Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Η παλιά μου η ταυτότητα...


Πριν ξεκινήσεις, πάτα ένα play σε αυτό. Θα σε βοηθήσει!




Και πάλι εδώ. Μια ηλεκτρονική λευκή κόλλα μπροστά μου και σκέψεις σκόρπιες και ακατάστατες να με πιέζουν να βγάλω από μέσα μου νοήματα, λόγους και επιχειρήματα. Η αλήθεια είναι πως καταλήγω στο ότι τα τελευταία χρόνια ακολούθησα αυτό που δεν ήθελα να γίνω – ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Σήμερα μια καλή φίλη μου θύμισε πως είναι να διαφέρεις. Όχι πως εμένα δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι είμαι σαν σολωμός κόντρα στη φορά του νερού, αλλά όταν το ακούς και από ένα φιλικό στόμα έχει άλλη βαρύτητα.

Και έτσι όπως τα βλέπω όλα αυτά, τα πολύβουα, τα μεγάλα, τα ξενυχτισμένα, τα «λόγια στη βότκα βουτηγμένα» λέω να κάνω ένα βήμα πίσω. Όσο παραμυθοακουσμένος και αν το παίζω, η αλήθεια είναι πως το σώμα και οι ανάγκες του είναι σαν μια διαρκώς ανοιχτή πληγή. Ζητά πράγματα που δεν μπορείς να τα καλύψεις μόνος σου και η μόνη διέξοδος είναι τα καλύψεις εύκολα – λάθος μεγάλο.

Γενικά το εύκολο στη ζωή καλό δεν είναι. Όπου και αν επέλεξα έναν ευκολότερο δρόμο από τον προφανή, το βρήκα μπροστά μου. Κάπου πιο μετά, κάπου πιο δίπλα ήρθε η δυσκολία να επιδείξει με τρελή υπεροψία τα οφέλη που θα σου προσέφερε, έναντι του εύκολου, του πρόσκαιρου, αυτού που δεν απαίτησε και πολύ κόπο.

Πέρασαν δύο χρόνια περίεργα, που ακολούθησαν ένα άλλο τέλος εποχής για το οποίο σου είχα μιλήσει εδώ. Πλέον νομίζω πως ήρθε το τέλος της νέας εποχής που δημιουργήθηκε μετά από το προαναφερθέν τέλος. Κάθε μέρα που περνάει νιώθω πως γυρνάω σε έναν ρομαντικό 15χρονο, που θυμάμαι να γράφει κάτι σαν αυτά που διαβάζετε εδώ κάθε τόσο, σε ένα κεραμιδί τετράδιο πάνω στο κρεβάτι του, σκεπτόμενος πως αύριο έχει να διαβάσει λατινικά, χημεία και αρχαία κατεύθυνσης.

Έκλεισα τα 24 και ακόμα για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως ακούω στο Κωνσταντίνος. Ούτε καν για το επίθετο δεν είμαι σίγουρος (χαχα). Ένας κοινός παρανομαστής σε όλα αυτά τα 24 χρόνια… μια μοναξιά. Αυτό το μόνος στα δύσκολα πολύ με πονάει κάθε τόσο που το σκέφτομαι.

Εντάξει δεν είμαι εντελώς μόνος μου. Τουλάχιστον προσπαθώ να μην είμαι. Εκτός από τους πραγματικούς φίλους, που τιμώ, σέβομαι και εκτιμώ σαν οικογένεια, μπορεί να υπάρχει και ακόμα ένα άτομο που το νιώθω σαν δικό μου. Μπορεί πρακτικά να μη βλεπόμαστε, να μη μπορώ να γυρίσω σπίτι μου το βράδυ και να με πάρει αγκαλιά για να μου περάσει ό,τι με απασχολεί, αλλά δεν παύει να ξέρω καλά πως έστω πέντε λεπτά μέσα στη μέρα με σκέφτεται, όπως κι εγώ. Αθώα θα έλεγα, πολύ παιδικά. Κι αυτό ίσως είναι το ιδιαίτερο…

Περνάω καλά, θα ήταν παράλογο να πω πως δεν περνάω καλά. Και οι τελευταίες μέρες μου έδειξαν πώς είναι να περνάς ακόμα καλύτερα. Όλα χρειάζονται στη ζωή. Και το χύμα και το δήθεν. Και το πρώτο και το δεύτερο. Και το αληθινό και το ψεύτικο. Μια τζούρα από όλα. Πάνω από όλα, όμως, σημασία είναι να θυμάμαι τον 15χρονο.

Η δικλίδα ασφαλείας μου είναι να επιστρέφω σε εκείνο το παιδί και να σκέφτομαι τι θα του άρεσε αν ήταν 24 ετών στη συγκεκριμένη φάση. Ποτέ εκείνος ο 15χρονος δεν έκανε λάθος.  Αγαπάει με πάθος, μισεί με πείσμα, διεκδικεί με τον τρόπο του, παραιτείται σαν κουρέλι, φοβάται το άγνωστο και πολλά ακόμη που μόνο οι δικοί μου άνθρωποι μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν.

Αυτά από μένα και τον 15χρονο που κρύβω μέσα μου. Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Υ.Γ. Ευχαριστώ για όσα μου λέτε για το blog. Συγνώμη που δεν είμαι συνεπής σε ένα ραντεβού που περιμένετε να έχουμε. Προσπαθώ να μην χάνομαι, ελπίζω κάθε φορά που διαβάζετε κάτι να χαίρεστε πάντως. Κάθε λέξη σας για το blog είναι ο καλύτερος μισθός που πήρα ποτέ στη ζωή μου. Σας ευχαριστώ ξανά από καρδιάς.