Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Το τέρας στο τέλος του πύργου

Υπάρχουν κάποια παιδιά που στη ζωή τους αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Ας το παραδεχτούμε, δεν είναι και τόσο τυχερά. Το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η ψυχή τους δεν έχει την ίδια σκληράδα με κάποια άλλα παιδιά. Μπορεί το μεγαλείο της ψυχής τους να είναι δεκάδες φορές μεγαλύτερο, οι αντοχές τους, όμως, είναι περιορισμένες.

Υπάρχουν παιδιά που φοβούνται να πάνε στο σχολείο το πρωί, όχι επειδή δεν έχουν διαβάσει καλά τη «μετάφραση» στα Αρχαία, αλλά επειδή φοβούνται αυτόν που είδαν στην πόρτα του σχολείου τους. Υπάρχουν παιδιά που δεν ήξεραν πώς και αν θα πάνε πενθήμερη στο Λύκειο, επειδή ήξεραν καλά ότι οι όποιοι φίλοι είχαν δεν ήταν αρκετοί ώστε να βγουν μπροστά και να πουν πως τα θέλουν στο δωμάτιό τους κατά τη διάρκεια της εκδρομής. Υπάρχουν παιδιά που μπαίνοντας στην τάξη δεν ξέρουν ποιους απολίτιστους μπορεί να συναντήσουν δίπλα στην πόρτα και τι βρωμιές θα ακούσουν για την ύπαρξή τους.

Υπάρχουν παιδιά που λίγο έλειψαν να το βάλουν οριστικά κάτω και να μην αγωνιστούν για τίποτα από όλα όσα ονειρεύτηκαν, επειδή κάποιοι αμόρφωτοι άνθρωποι τους είπαν «πρέπει να φύγεις από εδώ» θεωρώντας μια μικρή πόλη της επαρχίας το γκέτο που τους κληρονόμησε ο μπαμπάς ή ο τραμπούκος θείος τους. Υπάρχουν παιδιά που έσφιξαν τα δόντια τους για να μην ξεσπάσουν σε λυγμούς, ακούγοντας δεκάδες προσβολές κατά τη διάρκεια πολλών, πολλών ημερών, μπροστά στους φίλους τους. Υπάρχουν παιδιά που έφτασαν στα άκρα.

Αυτά τα παιδιά ήταν που έβρισκαν διέξοδο στο γράψιμο ή τη μουσική. Αυτά τα παιδιά κλείστηκαν αρκετά βράδια στο δωμάτιό τους με τον σκύλο τους, μιλώντας του θεωρώντας πως ήταν ο μόνος φίλος τους. Αυτά τα παιδιά δεν ήθελαν να πάνε στα ιδιαίτερα μαθήματά τους, που ήξεραν πολύ καλά πως θα διέπρεπαν αν πήγαιναν, απλά επειδή ένιωθαν τόσο κουρασμένα από το πρωί στο σχολείο. Αυτά τα παιδιά έψαχναν σωσίβια σε παρέες- λύσεις ανάγκης για χρόνια μέχρι να βρεθεί ένας άνθρωπος να τα καταλάβει πραγματικά.

Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν και πείσμωσαν να τα καταφέρουν. Πολλά από αυτά τα κατάφεραν. Είτε βρέθηκαν πάνω στη σκηνή των βραβείων Όσκαρ, είτε σε ένα γραφείο προσπαθώντας να μεταδώσουν τη γνώση και τη γνώμη τους σε άλλα άτομα. Αυτά τα παιδιά σήμερα θεωρούνται άξια παιδιά των γονιών τους – τι κι αν τότε πολλοί από αυτούς αδιαφορούσαν για το τι περνούσαν. Αυτά τα παιδιά δεν έφταιξαν σε τίποτα γιατί το μυαλό τους δεν έτρεχε πίσω από μια μπάλα ποδοσφαίρου, όπως όλων των υπολοίπων. Αυτά τα παιδιά ξέρουν τι πάει να ΠΡΟΣΠΑΘΩ, ΕΛΠΙΖΩ, ΔΟΥΛΕΥΩ, ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ.

Ευτυχώς αυτά τα παιδιά κάποια μέρα βρίσκουν φίλους πραγματικούς. Κάποια μέρα βρίσκουν ανθρώπους να τα αγαπήσουν για αυτό που πραγματικά κρύβουν στη ψυχή τους. Κάποια μέρα ακούν τη μουσική που τους αρέσει χωρίς φόβο και πάθος. Κάποια μέρα δεν κλείνονται στο δωμάτιό τους για να αποφύγουν τα αδιάκριτα βλέμματα.

Δυστυχώς αυτά τα παιδιά εξακολουθούν και ως μεγάλοι να φοβούνται ποιος θα βρεθεί στον δρόμο τους στην επόμενη γωνία. Αυτά τα παιδιά εξακολουθούν να φοβούνται μην πληγωθούν. Αυτά τα παιδιά εξακολουθούν να κλαίνε τα βράδια, γλύφοντας τις πληγές τους που ακόμα πονάνε και ας μην είναι ανοιχτές.

Ένα από αυτά τα παιδιά είμαι κι εγώ. Και δεν ντρέπομαι. Για τον δρόμο που διένυσα. Για αυτά που πέρασα. Για αυτά που κατάφερα.


Ο σχολικός εκφοβισμός, η βίαιη συμπεριφορά και το bullying είναι έγκλημα κατά της ψυχής ανυπεράσπιστων παιδιών και πρέπει να διώκεται όσο και ένα έγκλημα εναντίον ενός ενήλικα. Βοηθήστε όλοι ώστε κάθε χρόνο ολοένα και λιγότερα παιδιά να κλαίνε μόνα στο δωμάτιό τους για όσα αντιμετωπίζουν.   

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Μαθαίνοντας το «όχι» στην αγάπη

Ας κάνουμε μια συμφωνία. Εγώ θα μοιραστώ μαζί σας κάποια πράγματα και θέλω να κάνετε πως δεν έχετε επιχειρήματα που θα προσπαθήσουν να καταρρίψουν τις θεωρίες μου. Θα σας πω στο τέλος γιατί το ζητάω αυτό.

Οι άνθρωποι, ας το παραδεχτούμε, είναι σκληροί. Δεν ακούν, δεν δίνουν ευκαιρίες, μόνο βλέπουν. Το χειρότερο είναι ότι δεν βλέπουν σε βάθος, δεν κάνουν καν προσπάθεια να ανάψουν αναπτήρα στο σκοτάδι. Βλέπουν ό,τι η φύση τους επιτρέπει. Παθητικά, σχεδόν άβουλα. Η επιφάνεια είναι το αγαπημένο τους. Γι’ αυτό και η κοινωνία μας έκανε να καλλιεργούμε όχι το μέσα μας, αλλά την επιφάνεια. Καθόλου τυχαία, άλλωστε, το «γαλλικά και πιάνο» των 60s αντικαταστάθηκε με το «Κονέ στα πριβέ και personal training» των 00s.

Η επιφάνεια αυτή μας έκανε ξύλινους, σκληρούς, απαιτητικούς. Δεν κάνουμε καμία προσπάθεια να δώσουμε ευκαιρίες στους γύρω μας. Δεν είμαστε σε διάθεση να ακούσουμε τίποτα. Θεωρήσαμε όμως ότι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να μας αποδεχτούν. Για αυτό που είμαστε, γι’ αυτό το τέλειο που χτίζουμε και τελικά φτιάχνουμε ένα καράβι που μπάζει από παντού.

Δεν ήθελα να γίνω έτσι. Προσπαθώ να μην μοιάζω σε αυτό που μισώ. Κάνω τον αγώνα μου να μένω μακριά από αυτό το πάρε- δώσε ψυχών και αναγκών. Δεν το κατακρίνω, απλά δεν μπορώ να το παρακολουθήσω. Ωστόσο, πού και πού, το απολαμβάνω, γιατί μπορεί η ψυχή να μην δίνεται, αλλά η ανάγκη υφίσταται. Τώρα αν μετά αισθάνομαι λερωμένος, είναι ψιλά γράμματα στην όλη ιστορία και σίγουρα περισσότερο προσωπικό.

Με αυτά και με αυτά, έμαθα κι εγώ να μένω απόμακρος. Για να μείνεις μακριά από το ποτάμι το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να μην είσαι πολύ επιρρεπής στο νερό. Αν δεν βουτήξεις, πώς γίνεται να φοβάσαι μη σε παρασύρει κάτι; Έτσι, λοιπόν, μαθαίνεις να λες «όχι». Όχι στην ανάγκη, όχι στη ζήτηση, όχι και στην προσφορά.  

Και κάπως έτσι, κλείνεσαι. Μαθαίνεις να λες «όχι» στη χαρά, στην απόλαυση. Μαθαίνεις κατά συνέπεια να λες «όχι» στην αγάπη. Ακόμα και αν η χαρά σε πλησιάζει, εσύ μπορείς να σκεφτείς τις υποχρεώσεις σου, τις πληγές σου, τα θέλω σου (που όσο πάει και αυξάνονται). Και στο τέλος μένεις εκεί, στην άκρη της ζωής, να λες «κοίτα πώς ζουν» οι άλλοι, αυτοί που παρακολουθείς να ζουν. Με τον τρόπο τους.

Δεν μου αρέσει να λέω «όχι» στην αγάπη. Αλλά λέω. Γιατί πρέπει κάπως και εγώ να συνεχίσω, να προφυλαχτώ, να εξασφαλίσω την ηρεμία μου. Έτσι είναι τα πράγματα…