Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Όταν περνάνε τα χρόνια …

Αν μπορείς, πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις, πάτα play σε αυτό:




Σήμερα είναι από τις ημέρες που συνειδητοποιώ ότι έκλεισε πραγματικά ένας κύκλος, ο κύκλος των φοιτητικών μου χρόνων. Πάει παιδιά αυτό ήταν, πήρα πτυχίο! Το βρίσκω λίγο σκληρό όλο αυτό που γίνεται μέσα μου, δεν σας κρύβω. Το παιδί παλεύει να επιζήσει, όταν η ζωή με καλεί να την κοιτάξω πλέον κατάματα και να της πω «εδώ είμαι, χτύπα».

Έτσι είναι αγαπητά μου παιδιά! Η ζωή χτυπάει, χτυπάει όπου βρει, όπως θέλει αυτή και στον χρόνο που αυτή επιλέγει. Το χτύπημα στο οποίο αναφέρομαι δεν είναι απαραίτητα κακό. Όταν η ζωή σου φέρνει την ευτυχία ή έστω την καλοτυχία, όταν εσύ δεν είσαι έτοιμος, αποτελεί ένα είδος χτυπήματος. Είναι σαν να φέρνεις σε άρρωστο να φάει μια σοκολατίνα, θέλει και μπορεί αλλά δεν κάνει.

Έτσι είναι και η ευτυχία, περνώντας τα χρόνια, την θες σε αυτές τις ποσότητες που θα την αντέξεις. Εγώ παράπονο δεν έχω, μέχρι στιγμής αυτό το καλοκαίρι, η ζωή όλα μου τα φέρνει στην αναλογία τόσο – όσο. Τα καλά υπάρχουν, τα στραβά κάνουν αισθητή την παρουσία τους και όλα μαζί επιλέγουν να πρωταγωνιστήσουν στο έργο που λέγεται καθημερινότητα.

Έβλεπα σήμερα την ζωή μου από μια απόσταση και έλεγα από μέσα μου «Δόξα τω Θεώ». Χρόνια είχα να το πω, να νιώσω ρε παιδί μου μια πληρότητα. Κάνω την δουλειά που μου αρέσει, έχω τα λεφτά που θέλω, την ζωή που επέλεξα, τους φίλους που λάτρεψα όλα αυτά τα χρόνια να είναι πάντα δίπλα μου… Εντάξει, μέχρι και ο έρωτας, ο μεγάλος μου καημός όλα αυτά τα χρόνια, νομίζω με είδε με μεγαλύτερη συμπάθεια τον τελευταίο καιρό.

Αυτό που παραδέχομαι και με κάνει να χαίρομαι διπλά είναι πως δεν μου συμβαίνουν απλώς καλά πράγματα, μου συμβαίνουν τα όνειρά μου. Πάντα το έλεγα πως τα όνειρα είναι για να πραγματοποιούνται και να! Πραγματοποιούνται ρε αγάπες μου! Όνειρο ήταν να είμαι εκεί που είμαι σήμερα, να κάνω κάτι που με ενθουσιάζει, να έχω δίπλα μου ανθρώπους που μου φτιάχνουν την μέρα, να έχω φίλους που μου στέκονται στα πάντα από τη στιγμή που ανοίξω μέχρι και τη στιγμή που θα κλείσω τα μάτια μου κάθε μέρα, όλη μέρα.

Το καλό είναι πως το παιδί, που πάλευα τόσα χρόνια να κρατήσω ζωντανό μέσα μου, με βγάζει ασπροπρόσωπο. Δεν έγινα κάποιος που δεν μου αρέσει, έγινα αυτός ακριβώς που ονειρεύτηκα. Πραγματικά, δεν το λέω με έπαρση αλλά πόσο θα θελα να γυρνούσα στα 10 μου χρόνια, να με φανταζόμουν σήμερα και να ένιωθα από τότε πως όλα είναι εφικτά, πόσο λιγότερο άγχος θα είχα τραβήξει.

Το στοίχημα τελικά, όσο περνάνε τα χρόνια, είναι να ακούω τα τραγούδια που αγαπώ και να αισθάνομαι το ίδιο παιδί που ήμουν στην Κεφαλονιά πριν 10 χρόνια και ονειρευόμουν το μέλλον. Ζω για τη στιγμή που θα ξαναπάω βράδυ στην πισίνα του σπιτιού στην Κεφαλονιά να δω ξανά τα αστέρια και να πω «ναι, είμαι ένα βήμα πιο μπροστά» από πέρσι. Οι διδακτικές στιγμές των διακοπών, φέτος, θα είναι δυνατότερες.

Ευχαριστώ όσους με αντέχουν.