Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Τικ Τακ


Και πάνω που έλεγα ότι τα πράγματα είχαν φτιάξει ήρθαν κάτι σκοτεινές σκέψεις. Προσπάθησα και τις έδιωξα και είχα δίπλα μου και τους δικούς μου σε αυτούς. Ο καθένας με τον τρόπο του, μού έδειξαν πως δεν είμαι μόνος μου τελικά. Δεν μπορώ να καταλάβω, βέβαια, γιατί πρέπει να μου αποδεικνύουν πως είναι “εδώ για μένα” μόνο στο τελικά, και όχι στο όπως πάντα.

Και εκεί που την Παρασκευή το βράδυ είπα πως κάτι γίνεται, πως παίζει να κάνουμε μια νέα αρχή όλοι μας, ήρθε άλλη μια κακιά στιγμή. Ένα μαύρο πλάνο στο βλέμμα και μετά “μπαμ”, φωνές, υστερισμοί και μετά πάλι το … τελικά. Ήταν όλοι τους εκεί για μένα τελικά!

Αυτή τη φορά κατάλαβαν πως ξεπέρασα εμένα. Πολλές έγνοιες, πολλή πίεση, πολλή δουλειά, ελάχιστη απόλαυση μέσα σε όλο αυτό. Γύρισα και τα έβαλα με μένα. Γιατί το ένα, γιατί το άλλο… Δύσκολο όλο αυτό κι εγώ κάπου στη μέση να θέλω παρέα κάθε στιγμή.

Το έχετε νιώσει αυτό; Να μην αντέχεις την ησυχία γύρω σου. Να θες ανά πάσα στιγμή να βλέπεις ένα χαμόγελο, για να μπορείς να συνεχίσεις. Κάποτε λάτρευα τη μοναξιά μου, τώρα θέλω να τη στείλω πίσω, εκεί που ανήκει, στις δύσκολες στιγμές.

Ξέρω πως η ζωή κάνει κύκλους. Ο τελευταίος μου κύκλος ποτέ δεν έκλεισε ολοκληρωμένα. Η αλήθεια είναι πως βρίσκομαι στα μισά του και παλεύω να τον ολοκληρώσω με τον σωστό τρόπο. Σαν να είμαι ξανά στο 6 και να πρέπει να φτάσω στο 12. Αργά αργά, τικ τακ τικ τακ, με τη φορά του ρολογιού.
Τι λέτε; Χρονομετράμε παρέα;