Ας κάνουμε
μια συμφωνία. Εγώ θα μοιραστώ μαζί σας κάποια πράγματα και θέλω να κάνετε πως
δεν έχετε επιχειρήματα που θα προσπαθήσουν να καταρρίψουν τις θεωρίες μου. Θα σας
πω στο τέλος γιατί το ζητάω αυτό.
Οι άνθρωποι, ας
το παραδεχτούμε, είναι σκληροί. Δεν ακούν, δεν δίνουν ευκαιρίες, μόνο βλέπουν. Το
χειρότερο είναι ότι δεν βλέπουν σε βάθος, δεν κάνουν καν προσπάθεια να ανάψουν
αναπτήρα στο σκοτάδι. Βλέπουν ό,τι η φύση τους επιτρέπει. Παθητικά, σχεδόν
άβουλα. Η επιφάνεια είναι το αγαπημένο τους. Γι’ αυτό και η κοινωνία μας έκανε
να καλλιεργούμε όχι το μέσα μας, αλλά την επιφάνεια. Καθόλου τυχαία, άλλωστε,
το «γαλλικά και πιάνο» των 60s
αντικαταστάθηκε με το
«Κονέ στα πριβέ και personal training»
των 00s.
Η επιφάνεια
αυτή μας έκανε ξύλινους, σκληρούς, απαιτητικούς. Δεν κάνουμε καμία προσπάθεια
να δώσουμε ευκαιρίες στους γύρω μας. Δεν είμαστε σε διάθεση να ακούσουμε
τίποτα. Θεωρήσαμε όμως ότι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να μας αποδεχτούν. Για αυτό
που είμαστε, γι’ αυτό το τέλειο που χτίζουμε και τελικά φτιάχνουμε ένα καράβι
που μπάζει από παντού.
Δεν ήθελα να
γίνω έτσι. Προσπαθώ να μην μοιάζω σε αυτό που μισώ. Κάνω τον αγώνα μου να μένω
μακριά από αυτό το πάρε- δώσε ψυχών και αναγκών. Δεν το κατακρίνω, απλά δεν
μπορώ να το παρακολουθήσω. Ωστόσο, πού και πού, το απολαμβάνω, γιατί μπορεί η
ψυχή να μην δίνεται, αλλά η ανάγκη υφίσταται. Τώρα αν μετά αισθάνομαι
λερωμένος, είναι ψιλά γράμματα στην όλη ιστορία και σίγουρα περισσότερο
προσωπικό.
Με αυτά και
με αυτά, έμαθα κι εγώ να μένω απόμακρος. Για να μείνεις μακριά από το ποτάμι το
μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να μην είσαι πολύ επιρρεπής στο νερό. Αν δεν
βουτήξεις, πώς γίνεται να φοβάσαι μη σε παρασύρει κάτι; Έτσι, λοιπόν, μαθαίνεις
να λες «όχι». Όχι στην ανάγκη, όχι στη ζήτηση, όχι και στην προσφορά.
Και κάπως
έτσι, κλείνεσαι. Μαθαίνεις να λες «όχι» στη χαρά, στην απόλαυση. Μαθαίνεις κατά
συνέπεια να λες «όχι» στην αγάπη. Ακόμα και αν η χαρά σε πλησιάζει, εσύ μπορείς
να σκεφτείς τις υποχρεώσεις σου, τις πληγές σου, τα θέλω σου (που όσο πάει και
αυξάνονται). Και στο τέλος μένεις εκεί, στην άκρη της ζωής, να λες «κοίτα πώς
ζουν» οι άλλοι, αυτοί που παρακολουθείς να ζουν. Με τον τρόπο τους.
Δεν μου
αρέσει να λέω «όχι» στην αγάπη. Αλλά λέω. Γιατί πρέπει κάπως και εγώ να
συνεχίσω, να προφυλαχτώ, να εξασφαλίσω την ηρεμία μου. Έτσι είναι τα πράγματα…
