με έχει πιάσει ένα πράγμα πως είμαι κοντά σε ένα τέλος, ελπίζω να μην είναι οριστικό τουλάχιστον…

Σκεφτόμουν αν αύριο σας έλεγε κάποιος τον Κωνσταντίνο δεν θα τον ξαναδεις ποτέ πια τι θα ήταν το πρώτο που θα σκεφτόσασταν πως χάσατε από μένα. Την παρουσία μου, τις σκέψεις μου, το χιούμορ μου, την γκρίνια μου? Τι άραγε από όλα αυτά? Για πολλά χρόνια λοιπόν έκανα ότι ήθελα και ποτέ δεν το καλοσκέφτηκα, το γιατί, το αν πρέπει, το αν κάνει … Μεγαλώνω λοιπόν και επειδή δε με βοηθά και η φάτσα μου και δείχνει πιο μεγάλος με πιάνει ένα πράγμα να σκεφτώ αν ζω για τα σωστά πράγματα…

Αναμφίβολα καταλήγω πως ζω για να αγαπάω. Ποικιλοτρόπως και προς πάσα κατεύθυνση αλλά αυτό που με χαρακτηρίζει πιστεύω πως είναι η υπέρμετρη αγάπη που δείχνω σε αυτούς που την κερδίζουν. Βέβαια αν με ρώταγες και πάλι τι κέρδισα από αυτό… θα σου πω πως εκτός από μια αίσθηση πληρότητας απέναντι στους γύρω μου δεν χάρηκα τίποτα σαν feedback. Δεν έκανα ποτέ αυτά που ονειρεύτηκα, με τον άνθρωπο που τα ονειρεύτηκα και όταν τα ονειρεύτηκα. Πάντα στο περίπου και ποτέ στο ακριβώς.

Φοβάμαι πως περνάν τα χρόνια και ο μέσα μου εαυτός μένει πάντα στο περίπου. Τι να τις κάνω τις σπουδές και τις φιλοφρονήσεις αν η ψυχή μου όταν κρυώνει δεν έχει μια κουβέρτα από ένα βλέμμα να γαληνεύσει;

Σκεφτόμουν επίσης αν έφευγα τώρα από το προσκήνιο ποιο τραγούδι θα ταν αυτό που θα ήθελα να ακούγεται κατά την υπόκλιση και λίγο πριν κλείσει αυλαία. Εύκολα θα σου πω πως όλη μου την ζωή έψαχνα έναν άνθρωπο άρα το απόλυτο soundtrack της ζωής μου θα ήταν «ο άνθρωπος μου». Μετά το ξανασκέφτηκα, αφού δεν τον βρήκα τι κάθομαι και τραγουδάω?

Και κάπου τότε θυμήθηκα αυτό που έλεγε η Δέσποινα : ότι λάμπει δεν είναι χρυσός και ότι βλέπεις μπορεί να ναι αλλιώς… Μεγάλη αλήθεια.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Κυριακή μεσημέρι ...

Εδώ που λέτε που κάθομαι και πίνω τον πρώτο μου παγωμένο καφέ της σεζόν, εδώ που ακούω την μουσικούλα μου, εδώ που κάθομαι και παίζω με τον σκυλάκο μου… ακριβώς εδώ κατάλαβα πόσο ευτυχισμένος είμαι!

Βαριά κουβέντα θα μου πείτε… ναι αλλά μου αρέσει το σήμερα. Μου αρέσουν τα καλά του, μου αρέσουν και τα προβλήματα του. Άλλωστε από τις αντιξοότητες που συναντάς δεν χτίζεται η αξία του στόχου?

Όταν ο ήλιος πέφτει στα φύλλα του δέντρου έξω από το μπαλκόνι μου νιώθω ευτυχισμένος. Πάει κάνα 15ήμερο τώρα που βγήκα ένα βραδάκι για να βγάλω βόλτα τον σκυλάκο μου και μου μύρισε άνοιξη στον αέρα. Και κατάλαβα πως τελικά τα καταφέραμε και φέτος! Έφυγαν τα δύσκολα και ήρθε ξανά το καλοκαίρι.

Καλοκαίρι στον καιρό, καλοκαίρι και στην ζωή μας. Χτες βράδυ καθώς οδηγούσα τον Smartαρό μου στην παραλιακή με τσίτα τα γκάζια της Δέσποινας -14 του Ιούλη είπαν θα χανόμασταν- κατάλαβα πόσο ωραία είναι η ζωή ακόμα και όταν όλες οι καλές πτυχές της σου κλείνουν την πόρτα.

Σκέφτηκα πόσα καλά πράγματα έχω να ζω κάθε 24 ώρες. Κατάλαβα πόσο λάθος έκανα όταν χαράμιζα τον εαυτό μου σε πράγματα και άτομα που τελικά δεν μου άξιζαν. Κατάλαβα πως όταν έλεγα πριν 2 χρονιά σε ένα παλιότερο κείμενο στην κολλητή μου ότι «Ντινούκε μου…» μη σταματήσεις να μου λες ποτέ γιατί μου φτιάχνεις την διάθεση είχα απόλυτο δίκαιο. Από τότε ήξερα τι με πάει παρακάτω… Κι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την αγάπη. Την αμοιβαία. Αυτήν που την χαρίζεις και πριν καλά καλά το καταλάβεις την έχεις στην νιοστή στα χέρια σου…

Είχα τους φίλους μου, την μουσική μου, την υγειά μου, τους δικούς μου και το όνειρο μου.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Domino

Είναι στιγμές που προσπαθώ να είμαι αυτό που θέλετε να δείτε. Έχω φορέσει την στολή του παιδιού της διπλανής πόρτας και απλά περιφέρομαι κάνοντας τις δικές μου σκέψεις κρύβοντας τες, μην τυχόν τις δείτε και φοβηθείτε.

Προσπάθησα σκληρά να είμαι αυτό που είμαι σήμερα. Δεν ήταν δύσκολο στο να το χτίσω το πυργάκι μου, ήταν δύσκολο να το κρατήσω όρθιο. Πολλές φορές λέμε ότι είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια γιατί το κύμα θα τα εξαφανίσει εν ριπή οφθαλμού. Ξέρετε αυτό είναι πολύ ωραία δικαιολογία. Ναι οκ ο βοριάς, το κύμα, η φύση, η τύχη! Στη ζωή λοιπόν χτίζουμε τα παλάτια μας, τα όνειρα μας, τα τουβλάκια μας σε ένα πύργο που ενώ έχουμε βάλει τα θεμέλια δεν γνωρίζουμε ούτε το ισόγειο αν θα μπορέσουμε να φτιάξουμε.

Όλα τα άσχημα λοιπόν συμβαίνουν κατά τύχη, έτσι μας έχουν μάθει να λέμε. Η τύχη, η μοίρα, η «γαμώ την τύχη μου» και η «την μοίρα μου μέσα». No big deal! Τα μεγαλύτερα εγκλήματα τα κάνει ο διπλανός μας. Η μοναξιά είναι αποτέλεσμα εγωισμού των ανθρώπων, άρα καμία τύχη δεν μας φταίει, μόνο οι άνθρωποι που επιλέγουμε να συναναστρεφόμαστε.

Έχτισα ένα πύργο και εγώ που λέτε που πολλοί προσπάθησαν να τον ρίξουν κάτω. Κι όμως αυτός αντέχει ακόμα σε πείσμα πολλών, σκέφτομαι μάλιστα τώρα τελευταία να σηκώσω ακόμα έναν όροφο και να τον πω ημιυπαίθριο μπας και γλιτώσω τις φορολογίες. Σήμερα περπατούσα μέσα στο κρύο του χιονιά της Αθήνας και σκεφτόμουν τι στο καλό κάνω εγώ εδώ… Όχι δεν έχω καμία αξίωση να σας υποβιβάσω, μα καμία πιστέψτε με. Εσείς τις επιλογές σας και εγώ τις δικές μου. Αλλά γιατί έπρεπε να περάσουν 22 χρόνια για να καταλάβω πως έχω το δικαίωμα της επιλογής ?

Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις ζήσει την ζωή σου σχεδόν μόνος σου ψάχνεις λιμάνια. Ψάχνεις φίλους που θα σου υποκαταστήσουν όλα αυτά που κάποιος που όφειλε δεν έκανε για σένα. Κάποιος που έπρεπε δεν έκατσε να σε ακούσει, κάποιος που έπρεπε δεν σε υποστήριξε, κάποιος που δεν έπρεπε σε πλήγωσε και πάει λέγοντας… Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει τις ζωές των άλλων. Καλοπροαίρετα, κακός άνθρωπος δεν είμαι. Θα θελα λοιπόν αυτά που έχουν ζήσει κι άλλοι απλόχερα να τα χα ζήσει και εγώ. Μου λείπει ας πούμε η ομπρέλα της ασφάλειας. Όλοι έχουν κάποιον να τους υπερασπιστεί, εγώ δεν έχω κανέναν και ξέρεις φίλε αναγνώστη είναι πολύ σκληρό αυτό…

Θα νομίζεις πως έχω ψυχολογικά και μάλιστα χοντρά τώρα που με διαβάζεις. Έλα τώρα όλοι έχουμε τον δικό μας σταυρό να τραβάμε. Κι όμως ρε παληκάρι δεν έχω ψυχολογικά, όνειρα έχω που τρέμω μην σβήσουν το επόμενο πεντάλεπτο. ΟΚ έχω φλερτάρει με την καταστροφή πολλές φορές. Και τι κατάλαβα? Δεν πέθανα, αυτό απαντάω στους καλοθελητές που θα σπεύσουν να ρωτήσουν.

Αν κατάφερα δυο πράγματα στη ζωή μου μέχρι τώρα πιστεύω τα κατάφερα με την αμέριστη βοήθεια του μυαλού μου και της μαμάς μου. Όλοι έχουμε κάποιον να πιστεύει σε εμάς και όλοι χρειαζόμαστε κάποιον στον οποίο να πιστεύουμε. Επέλεξα να μην πιστεύω σε κανέναν αλλά επέλεξα μία να πείσω να πιστεύει σε μένα και αυτή είναι η μητέρα μου. Να πω την αλήθεια μου τώρα που σας γράφω άνετα δεν αισθάνομαι, είναι από τις ώρες που το μυαλό μου μηδενίζει από σκέψεις και πλημμυρίζεται από τσουνάμι επιχειρημάτων.

Έχω σηκώσει τείχη να το ξέρετε και για να τα παραβιάσετε είναι πολύ δύσκολο πια. Επέλεξα να είμαι μόνος και θα το κάνω απλά το μόνο που θέλω να βλέπω είναι τουλάχιστον ότι φέρνω χαμόγελα σε αυτούς που επέλεξαν να ζήσουν την ζωή τους και να μου κάνουν την τιμή να είμαι μέρος αυτής.

Πονάει ρε γαμώτο η αλήθεια όσο και αν την γουστάρω. Καλύτερα όμως να πονάμε εμείς από την αλήθεια, παρά να πληγώνουμε άλλους και κυρίως εμάς με τα ψέμματα μας. Γιατί όπως και να χει ζωή είναι , πόνο θα χει.

Και ΟΚ ξέρετε θα τα πούμε πάλι σύντομα.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Never give up , it’s such a wonderful life

Δεν είναι εύκολο να ξεκινήσω σήμερα να γράφω. Όχι δε συμβαίνει κάτι αλλά έχω τόσα πολλά στο κεφάλι μου που δεν ξέρω για τι από όλα να γράψω. Θέλω όμως σήμερα να ασχοληθώ με μένα και μόνο. Αυτό που ζω κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι πίσω από το όλο υποσχέσεις βλέμμα μου να πάρει θέση στον οθόνη μου.

Προχτές άκουσα μια βαριά κουβέντα σε μια φιλική κουβέντα: «Όλοι θα θελαν να έχουν έναν γιο σαν και σένα». Ναι οκ το λέτε γιατί δε με έχετε σπίτι σας, το λέτε γιατί κυρίως δεν μπήκατε στον κόπο (όχι πως είχατε την υποχρέωση δηλαδή, κουβέντα κάνουμε) να δείτε πόσο δύσκολο να είμαι αυτός ο μίστερ πέρφεκτ που έχετε για φίλο σας.

Τα πράγματα δεν είναι πότε όπως εμείς τα θέλουμε. Έτσι δεν ήταν και στην δική μου ζωή, καθόλου μα καθόλου. Τι θέλω να πω… Τα πράγματα δεν μου έχουν έρθει όπως τα περίμενα, μη σας πω πως ήρθαν και στην χειρότερη εκδοχή τους. Αυτό λοιπόν θέλει θάρρος να το αντιμετωπίσεις, θέλει καιρό να μείνεις μπροστά από μια οθόνη σκεπτόμενος μόνο εσένα και τους άλλους σε σχέση με σένα, θέλει βράδια να μένεις να κοιτάς το ταβάνι λες και θα σου ανάψει άστρα για να μετρήσεις… θέλει πολλά!

Επίσης θέλει ανθρώπους γύρω σου. Όχι όμως φίλους, πιστούς. Καμία σχέση. Θέλει τα άτομα τα άσχετα που σε γνωρίζουν εκείνη την ώρα ή τελοσπάντων που σε γνωρίζουν πρόσφατα για να ακούσεις και από έναν άλλον βρε αδερφέ τι ψάρια πιάνεις. Οι φίλοι θα σου πουν τα καλά σου -που αυτοί αντιλαμβάνονται ως καλά- θα σου πουν και τα άσχημα σου -που λες και δεν τα ξέρεις-. Οι άλλοι όμως, εκτός οικογένειας και άμεσης παρέας, θα σου πουν την γνώμη τους έτσι απλά. Τι είχαν και τι έχασαν…

Έτσι λοιπόν συλλέγοντας εμπειρίες, περπατώντας με άτομα που αγαπώ ή με άτομα που γνωρίζω τώρα, γνωρίζοντας νέους ανθρώπους που ούτε καν ήξερα πριν μια ώρα ή ακόμα και επανασυστήνοντας τον εαυτό μου σε ανθρώπους που είναι δίπλα μου χρόνια φτάνω σε ένα κράμα σκέψεων που με κάνει αυτό που είμαι σήμερα.

Πολλοί μου κατηγορούν το internet. Μεγάλο λάθος! Πες με διαδικτυακό θύμα αλλά εγώ έχω ένα πιστό συνοδοιπόρο στη ζωή μου, το laptop μου. Χωρίς αυτό δεν έχω μέσα έκφρασης. Εντάξει την φωνή μου την υψώνω εκεί που αξίζει αλλά που αλήθεια μπορείς να βρεις αυτούς που γουστάρουν να σε ακούν πάντα. Έτσι έρχονται τα social networks (facebook, twitter) που δίνουν την δυνατότητα στον άγνωστο να σε κάνει follow, να σου κάνει ένα comment που μπορεί να σου φτιάξει την μέρα ή και την εβδομάδα σου.

Όταν σε ένα post μου γράφουν «Είσαι φοβερός» νιώθω μεγαλύτερη περηφάνια και από όταν μου λέει η μάνα μου πως είναι πολύ περήφανη για το παιδί που έχει. Και νιώθω περήφανος γιατί την μάνα μου την εκτιμώ αφάνταστα αλλά ξέρω πως είμαι κομμάτι της, πάντα θα με αγαπάει, ποτέ δε θα με απορρίψει τελείως. Ενώ ο άλλος ο άσχετος μπορεί να σε κάνει unfriend ή unfollow. Ξέρεις πόσο σκληρό ακούγεται το unfriend ? Έχω ακούσει διάφορα καλά λόγια τον τελευταίο καιρό από όλη αυτήν την διαδικτυακή μου ενασχόληση που πλέον καταλαβαίνω πως δεν φταίω εγώ που δεν με καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος, μου αρκεί που με καταλαβαίνουν αυτοί που επέλεξαν να με αποδεχτούν.

Είμαι 22 και το αύριο δεν ξέρω που θα με βρει, ελπίζω να με βρει γενικότερα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως έμαθα πως κάτι αξίζω. Δεν ξέρω ποτέ αν μετράω σαν γκόμενος, ξέρω όμως πως μετράω σαν φρεντ εντ αντμάιρερ (όπως μου έγραψε ίσως ο αγαπημένος μου αναγνώστης, γιατί κι εγώ φρεντ εντ αντμάιρερ δικός σου είμαι) κι αυτό είναι η καλύτερη αμοιβή που μπορώ να έχω στη φάση που βρίσκομαι.

Επίσης να ξέρετε πως όταν είσαι αληθινός στην ζωή σου το διαδίκτυο δεν έχει να σου διαστρεβλώσει απολύτως τίποτα, η μόνη δυνατότητα του είναι να σου μεταδώσει τον λόγο σου και δυο τετράγωνα παραπέρα από αυτό που μπορείς εσύ.

Όταν δεν ξέρεις λοιπόν τι να πεις … δείξε την αλήθεια σου. Που ξέρεις μπορεί πολλοί να έχουν ανάγκη να την ακούσουν για να ακούσεις και εσύ την δική τους… Η αλυσίδα που θα δημιουργηθεί θα είναι τουλάχιστον παζλ αλήθειας, μιας αλήθειας που περνάει μέσα από adsl συνδέσεις και γίνεται post και tweets.

Σας ευχαριστώ για όλα!

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Η συνέχεια του χθες.

Είναι καιρός τώρα που άλλαξα πολλά στη ζωή μου. Όχι μη φανταστείτε πως άλλαξα σπίτι, αμάξι και ρούχα για να ξορκίσω κάποια παλιά σχέση (αυτό το έκανα πέρσι και τελικά μου βγήκε σε καλό). Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή που η αλλαγή ενός έτους, κάποια γενέθλια, μια επέτειος κάτι τελοσπάντων που να σου θυμίσει ότι πέρασε ένας χρόνος από τα πέρσι σου βαράει άσχημα στο ψυχολογικό σου σύστημα.

Πριν μέρες λοιπόν συνειδητοποίησα πως έγινα 22. Δεν έγινα πριν μέρες 22, από τον Οκτώβριο έχω γίνει, αλλά πριν από αυτές τις μέρες, σχεδόν 1 μήνα και κάτι το λες, μου ήρθε ο ουρανός σφοντήλι συνειδητοποιώντας πως δεν είμαι πλέον 17 και ονειρεύομαι πως θα μαι στα 22 μου. Έγινα 22 και ονειρεύομαι πως θα μαι στα 30 μου. Και αυτό είναι πολύ, πολύ διαφορετικό.

Ποτέ δεν υπήρξα άνθρωπος του πλάνου, όσο και αν ήξερα τι θα κάνω αύριο. Όχι επειδή το είχα προγραμματίσει απλά επειδή τύχαινε να το ήθελα και μπορούσα. Την πρωτοχρονιά λοιπόν σκέφτηκα πολύ, έκλεισα κινητά, κλείστηκα στο σπίτι μου το πατρικό, είδα μόνο σταθερούς φίλους από αρχαιοτάτων χρόνων και προβληματίστηκα για το πόσο καλό είναι το σήμερα που έχω χτίσει.

Το σήμερα λοιπόν είναι η συνέχεια του χτες. Είναι πολύ κακό αυτό που λέμε «αύριο είναι μια άλλη μέρα». Ουσιαστικά είναι ένα ψέμα. Το γιατί ανατέλλει ξανά ο ήλιος όσο εμείς κοιμόμαστε δεν σημαίνει πως εισαγόμεθα σε μια νέα πραγματικότητα, ψέμα! Μέγα ψέμα! Αυτό που ζούμε σήμερα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτό που ζήσαμε χτες και ίσως και το μεθαύριο να έχει απόλυτη σχέση με το προχτές.

Γυρνώντας λοιπόν στην Αθήνα οι άνθρωποι γύρω μου αντιμετώπισαν έναν σχεδόν διαφορετικό άνθρωπο. Γύρισα λίγο ανθρωποφοβικός, θέλοντας να μη σκέφτομαι τι πέρασα τα τελευταία 2 χρόνια, θέλοντας όχι να ξεκόψω ακριβώς αλλά να αφήσω πίσω ότι μου έχτισε το σήμερα που ζούσα εκείνη την ημέρα. Με λίγα λόγια καλά δεν το λεγες πως ήμουν. Εντάξει μου έπεσαν και πολλά. Σχολή, πτυχιακή, εξεταστική, ένα ταξίδι που ουσιαστικά δεν ήθελα να πάω και μια καψούρα που πάντα προσπαθώ να ξεχάσω.

Μέσα σε αυτήν την ησυχία του τότε σήμερα μου πέρασα την εξεταστική, πέρασα τα μαθήματα, οργάνωσα την πτυχιακή, πήγα το ταξίδι. Δόξα τω Θεώ όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Όμως γυρνώντας στην Ελλάδα το χτες μου με περίμενε. Απαντήσεις που πρέπει να δώσω σε ανθρώπους που με έβλεπαν κάθε μέρα και μετά δεν έλαβαν ούτε ένα sms από μένα, απαντήσεις που έπρεπε να δώσω στον εαυτό μου για το που πάει από δω και πέρα αυτή η σχεδία που λέμε ζωή και όχι μόνο να απαντήσω αλλά και να κάνω απτή εφαρμογή στην καθημερινότητα μου.

Συχνά ακούω την φράση «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει» ή κάτι παρεμφερές. Ναι αλλά αν δεν κάνεις σχέδια δεν ξέρεις που πας, που βαδίζεις, σαν να οδηγείς ένα αμάξι χωρίς κατεύθυνση.

Πολύ σύντομα όλα θα έχουν αλλάξει. Και επειδή ξέρω πως οι απαντήσεις είναι κάτι που πρέπει να δίδεται στην ώρα που πρέπει το παραδέχομαι. Ναι εξαφανίστηκα επί σκοπού. Αλλά ξέρετε πολύ καλά πως όταν φεύγω από κάτι το κάνω για να είμαστε όλοι καλύτερα. Και εγώ και εσείς, εξάλλου δεν πίστεψα ποτέ πως συγκεκριμένοι άνθρωποι με είχαν απόλυτα ανάγκη. Και είναι καλό να είμαστε δίπλα εκεί που θέλουμε και όχι εκεί που βρήκαμε σταθούμε.

Αυτά από μένα και πάλι θέλω να ευχαριστήσω για όλη την αγάπη που έχετε δείξει όλον αυτόν τον καιρό και σε μένα και στα γραφόμενα μου. Και μην ξεχνάτε το χτες σας, αφήστε το πίσω αλλά πολύ καλά φυλασσόμενο. Δικό σας κομμάτι είναι.

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Mainstream club? Ποτέ ξανά!

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι με κάνει και είμαι τόσο εθισμένος με την ελληνική μουσική, ώστε να φτάσω στο σημείο να έχω αφιερώσει σχεδόν όλο μου τον εαυτό σε αυτήν..

Σαν παιδί κι εγώ χτες αποφάσισα να βγω, να πάω να πιω ένα ποτό, να δω λίγο (ωραίο) κόσμο και να ακούσω φυσικά μουσική. Όμως, αποφάσισα να βγω όπως όλοι οι άνθρωποι, όχι στο acanthus που κανείς δεν καταλαβαίνει πως είναι σε club αλλά σε πίστα. Και πήγα χωρίς πολύ σκέψη το ομολογώ στο W.

Και εκεί αρχίζει ο προβληματισμός μου. Ένας χώρος που κανείς δε μιλάει σε κανέναν, μια μουσική που την ξέρουν μόνο αυτήν που την παίζουν και οι βασικοί θαμώνες και μια κουλτούρα τόσο έξω από την ελληνική που απορούσα γιατί αυτοί οι άνθρωποι, μαζί τους κι εγώ έχουν κάνει το W, το πιο hot club γι’ αυτήν την σεζόν.

Θα μου πεις μα κι εσύ το καλοκαίρι στο W μια χαρά περνούσες… Ναι τ’ ομολογώ! Πέρασα ένα βράδυ καλά και αυτό ακριβώς επειδή θυμάμαι από τα ηχεία του W να ακούγεται «…αν η ομορφιά ήταν χρυσός, θα ήσουν θησαυρός, θα ήσουν θησαυρός…». Εντάξει όταν έπαιζε τσιφτετελάκι γίνεται εγώ να μην περάσω καλά?

Άσε που τελικά οι άνθρωποι αλλάζουν μέσα σε τέτοιους χώρους. Παίρνουν ένα ύφος τύπου «… είμαι η Lady Gaga και μόλις αρχίζω το show μου…». Επίσης για κάποιο ανεξήγητο πάλι λόγο ο κόσμος νομίζει πως επειδή του έκλεισε κάποιος γνωστός του ένα τραπέζι σε εμφανές σημείο της αρένας του club, έχει γίνει ξαφνικά ο απόλυτα υπερκοσμικός celebrity και όσοι βρίσκονται σε κατώτερο ή ανώτερο stage από αυτόν και την παρέα του έχει έρθει να τον θαυμάσουν…

Άσε που είναι τόσο αλλού η μουσική κουλτούρα των μαγαζιών αυτών που πραγματικά μένω άφωνος. ΟΚ το μαγαζί είναι ευρωπαϊκού προφίλ, δε θες να βάλεις λαϊκό πρόγραμμα, και απόλυτα σεβαστό ρε φιλαράκι μη βάλεις. Δηλαδή ας μην έβαζες ποτέ τον Πλούταρχο το καλοκαίρι, να ήξερα και εγώ που πάω. Αλλά δεν είναι λίγο κουλό να έχεις ένα τέτοιο μαγαζί, να κάνεις ένα σούπερ wow promo για το τάδε πάρτυ σου, και όταν πας να παίξεις αυτό το ντροπιαστικό ελληνικό και για μας τους κρυφο-σκύλους να μου το αρχίζεις με Αντώνη Ρέμο; Δηλαδή συγνώμη το «Κομμένα πια τα δανεικά» είναι ευρωπαϊκού προφίλ τραγούδι; Ο Ρέμος εκείνη την ώρα παύει να είναι λαϊκός και δένει ολόμαλλα με τους Vegas, τον Mark Angelo, την Saya και τους Otherview? Αυτούς μάλιστα παίχτους! Γιατί κάνεις ένα άνοιγμα στην καθαρόαιμη ποπ ελληνική μουσική σκηνή, αλλά τον Antonio τι τον ταλαιπωρείς; Αμαρτία απ’ το Θεό!


Έτσι σεβαστικά λοιπόν κι εγώ κάπου στις 3 πήρα το παλτό μου και ξαναβγήκα στον κρύο αέρα της Πειραιώς υποσχόμενος κυρίως στον εαυτό μου να μην τον υποβάλλω ξανά σε τέτοιο μαρτύριο! ΟΚ δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό και το ομολογώ « Δεν πέρασα καλά στο #1 club της Αθήνας!». Θέλω γαρούφαλα, μπουζούκια, καπνούς και λαμέ ρούχα από μουσικοαστέρα της 10ετίας να μου τραγουδάει μέσα από το λαμπερό του κουστούμι «Μόνο για σένα κάνω όνειρα ξανά, μόνο για σένα διαγράφω τα παλιά…»