Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Πήγαινε να δεις αν έρχομαι


Σήμερα είμαι θυμωμένος. Όχι δεν έπαθα ή δεν μου έκαναν κάτι – ή μάλλον μου έκαναν, αλλά είναι αδόκιμο να σας το πω. Εντάξει, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ας συμφωνήσουμε σε κάτι εξ’ αρχής: σαν άνθρωπος δεν είμαι ο μέσος. Δεν είμαι έτσι μεγαλωμένος, δεν γαλούχησα το είναι μου με μέτρα και σταθμά, με σταθερές αξίες κλπ. Έχω εμμονή με την εικόνα (κουσούρι ενταξει, τι να κάνουμε;), τα προσωπικά μου (που ποτέ δεν βγαίνουν σε καλό, επίσης τι να κάνουμε;) και με τα όνειρα (φιλοδοξίες, φαντασίες, ρομαντισμοί – πες το όπως θες, δικά μου είναι και όνειρα τα λέω, τι με νοιάζει τι τα λεν οι άλλοι;).

Από την άλλη δεν είμαι ακραίος. Μισώ οτιδήποτε είναι ντε και καλά κραυγαλέο. Για μένα στη ζωή ακραία είναι πολλά πράγματα: όταν η γυναίκα είναι πολύ πουτάνα – ψυχή και σώμα, όταν ο gay είναι πολύ πούστης, όταν ο fashionίστας είναι πολύ μοδάτος – σύμφωνα με ένα γούστο παράλληλου σύμπαντος που ποτέ δεν συναντήθηκα. Αποστρέφομαι οτιδήποτε πάει να μου επιβάλει όρους, χωρίς καν να με ρωτήσει αν τους ανέχομαι.

Εφόσον ζητάς την εκτίμηση του βλέμματός μου, πρέπει να πληροίς και κάποιες προϋποθέσεις που εύλογα φαντάζομαι πως απαιτώ. Και εκεί κάπου έρχεται μια πορεία ζωής, άλλων ανθρώπων, που τους έπεισε πως είναι κάτι αξιόλογο, επειδή τράβαγαν το σχοινί όπως είδαν άλλοι να το τραβάνε και είπαν να το μιμηθούν.

Όταν ανεβάζεις τα μάτια σου τόσο ψηλά και θες να ζεις εφάμιλλα με ένα δημόσιο πρόσωπο, ξέρεις, πρέπει να είσαι κι εσύ εφάμιλλος ως λάμψη τουλάχιστον. Όπως ένας θαυμαστής δεν μπορεί να πηδήξει ποτέ το είδωλό του, την αγαπημένη του τραγουδίστρια ή ηθοποιό ας πούμε, έτσι και ένας παρατρεχάμενος δεν μπορεί να έχει τόσο αξία όσο το άτομο – κεντρομόλος δύναμη. Είναι σαν να θες να ποτίσεις τη γλάστρα και – παρεμπιπτόντως – να λες πως πάλι καλά που θα πάρει νερό και ο βασιλικός.

Το κοινό, βέβαια, δεν είναι άμοιρο ευθυνών. Δεκάδες νυμφίδια εμφανίζονται στον δρόμο του καθενός και για να κλέψουν λίγη λάμψη από την αδίκως και εντελώς άνευ λόγου κλεμμένη από τους πραγματικά προβεβλημένους ανθρώπους δόξα, επιβεβαιώνοντας τους παρατρεχάμενους πόσο σημαντικοί είναι. «Πωπω πόσο κόσμο ξέρεις», «πωπώ τι ωραία που τα λες», «ααα η τάδε τηλεπερσόνα είναι φίλη σου δηλαδή; Την έχεις δει από κοντά;» φαντάζομαι ή ακόμα και γνωρίζω πώς είναι φράσεις που έρχονται να πείσουν αυτήν την ειδική φάρα ανθρώπων πόσο σημαντική είναι.

Εν προκειμένω ξέρω πως το όλο ζήτημα είναι ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι, κάποια τζάμπα pass σε λαμπερά μα χρεοκοπημένα events και ούτω καθ’ εξής. Ξέρετε, νομοτελειακά πιστεύω πια πως αυτή η συγκεκριμένη φάρα ανθρώπων είναι φτιαγμένη για να ζει στη σκιά. Και αυτό που ζεις, πάντα μα πάντα, δεν είναι ο χώρος που μπορεί να σου φωτίσει ο διπλανός σου, αλλά αυτό που εσύ φέρεις μέσα σου. Τι να το κάνω αν είσαι όλη μέρα κάτω από τα φώτα, αλλά δεν χτυπάνε εσένα;

Δύο χρόνια τώρα έχω γνωρίσει ό,τι ανθρωποειδές μπορεί να φανταστεί ο νους. Λες και βρέθηκε μια ανώτερη δύναμη και βάλθηκε να μου παρουσιάσει ό,τι είδος Έλληνα έφτιαξε ο πανάγαθος και ζει σήμερα επί βαλκανικής (και μη) γης. Θα μου πεις, δεν γούσταρες καθόλου; Βεβαίως και γούσταρα. Στην αρχή, στη γνωριμία, στο βλέμμα. Μετά κατάλαβα πως μια ζωή θα μείνουμε στη γνωριμία, γιατί αν μιλήσεις παραπάνω μόνο μαλακίες θα ακούσεις.

Και αν εγώ είμαι ο περίεργος, που προέρχομαι από ένα χρυσό κλουβί που δεν είχε τίποτα να μου προσφέρει σε ουσία, καταλήγω πως τα καλύτερα μου χρόνια τα έζησα μέσα σε αυτό. Γιατί, ξέρετε, ένα κλουβί, εκτός από περιορισμένες κινήσεις, σου παρέχει ασφάλεια, επίπεδο, προφύλαξη. Ο άνθρωπος, πιστεύω, είναι φτιαγμένος για να είναι επιρρεπές πλάσμα. Έχει μια τάση να ξεπέφτει, να θαμπώνει, να μην κρατιέται εκεί που είναι τοποθετημένος. Τρανό παράδειγμα αυτού είναι η χαρακτηριστική ερώτηση «έχεις πέσει ποτέ στα πατώματα για μια γυναίκα/ έναν άντρα;». Άρα το θεωρείς ως ύψιστο αγαθό να καταδεχτείς να παρακαλέσεις, να ματώσεις να να να να… να εξευτελιστείς με λίγα λόγια. Ε όχι, όλα αυτά δεν μου είναι απαραίτητα.

Και πραγματικά, αν ο οποιοσδήποτε με την αύρα του και μόνο τολμήσει να αγγίξει τα γυαλιστερά όρια του κόσμου που έχω επιλέξει να ζω θα με βρει μπροστά του. Τα χρόνια της υπομονής μου εξαντλήθηκαν, κατάφερα αρκετά, καιρός να επιβάλω εγώ τους όρους μου. Όχι στους άλλους, αλλά στην καθημερινότητά μου.

Και αν ο κάθε ένας που με γνωρίζει σήμερα, με βρίσκει αντιπαθητικό επειδή δεν του δίνω σημασία, να θυμάται πάντα πως όταν ο άλλος αξίζει, θα του δώσω σημασία. Πολλή, περισσότερη από όση κανονικά θα έπρεπε – γιατί εγώ είμαι άνθρωπος που παθιάζεται, ξέρει να δίνεται και ζει όσα επέλεξε με όλη του την καρδιά. Αλλά είμαι από αυτούς που ζουν τα πάντα με την καρδιά τους και όχι το ύφος τους.

Και κάπου εδώ θυμάμαι γιατί η κολλητή μου, μου τονίζει μια ζωή πως είμαι ο Κοκός – και όχι ακόμα ένας Κωνσταντίνος. 

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

FACE CONTROL


Είναι ίσως η πρώτη φορά που υποσχέθηκα ένα κείμενο. Μου έχει τύχει να πω σε φίλους - ή και μόνο αναγνώστες, ναι υπάρχουν και μόνο τέτοιοι – πως θα γράψω απόψε, αλλά πως θα γράψω για το τάδε θέμα ποτέ δεν έτυχε. Για όλα, όμως, λένε υπάρχει μια πρώτη φορά και μια τέτοια νομίζω πως ήρθε και για μένα απόψε.

Το θέμα που σας «έταξα» είναι οι όμορφοι άνθρωποι και η επιρροή που έχουν πάνω μου. Μπαίνω κατ’ ευθείαν στο θέμα, γιατί κι εγώ ακόμα στο μυαλό μου το έχω κάπως μπερδεμένο και θέλω να δω πού θα με πάει το ίδιο το κείμενο – σκεφτείτε πως «με διαβάζω» κι εγώ παράλληλα με τη δημιουργία αυτού του κειμένου.

Η αλήθεια είναι πως έχω ένα κόλλημα με την εικόνα. Πάντα, από μικρός μού άρεσε αυτό που έβλεπα μπροστά μου να είναι καλοδουλεμένο. Δεν με νοιάζει αν η φύση σε βοήθησε να είσαι πανέμορφος άνθρωπος, με νοιάζει εσύ να μην άφησες τον εαυτό σου στη μοίρα του. Πιστέψτε με, έχω δώσει σημασία σε ανθρώπους που βλέπω πόσο προσπαθούν να δείχνουν όμορφοι και λιγότερη σημασία σε αυτούς που εκ των πραγμάτων είναι – ίσως γιατί αυτοί που προσπαθούν έχουν και προσωπικότητα.

Όπως και να έχει, η εικόνα που θέλω να βλέπω μπροστά μου θέλω να είναι άρτια. Σε μια γυναίκα ας πούμε: δεν μπορώ το μίζερο, το μέτριο, το θαμπό. Ρε παιδί μου, έχεις την ευλογία σε αυτόν τον πλανήτη να είσαι ό,τι ποθητό μετά το παστίτσιο (γιατί όπως και να χει, τι είναι πιο ποθητό από ένα ταψί παστίτσιο;) και πας και το αφήνεις στη μοίρα του;

Με αυτά και με αυτά, θα μου πεις, καταφέραμε να βγάλουμε γυναίκες αγχωμένες να δείξουν υπεργαλαξιακές γκόμενες με τεράστια βυζιά  κώλους γυμνασμένους κλπ κλπ. Εντάξει, δεν θα τα βάλουμε και με την Πάμελα για αυτά που χάρισε στην ανθρωπότητα, επειδή η αδελφή μας, η γκόμενά μας, η Μαιρούλα που γουστάραμε στο λύκειο κλπ κλπ μας έπεισαν πως αυτά είναι ψεύτικα και τα δικά της είναι η επιλογή του Θεού. (Σόρι εσύ άνωθεν που σε μπλέκω στη συζήτηση, αλλά κι εσύ ρε παιδί μου είσαι καμιά φορά άδικος με το μπούστο κάποιων κυριών και κατά συνέπεια και με το μυαλό τους όταν αποφασίζουν να γεμίσουν την προαναφερθείσα ανατομική περιοχή).

Που λες, φίλε μου Αρίστο, οι ωραίες γκόμενες είναι χαρά Θεού (ε μανία με τον Πανάγαθο απόψε). Και είναι έτσι, επειδή δεν μπορείς να αποφύγεις να τις κοιτάξεις. Ας πούμε μια ιστορία: Είχα μια κολλητή, ωραίο κομμάτι – δε λέω – αλλά κάποτε ήταν άλλη μια κοπελίτσα, γκομενάρα δεν την έλεγες, ούτε αδιάφορη βέβαια. Μια μέρα, καλοκαίρι θυμάμαι ήταν, έσκασε η βόμβα πως θα γίνει σεξοβόμβα. Είχε χάσει αρκετά κιλά, σε σημείο που είχε γίνει Ζέτα Μακρυπούλια, και κάπου εκεί ήρθε και το στήθος, το πρόσθετο, το ποθητό. Ε ρε φίλε και τι έγινε… Από εκεί που της την πέφτανε δέκα δέκα, τώρα νομίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος επί γης που να μη θέλει ένα βράδυ μαζί της.

Και σας ερωτώ: Τι διάολο συνέβη; Άλλαξε μούρη; Ούτε καν! Μόνο «στέρνο» άλλαξε, αν με ρωτάτε. Κι όμως αυτό ήταν αρκετό. Πού θέλω να καταλήξω; Στη δύναμη της εικόνας φυσικά! Όλα είναι στο μυαλό μας, σε αυτό που επεξεργάζεται την πληροφορία που λαμβάνουν και αναμεταδίδουν τα μάτια μας.

Έτσι και εγώ έμαθα να είμαι δέσμιος της εικόνας. Το πρότυπο της τέλειας γυναίκας, σε όλες τις ηλικίες  τις αναλογίες, τις εκφάνσεις της, μου έγινε ευαγγέλιο και το ακολουθώ πιστά. Για να σου δώσω να καταλάβεις, άλλο η γυναίκα Κατερίνα Καινούργιου, άλλο η γυναίκα Νάντια Μπουλέ και άλλο η γυναίκα Δέσποινα Βανδή. Άλλες ηλικιές, άλλες αναλογίες, άλλες γοητείες. Μα τόσο τέλειες όλες.

Και θα μου πεις, επίσης, μα μόνο οι γκόμενες έχουν σημασία δηλαδή για σένα; Με τον πούτσο σου σκέφτεσαι; Κάθε άλλο. Το σύνδρομο της τέλειας εικόνας με ακολουθεί στα πάντα μου. Να, ας πούμε, πας μια μέρα σε ένα γραφείο για μια νέα θέση. Ψαρωμένος, όπως είναι πάντα ο νέος, κάθεσαι στην ακρούλα σου, συστήνεσαι, έχεις κόψει τις γκόμενες από πάνω μέχρι κάτω, απορρίπτεις τις «σαν τη θεία Σούλα» σε κάθε ηλικιακό φάσμα, κοζάρεις τις «σαν σταρ του σινεμά» και μέχρι εκεί.

Για τους άντρες όμως; Αυτοί δεν περνάνε από κόσκινο; Βεβαίως και περνάνε! Εκεί, επειδή δεν θέλω και να φλερτάρω καλά και ντε, είμαι πιο σκληρός. Η λογική πάντα λέει: Τι είσαι καμάρι μου; Τι μου δείχνεις; Τι σκέφτεσαι πίσω από το ουδέτερο βλεματάκι σου; Τι χιουμοράκι κάνεις, όταν τάχα μου δεν σε βλέπω; Κλπ κλπ.

Για να κερδίσεις, κατ’ αρχήν, τον σεβασμό μου, ας μη μου το παίξεις. Αν μου το παίξεις, θα στο παίξω κι εγώ. Και παίζε παίζε στο τέλος θα στην πάρω την παρτίδα, γιατί απλά όταν μιλάμε για το κεφάλαιο «το παίζω» μιλάς για το γήπεδό μου. Μπορεί να μην έμαθα τίποτα άλλο τόσο καλά στα 24 χρόνια που ζω στον πλανήτη, αλλά να στο παίξω μέχρι που να πεις «παραδίνομαι» το κατάφερα.

Οπότε, επειδή συνήθως δεν με πολυαφορούν αυτά που λες, γιατί στα προαναφερθέντα βυζιά θα καταλήξουμε και στον κώλο της Στικούδη, με νοιάζει τι βλέπω σε πρώτη φάση. Δεν σου λέω να είσαι σαν τον Μαρτάκη ή σαν τον Darren Criss του Glee, αλλά μια επαφή με την αισθητική του Beckham θα μπορούσες να έχεις, ώστε να ξεφύγεις από το επίπεδο του πιθηκάνθρωπου. Ναι ναι, είμαι πολύ σοβαρός σε αυτά που σου λέω.

Όπως ακριβώς η Κατερίνα Καινούργιου (ή η Αγγελική Ηλιάδη που την ξέχασα παραπάνω) περιγράφουν την ιδανική γυναίκα σε live αναμετάδοση μπροστά σου, έτσι πρέπει να ξέρεις πως ο Κώστας Μαρτάκης είναι κάτι τόσο όμορφο αντικειμενικά που δεν μπορείς να μην το προσέξεις. Και να του μοιάσεις πρέπει! Πρέπει ρε φίλε, δεν σου δίνω το δικαίωμα να μου απαντήσεις. ΠΡΕΠΕΙ!

Τελοσπάντων, για να μη χρονοτριβώ και μακρηγορώ, ύφος, όψη, μαλλί και ντύσιμο πρέπει να με πείσουν πως αξίζεις την προσοχή μου. Και αν όλα αυτά σου φαίνονται πολλά, σκάσε ένα χαμόγελο. Από εκεί μπορώ να καταλάβω περισσότερα.

Γενικότερα, λοιπόν, αν κάποια ή κάποιος θέλει να με γνωρίσει, πριν σκεφτεί την τέλεια ατάκα, καλόν είναι να περάσει από έναν καθρέπτη και να φτιάξει το πουκάμισό του, το παπιγιόν του, τη φούστα της, τη μπλούζα της κλπ κλπ. Τι να κάνουμε; Κι εγώ έτσι τη βρίσκω, βρείτε άλλους που θα μείνουν στον καλοσχηματισμένο κώλο – εμένα άλλα θα με νοιάξουν να είστε σίγουροι.

Δεν ξέρω αν κατάλαβες μετά από όσα σου είπα ΠΟΣΟ ΕΠΙΡΡΟΗ έχει πάνω μου ένας όμορφος άνθρωπος, αλλά εγώ προσπάθησα. Σημασία έχει πως τώρα πια ξέρω τι ζητάω, τίποτα δεν μένει πια να με κρατάει. Μόνο αυτό μετράει.

(Ναι ΟΚ είχα κέφια και έβγαλα το άχτι μου απόψε, κακό δεν είναι πού και πού ε;)

ΥΓ: Πάνω από όλα, ας είστε sexy. ΔΙΑΟΛΕ, η γενιά των άκαβλων πάνω μου έπρεπε να τύχει;