Παρτίδες αδερφάκι μου ανοίξαμε

Η ζωή νομίζω πως πρέπει να είναι όπως το σκάκι. Για να έχει μια ομαλή πορεία, από κάποια στιγμή και μετά τουλάχιστον, πρέπει τα πιόνια να μπουν στην αρχική τους θέση. Εκεί ο βασιλιάς, δίπλα η βασίλισσα, εκεί οι πύργοι, εκεί τα άλογα και ούτω καθ’ εξής. Έτσι ξεκινάει μια παρτίδα, έτσι οφείλει να ξεκινήσει και μία ημέρα ώστε η έκβαση της να είναι η ομαλή και η επιθυμητή.

Δυστυχώς, στην καθημερινότητα μας για να το πετύχεις αυτό πρέπει να καταφέρεις δυο – τρία πράγματα ώστε να κάνεις κάποιους ασεβής γενικά ανθρώπους να αναγνωρίσουν την αξία σου και να σου αποδώσουν τον ελάχιστον σεβασμό που σου αξίζει ως έμβιο ων. Αυτό βέβαια δεν γίνεται αν δεν ανοίξει και καμιά μύτη. Όπως ο λαός λέει το γνωστό ρητό «αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν φτιάχνεις» έτσι και στην ζωή για να πετύχεις το επιθυμητό πρέπει να κάνεις κ εσύ τον αγώνα σου.

Μεγάλος ή μικρός, εύκολος ή δύσκολος, δίκαιος ή άδικος ο αγώνας αυτός είναι μονόδρομος για να πετύχεις. Όχι να πετύχεις κάτι μεγάλο, απλά για να πετύχεις να ζεις την δική σου ζωή και όχι αυτό που σου πλασάρουν οι γύρω σου ως ζωή. Έχω καταλήξει τώρα τελευταία πως το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης είναι πρωταρχικό. Το να είσαι 60 και να κρίνεις την δική μου ζωή είναι δικαίωμα σου. Το να είσαι οποιαδήποτε ηλικίας όμως και να προσπαθείς να μου επιβάλεις πως ζούμε την ίδια ζωή επειδή τυχαίνει να είμαστε συγγενείς και εγώ ως μικρότερος ακολουθώ τα κενά που μου αφήνει η δική σου ζωή είναι τουλάχιστον άδικο. Και δεν έχω σκοπό να το ανεχτώ και πάρα πολύ ακόμα…

Από την άλλη, μιας και έθιξα συγγενικούς δεσμούς είναι και ο παράγοντας αγάπη που πρέπει να εξεταστεί. Αν το παραπάνω το μεταφράζεις ως αγάπη συγνώμη αλλά καλύτερα σταμάτα να διαβάζεις τα κείμενα μου, αρκετά μοιράστηκα μαζί σου τις σκέψεις μου. Αν λοιπόν θεωρείς και εσύ ότι η αγάπη δεν έχει κάποια σχέση με το παραπάνω άκου και αυτό: Είμαι 22 χρονών και ακούω μια ζωή ανθρώπους που δεν μου πολυγεμίζουν το μάτι να ισχυρίζονται ότι με αγαπούν. Μέσα σε αυτά τα 22 χρόνια η μητέρα μου με τα καλά και τα στραβά της (όπως κάθε άνθρωπος) μου έδωσε να καταλάβω ότι όντως ό,τι και αν έκανε το έκανε από την αγάπη της για μένα και αυτό δεν την αγγίζει στη λογική μου. Όλοι οι υπόλοιποι όμως γιατί μου λένε ψέματα και θεωρούν ότι είμαι και τόσο ηλίθιος ώστε να τους πιστέψω?

Ειλικρινά πολλές φορές απορώ πως την ορίζουν αυτήν την αγάπη. Λες και άκουσαν ποτέ τι έχω εγώ να πω για την ζωή μου ώστε να σκεφτούν αν αυτό αξίζει να το αγαπάνε. Δεν με νοιάζει να με αγαπάς γιατί υπάρχει ο συγγενικός δεσμός. Με ενδιαφέρει να με εκτιμάς γιατί είμαι εγώ. Δε σου λέω πως είμαι κάτι το τέλειο, δεν το επεδίωξα και ποτέ. Αλλά αυτός είμαι! Μιας και δεν είμαι πια 5 ετών και δεν αποτελώ αξιοθέατο ενός νέου νοικοκυριού όπως είναι η νέα μας εντοιχισμένη κουζίνα και δεν έρχονται πια συγγενείς να πουν «Α πώς μεγάλωσες!» θεωρώ πως πρέπει να έχεις την ελάχιστη λογική να δεις ποιος είμαι, τι κάνω, πώς το κάνω και γιατί.

Γιατί δε με ρωτάς ποτέ τον λόγο που δεν κάθομαι μαζί σου? Γιατί δε με ρωτάς ποτέ τον λόγο που εμφανίζομαι μόνο όταν με θέλεις να σου εξυπηρετήσω την ανάγκη σου ή να δώσω μια λύση στο πρόβλημα σου? Γιατί δεν με ρωτάς ποτέ αν έχω ανάγκη εγώ να σου πω κάτι και εσύ να έρθεις μια φορά στην θέση αυτού που δίνει την λύση?

Δεν θέλω την αποδοχή μου από κανένα. Εφόσον ακόμα ανασαίνω πάει να πει πως κάποιος λόγος υπάρχει που ο Θεός μου δίνει ακόμα οξυγόνο να ζω. Και αυτόν τον λόγο θέλω να ανακαλύψω, είτε εσύ κάνεις κάτι γι΄αυτό, είτε όχι. Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου και το μόνο που δεν θέλω είναι να μπεις εμπόδιο. Δυστυχώς, αν το κάνεις, θα το μετανιώσεις και θα πονέσεις και να είσαι σίγουρος πως θα φροντίσω εγώ προσωπικά γι΄αυτό. Για τον απλούστατο λόγο ότι ποτέ δεν σε ενόχλησα για τίποτα… Εσύ γιατί το κάνεις? Ε? Τρόπους δε σου έμαθαν? Μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις….

[…to be continued]