Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

I Am What I Am

Επειδή τελευταία ακούω διάφορα, απόψε είπα να σας γράψω λίγο ένα manual για μένα. Και καταρχήν να σας τονίσω πως αυτό το κείμενο θέλω να το έχετε σαν Βίβλο χειρισμού μου. Να το συμβουλεύεστε πριν μου μιλήσετε ή αφού σας πω κάτι που δεν χωράει ο νους σας. Να θυμάστε πάντα πως αν ήμουν ρόλος θα ήμουν η Βίβιαν από το «Κάτω Παρτάλι» και κάπως έτσι θα ήθελα να με αντιμετωπίζετε. Πάμε τώρα στο προκείμενο. 

Όπως ξέρετε όσοι με διαβάζετε ή μια μαύρη μοίρα σας έκανε να με γνωρίσετε, εγώ ταπεινό πλάσμα δεν είμαι. Πέρα από ταπεινό πλάσμα, δεν είμαι και ένα πράο, καλόβολο, συνεργάσιμο πρόσωπο. Είμαι ένας άνθρωπος που αν τον είχες συνεργάτη ή θα τον λάτρευες ή θα τον θεωρούσες UFO εργατικό, που για κάποιο λόγο μέσα στο καπιταλιστικό σκηνικό που μεγάλωσε αποφάσισε να δουλέψει στα media για να μη βλέπει Μενεγάκη σπίτι του, χωρίς να πληρώνεται για αυτό. Εντάξει, πολύ άδικο δεν έχετε όσοι ισχυρίζεστε το δεύτερο.

Κάποια στιγμή, ίσως, κάποιοι από εσάς μπερδεύτηκαν. Μάλλον επειδή νομίζετε πως δηλώνω δημοσιογράφος. Δεδομένου ότι ακόμα γράφω όμορφες εκθέσεις όπως στο Λύκειο, θεωρείτε πως έχω όλα αυτά τα καλά -και συνήθως αριστερίζοντα- που εμπεριέχει ένας νεαρός δημοσιογράφος στις μέρες μας. Ούτε καν! Αντίθετα, μεγαλώνοντας ήρθα ακόμα πιο κοντά στα πρόσωπα που χάζευα στις αφίσες που είχα μικρός στο δωμάτιό μου (και σου μιλάω για πληθώρα αξιόλογων προσωπικοτήτων, στις οποίες συγκαταλέγονται η Δέσποινα Βανδή, ο Νίνο, η Καλομοίρα και όλοι διαπιστευμένοι φιλόσοφοι της ζωής). Και επειδή εγώ δημοσιογράφος δεν είμαι γιατί ούτε ρεπορτάζ κάνω, ούτε πολλά από αυτά που άλλοι καταξιωμένοι άνθρωποι γνωρίζουν σε βάθος, αποφάσισα να δηλώνω κοσμικογράφος. Γιατί; Νομίζω ότι μου ταιριάζει βασικά, άσε που το έλεγε με πολύ σικ τρόπο παλιότερα η Χριστίνα Πολίτη και ζήλεψα.

Συγγνώμη που σας το χαλάω, αδέρφια μου ξενιτεμένα, αλλά εγώ είμαι απλά ο Κωνσταντίνος. Αυτό το παιδί που μεγάλωσε στο Χαλάνδρι, έκοβε βόλτες με τη μαμά του στην Κηφισιά, πήγε κι έμεινε ένα φεγγάρι στην Κεφαλονιά κι ερχόταν στην Αθήνα για διήμερο ώστε να πάει σε κάνα μπουζούκι και να δει επί πίστας τη Δέσποινα Βανδή και τη Μάρω Λύτρα. Μετά έμεινε στη Βάρκιζα ώστε να σπουδάσει απροβλημάτιστα μένοντας κάπου που θα του έφτιαχνε όμορφο φόντο και μετά από διάφορα σκαμπανεβάσματα του τύπου «πού θα πηγαίνουμε για καφέ, αφού κάηκε το Rich;» κατέληξε να μένει στην Κηφισιά, επειδή βαριόταν να οδηγεί πολύ ώρα κάθε μέρα ώστε να πάει στη φαντεζί δουλειά που βρήκε να κάνει.

Με τα χρόνια κι εγώ ψήθηκα και πίστεψα πως μπορώ να το παίξω δημοσιογράφος. Όχι όμως. Η wannabe κοσμικιά που κρύβω μέσα μου ξεπηδά ξανά και ξανά και μου θυμίζει πώς έχω ονειρευτεί να ζω και με τι έχω ταχθεί να ασχολούμαι. Λοιπόν, συγγνώμη και πάλι που σας το χαλάω, αλλά δεν είμαι αυτό που νομίζετε. Είμαι ένας ευχάριστος τύπος για τους φίλους του, που λέει ωραίες ατάκες και είναι κατσικωμένος στο σύννεφο που έφτιαξε ο ίδιος και δεν θέλει να κατέβει από αυτό. Οι εποχές αλλάζουν, το καταλαβαίνω. Και εγώ δεν πρέπει να είμαι ακόμα το 16χρονο που πήγαινε στη Μάρω Λύτρα για να ακούσει live το «Υπάρχει Άλλη». Έλα όμως που εγώ είμαι αυτός, απλά 10 χρόνια αργότερα.

Και δεν θα κρυφτώ, θα απολογηθώ. Συγγνώμη που δεν είμαι όλα αυτά που κάποιοι φίλοι ή γνωστοί νόμισαν πως θα γίνω. Δεν μπορώ να γίνω πιο άνετος με το εγώ μου ή τουλάχιστον δεν θέλω. Δεν μπορώ να απαλλαγώ από την τεράστια φωτογραφία- εξώφυλλο της Δέσποινας Βανδή που φιγουράρει πάνω από το κρεβάτι μου. Δεν μπορώ να πω «όχι» σε ένα πρωινό στο Winter Garden του GB, γιατί πολύ απλά είναι ωραίο το πρωινό της Μεγάλης Βρετανίας. Δεν μπορώ και κυρίως δεν θέλω να γίνουν στη ζωή μου πολλά.

Σε γενικότερο πλαίσιο δεν θέλω να πω «όχι» σε αυτό που έχτισα για μένα. Και το έχτισα με κόπο. Διάβασα, σπούδασα, δούλεψα, πληρώθηκα, δεν πληρώθηκα, ξενύχτησα, δεν έριξα τη δουλειά που μου ανατέθηκε σε κανέναν άλλο, έδωσα ευκαιρίες όπου μπορούσα, υποβίβασα την προσωπική μου ζωή σε αστείο βαθμό για να δουλεύω πάνω σε αυτό που μου αρέσει, ανέχθηκα ιδιοτροπίες από αποτυχημένες τηλεπερσόνες που νόμιζαν πως έγιναν στιγμιαία ο Σεραφείμ Φυντανίδης, ανέχθηκα ιδιοτροπίες ανθρώπων που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο βρέθηκαν να μου λένε «καλημέρα» σε καθημερινή βάση και πολλά άλλα για τα οποία είναι η μόνη φορά γράφω. Και η τελευταία. Γιατί συνήθως ό,τι κακό μου συμβαίνει, μετά το ξεχνάω. Και γελάω με την ανάμνησή του. Ή γελάω με την κατάντια του ατόμου που προκάλεσε το κακό σε μένα. Γενικά εγώ μετά γελάω. Δες το σαν κουσούρι.

Μέσα σε όλο αυτό, βέβαια, κάπου κατάλαβα ότι δεν αξίζει να ανέχομαι τόσα πολλά. Ναι, στα κείμενά μου δεν μπορώ να κράξω αυτές τις κοπέλες με τις οποίες θα έκανα παρέα. Το παραδέχομαι, παιδιά. Θα τις έκανα παρέα. Γιατί; Έλα μου ντε; Εγώ όμως έτσι έμαθα και δεν θέλω να αλλάξω. Και όχι, ειλικρινά το λέω κι αυτό, τη ζωή μου δεν θα τη ζήσω με τις ενοχές που τη ζουν πολλά πρόσωπα που γνωρίζω. Όπως έχω γράψει παλιότερα, από χαϊλίκι κανείς δεν πέθανε. Και αυτό είναι που γουστάρω σε αυτή τη δουλειά, ότι σου δίνει μια πρόσβαση σε ένα χαϊλίκι που άλλοι προσπαθούν μια ζωή να δημιουργήσουν, ενώ εσύ το έχεις μέσα σου, από μόνος σου, πίνοντας καφέ στην κουζίνα του σπιτιού σου. Άμα το ‘χεις μέσα σου, λοιπόν, δεν έχεις ενοχές για αυτό. Και με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, αρχίζω να πιστεύω ότι έχω ένα αστεράκι μέσα μου, που αστράφτει όλο κ πιο δυνατά όταν θυμάμαι την Αλίκη ή τη Δέσποινα. Ή την Ελένη σε πολύ πολύ διαφορετική βάση. Εμπνέομαι από τη λάμψη τους και πεισμώνω να τις φτάσω. Όχι στην καταξίωση, ούτε στα λεφτά, αλλά στο σταριλίκι. Για μένα, για την καθημερινότητά μου, για τη στιγμή που παίρνω έναν καφέ και δέχομαι ένα χαμόγελο που ξέρω ότι με αφορά και μου αφιερώνεται επειδή είμαι διαφορετικός από κάποιους άλλους.

Όχι, δεν είμαι αστείος. Και κυρίως δεν είμαι ευχάριστος σε όλους. Επίσης, δεν είμαι φιλικός με όλους. Δεν με αφορούσε ποτέ να γίνω το παιδί Coca Cola. Δεν ταιριάζω με πολλούς, το ξέρω. Όμως ενδιαφέρω πολλούς, ώστε να με σχολιάζουν, να καταπιάνονται μαζί μου, να διαφωνούν έντονα, ίσως και να ζηλεύουν. Κι εγώ τους ζηλεύω για κάποια πράγματα. Που συμβιβάζονται με τη μετριότητα και ζουν ευτυχισμένη μέσα σε αυτή. Που έχουν μια σχέση από τα 20 μέχρι τα 120 και νοιάζονται για αυτήν. Για διάφορα τους ζηλεύω, που επειδή πιστεύω ότι δεν θα άντεχα, δεν προσπαθώ να κάνω κάτι κιόλας για αυτά. Ευτυχώς, τον τελευταίο καιρό, τα ξαναβρήκα με τον εαυτό μου και αρχίζω και γελάω και πάλι με όλα αυτά. Με τις κριτικές, τις κατινιές, τα μισόλογα και τις μπηχτές.

Αν νομίζετε πως αυτό που ζω είναι εύκολο γελιέστε. Και να σου πω και κάτι, φίλε αναγνώστη; Γράφ’ τα όλα και ζήσε αυτό που θέλησες. Τότε, μικρός, που έφτιαχνες το μέλλον σου, χωρίς κοινωνικές συμβάσεις. Εγώ αυτά θυμάμαι τώρα τελευταία και χαίρομαι. Πραγματικά χαίρομαι, που παραμένω ένα 16χρονο με φιλόδοξα όνειρα, χωρίς να ντρέπεται για αυτά. Και για αυτά τα όνειρα δεν ζητάω ποτέ συγγνώμη. Θα προσπαθώ, μέχρι την τελευταία μου στιγμή, να πραγματοποιήσω ακόμα ένα και ακόμα ένα και ακόμα ένα.

Αν όλα τα παραπάνω τα βρίσκεις μια παλαβά, είμαστε σε καλό δρόμο. Ποιος σου είπε πως δεν είμαι αρκετά τρελός για επιλέξω να το ζήσω όλο αυτό;

Υ.Γ. Ένα «ευχαριστώ» σε όλα τα πρόσωπα που χαίρονται που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν για λίγο, για πολύ ή για πολύ περισσότερο. Όλοι εσείς, κάνετε τη ζωή μου ομορφότερη. Γιατί είτε ομορφύνατε το χθες μου, είτε απαρτίζετε το παρόν μου ή με τον τρόπο σας με κάνετε να δημιουργώ καλύτερα σχέδια για το μέλλον μου.