Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Η αμήχανη στιγμή

Στη ζωή μου όλα τα έχω ονειρευτεί κινηματογραφικά. Θέλω να ζήσω σκηνές από το Glee, από το Sex And The City, από το The Holiday μέχρι και από το Αν… Έτσι το ονειρεύτηκα από μπόμπιρας, 12 ετών, που σκεφτόμουν πόσο αλλαγμένος θα είμαι στα 21. Όχι στα 25, ούτε στα 30. Αυτά ποτέ δεν με φόβιζαν. Τα 21 μου είχαν κολλήσει. Λες και είχα ένα ραντεβού με τη μοίρα μου στα 21 – ποιος ξέρει…

Κάθε φορά, λοιπόν, που έφτασαν σε μια τέτοια ενδεχόμενη πραγματοποίηση μιας σκηνής, μου έλειπε η ατάκα. Ξέρεις, εφόσον σκηνοθέτης και σενάριο δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο ένα αόρατο κοινό και τι; Εμείς. Εγώ και η ατάκα που περιμένω. Δυστυχώς, όμως, αν δεν πεις εσύ τα λόγια σου κανείς δεν θα σε ατακάρει.

Στα 25 μου, λοιπόν, και έχοντας ξεπεράσει το κεφάλαιο «21» συνειδητοποιώ πως στις μεγάλες στιγμές της ζωής μου είμαι αμήχανος. Θέλω να σου επιτεθώ, αλλά τα χάνω. Θέλω να σου εξομολογηθώ, αλλά δειλιάζω. Περίεργος άνθρωπος. Να φοβάσαι να εκφράσεις αυτό που βγαίνει πηγαίο από μέσα σου. Ενδεχομένως γιατί ντρέπεσαι για αυτό. Μα θα μου πεις είναι κάτι μεμπτό; Όχι, δεν είναι κάτι ένοχο, είναι όμως αυτή η παράμετρος της ατάκας.

Στη ζωή μου έμαθα να δρω μόνος μου. Αν θέλω νερό, θα πρέπει να σηκωθώ να βάλω. Έτσι, όταν αναζητώ την «ατάκα» από ένα άλλο πρόσωπο, συγκρούομαι με την κατάσταση που ο ίδιος έχτισα. Ένας άνθρωπος που υπό νορμάλ συνθήκες ατακάρει τον εαυτό του, πώς μπορεί να περιμένει να του δώσουν το «πράσινο φως» να μιλήσει και να πει αυτά που πρέπει;

Συνήθως πληγωνόμουν γιατί δεν άκουγα αυτά που ήθελα και ενδεχομένως να περάσει πολύς καιρός για να τα ακούσω, όπως ακριβώς τα έχω ονειρευτεί (μέσες- άκρες). Η διαφορά είναι, όμως, μεγάλη από το να μην τα ακούς μέχρι το να φοβάσαι να πεις τα λόγια σου για να μην ακούσεις μια ενδεχόμενη αρνητική ατάκα. Καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ νομίζω…

Και είναι που μεγάλωσα και πια δεν υπάρχει η δυνατότητα να πάρω το ποδήλατό μου και να φύγω από το σπίτι για να πάρω αέρα και να γυρίσω να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, τα πάθη και τα λάθη μου. Αυτές είναι οι στιγμές που αναπολώ το νησί. Μια βόλτα μέχρι τον Πλατύ ή τα Κουρκουμελάτα, μπορεί να έσωζε πολλές άσχημες στιγμές. Αλλά τώρα, τι; No Kefalonia, no party.


Έτσι φτάσαμε στην αμήχανη στιγμή που κοιτάς το παρόν κατάματα και του λες «δωσε μου ατάκα» γιατί εγώ δεν… Αυτή η αμήχανη στιγμή, αυτή η μάστιγα. 

Θέλετε και τραγούδι, ε ακούστε το: 


Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Σχολιαστικόν


Σήμερα είπα να γράψω ένα post μόνο για αυτά που σκέφτομαι παρατηρώντας τις ειδήσεις της ημέρας. Ας αρχίσω με κάτι που μου έκανε εντύπωση σήμερα.

Το πρωί της Τετάρτης, ο Γιώργος Λιάγκας, προσφάτως μετεγγραμμένος παρουσιαστής πρωινής ζώνης, διατύπωσε μία πολύπλευρη άποψη για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ανθρώπων – ανδρών και γυναικών. Ο 44χρονος παρουσιαστής του ΑΝΤ1 – που τονίζω ότι έκανε και κάνει κορυφαία ποσοστά τηλεθέασης και χαίρει μεγάλης απήχησης στο λαϊκό κοινό της πρωινής ζώνης – εξέφρασε το εξής: ναι μεν χάρηκε και ζητωκραύγασε που η κυβέρνηση «επέκτεινε» την ισχύ του συμφώνου συμβίωσης και σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια, παράλληλα, όμως, διαχώρισε την οικογενειακή του «ασφάλεια» λέγοντας πως ο γιος του δεν θα ήθελε να γίνει gay. Ξεπερνώντας πως μιλάμε για τη μοίρα ενός τρίχρονου αγοριού που ένας Θεός ξέρει τι γράφει η ζωή για την πορεία του, συνοπτικά ο ίδιος και η παρέα της εκπομπής κατέληξαν πως η κοινωνία «δείχνει» τον δρόμο στα αγόρια να γίνουν gay.

Και ναι, η καλλιτεχνική κοινωνία αυτό το ταμπού το έχει ξεπεράσει και μάλιστα πιστεύω πως θεωρεί μονόδρομο κάποιος να είναι ομοφυλόφιλος μέσα σε ένα κόσμο που φτιάχτηκε από τη glossy φιλοσοφία που οι ίδιοι οι gay προέβαλαν. Το κακό με όλο αυτό είναι ότι κανείς δεν θύμισε σε όλο αυτό το γυφτολόι που το παίζει δημογέροντας των ζωών μας πως ο καθένας δεν πρέπει να προβάλλει τη σεξουαλική του ταυτότητα, αλλά την προσωπικότητά του. Να είσαι ο εαυτός σου και όχι αυτό που καυλώνει το σώμα σου. Νομίζω είμαι από τους ελάχιστους που πιστεύουν ακράδαντα αυτό το ρητό.

Από την άλλη, η απλή κοινωνία, η αστική, η μέση, η ανώτερη αστική ή και η μικροαστική δεν ανέχεται ένα παιδί να γίνει gay. Το θεωρεί ντροπή, ξεφτίλα, κωλομπαρισμό και διάφορα άλλα ελληνικά. Το δέχομαι όσο δεν πάει. Είναι αυτός ο πολιτισμός δεκαετιών και πολύ δύσκολα θα τον αποβάλει. Αν εγώ, εσύ ή ο παραπέρα που έχει μια πιο εκμοντερισμένη άποψη φτάσουμε να είμαστε κατεστημένο, ίσως και να αλλάξουμε την κεντρική ιδέα – δεδομένου πια πως τους gay δεν τους καίμε όπως την Εβελίνα Παπούλια στους «Δαίμονες».

Και έρχομαι να ρωτήσω: ολόκληρη κοινωνία γελάει με το τηλεοπτικό προϊόν που χαρίζει ο Τρύφωνας Σαμαράς και σας έφταιξε ο Λιάγκας; Δηλαδή τι περιμένατε να πει ένας 45άρης επιτυχημένος από τη Λάρισα που έκανε λεφτά στην τηλεόραση, αφού παντρεύτηκε μια ξανθιά, βυζαρού δευτερογκόμενα που εξελίχτηκε σε a list τούμπανο, πρώην δευτερογκόμενα; Μακάρι ο γιος μου στα 30 να κάνει show στις «Κούκλες»; Και εντάξει, αν ο γιος του καθενός το επιλέξει, μεγειά του με χαρά του να το κάνει, αλλά γιατί η κοινωνία να το επιβάλει ως μια επιλογή βατή, καθημερινή και ΟΚ; Εντάξει, είμαι σίγουρος πιάσατε το νόημα αυτών που θέλω να πω. Ο καθένας μας να είναι ο εαυτός του και από εκεί και πέρα στο κρεβατάκι του ας ντύνεται και Φιντέλ Κάστρο.

Λίγο πριν κλείσω, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο «άσε μας» σε όλους αυτούς τους εκπροσώπους ενός φλύαρου, νεόκτιστου κατεστημένου, που θέλει να μας πείσει πως οτιδήποτε είναι αυθεντικά λαϊκό καλείται κουσούρι και φτάνει το ζεϊμπέκικο να είναι παρωχημένη επίδειξη φαλλικών καταβολών. Αλήθεια, εσείς δηλαδή το «νύχτα φεγγαρόφωτη, νύχτα όμορφη» το ακούτε κάνοντας μανικιούρ; Α ναι, ξέχασα εσείς ακούτε μόνο Lana Del Rey. Να μου λείπει η Λάνα και μια χαρά είμαι κι εγώ κι εσείς μακριά μας.


Με τόση μαλακία που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, το μόνο που έχω να πω μέσα από τη ψυχή μου είναι ένα «άντε γαμηθείτε» κι να ζητήσω να αφήσετε τον καθένα να ζήσει όπως γουστάρει, μόνο όπως γουστάρει ο ίδιος. Το πώς γουστάρετε να ζήσετε εσείς, το πώς γουστάρω να ζήσω εγώ ή το πώς γουστάρει να ζήσει ο δίπλα, δεν είναι πρότυπο και μονόδρομος ΚΑΝΕΝΟΣ. 

Και θα κλείσω λέγοντας σου να ακούσεις αυτό. Μη ντρέπεσαι καθόλου, δεν θα σε πει κανένας αρκουδιάρη. Κι αν θες να με πεις εσύ, να ξέρεις σε έχω γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Στο κάτω κάτω, ας με πεις απολίτιστο. Εγώ θα έχω περάσει ΠΟΛΥ καλύτερα από σένα σε βάθος χρόνου.


Τα φιλιά μου

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Σελίδες

Κατ' αρχάς διαβάζεται καλύτερα ακούγοντας αυτό: 



Υπάρχει τελευταία στο μυαλό μου μια διάθεση αναπόλησης του πρόσφατου παρελθόντος. Με έπιασα πολλές φορές να ανακαλώ στη μνήμη μου στιγμές από το 2008 ή το 2009, μέρες που τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά ζούσα τη «χρυσή εποχή» μου.
Εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς. Είχαμε πολλά περισσότερα να σπαταλήσουμε τότε: λεφτά, αισθήματα, ώρες, αποθέματα. Τότε πραγματικά ήμασταν σε μιαν άλλη φάση, ως χώρα, ως λαός, ως άτομο εγώ, ως κοινωνία εσείς.
Για να μιλάμε με αριθμούς, τα 20 με τα 26 μου είναι πολύ διαφορετικά. Σε κάθε άνθρωπο σκέφτομαι, μεγάλη μαλακία καταλήγω. Υπάρχουν 30άρηδες που δεν έβαλαν ποτέ στο μυαλό τους έννοιες όπως η ευθύνη, η εξέλιξη, η αξία, η κοινωνική αποδοχή. Εγώ από την άλλη πήρα ένα μυαλό που είχε χώρο για γέμισμα και το κατάντησα να έχει overbooking.
Μέσα στα τελευταία έξι χρόνια θα μπορούσα να πω ότι γύρισα σελίδα στη ζωή μου. Μετά σκέφτομαι τι σημαίνει αυτό και καταλήγω στο ότι άλλαξα κεφάλαιο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, γράφοντας τις σελίδες της ζωής μας – ακόμα και με ενεργό auto-correct – θα σου ξεφύγει το λαθάκι. Το λαθάκι αυτό που θα χεις, μάλιστα, να θυμάσαι για χρόνια. Αυτό που σε έκανε να γελάσεις ή να κλάψεις.
Ευτυχώς ο Μεγαλοδύναμος έφτιαξε έτσι τη νομοτέλεια του σύμπαντος ώστε όλα να διορθώνονται μέχρι εκεί που δεν θίγεται το δικαίωμα στη ζωή. Εντάξει τον θάνατο δεν μπορείς να τον αναστρέψεις, αλλά ακόμα και αυτόν μπορείς να τον τιμήσεις και να τον σεβαστείς. Και αυτό ένα είδος διόρθωσης είναι.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο πέρασμα του χρόνου. Πολλοί θα σου πουν ότι γινόμαστε καλύτεροι, πολλοί λένε ότι κατάφεραν πράγματα. Εγώ θα σου πω ότι συνέχισα απλά τον δρόμο μου. Δεν είμαι κανένας μάγος βιολιστής, που λέει και η Μποφίλιου, αλλά είμαι υπολοχαγός έρωτας.
Έρωτας; Είπα τη λέξη- κλειδί. Είναι η πληγή μου. Τη γλύφω, τη γιατρεύω και περνάει μήνες επουλωμένη. Και σε ένα βράδυ μέσα, σαν από απλό άγγιγμα, ματώνει και αρχίζει να ξερνά αίμα, πολύ, συγκεντρωμένο, σχεδόν σάπιο. Δυστυχώς ο έρωτας είναι πληγή. Μια πληγή που αντί για πόνο δημιουργεί αυτή τη χαρακτηριστική διάθεση, με τη διαφορά που αυτό το αίμα που αναβλύζει φέρνει μαζί του και τη σηψαιμία των απωθημένων μας.
Δεν υπάρχει στο σύμπαν ερωτική σχέση που δεν εμπεριείχε το πάθος, το κακό, το αυτοκαταστροφικό, το εξευτελιστικό και ακραίο. ΑΥΤΗ Η ΜΑΣΤΙΓΑ που θα έγραφε και ο Ανδρουλάκης ο μικρός. Και γιατί να ερωτευτείς πια; Δεν μπορείς απλά να αγαπήσεις. Εδώ, ο προαναφερθείς Μεγαλοδύναμος μάλλον δεν είχε διαβάσει καλά τα SOS και η συνταγή δεν μας πέτυχε. Όμως στο τέλος πάντα θα θυμάμαι πως το αποτέλεσμα του υγιούς έρωτα είναι μαγικό, υπέρλαμπρο, ισορροπημένο, αιωνόβιο, σχεδόν ηλιόλουστο.
Εγώ παππούδες αληθινούς δεν αισθάνθηκα πραγματικά δικούς μου, αλλά γιαγιάδες είχα – πια έχω μία και τη φροντίζω γιατί την έχω ανάγκη για τη νομοτέλεια της δικής μου ηρεμίας και ζωής. Στη θέση των παππούδων μου, όμως, γνώρισα δύο υπέροχους θείους.
Ο Ευάγγελος, ουσιαστικά θείος της μαμάς μου, ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο έπαιξα για πρώτη φορά στη ζωή μου μπάλα. Για πρώτη και μοναδική. Και το έκανα για εκείνον, γιατί τον αγαπούσα και ήθελα να του κάνω το χατήρι. Έφυγε και μου χάρισε το αντριλίκι του (μου).
Ο άλλος, όμως, ήταν ο Αντώνης. Και εκεί μιλάμε για έναν άνθρωπο που έμοιαζε με ένα τεράστιο προφιτερόλ. Υπέργλυκος, σχεδόν λιγωτικός, παραδοσιακός, εκλεπτυσμένος, με ανεξάντλητα αισθήματα, χιούμορ, υπέροχα φαγητά και μια αγκαλιά πάντα για τον «Bimbo» του. Έφυγε σε μια αμήχανη στιγμή της ζωής μου και εκεί κατάλαβα ότι μεγάλωσα. Εκεί κατάλαβα πως είχα στην πλάτη μου την ευλογία του σύμπαντος και δεν ήταν άλλη που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο. Και εκεί, την ώρα του τελευταίου «αντίο», μου έδωσε το τελευταίο και μεγαλύτερο μάθημά του.
Εντελώς τυχαία, εκεί στον χαμούλη της τελετής, βρέθηκα τυχαία στο πλευρό της θείας μου, της γυναίκας του δηλαδή που αποχαιρετούσε την αγάπη της. Την αγάπη, όμως, αδερφέ δεν την αποχαιρετάς – το σώμα είναι αυτό που φεύγει και μένουν σώματα ζωντανά να το αποχαιρετούν. Τότε, λοιπόν, εκείνη τη θλιβερή στιγμή, γύρισε η θεία μου και μου είπε κάτι σαν… «Και τώρα; Πώς ζω εγώ χωρίς την αγάπη μου; Τον Αντώνη μου;». Και να μωρέ, αυτό ήταν που με δίδαξε ο μέγιστος Αντουάν. Να αφήνεις πίσω σου ανθρώπους, όταν έρθει εκείνη η ώρα, που θα σε θυμούνται και θα λένε πως ήσουν «η αγάπη τους».
Έτσι, οι σελίδες γυρνούν, τα κεφάλαια κλείνουν. Αποχαιρετάμε τους ανθρώπους και κάνουμε τη δική μας αυτοκριτική. Κι εκεί όπως την κάνουμε κλείνουμε το μάτι στον μάγκα θείο που μας έμαθε την προπαίδεια, κρατώντας μας αγκαλιά έναν Αύγουστο στο εξωχικό και του λέμε «Θείο, καλά τα πάω;». Την απάντηση στη δίνει η ζωή σου.
Τις σελίδες στη ζωή δεν τις γυρνάς εσύ, αλλά το σύμπαν. Εσύ έχεις το δικαίωμα μόνο να γράψεις μέχρι να τελειώσει το μελάνι σου. Φρόντισε, όταν πια στερέψεις από μελάνι, να μην έχεις ντραπεί για αυτά που έγραψες, αλλά να τα έχεις πει και όλα.
Και κάτι ακόμα… Αν άξιζαν αυτά που έγραψες, να είσαι σίγουρος πως θα βρεθούν κι άλλοι να τα επαναλάβουν. Ακριβώς όπως έκανα εγώ με τις διδαχές αυτού του υπέροχου ανθρώπου.

Αφιερωμένο στον πιο υπέροχο άνθρωπο που με κράτησε ποτέ στην αγκαλιά του. 

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Σκόρπιες Σκέψεις Μιας Νύχτας

Ένα χαζοtweet σήμερα με έβαλε σε σκέψεις. Οι άνθρωποι όσο και να δείχνουν πως δεν ασχολούνται μαζί σου, συνήθως θυμούνται να ασχοληθούν όταν εσύ γίνεις εριστικός, ειρωνικός ή κάτι τέλοσπάντων που μπορεί να μην τους αφορά άμεσα, αλλά τους δίνει πάτημα να πουν κάτι για σένα.

Πάει καιρός τώρα που έπαψε να με απασχολεί το τι λένε για μένα, ίσως γιατί τη ρουτίνα που εγώ έφτιαξα, έστησα και υπηρετώ να τη βαριέμαι πλέον κι εγώ ο ίδιος. Άμα δεν θεωρείς πως κάνει κάτι wow, γιατί να σε νοιάξει αν το ζηλέψουν;

Και πάλι δεν θέλω να μηδενίζω ό,τι έχω χτίσει μέχρι σήμερα. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως θα κάτσω να το αποθεώσω κιόλας, δεν υπάρχει λόγος. Ο καθένας κάνει αυτό στο οποίο του κλήρωσε να είναι καλός ή να το αγαπά ή μόνο να βγάζει και τα προς το ζην του από αυτό.

Γενικότερα έχω μια τάση τελευταία τιποταϊσμου. Τι θέλω να πω… Καταλαβαίνω ότι σε πολλά πράγματα της καθημερινότητάς μου έχω χάσει την όρεξη ή απλά τα θεώρησα πολύ δεδομένα. Εκεί πάνω έρχονται κάποιοι – ομολογουμένως ξεχωριστοί – άνθρωποι και σου λένε «μείνε όπως είσαι, μην αλλάζεις τίποτα». Μωρέ μπράβο μου, κοίτα τι ακούω!

Αν και ο στίχος του ποιητή (Καρβέλα νομίζω) συνεχίζει με το «εγώ έτσι σ’ αγαπάω», αυτό δεν το άκουσα, αλλά ευελπιστώ πως ο Θεός είναι μεγάλος και ο στίχος θα συνεχιστεί από όπου έμεινε. Παρά ταύτα, τέτοια πράγματα όμορφα, χαρούμενα και ρομαντικά δεν τα ακούς καθημερινά.

Είναι που τελικά δεν θέλω να απαξιώνω κανέναν και τίποτα και τελικά απαξίωσα εμένα. Όχι, φίλοι μου, το κλειδί δεν είναι να δίνεις σημασία στα πάντα, αλλά μόνο σε αυτά και κυρίως σε αυτούς που αξίζουν.

Συνήθως ξεχνώ πως υπάρχουν άνθρωποι με αξίες και εγώ μπορεί να είμαι η επιλογή μιας εξ’ αυτών. Τα γράφω λίγο ανάκατα απόψε κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Δεν με πολυαφορά κιόλας, το θέμα είναι να τα πω να ξεθυμάνω.

Διανύω πια το 26ο έτος ζωής μου, που πλάκα πλάκα δεν καλοδέχτηκα αλλά την πρώτη μέρα ενεργούς δράσης του πήρα δύο πολύ ωραία κομπλιμέντα που για 25 χρόνια δεν είχα ακούσει (το ένα είναι αυτό που σας είπα και το άλλο πως μοιάζω στον Φώτη Βαλλάτο. Δεν ξέρω αν μου φαίνεται τόσο τρελός τυπάς μόνο εμένα, αλλά μόνο και μόνο που είχε αυτή τη γυναίκα τόσα χρόνια και είναι και πατριώτης, τιμή μου λέω και σκάω).

Και η γη γυρίζει και η γη γυρίζει. Παραδόξως τίποτα δεν σταματάει. Όσο πόλεμο και αν δεχτούμε, όση ευτυχία και αν διαχειριστούμε. Το καλό είναι πως κάθε στιγμή διαρκεί όσο και η ουσία της – μια στιγμή. Η καλή ή η κακή ενέργεια είναι αυτό, το χρονικό ελάχιστο που ονομάζουμε στιγμή. Γενικά τίποτα δεν μας κάνει τη χάρη να σταματήσει την εξέλιξη, ούτε το καλό ούτε το κακό.


Εγώ πάντως νιώθω έτοιμος και δυνατός ξανά να μοιραστώ τις στιγμές μου. Εσύ; 

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Για εκείνο, το μεγαλύτερο, το αληθινό


Είναι ουράνιο δώρο να ενώνεις τη ζωή σου με αυτήν κάποιου άλλου. Είναι το καλύτερο, το πιο αληθινό, η ολότητα, το απόλυτο δέσιμο για το οποίο προορίζεται ο άνθρωπος. Από κατασκευής μας, λέγεται, πως προοριζόμαστε για αναπαραγωγή όπως όλα τα θηλαστικά. Ναι οκ, αλλά αναρωτηθήκατε ποτέ ότι για την αναπαραγωγή μας ορίσαμε μια συναισθηματική προϋπόθεση που κάνεις δεν επέβαλε; Ο άνθρωπος ο ίδιος, μόνο!
Κάθε άνθρωπος ερωτεύεται με τον δικό του, μοναδικό και ανώτερο τρόπο. Δεν είναι πως άλλος ερωτεύεται λιγότερο ή άλλος περισσότερο. Αν εσύ μέσα σου παραδεχτείς πως «πεθαίνεις» για κάποιον άλλον, το σκέφτεσαι όταν κοιμάσαι, κάθεσαι και του μιλάς στο μυαλό σου στο facebook, καταστρώνεις ολόκληρο διάλογο μέχρι να πεις ένα «γεια, όλα καλά;», ναι τότε είσαι ερωτευμένος.
Στον πλανήτη αυτό οι άνθρωποι επιλέγουν τον τρόπο που θα ερωτευτούν, τον άνθρωπο που τους γοητεύει, το φύλο του, τη δουλειά του, το επίπεδό του, αλλά ποτέ δεν επιλέγουν το πάθος του. Θυμάμαι να μου λένε «δεν θέλω αυτόν γιατί είναι φτωχός», αλλά δεν θυμάμαι ποτέ να μου λένε «τον θέλω αλλά μπορώ να κοντρολάρω αυτό που νιώθω». Η μεγαλύτερη παπάντζα όλης της ανθρωπότητας.
Έρωτας είναι να κλαις να γελας στον άλλον να δίνεις αυτό που ζητάς – δεν τα λέω εγώ, αλλά ο Γιάννης Ρεντούμης σε μουσική Φοίβου. Αυτό ακριβώς. Αν είσαι ερωτευμένος και θες τον άλλον στη ζωή σου, σου αρκεί να είσαι κι εσύ μέρος της δικής του. Έτσι απλά, χωρίς τίποτα άλλο. Χωρίς δεύτερη σκέψη για το «πού πάει όλο αυτό»…
Κι αν δεν με πιστεύεις ότι ο έρωτας είναι κάτι τόσο μαγικό, σκέψου πόσο χώμα μπορεί να φάει η μούρη κάποιου μέχρι να κερδίσει ένα χαμόγελο από το άτομο που επιθυμεί. Ξεφτιλίσου μωρέ λίγο, τι άλλο θες να κερδίσεις; Αν τελικά τα καταφέρεις, θα κερδίσεις 24 ώρες ευτυχίας.
Και αν ακόμα δεν με πιστεύεις, δες αυτό. Δες αυτό και κατάλαβε τι πάει να πει να ξεφτιλίζεσαι και να χάνεις την ανάσα σου για έναν έρωτα χωρίς αύριο, χωρίς σήμερα, χωρίς χθες, αλλά μονο με τεράστιο πάθος και αφοσίωση #katidikamou



Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Μα με τι Θεό μεγαλώσατε;

Είναι αρκετά βράδια που σκέφτομαι όσα έχω ζήσει στα 25 χρόνια ζωής μου, στα 10 (βαριά βαριά) χρόνια προσωπικής ζωής και γενικά καταλήγω σε συμπεράσματα που μου κακοφαίνονται.

Δεν ξέρω αν μεγάλωσα νωρίς, αλλά έμαθα όταν αποφασίζω να λέω «καλημέρα» σε κάποιον να την κόβω δύσκολα. Πόσο μάλλον όταν έχω μοιραστεί το κρεβάτι μου, το σώμα μου, τις σκέψεις μου με ένα ακόμα άτομο.

Καταλαβαίνω πως έχετε τα δικά σας ψυχολογικά, αλλά και τους δικούς σας κανόνες κοσμοθεωρίας. Παρά ταύτα εμένα αυτά με ενοχλούν. Πώς διάολο δίνεστε σε ανθρώπους και την επόμενη μέρα το ίδιο άτομο είναι ένας άγνωστος; Ένας αούας που απλά λειτούργησε ως ένας ζωντανός δονητής για να ικανοποιηθεί η κάβλα σας;

Πραγματικά σας κατανοώ γιατί έτσι μεγαλώσατε, έτσι σας έδειξε μάλλον ο μπαμπάς σας (αν και αυτό παίζει να μην το συζητήσατε καν μαζί του) και να καταλάβατε – σύμφωνα με έναν παράλογο, κόντρα στον δικό μου, νόμο λογικής – ότι ναι, αυτό το σωματικό «πάρε - δώσε» είναι κάτι ορθό και αποδεκτό.

Για όλα αυτά φυσικά και έχω αφορμή, αλλά μα τω Θεώ γιατί φέρεστε έτσι; Δηλαδή εσείς μετά γυρνάτε στο ίδιο κρεβάτι που ξαπλώσατε πριν 10 λεπτά με έναν άγνωστο και λέτε «πω πω τι ωραία που φέρθηκα (σε μενα) σήμερα!»;

Μέσα στα χρόνια μου προσπάθησα να μην είμαι πιεστικός, διεκδικητικός, εκδικητικός σκέτο, υπερβολικά ρομαντικός, ευκολόπιστος, ονειροπόλος, ερωτόπληκτος και διάφορα άλλα τέτοια που με χαρά υπηρέτησα 25 χρόνια τώρα… Αλλά ΔΙΑΟΛΕ να διαγράψω όλα τα ευαίσθητα χαρακτηριστικά του εαυτού μου επειδή εσείς δεν έχετε καλές πλευρές; (Πιστέψτε με, η καλή σας πλευρά δεν είναι ότι έχετε ωραίο προφίλ στο facebook ή ωραίο κώλο μέσα από τη βερμούδα σας).

Θα μπορούσα να γράψω πολλά πολλά τέτοια, αλλά έχω νεύρα, έχω παράπονο και δεν έχω σχέση. Και καλύτερα εδώ που τα λέμε, γιατί έτσι όπως τις ορίζετε, εγώ φέρομαι καλύτερα στις ξεπέτες μου, παρά εσείς στις σοβαρές σχέσεις.  

Υ.Γ. Μέχρι να σταματήσουν να γράφονται τραγούδια, όπως το παρακάτω, εγώ θα συνεχίσω να πιστεύω πως η επιμονή στις ανθρώπινες σχέσεις είναι προσόν. 


Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Δύναμη


Δύναμη: Δυνάμεις ασκούνται τόσο στην κατάσταση της ηρεμίας των σωμάτων, όπως επίσης και στην κατάσταση της κίνησης. Στην Κλασική Μηχανική δύναμη είναι η αιτία που προκαλεί κάθε μεταβολή τηςκίνησης ή της γεωμετρίας των σωμάτων. Είναι η αιτία μεταβολής της κινητικής κατάστασης ελεύθερων σωμάτων, επιταχύνοντας ή επιβραδύνοντάς τα. Για σώματα/τμήματα που παρουσιάζουν δυνάμεις τριβής/αντιδράσεις στήριξης, ανάγουμε (αρχικά) τις δυνάμεις σε αυτά τα σημεία, και δύναμη είναι η αιτία που προκαλεί κίνηση των σωμάτων ή κινητικότητα σχετικά με τα σημεία στήριξης/σύνδεσης, ή γενικότερα εντατική κατάσταση, ή ακόμα και παραμόρφωση, αυτών των σωμάτων. Με βάση το Διεθνές Σύστημα SI την Δύναμη την ορίζουμε από τον Δεύτερο νόμο κίνησης του Νεύτωνα και μετριέται σε "newton" (νιούτον). Από τον Νόμο Κίνησης ορίζεται Ν = Kg*m/sec2
Οι σοφοί αυτής της ανθρωπότητας ορίζουν έτσι τη δύναμη, ως την αιτία της μεταβολής της κινητικής κατάστασης των ελευθέρων σωμάτων. Αυτό ακριβώς είναι που με απασχολεί και μένα τούτο βράδυ.
Ας το αναλύσουμε λίγο παραπάνω:

Για μένα δυνάμεις βρίσκουμε σε διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας, αρνητικές ή θετικές, άξιες ή αδιάφορες. Οι δυνάμεις υπάρχουν γύρω μας και κινητοποιούν έναν ολόκληρο πλανήτη ώστε να μεταβάλλονται οι καταστάσεις.

Η δύναμη του καλού και του κακού
Είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε από αυτή τη μαγική γλυκύτητα της θετικής  διάθεσης. Νομίζω πως η δύναμη της θετικής διάθεσης  είναι ακριβώς αυτή που δίνει οξυγόνο σε κάθε όμορφο πράγμα στον πλανήτη. Σκεφτείτε να μην υπήρχε καλό! Θα ζούσαμε σε έναν εχθρικό κόσμο με μόνο αυτοσκοπό την σωματική επιβίωση, χωρίς κοινωνικές σχέσεις, χωρίς προσωπικές σχέσεις, χωρίς οικογένειας, αλλά μόνα σώματα που ζουν και κινούνται μηχανικά μέχρι να λήξει το βιολογικό τους ρολόι και να αφομοιωθούν από τη γη από όπου και προήλθε η ύλη τους.

Η δύναμη του έρωτα
Η δεύτερη πιο σημαντική δύναμη στη ζωή μας. Ενεργοποιείται ή θα μπορούσαμε να πουμε πως είναι παιδάκι της δύναμης του καλού. Ο έρωτας – νομίζω – είναι η υπέρτατη εκδοχή της δύναμης του καλού. Είσαι καλός όταν ζεις και δρας θετικά προς το κοινό συμφέρον – πόσο μάλλον όταν λες πως τάσσεσαι περισσότερο υπέρ του καλού ενός συγκεκριμένου ατόμου που ιδανικό και αυτό αντιδρά το ίδιο. Ενώνοντας τις θετικές σας σκέψεις, ικανοποιείτε σαρκικά και αισθηματικά σας «θέλω» παράγοντας την υπέρτατη ουσιαστική θετική ενέργεια. Όπως όμως απέναντι στο καλό υπάρχει το κακό, απέναντι στον έρωτα υπάρχει και μια μεγάλη γκάμα παραγώγων του κακού που μπορεί να σε επηρεάσει.

Η δύναμη του μυαλού
Το μυαλό είναι αυτό που φέρνει μια λογική σειρά στις πράξεις και τις εικόνες που δημιουργεί ο άνθρωπος. Η δύναμη του ορίζεται από την ουσία που έχουν οι εντολές που δίνει: έμπνευση, λογική, κόπος, γνώση. Έννοιες που χωρίς αυτές ο άνθρωπος θα ζούσε βαρετά, απίστευτα, ανυπέρβλητα. Ομολογώ ότι είναι η τρίτη πιο σημαντική δύναμη γιατί μπορεί να υποταχθεί από τις παραπάνω.

Η δύναμη του ταλέντου
Βαθύς παράγοντας γοητείας του ατόμου. Όσο πιο μεγάλη είναι η δύναμη του ταλέντου, τόσο πιο μεγάλος είναι και ο θαυμασμός του άλλου προς το πρόσωπο από το οποίο εκπέμπεται. Μπορεί να ποικίλει σε είδη και αξία, παρά ταύτα υπάρχει, αποδέχεται και την αποδέχονται και κακά τα ψέματα, ορίζει και πολλές πολλές σκέψεις.

Εσύ πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου;


Υ.Γ. Η αφορμή για αυτό το post αποτέλεσε το νέο τραγούδι της Νατάσσας Μποφίλιου «Πάμε Ξανά», μια δουλειά που αποδίδω δίχως δεύτερη σκέψη στη δύναμη του ταλέντου. 

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Αφιερωμένο...

Πολλές φορές δεν μπορώ να καταλάβω τι με πιάνει. Ξέρω πως εμπεριέχει εγωισμό όλο αυτό, αλλά τελικά αυτή η έκφανσή του νομίζω πως ανήκει στα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα μου.

Είναι από τις λίγες φορές, απόψε, που πραγματικά δεν μου πάει αυτό που έμαθα. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που υπάρχουν στη ζωή σου και μόνο την ομορφαίνουν. Είναι κάποιες καταστάσεις, βέβαια, που ξέρω πως δεν μπορείς να παλέψεις, να διαπραγματευτείς και πρέπει μοιραία να τις ακολουθήσεις.

Το μόνο που δεν προσπάθησα να συναγωνιστώ στη ζωή μου ήταν η απόσταση. Είτε αυτή ήταν φυσική, χιλιομετρική, είτε αυτή ήταν κοινωνική – γιατί και αυτή υπάρχει, ας μη γελιόμαστε. Σήμερα, λοιπόν, έμαθα απλά πως ένα άτομο που τόσο συμπάθησα αποφάσισε να επιστρέψει στον τόπο καταγωγής του και να συνεχίσει εκεί τη ζωή του.

Δεν λυπάμαι γιατί από μία σκοπιά ξέρω πως εκεί το περιμένει μια πολύ καλύτερη καθημερινότητα, πολύ πιο εύκολη χρηστικά και βιοποριστικά. Από την άλλη δεν μπορώ να δεχτώ πως ένα φόντο δεν θα έχει μπροστά το «αντικείμενο» που ομόρφαινε το πλάνο.

Είμαι σίγουρος πως αν σε ρωτούσα ευθέως το παραπάνω θα μου έλεγες με μια απίστευτη ναζιάρικη κυνικότητα πως όλα ξεπερνιούνται και πως επειδή εγώ δεν είμαι «σοβαρός» δεν θα νοιαστώ και τόσο πολύ. Δεν είναι όμως έτσι. Ήμουν εκεί και σε κοιτούσα και χαιρόμουν γιατί ήσουν από τα πιο όμορφα χαμόγελα που γνώρισα τα τελευταία χρόνια.

Εντάξει, δεν σου το έδειξα ποτέ και είναι λάθος μου. Αλλά χαιρόμουν που εφόσον δεν σε είχα κάπως αλλιώς, σε είχα εκεί να μου χαμογελάς και να κάνεις τα δικά σου. Όποιος θέλει να κρατήσει επαφή δεν κολλάει ούτε σε facebook ούτε σε αποστάσεις ούτε σε τίποτα, αλλά γαμώτο μου θα μου λείψεις.

Λίγο πριν κάνω κάποιους μήνες να σε ξαναδώ, λοιπόν, θέλω να σου πω πως χάρηκα τόσο πολύ που σε γνώρισα, από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο σου χαμόγελο, από το πρώτο σκούντηγμα στον ώμο που μου έκανες μέχρι το τελευταίο χαζοσχολιάκι σου, που μου έκανες όταν με είδες απόψε, σχετικά με το πόσο καιρό έχεις να με δεις στο μαγαζί.

Και συγνώμη για όσες φορές σε έφερα σε δύσκολη θέση. Δεν ελέγχω πολλές φορές αυτά που λέω και κάνω, αλλά να ξέρεις ακόμα και τότε χαιρόμουν που σε είχα μπροστά μου και μου χαμογελούσες.

Και κάτι τελευταίο: Επειδή εγώ είμαι … αυτός που είμαι, θα είμαι πάντα εδώ για ό,τι χρειαστείς. Να το θυμάσαι.


Καλή επιτυχία σε όλα σου!



Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Πατάς τα όρια. Ή μήπως όχι;

Πολλές φορές δεν καταλάβαινα πώς να το ορίσω, αλλά το είχα στο μυαλό μου. Το θέμα ήταν ότι στη ζωή μου συναντούσα τις ίδιες συμπεριφορές που δεν μπορούσα να διαχειριστώ και κατ’ επέκταση δεν μπορούσα να δικαιολογήσω γιατί ακολουθώ μια συγκεκριμένη πεπατημένη κι εγώ.

Αν τα λέω λίγο μπερδεμένα είναι επειδή ακριβώς η ζωή μου για πολύ καιρό – χρόνια θα έλεγα – ήταν όσο πιο μπερδεμένη μπορούσε. Είχα μεγαλώσει με την ιδέα των αιώνιων φίλων, των μονίμων σχέσεων, των δυνατών ερώτων και πολλών άλλων υψηλών ιδανικών που στην πορεία δεν μου «έβγαιναν».

Δεν είναι ότι δεν είχα φίλους που με αγάπησαν και δεν τους λάτρεψα, είναι που ποτέ δεν σκέφτηκα πως όλα έχουν ένα όριο. Το όριο που αναζητούσα από τους άλλους δεν το έβλεπα γιατί απλά δεν είχα δημιουργήσει το δικό μου. Γηράσκω αεί διδασκόμενος και έτσι και εγώ δημιούργησα την έκταση αυτή που μου επιτρέπει να ζω, χωρίς να επηρεάζω άλλους και χωρίς να αισθάνομαι πως αδικούμαι από τους ίδιους ανθρώπους.

Αν δεν εφαρμόσεις αυτά που θες στη δική σου ζωή, μην περιμένεις να στα δώσει ο δίπλα σου. Με άλλα λόγια, η ζωή είναι καθρέφτης. Ό,τι κάνεις, θα το πάρεις πίσω και ό,τι φοβάσαι, αυτό θα λουστείς. Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους, βέβαια, και θα κάνεις (έχω κάνει) πολλά, αλλά το θέμα είναι να το καταλάβεις εγκαίρως και να μη συνεχίζεις να σκουτράς πάνω σε βράχους που παραμένουν αμετακίνητοι στη θέση τους.

Οι βράχοι στη ζωή είναι προϊόν εγωισμού – τόσο δικό μας, όσο και των άλλων. Δηλαδή βράχο αποτελεί το «όχι» μιας χυλόπιτας που το μήλον της έριδος δεν μας κάνει τη χάρη να πάρει τη θέση που το δίνουμε στη ζωή μας. Βράχος, όμως, είναι και η επίμονη μας να ζητάμε να προσφέρουμε καλά και ντε μια θέση στη ζωή μας σε έναν άνθρωπο που δεν θέλει.

Αυτό ήταν κάτι που ποτέ δεν προσπάθησα να αντιληφθώ. Αυτό το «γιατί να μου λέει όχι» ήταν κάτι που ποτέ μου δεν κατάλαβα. Και όμως δεν μπορούσα να αντιληφθώ πως τα «όχι» που ακούμε εμείς είναι τα «ναι» στη ζωή κάποιου άλλου ή δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ένα «ναι» που πραγματικά θα αξίζει για εμάς και για τους άλλους.

Σκέψου αυτό: Σου προσφέρει η μαμά σου ροδάκινο, κομμένο και σερβιρισμένο. Εσύ δεν θες. Φταίει το ροδάκινο; Φταίει η μαμά σου; Φταίει το πιάτο; Όχι. Τα ροδάκινα σου αρέσουν και δεν ξέρεις καν αν αυτό που σου έχει κόψει είναι νόστιμο. Παρά ταύτα εσύ θες καρπούζι και πας να ψάξεις, να δεις αν έχει στο ψυγείο, μπορεί να κατέβεις να αγοράσεις, μπορεί να βρεις, μπορεί και να μη βρεις, αλλά αν βρεις, θα κόψεις, θα φας και αν είναι νόστιμο θα το φχαριστηθείς κιόλας.

Κάπως έτσι είναι και οι σχέσεις. Πριν χρόνια ο πατέρας μου ανέφερε ένα περίεργο δικαίωμα που πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω στην αρχή, αυτό της αυτοδιάθεσης. Άκου τώρα, αυτό το δικαίωμα είναι ο συμπαντικός νόμος που εξυπηρετεί αυτό που θες εσύ προσωπικά να κάνεις. Τι θέλω να πω; Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει τον εαυτό του ό,τι θέλει. Να πει τα «ναι» και τα «όχι» του χωρίς να πρέπει να δώσει εξηγήσεις για αυτά.

Έτσι ακριβώς. Τα όρια υπάρχουν για να έχει εφαρμογή το συγκεκριμένο δικαίωμα. Εσύ μπορείς να κάνεις αυτό που θες από τη στιγμή που δεν αφήνεις τον εαυτό σου να υπηρετεί τις αυτοδιαθέσεις των άλλων.


Οριοθέτησε τον εαυτό σου και θα δεις που και οι άλλοι θα το σεβαστούν.

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Στης Καίτης το ανάγνωσμα...

Σήμερα χαζεύοντας στον κυβερνοχώρο εντόπισα μια φωτογραφία της Καιτούλας της Γαρμπή και με έβαλε σε σκέψεις. Δεν είναι ούτε δυο μέρες που παρακολούθησα αυτήν την «δέκατη επετειακή απονομή των Mad Video Music Awards» που με κούρασε ένα τσικ λιγότερο από το «Αvatar» στα Village χωρίς διάλειμμα.

Αυτήν εδώ τη φωτό:



Που λες η Καίτη Γαρμπή επέστρεψε στο εμπορικό στερέωμα, με τη σωστή εμφάνιση και τους σωστούς συνεργάτες – τόσο θαμπούς ώστε να μην την επισκιάσουν, τόσο ταλαντούχος ώστε να τη βοηθήσουν. Μετά από μία μακρά απουσία, κάτι σαν αγρανάπαυση ταλέντου, η τραγουδίστρια επέστρεψε εκεί που ανήκε, στην εμπορική μουσική σκηνή. Δεν βρίσκω τίποτα, μα τίποτα κακό σε αυτό.

Κάτι ανάλογο, χωρίς λάθη όμως, είχε κάνει και η Νατάσα Θεοδωρίδου, πριν χρόνια λίγο πριν τραγουδήσει Χατζηγιάννη μετά τη Ρεμπούτσικα. Στην Καίτη, όμως, όλα ήταν διαφορετικά. Εν έτη 2013 τραγουδάς «Ιεροσυλία» και σου αξίζει. Και μετά τι; Ορίστε ο δρόμος. Αν θες αγαπημένη μου, γύρνα στη ζεστή αγκαλιά του Φοίβου που ανασταίνει μέχρι και τη Χριστίνα Μαραγκόζη και τραγούδα της ψυχής σου το τσιφτετέλι.

Εκεί, λοιπόν, που διαφωνώ είναι πως εκμεταλλεύεσαι τη δίψα του κοινού (σου) να σε δει ξανά στις δόξες σου, στηρίζεσαι στην τεράστια απήχηση των 90s τραγουδιών και προσπαθείς να συντηρήσεις τον μύθο σου; Τι από όλα; Δεν καταλαβαίνω. Και ναι, δεν θα σωπάσω. Της αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που είναι σήμερα, γιατί παραμένει ίσως η καλύτερη λαϊκή τραγουδίστρια που έχει περάσει από τη μοντέρνα δισκογραφία – καλύτερη και από τη Νατάσα.


Να δες και αποκλειστικό βίντεο του Yupiii, από εκεί που αφήναμε τις τελευταίες ανάσες δημιουργικότητας πριν μας πάρει ο ύπνος σε κανένα τιμόνι στο Φάληρο:  




Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

I Am What I Am

Πριν λίγες ημέρες έγραψα σχετικά με τις κάβλες, ή τις απολαύσεις αν δεν αντέχετε τις λέξεις, σε αυτή τη ζωή και πόσο έτοιμοι είμαστε να τις παραδεχτούμε. Ομολογώ πως το κείμενο το ολοκλήρωσα κάπως απότομα, επειδή νύσταζα, και γενικά το είχα καημό τις επόμενες μέρες. Είπα όσα ήθελα; Πού είναι όλες εκείνες οι σκέψεις που είχα όταν το ξεκινούσα;

Μέσα σε όλη αυτή την αναζήτηση σκέψεων, σαν ντόμινο, η μία με οδηγούσε σε μια επόμενη και τελικά βρέθηκα  να προσπαθώ να εξηγήσω στον εαυτό μου ποιος είμαι. Και άντε πες ότι εξομολογήθηκα δημοσίως ποιες είναι οι «κάβλες» της ζωής μου, είπα όντως την αλήθεια;

Και ξαφνικά ήρθε ένα τραγούδι, εντελώς αναπάντεχα. Πάντα ήθελα να έχω ένα τραγούδι που να μιλάει για αυτό που πιστεύω πιο πολύ στη ζωή μου. Άλλα μιλούν για την αγάπη, άλλα για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις αξίες τους, άλλα για την πατρίδα ή την πολιτική… Τίποτα, όμως, δεν άγγιζε αυτά που εγώ θεωρώ σημαντικά.

Εκεί που έψαχνα, λοιπόν, να βρω ένα τραγούδι που να μου ταιριάζει, έκανα μια βουτιά στα τελευταία 10 χρόνια της ζωής μου και προσπάθησα να βρω τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές. Άλλοι θα φαντάστηκαν πως σε αυτές βρήκα τους δικούς μου ή τους έρωτές μου ή … δεν ξέρω εγώ τι!

Και όμως. Οι πιο ευτυχισμένες μου στιγμές είναι τη νύχτα. Εξάλλου σας έχω μιλήσει και παλιότερα για το πόσο την αγαπάω και πόσο ευλογημένη τη θεωρώ. «Η νύχτα» λέγεται και ένα από τα νέα τραγούδια της Παπαρίζου και ήταν αυτό η αφορμή για να θυμηθώ ποιος πραγματικά είμαι.

Η πίστα, η νύχτα, τα ποτά, τα γέλια, τα «κακά» παιδιά, τα Hummer με τους παρκαδόρους τους, οι λογαριασμοί που δεν ξέρεις πόσο θα έρθουν και διάφορα άλλα κομμάτια της ζωής μου, από το 2004 έως σήμερα, ήρθαν και έκαναν την εμφάνισή τους πανυγηρικά, λες και ήθελαν να με εκδικηθούν που τα άφησα στην άκρη κάποιο καιρό.

Ναι, φίλοι μου, η νύχτα για μένα ήταν και θα είναι για πάντα το κέντρο της ζωής και της ενέργειάς μου. Η μπουζουκοσταρ με τα λαμέ Vrettos Vrettakos και τα ψηλοτάκουνα, τα 6 μπουζούκια εφ’ ενός ζυγού στον «χρυσό» Βέρτη, την εποχή του Posidonio, τα λαμέ κουστούμια των τραγουδιστών με τα μυτερά λουστρίνια τους… Όλα αυτά, τα αγαπημένα μου.

Και για να σας εξηγήσω τον τίτλο, ναι το πιστεύω αυτό που έγραψα. Είμαι αυτό που θέλησα να είμαι, αυτό που ήταν γραφτό να είμαι. Ένας νότιος νυχτερινός τύπος, που από έφευγε στα 15 του από το νησί του για να έρθει για ένα βράδυ να δει τη Βανδή στο REX και να επιστρέψει στο σχολείο του. 

Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.


Κλείνω με τους στίχους από το ολοκαίνουριο τραγούδι της Έλενας Παπαρίζου «Η Νύχτα», γιατί «η νύχτα σεντόνι, κορμιά τσαλακώνει, και ό,τι τελειώενει το κάνει σουξέ […] η νύχτα πληρώνει φιλιά που ματώνει και δεν πελαγώνει η νύχτα ποτέ. […] η νύχτα δηλώνει βεντέτα και μόνη και δεν μεγαλώνει. Στις φίρμες παγώνει και αποθεώνει τα πρώτα κασέ». 


Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Όλα ξεκίνησαν από ένα RT

«Ό,τι σε καβλώνει ποτέ δεν είναι λάθος» έλεγε ένα tweet. Προβληματισμούς που τους έχεις και εσύ θα μου πεις… Εντάξει, τους έχω. Τι να κάνουμε τώρα; Που λες, φίλε αναγνώστη, αυτή η φράση καρφώθηκε ομολογώ μέσα στο μυαλό μου και δεν έφευγε.

Είναι λάθος; Δεν είναι; Τι σκατά είναι; Ανάγκη, πάθος, αδυναμία; Τι από όλα τελοσπάντων; Η αλήθεια είναι πως εγκρατή άνθρωπο δεν με λες. Δεν είναι πως μου συμβαίνει κάτι τραγικό και κάνω τις ακολασίες, αλλά πιστεύω πως η «αμαρτία», όσο μεγάλη ή μικρή και αν είναι, ξεκινάει από το μυαλό.

Τι πάει να πει το σκέφτηκα, μα δεν το έκανα; Εφόσον το σκέφτηκες, αν είσαι μάγκας προσπάθησε το και καν’ το.  Μεγάλη κουβέντα αυτή, αλλά πιστεύω πως εφόσον το σκέφτηκες, έχεις διανύσει τη μισή απόσταση μέχρι τον προορισμό σου. Η κάβλα, λοιπόν, απέναντι σε ένα άτομο, γυναίκα ή άντρα – ό,τι γουστάρει ο καθένας, είναι πράγμα επονείδιστο από μια μεγάλη μερίδα του κόσμου.

Θα μου πεις, γιατί; Επειδή, φίλε μου, όλοι νομίζουν πως να γουστάρεις ένα άτομο είναι κακό. Όχι δεν είναι κακό. Είναι φυσικό να έλκεσαι. Πιστέψτε με, στα τόσα χρόνια του επίγειου βίου μου το μόνο αφύσικο που συνειδητοποίησα στην κοινωνία που ζω είναι πως υπάρχουν άτομα που στη δεκαετία 20-30 φοβούνται να πουν πως γουστάρουν αυτό από το οποίο έλκονται.

Εγώ, ας πούμε, στη ζωή μου έλκομαι από τους χαρακτήρες των ανθρώπων, από τη μουσική, από τη νύχτα, από τα λεφτά – είμαι λίγο ρεμάλι, τι να κάνουμε; Γεννήθηκα λίγο glossy, λίγο illustrated και παλεύω να το ζήσω έτσι.

Εσύ; Έλα και πες μου – δέχομαι και dm.

K.


Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Αφιερωμένο...




Υπάρχουν στιγμές χαράς, έρωτα, ευτυχίας προσωπικής. Νομίζω εκείνες είναι οι πιο ένοχες στιγμές μου, γιατί ασυναίσθητα αποκόπτω τον εαυτό μου από την οικογένειά μου και τον συνδέω με έναν άγνωστο και τυχαίο άνθρωπο, που νομίζω ότι είναι η πηγή αυτής της αιφνίδιας χαράς.

Υπάρχουν και κάποιες άλλες στιγμές, δύσκολες. Αυτές που σκέφτεσαι πολλές φορές και λες «άκου τι συνέβη στον τάδε» κι εσύ είσαι απλός παρατηρητής και συμπαραστάτης. Όταν, όμως, εσύ ή κάποιο πολύ αγαπημένο σου άτομο έρχεται στη θέση του θύματος αυτών των καταστάσεων; Πόσο εύκολο είναι να μη σε πάρει «από κάτω» και να παραμείνεις σχολιαστικός παρατηρητής;

Σπάνιες μέχρι σήμερα, αλλά μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πως οι έντονες, γεμάτες εντάσεις και διχογνωμίες οικογενειακές σχέσεις είναι αυτές που είναι και πιο σημαντικές στη ζωή σου. Δύο από αυτές είναι η μαμά μου και η γιαγιά μου, Σίσσυ και Μαρία αντίστοιχα. Άτομα με τα οποία με συνδέει μια τεράστια αγάπη, αποτελούμενη από χαμόγελα, δυνατά συναισθήματα, στιγμές συμπαράστασης, δύσκολες αναμνήσεις και πολλοί απολαυστικοί Ομηρικοί καυγάδες.

 Πριν περίπου 20 χρόνια, αλλά και πριν ένα χρόνο, η μοίρα απείλησε πως θα μπορούσε να μου πάρει από κοντά μου τη μαμά μου. Δεν τα κατάφερε και εγώ εκπλήρωσα την υπόσχεση που έδωσα στον ήλιο που αντίκριζα εκείνο το πρωί – που έτρεχα πανικόβλητος από το Μαρούσι μέχρι τη Γλυφάδα για να δω μόνο ότι είναι ακόμα καλά και μου χαμογελάει – ότι θα είμαι δίπλα της ό,τι και αν έρθει. Στα δύσκολα, στα εύκολα, στα πάντα. Και αυτό κάνω.

Πριν 2 μέρες, όμως, η μοίρα μου ήθελε να με δοκιμάσει ακόμα περισσότερο. Φαινομενικά  εγώ και η γιαγιά μου, αν και βίοι αναπόσπαστοι και παράλληλοι ταυτόχρονα, είμαστε δύο οντότητες που υπάρχουν για να τσακώνονται, να φωνάζουν και να λατρεύουν ο ένας τον άλλον. Όταν έμαθα πως της επιτέθηκαν και πως είναι σε άθλια κατάσταση, μεταφερμένη στον Ευαγγελισμό, η αντίδραση μου ήταν παροιμιώδης. Άρχισα να φωνάζω και να την κατηγορώ πως δεν με αφήνει σε ησυχία.

Τελικά αυτό είναι ένα ωραίο τρικ για να μη βάλεις αμέσως τα κλάματα σαν 5χρονο που έχασε τη μαμά του μέσα στον κόσμο μιας τράπεζας ξέρωγω και ψάχνεις από χέρι σε χέρι να βρεις ποιο «κουμπώνει» με το δικό σου. Η γιαγιά που ήταν δίπλα μου στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, που ήταν πάντα εκεί να μου πει μια καλή κουβέντα, όταν εγώ τα έβλεπα όλα μαύρα, αυτή που ήταν εκεί να με ξελασπώσει στις στραβές μου ή να ακούσει τα νεύρα μου και ας μην είχε όρεξη, αυτή λοιπόν βρισκόταν μες στα αίματα και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

Ακόμα και τώρα, δυο μέρες μετά, που με κοιτάει ενώ βρίσκεται στην κατάσταση που την έφεραν ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΛΗΤΕΣ, φοβάμαι μη «σπάσω» λέγοντάς της πως θέλω ξανά να τη δω να μου φτιάχνει πασχαλινά κουλουράκια, γιατί 25 χρόνια έτσι έχω μάθει πως είναι ο κόσμος μου… Ήταν εκεί για όλα τα καλά ή τα δύσκολα, όλα.

Εδώ είμαι, αλλά όλα θα στα πω όταν γίνεις καλά και σε ξαναπάω βόλτα στο Chocolat στο Θησείο, να βλέπεις την Ακρόπολη πίνοντας τον καφέ σου και εγώ να σου φωνάζω που θα μου λες κάθε τρεις και λίγο να πάρω τηλέφωνο τον παππού να δω αν είναι καλά – γιατί τέτοια είσαι.

Σ ΑΓΑΠΩ ΜΩΡΕ.

Κωνσταντίνος

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Πήγαινε να δεις αν έρχομαι


Σήμερα είμαι θυμωμένος. Όχι δεν έπαθα ή δεν μου έκαναν κάτι – ή μάλλον μου έκαναν, αλλά είναι αδόκιμο να σας το πω. Εντάξει, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ας συμφωνήσουμε σε κάτι εξ’ αρχής: σαν άνθρωπος δεν είμαι ο μέσος. Δεν είμαι έτσι μεγαλωμένος, δεν γαλούχησα το είναι μου με μέτρα και σταθμά, με σταθερές αξίες κλπ. Έχω εμμονή με την εικόνα (κουσούρι ενταξει, τι να κάνουμε;), τα προσωπικά μου (που ποτέ δεν βγαίνουν σε καλό, επίσης τι να κάνουμε;) και με τα όνειρα (φιλοδοξίες, φαντασίες, ρομαντισμοί – πες το όπως θες, δικά μου είναι και όνειρα τα λέω, τι με νοιάζει τι τα λεν οι άλλοι;).

Από την άλλη δεν είμαι ακραίος. Μισώ οτιδήποτε είναι ντε και καλά κραυγαλέο. Για μένα στη ζωή ακραία είναι πολλά πράγματα: όταν η γυναίκα είναι πολύ πουτάνα – ψυχή και σώμα, όταν ο gay είναι πολύ πούστης, όταν ο fashionίστας είναι πολύ μοδάτος – σύμφωνα με ένα γούστο παράλληλου σύμπαντος που ποτέ δεν συναντήθηκα. Αποστρέφομαι οτιδήποτε πάει να μου επιβάλει όρους, χωρίς καν να με ρωτήσει αν τους ανέχομαι.

Εφόσον ζητάς την εκτίμηση του βλέμματός μου, πρέπει να πληροίς και κάποιες προϋποθέσεις που εύλογα φαντάζομαι πως απαιτώ. Και εκεί κάπου έρχεται μια πορεία ζωής, άλλων ανθρώπων, που τους έπεισε πως είναι κάτι αξιόλογο, επειδή τράβαγαν το σχοινί όπως είδαν άλλοι να το τραβάνε και είπαν να το μιμηθούν.

Όταν ανεβάζεις τα μάτια σου τόσο ψηλά και θες να ζεις εφάμιλλα με ένα δημόσιο πρόσωπο, ξέρεις, πρέπει να είσαι κι εσύ εφάμιλλος ως λάμψη τουλάχιστον. Όπως ένας θαυμαστής δεν μπορεί να πηδήξει ποτέ το είδωλό του, την αγαπημένη του τραγουδίστρια ή ηθοποιό ας πούμε, έτσι και ένας παρατρεχάμενος δεν μπορεί να έχει τόσο αξία όσο το άτομο – κεντρομόλος δύναμη. Είναι σαν να θες να ποτίσεις τη γλάστρα και – παρεμπιπτόντως – να λες πως πάλι καλά που θα πάρει νερό και ο βασιλικός.

Το κοινό, βέβαια, δεν είναι άμοιρο ευθυνών. Δεκάδες νυμφίδια εμφανίζονται στον δρόμο του καθενός και για να κλέψουν λίγη λάμψη από την αδίκως και εντελώς άνευ λόγου κλεμμένη από τους πραγματικά προβεβλημένους ανθρώπους δόξα, επιβεβαιώνοντας τους παρατρεχάμενους πόσο σημαντικοί είναι. «Πωπω πόσο κόσμο ξέρεις», «πωπώ τι ωραία που τα λες», «ααα η τάδε τηλεπερσόνα είναι φίλη σου δηλαδή; Την έχεις δει από κοντά;» φαντάζομαι ή ακόμα και γνωρίζω πώς είναι φράσεις που έρχονται να πείσουν αυτήν την ειδική φάρα ανθρώπων πόσο σημαντική είναι.

Εν προκειμένω ξέρω πως το όλο ζήτημα είναι ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι, κάποια τζάμπα pass σε λαμπερά μα χρεοκοπημένα events και ούτω καθ’ εξής. Ξέρετε, νομοτελειακά πιστεύω πια πως αυτή η συγκεκριμένη φάρα ανθρώπων είναι φτιαγμένη για να ζει στη σκιά. Και αυτό που ζεις, πάντα μα πάντα, δεν είναι ο χώρος που μπορεί να σου φωτίσει ο διπλανός σου, αλλά αυτό που εσύ φέρεις μέσα σου. Τι να το κάνω αν είσαι όλη μέρα κάτω από τα φώτα, αλλά δεν χτυπάνε εσένα;

Δύο χρόνια τώρα έχω γνωρίσει ό,τι ανθρωποειδές μπορεί να φανταστεί ο νους. Λες και βρέθηκε μια ανώτερη δύναμη και βάλθηκε να μου παρουσιάσει ό,τι είδος Έλληνα έφτιαξε ο πανάγαθος και ζει σήμερα επί βαλκανικής (και μη) γης. Θα μου πεις, δεν γούσταρες καθόλου; Βεβαίως και γούσταρα. Στην αρχή, στη γνωριμία, στο βλέμμα. Μετά κατάλαβα πως μια ζωή θα μείνουμε στη γνωριμία, γιατί αν μιλήσεις παραπάνω μόνο μαλακίες θα ακούσεις.

Και αν εγώ είμαι ο περίεργος, που προέρχομαι από ένα χρυσό κλουβί που δεν είχε τίποτα να μου προσφέρει σε ουσία, καταλήγω πως τα καλύτερα μου χρόνια τα έζησα μέσα σε αυτό. Γιατί, ξέρετε, ένα κλουβί, εκτός από περιορισμένες κινήσεις, σου παρέχει ασφάλεια, επίπεδο, προφύλαξη. Ο άνθρωπος, πιστεύω, είναι φτιαγμένος για να είναι επιρρεπές πλάσμα. Έχει μια τάση να ξεπέφτει, να θαμπώνει, να μην κρατιέται εκεί που είναι τοποθετημένος. Τρανό παράδειγμα αυτού είναι η χαρακτηριστική ερώτηση «έχεις πέσει ποτέ στα πατώματα για μια γυναίκα/ έναν άντρα;». Άρα το θεωρείς ως ύψιστο αγαθό να καταδεχτείς να παρακαλέσεις, να ματώσεις να να να να… να εξευτελιστείς με λίγα λόγια. Ε όχι, όλα αυτά δεν μου είναι απαραίτητα.

Και πραγματικά, αν ο οποιοσδήποτε με την αύρα του και μόνο τολμήσει να αγγίξει τα γυαλιστερά όρια του κόσμου που έχω επιλέξει να ζω θα με βρει μπροστά του. Τα χρόνια της υπομονής μου εξαντλήθηκαν, κατάφερα αρκετά, καιρός να επιβάλω εγώ τους όρους μου. Όχι στους άλλους, αλλά στην καθημερινότητά μου.

Και αν ο κάθε ένας που με γνωρίζει σήμερα, με βρίσκει αντιπαθητικό επειδή δεν του δίνω σημασία, να θυμάται πάντα πως όταν ο άλλος αξίζει, θα του δώσω σημασία. Πολλή, περισσότερη από όση κανονικά θα έπρεπε – γιατί εγώ είμαι άνθρωπος που παθιάζεται, ξέρει να δίνεται και ζει όσα επέλεξε με όλη του την καρδιά. Αλλά είμαι από αυτούς που ζουν τα πάντα με την καρδιά τους και όχι το ύφος τους.

Και κάπου εδώ θυμάμαι γιατί η κολλητή μου, μου τονίζει μια ζωή πως είμαι ο Κοκός – και όχι ακόμα ένας Κωνσταντίνος. 

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

FACE CONTROL


Είναι ίσως η πρώτη φορά που υποσχέθηκα ένα κείμενο. Μου έχει τύχει να πω σε φίλους - ή και μόνο αναγνώστες, ναι υπάρχουν και μόνο τέτοιοι – πως θα γράψω απόψε, αλλά πως θα γράψω για το τάδε θέμα ποτέ δεν έτυχε. Για όλα, όμως, λένε υπάρχει μια πρώτη φορά και μια τέτοια νομίζω πως ήρθε και για μένα απόψε.

Το θέμα που σας «έταξα» είναι οι όμορφοι άνθρωποι και η επιρροή που έχουν πάνω μου. Μπαίνω κατ’ ευθείαν στο θέμα, γιατί κι εγώ ακόμα στο μυαλό μου το έχω κάπως μπερδεμένο και θέλω να δω πού θα με πάει το ίδιο το κείμενο – σκεφτείτε πως «με διαβάζω» κι εγώ παράλληλα με τη δημιουργία αυτού του κειμένου.

Η αλήθεια είναι πως έχω ένα κόλλημα με την εικόνα. Πάντα, από μικρός μού άρεσε αυτό που έβλεπα μπροστά μου να είναι καλοδουλεμένο. Δεν με νοιάζει αν η φύση σε βοήθησε να είσαι πανέμορφος άνθρωπος, με νοιάζει εσύ να μην άφησες τον εαυτό σου στη μοίρα του. Πιστέψτε με, έχω δώσει σημασία σε ανθρώπους που βλέπω πόσο προσπαθούν να δείχνουν όμορφοι και λιγότερη σημασία σε αυτούς που εκ των πραγμάτων είναι – ίσως γιατί αυτοί που προσπαθούν έχουν και προσωπικότητα.

Όπως και να έχει, η εικόνα που θέλω να βλέπω μπροστά μου θέλω να είναι άρτια. Σε μια γυναίκα ας πούμε: δεν μπορώ το μίζερο, το μέτριο, το θαμπό. Ρε παιδί μου, έχεις την ευλογία σε αυτόν τον πλανήτη να είσαι ό,τι ποθητό μετά το παστίτσιο (γιατί όπως και να χει, τι είναι πιο ποθητό από ένα ταψί παστίτσιο;) και πας και το αφήνεις στη μοίρα του;

Με αυτά και με αυτά, θα μου πεις, καταφέραμε να βγάλουμε γυναίκες αγχωμένες να δείξουν υπεργαλαξιακές γκόμενες με τεράστια βυζιά  κώλους γυμνασμένους κλπ κλπ. Εντάξει, δεν θα τα βάλουμε και με την Πάμελα για αυτά που χάρισε στην ανθρωπότητα, επειδή η αδελφή μας, η γκόμενά μας, η Μαιρούλα που γουστάραμε στο λύκειο κλπ κλπ μας έπεισαν πως αυτά είναι ψεύτικα και τα δικά της είναι η επιλογή του Θεού. (Σόρι εσύ άνωθεν που σε μπλέκω στη συζήτηση, αλλά κι εσύ ρε παιδί μου είσαι καμιά φορά άδικος με το μπούστο κάποιων κυριών και κατά συνέπεια και με το μυαλό τους όταν αποφασίζουν να γεμίσουν την προαναφερθείσα ανατομική περιοχή).

Που λες, φίλε μου Αρίστο, οι ωραίες γκόμενες είναι χαρά Θεού (ε μανία με τον Πανάγαθο απόψε). Και είναι έτσι, επειδή δεν μπορείς να αποφύγεις να τις κοιτάξεις. Ας πούμε μια ιστορία: Είχα μια κολλητή, ωραίο κομμάτι – δε λέω – αλλά κάποτε ήταν άλλη μια κοπελίτσα, γκομενάρα δεν την έλεγες, ούτε αδιάφορη βέβαια. Μια μέρα, καλοκαίρι θυμάμαι ήταν, έσκασε η βόμβα πως θα γίνει σεξοβόμβα. Είχε χάσει αρκετά κιλά, σε σημείο που είχε γίνει Ζέτα Μακρυπούλια, και κάπου εκεί ήρθε και το στήθος, το πρόσθετο, το ποθητό. Ε ρε φίλε και τι έγινε… Από εκεί που της την πέφτανε δέκα δέκα, τώρα νομίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος επί γης που να μη θέλει ένα βράδυ μαζί της.

Και σας ερωτώ: Τι διάολο συνέβη; Άλλαξε μούρη; Ούτε καν! Μόνο «στέρνο» άλλαξε, αν με ρωτάτε. Κι όμως αυτό ήταν αρκετό. Πού θέλω να καταλήξω; Στη δύναμη της εικόνας φυσικά! Όλα είναι στο μυαλό μας, σε αυτό που επεξεργάζεται την πληροφορία που λαμβάνουν και αναμεταδίδουν τα μάτια μας.

Έτσι και εγώ έμαθα να είμαι δέσμιος της εικόνας. Το πρότυπο της τέλειας γυναίκας, σε όλες τις ηλικίες  τις αναλογίες, τις εκφάνσεις της, μου έγινε ευαγγέλιο και το ακολουθώ πιστά. Για να σου δώσω να καταλάβεις, άλλο η γυναίκα Κατερίνα Καινούργιου, άλλο η γυναίκα Νάντια Μπουλέ και άλλο η γυναίκα Δέσποινα Βανδή. Άλλες ηλικιές, άλλες αναλογίες, άλλες γοητείες. Μα τόσο τέλειες όλες.

Και θα μου πεις, επίσης, μα μόνο οι γκόμενες έχουν σημασία δηλαδή για σένα; Με τον πούτσο σου σκέφτεσαι; Κάθε άλλο. Το σύνδρομο της τέλειας εικόνας με ακολουθεί στα πάντα μου. Να, ας πούμε, πας μια μέρα σε ένα γραφείο για μια νέα θέση. Ψαρωμένος, όπως είναι πάντα ο νέος, κάθεσαι στην ακρούλα σου, συστήνεσαι, έχεις κόψει τις γκόμενες από πάνω μέχρι κάτω, απορρίπτεις τις «σαν τη θεία Σούλα» σε κάθε ηλικιακό φάσμα, κοζάρεις τις «σαν σταρ του σινεμά» και μέχρι εκεί.

Για τους άντρες όμως; Αυτοί δεν περνάνε από κόσκινο; Βεβαίως και περνάνε! Εκεί, επειδή δεν θέλω και να φλερτάρω καλά και ντε, είμαι πιο σκληρός. Η λογική πάντα λέει: Τι είσαι καμάρι μου; Τι μου δείχνεις; Τι σκέφτεσαι πίσω από το ουδέτερο βλεματάκι σου; Τι χιουμοράκι κάνεις, όταν τάχα μου δεν σε βλέπω; Κλπ κλπ.

Για να κερδίσεις, κατ’ αρχήν, τον σεβασμό μου, ας μη μου το παίξεις. Αν μου το παίξεις, θα στο παίξω κι εγώ. Και παίζε παίζε στο τέλος θα στην πάρω την παρτίδα, γιατί απλά όταν μιλάμε για το κεφάλαιο «το παίζω» μιλάς για το γήπεδό μου. Μπορεί να μην έμαθα τίποτα άλλο τόσο καλά στα 24 χρόνια που ζω στον πλανήτη, αλλά να στο παίξω μέχρι που να πεις «παραδίνομαι» το κατάφερα.

Οπότε, επειδή συνήθως δεν με πολυαφορούν αυτά που λες, γιατί στα προαναφερθέντα βυζιά θα καταλήξουμε και στον κώλο της Στικούδη, με νοιάζει τι βλέπω σε πρώτη φάση. Δεν σου λέω να είσαι σαν τον Μαρτάκη ή σαν τον Darren Criss του Glee, αλλά μια επαφή με την αισθητική του Beckham θα μπορούσες να έχεις, ώστε να ξεφύγεις από το επίπεδο του πιθηκάνθρωπου. Ναι ναι, είμαι πολύ σοβαρός σε αυτά που σου λέω.

Όπως ακριβώς η Κατερίνα Καινούργιου (ή η Αγγελική Ηλιάδη που την ξέχασα παραπάνω) περιγράφουν την ιδανική γυναίκα σε live αναμετάδοση μπροστά σου, έτσι πρέπει να ξέρεις πως ο Κώστας Μαρτάκης είναι κάτι τόσο όμορφο αντικειμενικά που δεν μπορείς να μην το προσέξεις. Και να του μοιάσεις πρέπει! Πρέπει ρε φίλε, δεν σου δίνω το δικαίωμα να μου απαντήσεις. ΠΡΕΠΕΙ!

Τελοσπάντων, για να μη χρονοτριβώ και μακρηγορώ, ύφος, όψη, μαλλί και ντύσιμο πρέπει να με πείσουν πως αξίζεις την προσοχή μου. Και αν όλα αυτά σου φαίνονται πολλά, σκάσε ένα χαμόγελο. Από εκεί μπορώ να καταλάβω περισσότερα.

Γενικότερα, λοιπόν, αν κάποια ή κάποιος θέλει να με γνωρίσει, πριν σκεφτεί την τέλεια ατάκα, καλόν είναι να περάσει από έναν καθρέπτη και να φτιάξει το πουκάμισό του, το παπιγιόν του, τη φούστα της, τη μπλούζα της κλπ κλπ. Τι να κάνουμε; Κι εγώ έτσι τη βρίσκω, βρείτε άλλους που θα μείνουν στον καλοσχηματισμένο κώλο – εμένα άλλα θα με νοιάξουν να είστε σίγουροι.

Δεν ξέρω αν κατάλαβες μετά από όσα σου είπα ΠΟΣΟ ΕΠΙΡΡΟΗ έχει πάνω μου ένας όμορφος άνθρωπος, αλλά εγώ προσπάθησα. Σημασία έχει πως τώρα πια ξέρω τι ζητάω, τίποτα δεν μένει πια να με κρατάει. Μόνο αυτό μετράει.

(Ναι ΟΚ είχα κέφια και έβγαλα το άχτι μου απόψε, κακό δεν είναι πού και πού ε;)

ΥΓ: Πάνω από όλα, ας είστε sexy. ΔΙΑΟΛΕ, η γενιά των άκαβλων πάνω μου έπρεπε να τύχει;