Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Πάλι από την αρχή.

Πολλές φορές αυτό που ήταν εύκολο παλιά δυσκολεύει τώρα. Οι πιο δύσκολες στιγμές της μέρας μου είναι όταν αντιμετωπίζω αυτή τη λευκή σελίδα word και πρέπει να τη γεμίσω με πράγματα που έχω στο μυαλό μου και διστάζω να πω, να παραδεχτώ και να γενικά να τα πω μαζί τους. Τον τελευταίο καιρό ο καλύτερος μου φίλος έχει γίνει η ησυχία. Και η μοναξιά ίσως.

Μπορεί να βγαίνω πιο πολύ από ποτέ, μπορεί να δείχνω πως όλα είναι οκ αλλά όταν γυρνάω και με κοιτάω στον καθρέφτη βλέπω αυτόν ακριβώς τον ίδιο τυπάκο που σκέφτεται και ξανασκέφτεται τα κακώς κείμενα της ζωής του. Πολλές φορές περισσότερο και από τα θετικά του. Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είμαι φτιαγμένος. Τον τελευταίο καιρό νομίζω πως άλλαξα.

Έκανα μανούβρες για να με βρω κάπου στο τέλος. Κουράστηκα το παραδέχομαι αλλά σιγά σιγά ξαναβρίσκω όχι τον Κωνσταντίνο που προφανώς όλοι βλέπουν έξω, ούτε τον Ντινούκο που κάποιοι γνώριζαν παλιά. Κάπου εκεί στο 2008 άκουσα έναν άνθρωπο να με φωνάζει για πρώτη φορά με το αγαπημένο μου παρατσούκλι. Παιδιά, παιδιά ο Κοκός είπαν και εγώ χαμογέλασα. Χαμογέλασα γιατί αφ’ ενός η αγάπη μου για το παρατσούκλι του πρώην βασιλιά μας ήταν μεγάλη καθ’ ότι αγαπώ τα στέμματα, αφ’ ετέρου γιατί ο άνθρωπος που μου το πρωτοείπε ήταν για μένα ίσως η καλύτερη στιγμή μου στη μέχρι τώρα μου κοινωνική ζωή.

Εκεί που λέτε το 2008 μέχρι το 2011 περίπου φτιάχτηκε, με πολλά βάσανα, πολύ κόπο και γενικά αντιξοότητες το σήμερα. Το έχτιζα τούβλο, τούβλο και πρώτο και καλύτερο εγώ ο ίδιος. Όλα πέτυχαν. Η επέμβαση πέτυχε, ο ασθενής γιατί τείνει να αποβιώσει;

Ο Κοκούλης όπως πολλά αγαπημένα μου άτομα συνηθίζουν να με αποκαλούν ακόμα ψάχνεται. Ψάχνεται να βρει αυτό που του αξίζει και παίζει να επιστρέφει σε εκείνα τα χρόνια της διεργασίας του για να επιβεβαιώσει τις αρχικές του κρίσεις και επικρίσεις. Είμαι χαρούμενος γιατί τελικά με τα χρόνια βλέπω πως λάθη χοντρά δεν έκανα και πως ότι πίστευα τότε ότι άξιζε, να που στο σήμερα λάμπει μπροστά στα μάτια μου. Εντάξει στραβοτιμονιές όλοι κάνουμε, αλλά κι εγώ παιδιά στην εκμάθηση είμαι ακόμη. Και προφανώς θα παραμείνω γιατί έχω πολλά να μάθω.

Πάλι από την αρχή λοιπόν για να μάθω καλύτερα το μάθημά μου. Πάλι από την αρχή για να δω ακριβώς που κρύβουν την αξία τους τα μικρά αστεράκια που άφησα να με γοητεύσουν με το πέρασμα του χρόνου.

Πάλι από την αρχή.