Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Πάει καιρός…

Όπως καταλαβαίνεις το post ταιριάζει με αυτό, ταμάμ! 



Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έκατσα μια νύχτα, σαν απόψε καλή ώρα, να γράψω δυο κουβεντούλες σε εσάς, στο φεγγάρι, σε μένα, στους αποδέκτες… Γενικά, προς πάσα κατεύθυνση. Γιατί άραγε;

Πολλές φορές αναλογίζομαι πως η ζωή μας μπαίνει στον αυτόματο. Δυστυχώς, σε αυτόν τον αυτόματο – που κατά τα άλλα μια χαρά κάνει την δουλειά του – έχουν παγιώσει τις θέσεις τους κάποιες δυσάρεστες σκέψεις και μου αντλούν συχνά πυκνά φαιά ουσία. Τι να κάνουμε; Θα ζήσουμε και με αυτό.

Όπως και με πολλά άλλα θα ζήσουμε μαζί. Όπως ας πούμε την κακία ή την ηλιθιότητα, πράγματα δύσκολα να παλέψεις μαζί τους γιατί ο κακός και ο ηλίθιος μετατρέπουν τα «προσόντα» αυτά σε όπλα και σε πυροβολούν με κάθε τρόπο. Εσύ, αν δεν σε χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό οι παραπάνω ιδιότητες, δεν έχεις παρά να προφυλαχτείς και να πάρεις αποστάσεις. Όχι επειδή θα λαβωθείς, αλλά συνήθως επειδή θα «λερωθείς».

Άλλες φορές υπάρχουν και παράγοντες που σε κάνουν να απομακρύνεσαι ακόμα ευκολότερα από αυτές τις κακοτοπιές. Ξέρεις, φίλε αναγνώστη, είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα – το ‘χει πει και ο Ρέμος. Τι θέλω να πω… Είναι στιγμές που η ζωή η ίδια σε κάνει πιστέψεις πως αυτό που είδες στο σινεμά πριν λίγα χρόνια μπορεί να συμβεί και στη ζωή σου.

Δεν σου λέω ή δεν σου υπόσχομαι πως θα συμβεί καλά και ντε, αλλά θέλω να αναλογιστείς κι εσύ πόσες από τις κινηματογραφικές αγάπες που είδες είχαν ουσιωδώς happy end; Ελάχιστες
Σε ένα ταξίδι, αγαπητέ μου, το θέμα είναι έχεις καλή θέση στο παράθυρο. Πρώτον γιατί το να φτάσεις στον προορισμό χωρίς να δεις από πού πέρασες είναι λάθος και δεύτερον γιατί έχασες τον χρόνο σου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να «κλειδώνουμε» έναν στόχο και να παλεύουμε γι’ αυτόν, χωρίς να δίνουμε σημασία στο ταξίδι. Δηλαδή αν πεινάς και πεις πως θες να πας να φας στην Κρήτη, σε περίπτωση που έχει και ωραίο φαΐ στο αεροπλάνο, δεν θα φας; Πώς την έχεις δει; 

Είναι κρίμα να σκορπάς άσκοπα τις στιγμές σου – και μια έκφανση αυτού του ανεμοσκορπίσματος είναι και το να χαλάς τη ζωή σου συναναστρεφόμενος με τους λάθος ανθρώπους. Αναλογίστηκες ποτέ αν στέκεσαι δίπλα στους σωστούς ανθρώπους ή απλά βρέθηκες δίπλα τους τυχαία και είπες να βολευτείς; Μήπως έγινε και το ίδιο προς εσένα; Λέω εγώ τώρα…

Θα κλείσω με μια σκέψη που μου τριβελίζει στο κεφάλι αυτές τις μέρες. Πρέπει να περιμένεις υπομονετικά το πλήρωμα του χρόνου. Ο χρόνος, ξέρεις, αν και πανδαμάτωρ, είναι και μέγας δάσκαλος. Παρατηρεί, κατά συρροή, κρίνει, στέλνει τα μηνύματά του, στέλνει και τα ξεσπάσματά του ενίοτε, μα πάντα έχει ολοκληρωμένη και αντικειμενική γνώμη. Εμπιστεύσου τις συμβουλές του, συνήθως δεν κάνει λάθος ποτέ!

Υ.Γ. Η μικρή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή, όπως λέει και ένας… γνωστός μου. Η δική μου τουλάχιστον. Οπότε, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να επέμβει σε αυτή. Και η διαχωριστική απ τον παράδεισο στην κόλαση είναι μικρότερη και από το φράγμα του Μαραθώνα. Ας προσέχουμε λοιπόν!