Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Με τη φορά του ρολογιού

Είναι κάτι στιγμούλες στη ζωή που καταλαβαίνεις για τι είσαι φτιαγμένος, το υλικό σου, πού καίγεσαι και πού αντέχεις. Πολλά χρόνια φοβόμουν πως δεν άντεχα, τώρα καταλαβαίνω πως τότε άντεχα και μόνο που ανάσαινα. Δύσκολο να καταλάβεις το δύσκολο στη ζωή. Το παρόν σε μια ανύποπτη στιγμή γίνεται το παρελθόν ενώ το επόμενο δευτερόλεπτο περιμένει περήφανο να μπει στο ντουλάπι των πεπραγμένων. Τελικά έχω ένα θέμα με τον χρόνο, τις εποχές, το «τα πάντα ρει».

Σίγουρα όλα αλλάζουν. Όλα μετατρέπονται σε κάτι νέο που δεν απέχει παρά μόνο ένα χιλιοστό (και ούτε) από την προηγούμενη κατάσταση. Παρατηρήσατε ποτέ ένα απλό γδάρσιμο στο δέρμα σας; Από τη μια στιγμή στην άλλη εμφανισιακά δεν έχει καμία διαφορά και μια μέρα ξαφνικά το κοιτάς και λες «αυτό ήταν, επουλώθηκε».

Έτσι είναι και η ζωή. Το παρόν έχει μόνο μία ευκαιρία να είναι ωραίο, γιατί την επόμενη είναι παρελθόν και δεν ξαναγυρίζει. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου που φοβούνται όχι μόνο να εκφραστούν, φοβούνται μέχρι και να αντικρύσουν τον ουρανό. Είναι αστείο να φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου, ίσως η μεγαλύτερη αποτυχία που έχω παρατηρήσει σε άνθρωπο. Για χρόνια πίστευα πως ο εαυτός μας καθορίζεται από τις συγκυρίες. Η άποψη αυτή, αν με ρωτάς, ακόμα πιστεύω πως έχει βάση. Πλην αυτού όμως καταλήγω και σε ένα νέο συμπέρασμα: ο εαυτός μας έχει αποστολή και είναι αυτό που εξυπηρετεί την αποστολή του.

Ο καθένας μας έχει ένα σκοπό ως ύπαρξη, άλλος καλό, άλλος κακό. Ο σκοπός υφίσταται όμως. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να διασαφηνίσω τον σκοπό της ύπαρξής μας. Τελευταία, κατάλαβα πως κάνω ανθρώπους ευτυχισμένους, χαρούμενους και χάρηκα πολύ. Υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζονται επάνω μου, η μεγαλύτερη καταξίωση της ύπαρξής μου ως σήμερα. Αυτό πιστεύω είναι λογική συνέπεια μιας προσπάθειάς μου να είμαι όσο τον δυνατόν πιο αληθινός (ή και απόλυτος κάποιες φορές) με το οτιδήποτε στη ζωή μου.

Κάποιος πραγματικά σοφός φίλος μου, που εκτιμώ πολύ, μου μίλησε για τον διαχωρισμό του φανταστικού κόσμου που θα θέλαμε να ζούμε, ή που βιώνουμε παράλληλα, και της πραγματικότητας. Επίσης, μου εμπιστεύθηκε και την θέληση του να τα ενώσει αυτά τα δύο. Τότε μου φάνηκε ριψοκίνδυνη αλλά εξαιρετική. Τώρα μου φαίνεται απλά η αφορμή. Τελικά κατάλαβα πως για να ζήσουμε στο μέγιστο το σήμερα μας πρέπει να εξετάσουμε το πώς θα θέλαμε να είναι, το πώς είναι στην πραγματικότητα αλλά και το πώς θα ήταν αν στην πράξη πετύχαινε στο έπακρο. Μπερδεμένο ε;

Πάντα θα υπάρχει το ιδανικό και το υπαρκτό. Μακάρι να ταυτιστούν αυτά τα δύο κάποτε, ενδεχόμενο σχεδόν άνευ προσέγγισης για πολλά χρόνια ακόμα. Αν δεις όμως το ιδανικό ως υπαρκτό θα ανακαλύψεις και εκεί ένα άλλο ιδανικό και ούτω καθ’ εξής.

Ζήσε στο σήμερα όπως εσύ θέλεις. Σε λίγο θα ναι παρελθόν.
Μην αναπολείς το παρελθόν όμως. Υπάρχεις και ζεις γιατί αυτό σου δωσε την δυνατότητα.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Να μια ευκαιρία…

Πριν ξεκινήσεις, πάτα και ένα play. Κακό δεν κάνει.




Ευκαιρία για αποχαιρετισμούς. Δυστυχώς το πρότυπό μου δεν είναι πια μαζί μου. Όχι πως ήταν δηλαδή αλλά τουλάχιστον υπήρχε. Αντίο λοιπόν. Σε ευχαριστώ που με έφτιαξες λίγο με το λαμπερό σου στιλ και τα μαθήματα ύφους και γοητείας που παρέδιδες μόνο με ένα σου βλέμμα. Σε ευχαριστώ που έστω και για λίγο σε γνώρισα επίσης. Που με έκανες να δω πως είναι να είσαι κύριος με το Κ κεφαλαίο, όταν έχεις τα πάντα και δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Εκεί που είσαι σίγουρα έχεις βρει ένα πριβέ τραπέζι να πίνεις καφέ και να καπνίζεις το πούρο σου με τα λαμπερά σου dsquared σε διάταξη βιτρίνας. Έδινες ρεσιτάλ και τώρα έγινες εσύ το αστέρι.

Ευκαιρία για καλωσόρισμα. Γεια σου λοιπόν. Ήρθες στη ζωή μου. Λίγους μήνες πριν ήξερα πως υπάρχεις και εσύ δεν το ξερες. Τώρα με ξέρεις και εσύ. Γνώμη δική σου θα χεις θαρρώ αλλά ελπίζω να είναι το ίδιο θερμή με την δική μου. Από την ημέρα που σε γνώρισα νομίζω δεν έχω σταματήσει να ελέγχω στοιχεία από την μαγική σου εικόνα. Υπάρχει λόγος που σε ερωτεύομαι. Υπάρχει αιτία πίσω από την κάθε μου κίνηση. Νομίζω ξέρεις το καθετί που εννοώ. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Ούτως ή άλλως εσύ ξέρεις πολλά γιατί αρκεί μια σου κουβέντα ώστε να μετακινηθεί κάποιος από τη σφαίρα του πραγματικού, στο φανταστικό και τούμπαλιν. Σε ευχαριστώ λοιπόν και καλωσόρισες. Και τίποτα να μην γίνει νομίζω πως ορίζεις το τέλειο. Είναι μια αρχή κι αυτή.

Ευκαιρία για ευχαριστώ. Είστε πολλοί που πρέπει να ευχαριστήσω. Η αλήθεια είναι πως είστε δίπλα μου και με στηρίζετε. Θέλει στομάχι αυτό. Όπως είπε και κάποια μεγάλη σταρ που εκτιμώ πολύ, σας ευχαριστώ για τον σεβασμό. Είναι βασικό. Παλιά δεν υπήρχε και τόσο πολύ στη ζωή μου. Τελευταία νομίζω πως μου τον χαρίζετε απλόχερα. Ίσως να έκανα και εγώ κάτι για όλο αυτό, μα εσείς είχατε την τελική κουβέντα. Όλους λοιπόν σας ευχαριστώ ή και τον καθένα ξεχωριστά. Είστε μικρές μονάδες φωτός σε ένα σκοτάδι καθημερινότητας, που με ένα σας μήνυμα, χαμόγελο ή βλέμμα μου δίνετε το ΟΚ να πάω παρακάτω.

Ευκαιρία για έναν νέο κύκλο. Δυστυχώς ή ευτυχώς η ζωή εξελίσεται. Τα χρόνια περνούν και εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αγαπήσουμε τους ανθρώπους. Τους γύρω μας ίσως. Τους άγνωστους ίσως. Εμάς τους ίδιους ίσως. Έχω περάσει πολλά χρόνια να μη με αγαπάω. Και τώρα με πιάνω σε στιγμές να θεωρώ ότι έχω ένα μεγάλο λάθος πάνω από το κεφάλι μου. Μα τώρα, οκ, μπορώ να πω ότι το διαχειρίζομαι και αυτό είναι βασικό.

Ευκαιρία να τρέξεις, να ζήσεις, να ακούσεις, να μυρίσεις, να γευτείς, να τραγουδήσεις, να φιλήσεις. Ευκαιρία να φέρεις τον εαυτό σου ένα τσικ πιο κοντά στην ευτυχία. Προσπάθησε το εκεί είναι και σε περιμένει.

Να μια ευκαιρία… Εσύ βρήκες τις δικές σου;