Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Στης Καίτης το ανάγνωσμα...

Σήμερα χαζεύοντας στον κυβερνοχώρο εντόπισα μια φωτογραφία της Καιτούλας της Γαρμπή και με έβαλε σε σκέψεις. Δεν είναι ούτε δυο μέρες που παρακολούθησα αυτήν την «δέκατη επετειακή απονομή των Mad Video Music Awards» που με κούρασε ένα τσικ λιγότερο από το «Αvatar» στα Village χωρίς διάλειμμα.

Αυτήν εδώ τη φωτό:



Που λες η Καίτη Γαρμπή επέστρεψε στο εμπορικό στερέωμα, με τη σωστή εμφάνιση και τους σωστούς συνεργάτες – τόσο θαμπούς ώστε να μην την επισκιάσουν, τόσο ταλαντούχος ώστε να τη βοηθήσουν. Μετά από μία μακρά απουσία, κάτι σαν αγρανάπαυση ταλέντου, η τραγουδίστρια επέστρεψε εκεί που ανήκε, στην εμπορική μουσική σκηνή. Δεν βρίσκω τίποτα, μα τίποτα κακό σε αυτό.

Κάτι ανάλογο, χωρίς λάθη όμως, είχε κάνει και η Νατάσα Θεοδωρίδου, πριν χρόνια λίγο πριν τραγουδήσει Χατζηγιάννη μετά τη Ρεμπούτσικα. Στην Καίτη, όμως, όλα ήταν διαφορετικά. Εν έτη 2013 τραγουδάς «Ιεροσυλία» και σου αξίζει. Και μετά τι; Ορίστε ο δρόμος. Αν θες αγαπημένη μου, γύρνα στη ζεστή αγκαλιά του Φοίβου που ανασταίνει μέχρι και τη Χριστίνα Μαραγκόζη και τραγούδα της ψυχής σου το τσιφτετέλι.

Εκεί, λοιπόν, που διαφωνώ είναι πως εκμεταλλεύεσαι τη δίψα του κοινού (σου) να σε δει ξανά στις δόξες σου, στηρίζεσαι στην τεράστια απήχηση των 90s τραγουδιών και προσπαθείς να συντηρήσεις τον μύθο σου; Τι από όλα; Δεν καταλαβαίνω. Και ναι, δεν θα σωπάσω. Της αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που είναι σήμερα, γιατί παραμένει ίσως η καλύτερη λαϊκή τραγουδίστρια που έχει περάσει από τη μοντέρνα δισκογραφία – καλύτερη και από τη Νατάσα.


Να δες και αποκλειστικό βίντεο του Yupiii, από εκεί που αφήναμε τις τελευταίες ανάσες δημιουργικότητας πριν μας πάρει ο ύπνος σε κανένα τιμόνι στο Φάληρο:  




Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

I Am What I Am

Πριν λίγες ημέρες έγραψα σχετικά με τις κάβλες, ή τις απολαύσεις αν δεν αντέχετε τις λέξεις, σε αυτή τη ζωή και πόσο έτοιμοι είμαστε να τις παραδεχτούμε. Ομολογώ πως το κείμενο το ολοκλήρωσα κάπως απότομα, επειδή νύσταζα, και γενικά το είχα καημό τις επόμενες μέρες. Είπα όσα ήθελα; Πού είναι όλες εκείνες οι σκέψεις που είχα όταν το ξεκινούσα;

Μέσα σε όλη αυτή την αναζήτηση σκέψεων, σαν ντόμινο, η μία με οδηγούσε σε μια επόμενη και τελικά βρέθηκα  να προσπαθώ να εξηγήσω στον εαυτό μου ποιος είμαι. Και άντε πες ότι εξομολογήθηκα δημοσίως ποιες είναι οι «κάβλες» της ζωής μου, είπα όντως την αλήθεια;

Και ξαφνικά ήρθε ένα τραγούδι, εντελώς αναπάντεχα. Πάντα ήθελα να έχω ένα τραγούδι που να μιλάει για αυτό που πιστεύω πιο πολύ στη ζωή μου. Άλλα μιλούν για την αγάπη, άλλα για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις αξίες τους, άλλα για την πατρίδα ή την πολιτική… Τίποτα, όμως, δεν άγγιζε αυτά που εγώ θεωρώ σημαντικά.

Εκεί που έψαχνα, λοιπόν, να βρω ένα τραγούδι που να μου ταιριάζει, έκανα μια βουτιά στα τελευταία 10 χρόνια της ζωής μου και προσπάθησα να βρω τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές. Άλλοι θα φαντάστηκαν πως σε αυτές βρήκα τους δικούς μου ή τους έρωτές μου ή … δεν ξέρω εγώ τι!

Και όμως. Οι πιο ευτυχισμένες μου στιγμές είναι τη νύχτα. Εξάλλου σας έχω μιλήσει και παλιότερα για το πόσο την αγαπάω και πόσο ευλογημένη τη θεωρώ. «Η νύχτα» λέγεται και ένα από τα νέα τραγούδια της Παπαρίζου και ήταν αυτό η αφορμή για να θυμηθώ ποιος πραγματικά είμαι.

Η πίστα, η νύχτα, τα ποτά, τα γέλια, τα «κακά» παιδιά, τα Hummer με τους παρκαδόρους τους, οι λογαριασμοί που δεν ξέρεις πόσο θα έρθουν και διάφορα άλλα κομμάτια της ζωής μου, από το 2004 έως σήμερα, ήρθαν και έκαναν την εμφάνισή τους πανυγηρικά, λες και ήθελαν να με εκδικηθούν που τα άφησα στην άκρη κάποιο καιρό.

Ναι, φίλοι μου, η νύχτα για μένα ήταν και θα είναι για πάντα το κέντρο της ζωής και της ενέργειάς μου. Η μπουζουκοσταρ με τα λαμέ Vrettos Vrettakos και τα ψηλοτάκουνα, τα 6 μπουζούκια εφ’ ενός ζυγού στον «χρυσό» Βέρτη, την εποχή του Posidonio, τα λαμέ κουστούμια των τραγουδιστών με τα μυτερά λουστρίνια τους… Όλα αυτά, τα αγαπημένα μου.

Και για να σας εξηγήσω τον τίτλο, ναι το πιστεύω αυτό που έγραψα. Είμαι αυτό που θέλησα να είμαι, αυτό που ήταν γραφτό να είμαι. Ένας νότιος νυχτερινός τύπος, που από έφευγε στα 15 του από το νησί του για να έρθει για ένα βράδυ να δει τη Βανδή στο REX και να επιστρέψει στο σχολείο του. 

Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.


Κλείνω με τους στίχους από το ολοκαίνουριο τραγούδι της Έλενας Παπαρίζου «Η Νύχτα», γιατί «η νύχτα σεντόνι, κορμιά τσαλακώνει, και ό,τι τελειώενει το κάνει σουξέ […] η νύχτα πληρώνει φιλιά που ματώνει και δεν πελαγώνει η νύχτα ποτέ. […] η νύχτα δηλώνει βεντέτα και μόνη και δεν μεγαλώνει. Στις φίρμες παγώνει και αποθεώνει τα πρώτα κασέ». 


Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Όλα ξεκίνησαν από ένα RT

«Ό,τι σε καβλώνει ποτέ δεν είναι λάθος» έλεγε ένα tweet. Προβληματισμούς που τους έχεις και εσύ θα μου πεις… Εντάξει, τους έχω. Τι να κάνουμε τώρα; Που λες, φίλε αναγνώστη, αυτή η φράση καρφώθηκε ομολογώ μέσα στο μυαλό μου και δεν έφευγε.

Είναι λάθος; Δεν είναι; Τι σκατά είναι; Ανάγκη, πάθος, αδυναμία; Τι από όλα τελοσπάντων; Η αλήθεια είναι πως εγκρατή άνθρωπο δεν με λες. Δεν είναι πως μου συμβαίνει κάτι τραγικό και κάνω τις ακολασίες, αλλά πιστεύω πως η «αμαρτία», όσο μεγάλη ή μικρή και αν είναι, ξεκινάει από το μυαλό.

Τι πάει να πει το σκέφτηκα, μα δεν το έκανα; Εφόσον το σκέφτηκες, αν είσαι μάγκας προσπάθησε το και καν’ το.  Μεγάλη κουβέντα αυτή, αλλά πιστεύω πως εφόσον το σκέφτηκες, έχεις διανύσει τη μισή απόσταση μέχρι τον προορισμό σου. Η κάβλα, λοιπόν, απέναντι σε ένα άτομο, γυναίκα ή άντρα – ό,τι γουστάρει ο καθένας, είναι πράγμα επονείδιστο από μια μεγάλη μερίδα του κόσμου.

Θα μου πεις, γιατί; Επειδή, φίλε μου, όλοι νομίζουν πως να γουστάρεις ένα άτομο είναι κακό. Όχι δεν είναι κακό. Είναι φυσικό να έλκεσαι. Πιστέψτε με, στα τόσα χρόνια του επίγειου βίου μου το μόνο αφύσικο που συνειδητοποίησα στην κοινωνία που ζω είναι πως υπάρχουν άτομα που στη δεκαετία 20-30 φοβούνται να πουν πως γουστάρουν αυτό από το οποίο έλκονται.

Εγώ, ας πούμε, στη ζωή μου έλκομαι από τους χαρακτήρες των ανθρώπων, από τη μουσική, από τη νύχτα, από τα λεφτά – είμαι λίγο ρεμάλι, τι να κάνουμε; Γεννήθηκα λίγο glossy, λίγο illustrated και παλεύω να το ζήσω έτσι.

Εσύ; Έλα και πες μου – δέχομαι και dm.

K.