Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Σοβαρά τώρα;

Σήμερα δεν ήθελα να γράψω. Σχεδόν απέφευγα την οθόνη του υπολογιστή όπως ο διάολος το λιβάνι. Τύπου περνούσα από μπροστά του και έτσι κλειστός όπως ήταν ένιωθα μοχθηρές γλώσσες να ξεπηδούν ανάμεσα στην ύπουλη χαραμάδα μεταξύ συρμού και αποβάθρας εε μεταξύ οθόνης και πληκτρολογίου και να μου λένε έλα σε μας, έλα σε μας, έλα σε μας. Κάτι σαν τους τσέλιγκες στα Βλάχικα της Βάρης.

Και αντιστάθηκα. Έβαλα Disney Channel και είπα να δω κάτι ποιοτικό, όπως το House Of Mouse. Εκεί που άκουγα το πολύ ενήλικο «ο φίλος του παιδιού είναι ο φίλος μας ο Ζου» άρχισα ανέμελα να σκρολάρω στο iPhone app του facebook μου μπας και πω καμιά μαλακιά, βγάλω κάνα γκομενάκι, κανονίσω καμιά δουλειά, βρω τον έρωτα της ζωής μου, το λαχείο, κάτι χαμένες κάλτσες, κάτι τελοσπάντων ήθελα να βρω.

Αντίθετα με όλα τα παραπάνω χρήσιμα πράγματα, έπεσα πάνω σε μια διαφήμιση του Epsilon Channel για την επερχόμενη πρεμιέρα της Χριστίνας Λαμπίρη στις 7 το πρωί της Δευτέρας – καημένε μεροκαματιάρη που σου λαχαίνει να ξυπνάς στις 6.30 το πρωί σε λυπάμαι ήδη αν επιλέγεις να δεις κουτσομπολιά τα αξημέρωτα. Τελοσπάντων στο θέμα μας. Πατάω την εντυπωσιακή κατά τα άλλα φωτογραφία του Χριστινιού, πάω στο fan page του νεότευκτου καναλιού και τι να δω. ΔΕΚΑΔΕΣ σχόλια, κάτω από κάθε ποστ, αγανακτισμένων τηλεθεατών που τι ζητούσαν;

ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΩΡΑ Η ΠΑΟΥΛΙΝΑ. Έτσι όπως σας το λεω. Άλλοι με διάθεση οπαδική, άλλη με διάθεση παρακλητική, άλλοι με καθόλου καλή διάθεση γιατί μπορεί κάτι να χαν πάθει μες στη βδομάδα –που ξέρεις- ζητούσαν με κάθε έννομο ή παράνομο τρόπο να μην αλλάξει ώρα η σειρά. Ενδεικτικά και για να μη με πεις τρελό σου κάνω κόπι-πέιστ μήνυμα αναγνώστριας/τηλεθεάτριας/πιθανότατα τηλεοπτικού τζάνκι: «Παρακαλουμε να εξακολουθησει η Παουλινα να προβαλλεται τη ωρα που προβαλλοταν μεχρι και σημερα και να μην αλλαξει ωρα, Στις 12 και μιση που θα προβαλλεται απο Δευτερα ειναι δυσκολο να το παρακολουθουν πολλα ατομα λογω εργασιας,σχολειου και αλλων υποχρεωσεων! Ειναι η μονη ποιοτικη σειρα αυτη τη στιγμη στην τηλεοραση μην μας τη στερησετε!».

WTF. Γιατί; Δουλειές δεν έχετε; Δηλαδή ΟΚ, φαίνεται πως έχετε. Αλλά αν έχετε, γιατί έχετε; Βγάλατε εσείς πανεπιστημιακό τίτλο και τώρα πληρώνεστε για κάτι, ενώ παράλληλα γράφετε κάτι σαν το παραπάνω σε δημόσια θέα; Και εκεί που οκ θα μου πεις σιγά ρε μαϊντανέ, που γράφεις στο Γιουπιιι και κάτι μας το παίζεις, εσύ με τι ασχολείσαι; Θα σου πω απλά πως μέχρι Παουλίνα δεν φτάνω. ΟΚ είδα Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, γιατί είχε ωραία σκηνοθεσία, καλή φωτογραφία, ωραία βυζιά η Χουρέμ (η πρώτη, όχι αυτή η φόλα) και ωραία πλουμιστά χαγιάτια να χαζεύω. Αλλά ρε φίλε, την Παουλίνα;

Και αν εγώ προσπαθώ, φίλε αναγνώστη, να σου γράψω ένα καλογραμμένα, αστείο, ποιοτικό, νεανικό αλλά όχι παιδιάστικο, χαρούμενο αλλά όχι χαζό, ενδιαφέρον αλλά όχι επιστημονικό, κείμενο, ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ??????????? Μου το λες τόσο απλά; Όταν οι Ράδιο Αρβύλα σου λέγανε πως υπάρχει και αυτή η τηλεόραση, δεν κατάλαβες ΠΟΤΕ ότι η τηλεόραση που είχε μέσα Παουλίνα ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕ?

Αυτά. Τα λίγα. Τα αγανακτισμένα.

Παουλίνα συγγνώμη, δεν είναι κάτι προσωπικό.



Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Η πετρ(ι)α

Που λες, φίλε αναγνώστη, απόψε έκανα καμπάκ στο γυμναστήριο και πόσο χαμός δεν φαντάζεσαι. Και να ο trainer να λέει ωπ που σαι φιλαράκι, λες και μπήκε το καμάρι της επιχείρησης και δώσε πόνο αδελφέ και δεν συμμαζεύεται. Το πίστεψα κι εγώ και του λέω αντέχω και κάπου εκεί ήταν που γέλασε ένα ελλειπτικό και κάτι βαράκια – παιδιά είναι κι αυτά μη νομίζεις.

Γυρνώντας σπίτι κι αφού αγόρασα μπιφτέκια γαλοπούλας, αδιαφορώντας για το συμπαθές πουλερικό, τιμώντας τη φιτ διάθεση της ημέρας, οδηγούσα στην Κηφισίας και το έπαιζα άλλη Ελεωνόρα Ζουγανέλη τύπου κλαίω κι οδηγώ και κάτω απ τη ζακέτα φοράω νυχτικό. Νυχτικό δεν φορούσα, γιατί με μη αποτριχωμένο μπούτι πολύ δε λέει, αλλά εκεί που έφτανα στο Golden Hall και ένιωθα περισσότερο δεξιός παρά ποτέ, ακούω ένα «τσακ» τοσο δυνατό που πραγματικά πίστεψα ότι η limo μου παρέδωσε το πνεύμα.

Μέσα σε δύο λεπτά και πρωτού καλά καλά φτάσω δαχτυλίδι περνάει όλη μου η ζωή μπροστά από τα μάτια μου: τότε που πήγα για πρώτη φορά στη Μελωδία της Ευτυχίας, τη μέρα που είδα για πρώτη φορά Big Brother, φυσικά τα επικά live του Fame Story, την πρώτη εμφάνιση του Μαρτάκη στο Dream Show, το 504 χλμ βόρεια της Αθήνας, τα Υπέροχα Πλάσματα, τους S1ngles, το Mega Star και γενικά ό,τι λάχει μάνα μου και θυμόμουνα.

Σημασία δεν έδωσα στο «τσακ», μη ψαρώνεις. Απλά τα θυμήθηκα όλα αυτά και σκέφτηκα πόσο τυχερός είμαι που ενώ έζησα για ακόμα μια φορά στα άκρα, ακούγοντας το τρομερό αυτό ηχητικό εφέ, επέζησα και συνέχιζα να οδηγώ την αμαξάρα μου στην εγχώρια autostrada.

Παράλληλα να ξέρεις άκουγα και Love Radio και τον καταπληκτικό Άγγελο Τριάντη να λέει πως το χιούμορ είναι πύλη σοφίας και ένιωσα λίγο πιο σημαντικός από τον Κώστα Τσάκωνα, γιατί μια φίλη μου μου χε πει αχ ρε Κωνσταντίνε, τέτοιο χιούμορ και πάει χαμένο - να δουμε ποιος θα το καταλάβει. Ξεπερνώντας πως η φίλη μου ίσως εννοούσε πως δεν είμαι μοντέλο παρά ένας έξυπνος χιουμορίστας, σκέφτηκα πως ο ραδιοφωνικός παραγώγαρος μιλούσε για μένα και του τουήταρα και πόσο σημαντικός ένιωσα που με έκανε ΑρΤι να μη στα λέω. Στιγμή καταξίωσης (παύση).

Ε και κάποια στιγμή έφτασα σπίτι. Έστριψα τ’ ανηφόρι το στενό που με κάνει να νιώθω πως μένω σε φτωχογειτονιά και δεν με κάνει να ξεχάσω από πού ξεκίνησα, σαν άλλη κορδελιάστρα (παλιά με λέγανε Άντζελα – στενοί φίλοι, μη φανταστείς ελεύθερα) και πάρκαρα. Κατεβαίνω από την κόκκινη αμαξάρα, μήκους ενάμιση μέτρου, κοιτάω από δω, κοιτάω από κει, κοιτάω κάτω, κοιτάω πάνω –πανσέληνος μαλακά μου πάμε σπίτι- και ΤΙΠΟΤΑ. Μια πλάνη το «τσακ»; Να θυμήθηκε ο Θεός, που το χα πει προψές θε μου δως μου ένα σημάδι, και να ευκαίρησε εκείνη την ώρα; Ποιος ξέρει;


Έβαλα συναγερμό, ανέβηκα σπίτι και έφαγα τα γαλόπουλα. Εσύ απόψε φάγατε καλά; Αυτό θέλω να ξέρω γω. Κατά τα άλλα, πετριά θα ‘ταν. 

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Να ‘μαστε πάλι εδώ.

Τι κάνετε; Εγώ μια χαρά (υπερβολή).

Τις τελευταίες μέρες, ενώ δεν συμβαίνει κάτι τραγικό, περνάω δύσκολα. Δηλαδή όχι ακριβώς δύσκολα, τύπου τι μου συμβαίνει Παναγιά μου και αχ να πάω στην Τήνο με τα γόνατα. Είναι αυτές οι μέρες που δεν ξέρεις ακριβώς τι τους λείπει, να καλή ώρα όπως όταν πας σε μια κηδεία ανθρώπου που δεν ξέρεις καλά. Νιώθεις πως κάνεις κάτι καλό, αλλά δεν ξέρεις τον λόγο.

Έτσι κι εγώ αυτές τις μέρες κάθομαι και κοιτάω τον ουρανό και λέω νταξ μωρέ, αυτό μάλλον είναι που λένε ζωή και καθημερινότητα. Όχι, αυτές τις μέρες σημαντικά προβλήματα δεν έχω. Νιώθω καλά, υγιής, όμορφος, παραγωγικός, με ζήτηση, με συζήτηση. Οπότε κανένα πρόβλημα με μένα.

Και ποιος είπε ότι έχω πρόβλημα με μένα; Με τους άλλους έχω. Χα! Γενικά, υπό άλλες συνθήκες και σε μια άλλη εποχή, θα ήμουν ένας κακός αυλικός βασιλιά, ίσως και ο ίδιος ο εστεμμένος, που θεωρητικά θα χαρακτηριζόταν ως μισάνθρωπος γιατί το μόνο που θα τον ένοιαζε θα ήταν η καινούρια του άμαξα και ο χορός που θα πρέπει να παραβρεθώ τον άλλο μήνα και ουφ τι σόι φράκο να φτιάξεις πάλι με πανάκριβα μετάξια και εξωτικά φτερά.

Αντίθετα, ζω στην Αθήνα του 2014. Μίζερο, αλλά συνάμα ελπιδοφόρο. Να σκεφτόμουν σήμερα πόσο μαγικό είναι αυτό που συμβαίνει κει κάτω στην Αμφίπολη και φανταζόμουν πως ιστορικοί του μέλλοντος θα βρουν τον τάφο μου και θα πουν μαλάκα μου, πολύ τον αγαπούσαν αυτόν εδώ οι δικοί του. Γιατί στην τελική, όχι καρυάτιδες δεν θέλω στον τάφο μου, μόνο να ‘ναι στο Α’ νεκροταφείο της Αθήνας να πιάνω πού και πού κουβέντα με την Αλίκη και την Τζένη – γιατί κακά τα ψέματα στην Ελλάδα του σήμερα τι άλλο έμεινε να θαυμάζεις; Εντάξει και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στη μνήμη του οποίου ψηφίζω ακόμα Δεξιά, αλλά δεν νομίζω πως είναι στο Α’ γιατί οι απόγονοι του φτιάχνουν Ιδρύματα για κάνουν τάφους πριβέ. Τι σας νοιάζει εσάς πού θα θαφτώ εγώ θα μου πείτε. Με το δίκιο σας.

Κατά τα άλλα, οι μέρες περνούσαν βασανιστικά χωρίς adsl στο σπίτι για μια βδομάδα, γιατί ο ΟΤΕ μπήκε στη νέα εποχή της vdsl και μας έκοψε και το τηλεφωνικό σήμα για να μάθουμε πιθανότατα τι είχαμε και τι ζητάμε να χουμε. Και παράλληλα η Vodafone μάλλον ξέχασε πως η Κηφισιά είναι ένα σικ προάστιο με 2500 ευρώ το τετραγωνικό (στα δεκαετίας μη νομίζεις τίποτα νεόκτιστα) και μου έβγαζε no service το φοιτητικό καρτοκινητό μου, που χτυπάει σε iPhone 5S γιατί έχουμε και ένα πρόσωπο ρε πούστη μου.

Μέχρι που έκανα και κήρυγμα στον κολλητό μου περί ηθικής, τόσο πολύ βαριόμουν. Δηλαδή ποιος εγώ; Πού σαν την Ασπασία πετάω το τακούνι κι ανεβαίνω στο τραπέζι. Τι τα θες, νομίζω αρχίζω και τα χάνω. Πόση βαρεμάρα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος;

Και τώρα που μιλάμε, σκατά μιλάμε εγώ σου γράφω μόνος μου έναν ακατανόητο μονόλογο, γύρισα σπίτι, έβαλα ταινίες και είδα 5 λεπτά από το Mama Mia, 5 λεπτά από το Δεσποινίς Διευθυντής, 5 λεπτά από τον Σωματοφύλακα και 5 λεπτά από το Pretty Woman. Δηλαδή όλα μαζί τελείωναν; Και έκατσα και είδα μετά το Κοινωνία Ώρα Μηδέν –γιατί δεν είχε κάτι άλλο να δω- και μαλάκα μου, πόσο ωραίος ο Κούρκουλος, δεν τον είχα προσέξει ποτέ και κρίμα που δεν του μοιάζω.

Ε αυτά, όλα σας τα ‘πα. Εσείς, όμως, δεν μου είπατε. Όλα καλά;