Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

26 Μάηδες προσπάθειας

Σε λίγες μέρες γίνομαι 26 και αυτό δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Απλά συμβαίνει. Τελοσπάντων, υπάρχουν «πράγματα» στη ζωή που δεν μπορείς να τα αποτρέψεις. Γίνεσαι 26, ψοφάει το αμάξι σου, βρέχει τη μέρα που φοράς εσπαντρίγες, γαμιέται ο Δίας. Ναι, καλά κατάλαβες. Τα ‘χω ζήσει όλα αυτά στο πρόσφατο παρελθόν ή παρόν.
Και εκεί που λέω «δεν μπορεί, δεν θα γκρεμιστεί ο πλανήτης», όντως δεν γκρεμίζεται. Παράξενο ε; Και τότε οι μαύρες σκέψεις μου, τι με φόβιζαν; Για να πω την αλήθεια, από τα 23 και μετά έδωσα πολύ χώρο στους φόβους μου. Να φταίνε οι ειδήσεις; Να φταίει η αγαμία (sorry, η εσωστρέφεια); Όποια κι αν ήταν η αιτία, εγώ έπεσα στην παγίδα. Δούλευα, χωρίς να σκέφτομαι τίποτα άλλο.

Και τώρα δουλεύω σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά πού και πού σκέφτομαι δυο πράγματα (ή καλύτερα δυο πρόσωπα). Τι αδυναμία συγκέντρωσης κι αυτή; Ξέρω ότι από έναν τόσο ρομαντικό άνθρωπο περιμένεις να γράψει ότι σκέφτεται έναν μεγάλο έρωτα, που το πρωί φέρνει food basket στο κρεβάτι και το βράδυ κάνει έρωτα υπό το φως κεριών με άρωμα καρύδα… Η μόνη επαφή μου με την καρύδα, σας ενημερώνω, είναι ένα αφρόλουτρο που συνηθίζω να αγοράζω εδώ και χρόνια. Όσο για τα κεριά, άφθονα στις εισόδους των εκκλησιών!

Τέλος πάντων, αυτό που σου λέω είναι ότι η ζωή μας αλλάζει. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Και εσύ πρέπει να ‘σαι σε εγρήγορση να την αντιμετωπίσεις – πράγμα που είχα ξεχάσει τα τελευταία δύο χρόνια. Το να δέχεσαι παθητικά τον ρου της ιστορίας, καλό δεν είναι. Πλέον κινώ κι εγώ τα νήματα, λύνω τα αινίγματα, απαντώ στις ερωτήσεις- παγίδα.
Η μάνα μου, πριν λίγες ώρες, με ρώτησε ποια περίοδο της ζωής μου θα ήθελα να ξαναζήσω από την αρχή… Τότε σκέφτηκα πως για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν θέλω η κατάσταση να γίνει «όπως τότε». Τότε, γιατί προσπάθησα να φτάσω εδώ; Αντίθετα, θα ήθελα να ξαναζήσω μια περίοδο της ζωής μου για να φερθώ καλύτερα. Όχι στον κόσμο, αλλά σε μένα. Πέρασε καιρός που δεν με τιμούσα. Δεν με ντρόπιασα, αλλά δεν με νοιάστηκα ούτε λίγο.

Και χθες με έπιασα να κάνω την υπέρβαση. Ενώ υπό άλλες συνθήκες θα έκανα έναν δακρύβρεχτο μονόλογο περί μεγάλων συναισθημάτων, επέλεξα να μείνω σταθερός στο «βλέπουμε». Γιατί όσες φορές θέλησα να… δω, μου έκλεισαν εντελώς τα φώτα. Γενικά με τη ΔΕΗ καλά δεν τα πήγα ποτέ – τι τα θες;  Γιατί τι σημασία έχουν οι αγκαλιές, αν σου στερούν το περπάτημα πλάι-πλάι; Κάτι δικά μου… Αν με πιάνεις, είσαι μάγκας και φίλος μου.

Αυτά, όλα στα είπα. Δεν θα κλείσω με συμπέρασμα, μόνο με ευχή. Πριν λίγες ημέρες άκουσα την Ελεωνόρα Ζουγανέλη να τραγουδά «Από έρωτα» τους εξής στίχους: «Όσοι μας είδανε μαζί, τον έρωτα φοβούνται. Δεν ξέρω αν μας ζηλεύουν ή απλώς αν με λυπούνται. Δεν ξέρουν τι είναι το μαζί γι’ αυτό δεν αγαπούν». Αυτή είναι η ευχή μου… Να βρουμε όλοι μια αγάπη, μεγάλη, ζηλευτή, γεμάτη, σαρωτική. Μα πάνω από όλα, μια αγάπη δικιά μας. Ανάμεσα σε δυο. Όχι αντικειμενικά αποδεκτή, προσωπικά επιλεκτική. Και να μας βλέπουν και να μας ζηλεύουνε. Γιατί μπορούμε.