Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Ένας ουρανός, πάντα φωτεινός.

Φαντάζομαι ότι κάπου εκεί ψηλά υπάρχει μια άλλη κοινωνία. Και δεν εννοώ τους αγαπημένους μας ανθρώπους που έχουν φύγει από αυτόν τον κόσμο όπως συνηθίζουμε να λέμε. Όταν κοιτάω την νύχτα έναν έναστρο ουρανό φαντάζομαι πως πρέπει η κοινωνία εκεί πάνω να μοιάζει ακριβώς όπως η δική ζωή.

Εκεί ψηλά φαντάζομαι να υπάρχει ένα βασίλειο. Ο αυτοκράτορας είναι ο ήλιος ο παντοδύναμος, το φεγγάρι το παιδί του υπάρχει στα καθήκοντα του και γύρω σε αυτό τα αγαπημένα του αστέρια, οι φίλοι του. Του κρατούν κάθε βράδυ συντροφιά στις υποχρεώσεις που του έχει αναθέσει ο μπαμπάς ήλιος και φέγγει μέχρι να ξυπνήσει ο άρχων και να του δώσει ρεπό.

Έτσι φαντάζομαι πως είναι και η ζωή μας περίπου. Εγώ θα προτιμήσω την θέση του φεγγαριού. Είμαι κάθε μέρα στη θέση μου, εκτελώντας την αποστολή μου, χαρούμενο για την ύπαρξη μου, υπερθεματίζοντας τον σκοπό της. Κάνω και περήφανο τον ήλιο της ζωής μου. Α ναι, δε σας το πα, την δουλειά μου φροντίζω να την κάνω πολύ καλά. Θέλω να χαίρεται ο ήλιος μου, να μην έχει για τίποτα να μετανιώσει για την ανατροφή, τις συνήθειες και τα ιδανικά που μου έδωσε. Για τον ήλιο όμως θα σας μιλήσω στο τέλος, τώρα πρωτεύουν οι αγάπες μου…

Τα αστέρια μου φυσικά. Ξεχωρίζω 4 αστέρια που είναι τα αγαπημένα μου. Ονόματα δε θα βάλω, απλώς θα σας περιγράψω τι μου δίδαξαν και για ποιον λόγο λάμπει το καθένα του έτσι δυνατά. Είναι τόσο έξυπνα και αστραφτερά που πιστεύω θα καταλάβουν αμέσως ποιο είναι ποιο. Τα καμάρια μου.

Το 1ο πρώτο αγαπημένο μου αστέρι είναι όμορφο. Πολύ όμορφο. Είναι αυτό που μου έμαθε πως υπάρχουμε για να αγαπάμε. Κάθεται εκεί υπέρλαμπρο, αστραφτερό και σου χαμογελάει γιατί το μόνο που έχει να σου χαρίσει είναι το νόημα της αγάπης και του ονείρου για αυτήν. Είναι από αυτά τα άστρα που τις νύχτες τα κοιτάς για να ονειρεύεσαι. Να του στέλνεις την ευχή σου και αυτό θα στην κάνει πραγματικότητα. Χωρίς αυτό στο δρόμο μου δεν θα ήμουν ποτέ αυτός που είμαι σήμερα. Επίσης, είναι το πρώτο που θα σου πει πόσο καλό φεγγάρι είσαι για τον ήλιο σου. Θα παραδεχτεί το καλό, θα σε παρηγορήσει για το κακό που σου έτυχε και θα είναι εκεί να σε φωτίζει με την χαρά του. Το μόνο που μπορεί να σου ζητήσει είναι λίγο σημασία όταν κι αυτό δακρύζει που κ που. Και είναι από αυτά που θα του χαρίσω ότι μου ζητήσει, όποια στιγμή και αν το κάνει, αφού χάρη σε αυτό μπόρεσα και χαμογέλασα ξανά.

Το επόμενο αγαπημένο μου αστέρι είναι αυτό που μου έμαθε να έχω δύναμη για τον σκοπό. Να αγαπάω αυτό που δουλεύω, να βάζω τον πήχη ψηλά και όσο δύσκολος και αν είναι να προσπαθώ να τον πετύχω. Είναι αστέρι ανεξάρτητο, θαρρείς πως η ύπαρξη του αποτελεί ένα μικρό ηλιακό αυτόνομο σύστημα. Είναι κομψό αστέρι αλλά δε θέλει να λάμπει τόσο όσο το προηγούμενο. Θα μπορούσε, απλά ποτέ δεν θέλησε. Του αρκεί πόσο θερμό είναι και πόσο το αγαπάνε όσοι το πλησιάσουν. Δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητο, θα το θυμάσαι για την θέρμη του, την δύναμη του για την ζωή, την ενέργεια του. Χωρίς αυτό όση δύναμη και αν είχα δεν θα κατάφερνα τίποτα. Δεν είναι πως σου διδάσκει απλώς να βρεις την δύναμη αλλά σου χαρίζει και από την δική του. Είναι αστέρι φύλακας άγγελος με λίγα λόγια. Το κοιτάς στα δύσκολα, του χαμογελάς και περνάς καλά μαζί του στα όμορφα αλλά πάντα είσαι δίπλα του, γιατί πολύ απλά κι αυτό χωρίς εσένα πιστεύω βαριέται την δύναμη του και σιγοφέγγει σε σχέση με τα κανονικά του.

Το άλλο μου αγαπημένο αστέρι είναι αυτό που μου έμαθε να δίνω αξία στην γνώση. Ξέρετε ποτέ κανείς δε σου λέει «Κοίτα να μάθεις», σου λέει «Κοίτα τι έμαθα εγώ». Αυτό μου έδειξε τον δρόμο να συλλέξω όση περισσότερη σοφία μπορώ. Είναι αυτό που θα κοιτάξεις όταν έχεις αβεβαιότητα για το ποιος είσαι και ποιος είναι ο σκοπός σου. Μπορεί να μη σου δώσει την δύναμη να περπατήσεις αλλά θα σου θυμίσει ποιος είσαι, από πού έρχεσαι και ποιος αξίζει να είναι ο προορισμός. Είναι το αστέρι της ποιότητας του νου. Το έχω χρόνια δίπλα μου αυτό το αστέρι, μου μοιάζει πολύ βλέπετε, λες και είμαστε από το ίδιο διακριτικό υλικό. Είναι το αστέρι-διαδρομή. Περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και αυτό εκεί να μου δείχνει ότι είναι δίπλα μου κι εγώ να του δείχνω πως το είχα ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή.

Το τελευταίο αγαπημένο μου αστέρι είναι πολύ ιδιαίτερο αστέρι. Λάμπει από μακριά γιατί σηματοδοτεί τον πόλεμο για τα ιδανικά. Παλεύει να πετύχει μόνο του στα πάντα. Μου έμαθε να αγαπάω εμένα, τα προσωπικά μου ιδανικά, να μάχομαι για τον έρωτα και να μην μένω στάσιμος. Μου έμαθε να είμαι και εγώ διαφορετικός από αυτό που ένα πρότυπο μου επέβαλε. Είναι σαν να σου λέει «έχεις δική σου φωνή, μη δανείζεσαι». Με τράβηξε από το βόλεμα και μου έδειξε ένα άλλο σύμπαν, πιο γευστικό, πιο διαδραστικό, πιο δραστήριο και περιπετειώδες. Και είναι ανεπιτήδευτα λαμπερό. Ίσως γιατί είναι και στην πράξη χρυσαφί. Να σημειωθεί πως είναι το πιο πρόσφατο σαν αστέρι στη ζωή μου. Υπήρχε και πιο πριν αλλά την προσοχή μου δεν την τράβηξε τόσο πολύ ποτέ, όσο από τότε που και το ίδιο βρήκε τον εαυτό του και τον μοιράστηκε μαζί μου.

Και τέλος, ο ήλιος μου. Δεν είναι φυσικά αστέρι, είναι πλανήτης ολόκληρος. Είναι το οξυγόνο μου, η ώθηση και η αφορμή της ύπαρξης μου. Είναι και το σημείο αναφοράς μου. Αν μεγαλώσω κι εγώ, να ένας τέτοιος ήλιος θέλω να γίνω για το φεγγάρι μου. Χωρίς ήλιο, φως εγώ δεν θα είχα. Κάθεται όλη μου την ζωή δίπλα μου, φωνάζοντας μου για να γίνομαι το καλύτερο φεγγάρι που κάθε ήλιος φαντάζεται να αποκτήσει. Είμαι εκεί όταν θέλει να γυρίσει πλευρό και κάθομαι στην θέση του όση ώρα μου επιτρέψει δίνοντας πάλι πίσω πρόθυμα τον θρόνο αφού χωρίς αυτό βασίλειο δεν υφίσταται. Είναι ο αρχηγός, η δύναμη των πάντων. Ο λόγος που υπάρχω, που έγινα έτσι και που μου έμαθε πως αξίζει να αγαπάς τα αστέρια της ζωής σου.

Να πω και ένα ευχαριστώ για τους κομήτες που πέρασαν από την ζωή μου και μου έδειξαν τον τρόπο να σε νομίζουν για αστέρι και εσύ να αποδείξεις πως είσαι απλά ένας κομήτης που ήρθε για να κάνει κακό και να φύγει. Αν δεν είχατε εμφανιστεί εσείς, τα αστέρια μου μπορεί και να μην τα ξεχώριζα ποτέ.

Σκέψου κι εσύ τον ήλιο και τα αστέρια της ζωής σου. Είμαι σίγουρος πως θα βρεις πολλές ομοιότητες με την επάνω κοινωνία, έτσι δεν είναι?

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

...Φύσηξε ονειρόσκονη!!

Ένιωθα πως απόψε είχα να μοιραστώ μαζί σας κάτι πολύ αυθεντικό. Επίσης ένιωθα πως αυτό που θα έγραφα απόψε θα ήταν κάτι που θα θυμόμουν για καιρό. Και έψαξα μέσα μου να βρω κάτι δυνατό, κάτι που όσο και να το κοιτάω θα είναι μια πηγή χρυσαφί φωτός που όποιος περάσει από δίπλα του τινάζεται μαγικά όπως στροβιλιζόταν η Σταχτοπούτα όταν άλλαζε από υπηρέτρια σε πριγκίπισσα…

Υπάρχουν κάποια μικρά κομμάτια στο παζλ των στιγμών της κάθε μας ημέρας που όσο και να τα κοιτάμε δεν χορταίνουμε να τα αγαπάμε. Που ότι και να πουν ξέρουμε πως δε θα μας πληγώσουν ποτέ. Ξέρεις βαμβάκι με βαμβάκι δεν μπορούν να παλέψουν. Μπορεί να συγκρουστούν αλλά κανείς δεν θα πάθει ποτέ και τίποτα γιατί πολύ απλά είναι από το ίδιο μαλακό, ονειρόσταλτο υλικό. Έχετε ακουμπήσει ποτέ λευκό, καθαρό βαμβάκι? Σαν ένα μικρό σύννεφο που το κρατάς στην χούφτα σου και λες και αν το σφίξεις γερά μέσα της θα πάρει την μαγική δύναμη που κρύβει και θα ανέβεις σε εκείνον τον κόσμο με τους ιππότες και τα λευκά άλογα…

Για να κάνεις όμως όνειρα πρέπει να πιστεύεις κάπου. Χτες έλεγα πως πρέπει να πιστεύεις στην αλήθεια. Ξέρετε πολλές φορές η αλήθεια κατασκευάζεται. Είναι σαν το σπίτι που μπορούμε να το χτίσουμε εμείς όπως το ονειρευτήκαμε. Αν αυτό που μοιράζεσαι είναι η αλήθεια που κρύβει η ψυχή σου δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, ούτε ακόμα και από την μοίρα. Οι δράκοι εμφανίζονται πάντα βέβαια στα παραμύθια, εμφανίζονται για κάνουν ενδιαφέροντα τα διάφορα παράδοξα που μας παρουσιάζονται στο μονοπάτι για τον μαγικό κόσμο του σύννεφου από βαμβάκι.

Από την άλλη μου είπαν πως πλην της αλήθειας και κυρίως της αγάπης που πρέπει να μας γεμίζει πρέπει να πιστεύουμε και στους ανθρώπους. «Ήρθες εσύ και η νύχτα γέμισε φως»: Αυτή η φράση τα λέει όλα. Ένα αστέρι που ήρθε και λάμπει μπροστά μου, από χιλιόμετρα μακριά και μου καίει κάθε ατέλεια που ενδεχομένως να έχει το παρόν και μου επουλώνει όλες τις πληγές που άφησαν επάνω στον πολεμιστή οι μάχες που έδωσε. Εφόσον έχει κάποιο άτομο την δυνατότητα πριν καλά καλά γνωριστούμε να λάμπει από τόσα χιλιόμετρα μακριά κάνοντας το μίζερο παρόν μου το παραμύθι των κάστρων των ονείρων μου, θέλω να έρθει στη ζωή μου και να διαγράψει ακόμα και το παραμικρό δευτερόλεπτο από την μέσα μου ζωή.

Μπορεί να μην καταφέρω ποτέ να γίνω πρίγκηπας, μπορεί να μην καταφέρω ποτέ να βρω το ξόρκι που θα με ανεβάσει στο λευκό σύννεφο μου. Μπορεί ποτέ να μην αποκτήσω κάστρο με τάφρο γύρω γύρω και πύλη με μπουκαπόρτα στην Γαλλική εξοχή. Ξέρω όμως πως όλη αυτήν την μαγεία υπάρχει ένα άτομο που θα την ονειρευόταν και αποστολή μου είναι να δείξω πως θέλω να το ζήσουμε μαζί.

Μέχρι πριν λάμψει στη ζωή μου αυτό το φως ήλπιζα πως κάπου στο σύμπαν υπάρχει ένας ίδιος άνθρωπος με μένα. Τώρα μπορεί να μην είμαστε μαζί αλλά τουλάχιστον ξέρω πως δεν είμαι μόνος στο χάος των σκέψεων μου. Όχι πως συμμετέχεις αλλά υπάρχεις. Κι αυτό αρκεί.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Παρτίδες αδερφάκι μου ανοίξαμε

Η ζωή νομίζω πως πρέπει να είναι όπως το σκάκι. Για να έχει μια ομαλή πορεία, από κάποια στιγμή και μετά τουλάχιστον, πρέπει τα πιόνια να μπουν στην αρχική τους θέση. Εκεί ο βασιλιάς, δίπλα η βασίλισσα, εκεί οι πύργοι, εκεί τα άλογα και ούτω καθ’ εξής. Έτσι ξεκινάει μια παρτίδα, έτσι οφείλει να ξεκινήσει και μία ημέρα ώστε η έκβαση της να είναι η ομαλή και η επιθυμητή.

Δυστυχώς, στην καθημερινότητα μας για να το πετύχεις αυτό πρέπει να καταφέρεις δυο – τρία πράγματα ώστε να κάνεις κάποιους ασεβής γενικά ανθρώπους να αναγνωρίσουν την αξία σου και να σου αποδώσουν τον ελάχιστον σεβασμό που σου αξίζει ως έμβιο ων. Αυτό βέβαια δεν γίνεται αν δεν ανοίξει και καμιά μύτη. Όπως ο λαός λέει το γνωστό ρητό «αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν φτιάχνεις» έτσι και στην ζωή για να πετύχεις το επιθυμητό πρέπει να κάνεις κ εσύ τον αγώνα σου.

Μεγάλος ή μικρός, εύκολος ή δύσκολος, δίκαιος ή άδικος ο αγώνας αυτός είναι μονόδρομος για να πετύχεις. Όχι να πετύχεις κάτι μεγάλο, απλά για να πετύχεις να ζεις την δική σου ζωή και όχι αυτό που σου πλασάρουν οι γύρω σου ως ζωή. Έχω καταλήξει τώρα τελευταία πως το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης είναι πρωταρχικό. Το να είσαι 60 και να κρίνεις την δική μου ζωή είναι δικαίωμα σου. Το να είσαι οποιαδήποτε ηλικίας όμως και να προσπαθείς να μου επιβάλεις πως ζούμε την ίδια ζωή επειδή τυχαίνει να είμαστε συγγενείς και εγώ ως μικρότερος ακολουθώ τα κενά που μου αφήνει η δική σου ζωή είναι τουλάχιστον άδικο. Και δεν έχω σκοπό να το ανεχτώ και πάρα πολύ ακόμα…

Από την άλλη, μιας και έθιξα συγγενικούς δεσμούς είναι και ο παράγοντας αγάπη που πρέπει να εξεταστεί. Αν το παραπάνω το μεταφράζεις ως αγάπη συγνώμη αλλά καλύτερα σταμάτα να διαβάζεις τα κείμενα μου, αρκετά μοιράστηκα μαζί σου τις σκέψεις μου. Αν λοιπόν θεωρείς και εσύ ότι η αγάπη δεν έχει κάποια σχέση με το παραπάνω άκου και αυτό: Είμαι 22 χρονών και ακούω μια ζωή ανθρώπους που δεν μου πολυγεμίζουν το μάτι να ισχυρίζονται ότι με αγαπούν. Μέσα σε αυτά τα 22 χρόνια η μητέρα μου με τα καλά και τα στραβά της (όπως κάθε άνθρωπος) μου έδωσε να καταλάβω ότι όντως ό,τι και αν έκανε το έκανε από την αγάπη της για μένα και αυτό δεν την αγγίζει στη λογική μου. Όλοι οι υπόλοιποι όμως γιατί μου λένε ψέματα και θεωρούν ότι είμαι και τόσο ηλίθιος ώστε να τους πιστέψω?

Ειλικρινά πολλές φορές απορώ πως την ορίζουν αυτήν την αγάπη. Λες και άκουσαν ποτέ τι έχω εγώ να πω για την ζωή μου ώστε να σκεφτούν αν αυτό αξίζει να το αγαπάνε. Δεν με νοιάζει να με αγαπάς γιατί υπάρχει ο συγγενικός δεσμός. Με ενδιαφέρει να με εκτιμάς γιατί είμαι εγώ. Δε σου λέω πως είμαι κάτι το τέλειο, δεν το επεδίωξα και ποτέ. Αλλά αυτός είμαι! Μιας και δεν είμαι πια 5 ετών και δεν αποτελώ αξιοθέατο ενός νέου νοικοκυριού όπως είναι η νέα μας εντοιχισμένη κουζίνα και δεν έρχονται πια συγγενείς να πουν «Α πώς μεγάλωσες!» θεωρώ πως πρέπει να έχεις την ελάχιστη λογική να δεις ποιος είμαι, τι κάνω, πώς το κάνω και γιατί.

Γιατί δε με ρωτάς ποτέ τον λόγο που δεν κάθομαι μαζί σου? Γιατί δε με ρωτάς ποτέ τον λόγο που εμφανίζομαι μόνο όταν με θέλεις να σου εξυπηρετήσω την ανάγκη σου ή να δώσω μια λύση στο πρόβλημα σου? Γιατί δεν με ρωτάς ποτέ αν έχω ανάγκη εγώ να σου πω κάτι και εσύ να έρθεις μια φορά στην θέση αυτού που δίνει την λύση?

Δεν θέλω την αποδοχή μου από κανένα. Εφόσον ακόμα ανασαίνω πάει να πει πως κάποιος λόγος υπάρχει που ο Θεός μου δίνει ακόμα οξυγόνο να ζω. Και αυτόν τον λόγο θέλω να ανακαλύψω, είτε εσύ κάνεις κάτι γι΄αυτό, είτε όχι. Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου και το μόνο που δεν θέλω είναι να μπεις εμπόδιο. Δυστυχώς, αν το κάνεις, θα το μετανιώσεις και θα πονέσεις και να είσαι σίγουρος πως θα φροντίσω εγώ προσωπικά γι΄αυτό. Για τον απλούστατο λόγο ότι ποτέ δεν σε ενόχλησα για τίποτα… Εσύ γιατί το κάνεις? Ε? Τρόπους δε σου έμαθαν? Μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις….

[…to be continued]

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Πρώτη κίνηση. Λάθος κίνηση.

Σήμερα σκεφτόμουν για 3 άτομα το ίδιο πράγμα. Τα είχα εκεί για ώρα μπροστά μου στο chat του facebook και σκεφτόμουν τι θα πρεπε να πω για να μου δώσουν σημασία. Μου συμβαίνει συχνά αυτό ξέρετε. Εγώ, ο λαλίστατος διαδικτυακός λογοτέχνης, όταν μου έρχεσαι μπροστά μου και ειδικότερα αν μου ασκείς και γοητεία δεν μπορώ να βρω ούτε την κατάλληλη ανάσα για να σου πω γεια.

Αυτό παιδιά δεν είναι διαδικτυακό μόνο κουσούρι. Θυμάμαι χτες συζητούσα με την κολλητή περί κλαμπίστικου φλερτ. Είναι ωραίο το κλαμπίστικο φλερτ. Δηλαδή πάντα ονειρευόμουν να πάω κάπου, να κοιταχτούμε, να πω, να πει, να κεράσω, να κεράσει, να φιλήσει, να φιλήσω. Πολύ πολύ Sex and the city φάση. Ε για φανταστείτε! Ποτέ δεν κατάφερα όχι να κάνω τα παραπάνω αλλά ούτε να δώσω το δικαίωμα να σκεφτεί εν ζωή ων να μου μιλήσει σε χώρο διασκέδασης. Εγώ το αποδίδω πάντα σε λόγους ελλιπούς εμφάνισης, τώρα τελευταία όμως αμφιβάλλω γι’ αυτό. Οπότε πρέπει να το μανατζάρω κάπως…

Έχω που λέτε τον φόβο της λάθος πρώτης κίνησης. Το κακό είναι πως δεν με πολυενδιαφέρει εκείνη την ώρα τι γνώμη θα σχηματιστεί γιατί ξέρω πως τα καλά ξεκινάνε αφού με συνηθίσεις και με γνωρίσεις. Ή έστω ξεκινάνε στο κρεβάτι. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να σου πω ότι είναι το καλύτερο μου να θέλω να πω κάτι –οτιδήποτε- και να φοβάμαι. Πάντα τον έχω αυτόν τον εκνευριστικό φόβο της απόρριψης. Ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει περίπτωση να φάω Χ.

Το θέμα βρίσκεται σε αυτήν την προαναφερθείσα άσκηση γοητείας. Κανονικά σε έναν ιδανικό κόσμο το μου αρέσει θα ήταν μονόπλευρο. Δε θα έπρεπε να μου ασκείς και να σου ασκώ τίποτα παρά μόνο ερωτική διάθεση παιχνιδίσματος. Εγώ πάλι εκείνη την ώρα θα θυμηθώ μέχρι και κάτι ξαδέρφια του παππού μου και θα πω «Σιγά μην κοιτάξεις τον απόγονο αυτών των νεάτερνταλ».

Αυτήν την στιγμή ούτε εγώ με καταλαβαίνω. Δεν ξέρω τι φταίει. Δεν ξέρω καν αν θα μου μιλούσα να ήμουν θαμώνας σε κλαμπ στο οποίο θα με έβλεπα. Κατά τα άλλα έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου λένε. Ναι για τον εαυτό μου. Όχι για το παρουσιαστικό μου. Και αυτό τελευταία καθώς βλέπω κακό δεν είναι αλλά εντάξει δεν είμαι και ο Jude Law. Ακόμα, πάντα όταν κάτι μου φταίει στην αύρα μου τα βάζω είτε με τα ρούχα, είτε με τα μαλλιά μου.

Αυτό αλλάζει αν σε ξέρω. Αν σε έχω δει έστω και μια φορά κάπου, κάπως, κάποτε όλα τα παραπάνω ξεπερνιόνται. Μη ρωτήσεις πώς και γιατί, θα σε γελάσω. Τελικά λέτε να το αλλάζω το εργάκι? Πείτε ντε!

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Σιγουριά ή ελπίδα... ?

Τις τελευταίες μέρες κάθε πρωί που ξυπνάω είναι κάπως διαφορετικό από ότι συνήθιζε να είναι. Είναι σαν να έχω βάλει ένα στόχο και κάθε πρωί κάνω ανασκόπηση των πεπραγμένων της χθεσινής ημέρας σχετικά με τον στόχο αυτό.

Δεν μπορώ να σας αρνηθώ πως στεναχωριέμαι πολλές φορές που δεν μπορώ να πλησιάσω τον πολυπόθητο στόχο μου. Δεν μπορώ να σας κρύψω όμως πόσο χαίρομαι όταν είμαι και τόσο κοντά του.

Είναι αστείο και κάνω σαν 15χρονο που είναι ερωτευμένο αλλά έχει πλάκα. Όχι δεν είμαι ερωτευμένος, όχι επειδή δεν θέλω, απλώς δεν πιστεύω σε αυτές τις συναισθηματικές εντάσεις. Γιατί η ένταση προϋποθέτει εξ’ αρχής πως θα έρθει και η κάμψη του φαινομένου. Και εμένα οι κάμψεις δεν μου αρέσουν. Καλύτερα να μην υπάρχει τόση ένταση, για να μην ξεφουσκώσουν τα πράγματα.

Επίσης είμαι και λίγο ταλαιπωρημένος αφού βήχω, έχω πυρετό και κρυώνω. Και μέσα σε όλο αυτό να λες δεν αξίζω μια αγκαλιά? Ε την αξίζω, το ξέρουμε και οι δυο μας. Το θέμα είναι τι καταφέρνουμε σε αυτήν την ζωή.

Είναι ένα ντόμινο πραγμάτων στη ζωή που λες οκ έμαθα έως εδώ να κάνω λάθη τώρα θα κάνω και το σωστό. Εννοώ όχι το λογικά σωστό αλλά γενικά δεν είναι λίγο μάταιο να κλαις μετά που δεν πέτυχες αυτά που ήθελες ενώ ξέρεις ότι δεν προσπάθησες όσο μπορούσες?

Εγώ λοιπόν αυτήν την φορά θα πετύχω. Όχι επειδή έχω εγωισμό, απλώς επειδή το αξίζεις και το αξίζω και εγώ. Και το ξέρεις.