Τρίτη 11 Μαρτίου 2014

Απλή ασυμφωνία χαρακτήρων - ή μήπως όχι;

Που λες, αδελφέ, σήμερα καταπιάνομαι με ένα θέμα που με έχει απασχολήσει πολύ τον τελευταίο καιρό. Θες να το πεις προσβολή, θες να το πεις αγένεια, θες να το πεις θράσος; Όπως και να το πεις, οι συμπεριφορές των ανθρώπων καθημερινά, ολοένα και πιο πασιφανώς, γίνονται ακόμα πιο αμετροεπείς.

Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να αποκτώ αυλικούς. Υπάρχουν δεκάδες άτομα, με τα οποία καθημερινά διαφωνώ και όμως εκτιμώ, σέβομαι και υπολογίζω τη γνώμη τους. Εγώ μπορεί να αγαπώ τις ξανθιές γκόμενες με extensions και Ηermes τσάντες, εσύ μπορεί να θες κάτι που το βρίσκεις λίγο πιο ενδιαφέρον και αξιόλογο από αυτό. Αυτή είναι μια προσωπική σου επιλογή, διαφορετική από τη δική μου.

Το κακό ξεκινά όταν προσπαθείς να με πείσεις πως η δική μου επιλογή στηρίζεται στη μπαναλαρία που κρύβω μέσα μου, στις ελλείπεις μου γνώσεις περί ζωής, διανόησης, φιλοσοφίας, τηλεοπτικής παραγωγής, επιλογής ρούχων και αξεσουάρ και σε ό,τι άλλο βαλθείς να πείσεις τον κόσμο πως είσαι αυθεντία.

Συνήθως, λοιπόν, επειδή αυτός που κάθεται και κάνει κήρυγμα στους άλλους είναι ο πραγματικά ημιμαθής, η συζήτηση ξεπερνά τα όρια της διαφωνίας. Οδηγείται στην αγένεια, τον τσακωμό επιπέδου πεζοδρομίου για τα νερά της μπουγάδας, με έναν υπαινιγμό για την «αστεφάνωτη» του 1ου . Κοίτα, όμως, που εγώ έχω διαφορετική λογική από αυτήν…

Για να «σε» αποφύγω, λοιπόν, τάχθηκα στη δύναμη του καλού. Είμαι πιστός οπαδός της. Δεν συμπαθώ την αρνητική πρόθεση – αν την έχεις, δεν ανήκεις στην κοσμοθεωρία μου, είσαι προτεινόμενος για αποχώρηση. Καθημερινά προσπαθώ να απολαμβάνω αυτό που κάνω, χαίρομαι με κάθε νέο τηλεοπτικό project για το οποίο έχω να δουλέψω, χαίρομαι με τα νέα τραγούδια, τις νέες εκπομπές, τις τηλεοπτικές επιστροφές και τις δεύτερες ευκαιρίες ανθρώπων.
Σε αυτή τη λογική, θα πω δεν μου άρεσε το τάδε και μου άρεσε αυτό, αυτό, αυτό και αυτό. Αυτή είναι η αναλογία: 4 προς 1. Γιατί; Μα φυσικά επειδή αν θέλω να κρίνω κάτι σοβαρά, θα κρίνω προσωπικότητες, αξίες και κώδικες επικοινωνίας. Λίγο με νοιάζει αν άλλαξε παρουσιάστρια το Dancing With The Stars, αλλά με νοιάζει πώς θα χειριστείς τον ίσως υπερβολικό ενθουσιασμό της Μαρίας Μπεκατώρου και την 24/7 οικογενειακή χαρά της Σίσσυς Χρηστίδου. Αν τις στήσεις στα πέντε μέτρα και μου μιλάς για «ψευτιά», θα σου θυμίσω εσένα μπροστά στον πρώτο celebrity που θα συναντήσεις – ναι, και η Νατάσσα Μποφίλιου, celebrity είναι.

Και μέχρι εσύ να κατηγορείς μια επιτυχημένη για τα δεδομένα της κοπέλα για το πού βρήκε τα λεφτά να πάρει την τεράστια Balenciaga, ενημερώνοντάς την ότι μαυράκια ψοφάνε κάθε δευτερόλεπτο (λες και αυτή δημιούργησε το κακό), εγώ θα εξακολουθώ να τρώω βάφλες στη Βουλιαγμένη, αγχωμένος αν θα βρω ένα καλό καναπέ στο Thalassa το ερχόμενο καλοκαίρι.

Τότε, με βλέπεις, περνώντας τυχαία πάντα, και ενώ μου χαμογελάς, μετά μου το κρατάς και ύστερα μου τα χώνεις, επειδή «δεν έχεις ιδέα από ζωή», «κατέβα από το σύννεφό σου και μετά μίλα», «τι να μου πεις κι εσύ που βλέπεις φανατικά “Δέστε Τους”» και άλλα επιχειρήματα που είναι εφάμιλλα πτυχίου να το δώσεις στη μαμά σου και να πει ότι άξια ο γιος της ψηφίζει αριστερά και κατακερματίζει το σύστημα που ειδάλλως θα τον αδικούσε – κι ας τρώει για τρεις γενιές η φαμίλια του από αυτό.


Γιατί; Γιατί πολύ απλά, αν έρθεις και δεν πεις τίποτα αρνητικό, θα σε κεράσω από το ποτό μου και θα σε κάνω πιο μάγκα κι από μένα. Αλλά δεν θα το αξίζεις. Και βρες εσύ ποιανού τα ελαττώματα είναι πιο μολυσματικά για την κοινωνία που ζούμε. Συγνώμη που τάχθηκα στην απόλαυση. Αν την έχω, πάντως, σκοπός μου είναι να τη μοιραστώ με όσους νιώθω πως το αξίζουν. Αυτά.