Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Αντίο 2012. Ή μήπως όχι;


Και ξαφνικά γυρνάω το βλέμμα στο ημερολόγιο, και τι να δω; 29 Δεκεμβρίου 2012.

Κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως ακόμα ένας χρόνος πέρασε κι εγώ παρέμεινα ολόιδιος. Ή μήπως όχι – που έλεγε και η Νάντια Μπουλέ; Σε αυτήν την απορία θα προσπαθήσω να σας απαντήσω στις παρακάτω γραμμές, παραγράφους – όσο μου βγει τελοσπάντων.

Πίσω στον Δεκέμβριο του ’11, θυμάμαι να περνάω ίσως την πιο δημιουργική φάση της ζωής μου. Ήμουν σε μία δουλειά που ονειρευόμουν από μικρός, άκουγα καλά λόγια από έναν διευθυντή που πάντα ήθελα να γνωρίσω – που να πάει το μυαλό μου πως θα δούλευα και μαζί του; -, είχα μια ζωή που πάνω κάτω μου άρεσε… Εντάξει, δεν πληρωνόμουν όπως μου έπρεπε, αλλά πίστευα πως αυτό ήταν μια προσωρινή ατυχής συγκυρία που θα ξεπερνιόταν.

Με τον καιρό, λοιπόν, μέσα στο 2012 κατάλαβα πως όλα αυτά έμελε να ανατραπούν. Η δουλειά που πάντα ονειρευόμουν δεν υπήρχε πια, ένα κατασκεύασμα σε illustration εκτύπωση έμελε να πάψει να υφίσταται μια για πάντα για την Ελλάδα και – ω του θαύματος – εγώ να θεωρούμαι επαγγελματίας web editor. Άστο διάολο και δεν μου το είχα ποτέ.

Ακολούθησαν κάποιες άρρωστες νύχτες που εγώ περιφερόμουν από κρεβάτι σε γραφείο, να δουλεύω για το τίποτα, να συντηρώ ένα άγνωστο μέλλον, χωρίς καλά καλά να ξέρω και τον λόγο. Πολλές φορές, βέβαια, από το να μην κάνεις τίποτα είναι καλύτερο να κάνεις κάτι – έστω και αφιλοκερδώς. Και να που οι προσευχές μου εισακούστηκαν.

Κάπου στα μέσα του προηγούμενου χρόνου βρέθηκα ξανά με τους ίδιους ανθρώπους, υπό νέες βάσεις και προϋποθέσεις να προσπαθώ να ξαναχτίσω από την αρχή αυτό που έκανα τους προηγούμενους μήνες. Δουλειά, πολλή δουλειά φίλοι μου. Δεν θα την ξεχάσω αυτήν την περίοδο. Μια περίοδος που με έκανε να μη μου αρέσει αυτό για το οποίο πληρώνομαι. Πολύ λυπάμαι που το λέω, αλλά δυστυχώς εκεί σε οδηγούν οι λάθος χημείες με συνεργάτες.

Μέσα σε αυτήν την μαύρη περίοδο για τη ζωή μου – να σας θυμίσω πως ακόμα και απλήρωτος δήλωνα ευτυχισμένος – γνώρισα, βέβαια, ανθρώπους που εκτιμώ και θα εκτιμώ για πολλά χρόνια ακόμα. Ναι Φροίξο, αυτό το λέω για εσένα. Μπορεί να ξέρεις πόσα πέρασα τους μήνες που δουλέψαμε μαζί, αλλά τα μεσημέρια για τα dvd δεν θα τα ξεχάσω ποτέ ρε φιλαράκι.

Ευτυχώς και για την καλή ισορροπία του σύμπαντος, όπως τα όνειρα έχουν ένα τέλος, έτσι και τα άσχημα έχουν κι αυτά το τέλος τους. Για να μην είμαι άδικος, δεν θα χαρακτηρίσω άσχημο το συγκεκριμένο εξάμηνο της ζωής μου, παρά ταύτα ήταν το πιο συννεφιασμένο μέρος μιας ηλιόλουστης περιόδου.

Οι καλές νεράιδες δεν λένε πως είναι ξανθιές, κομψές, με τέλειο στιλ και γλυκύτητα στη φωνή;  Κάπως έτσι ήρθε ένα μεσημέρι στη ζωή μου – ξανά – ένα πρόσωπο από εκείνη τη χαρούμενη μα απλήρωτη περίοδο της ζωής μου. Η Ζωή ξαναέφερε τον ήλιο και από εκεί που σε κάθε καλή μου στιγμή έλεγα Yupi, τώρα φώναζα Yupiii – με τρία i για περισσότερη απόλαυση, για να μην ξεχνιόμαστε.

Και έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Σε μια καθημερινότητα, λίγο κουραστική, αλλά ξανά χαρούμενη, ηλιόλουστη και λιιιίγο καλύτερη από κάθε προηγούμενη. Νέοι άνθρωποι στην καθημερινότητα μου, Αντριάνα, Γαβριήλ, Βασιλική, Εύη για εσάς το λέω. Στην ομορφαίνουν, όπως και να έχει, θες δε θες. Και τα καλύτερα έρχονται για όλους μας, θέλω να ελπίζω.

Και τώρα, δύο ημέρες πριν μπει το 2013 πανηγυρικά στη ζωή μου θέλω να δώσω την υπόσχεση σε εσάς, αλλά στον εαυτό μου πάνω από όλα, να κάνω ένα ένα τα όνειρά μου πραγματικότητα. Αν σας τα αναλύσω κι αυτά τώρα, δεν μας φτάνει όλος ο ιστότοπος της Google, αλλά σίγουρα όλα θα μπουν σε μια σειρά. Είναι κρίμα να μπορείς και να μην τολμάς. Ξέρω το να ανέβεις στο Παλαμίδι από την κανονική σκάλα απαιτεί να περπατήσεις 999 σκαλιά. Αν, όμως, καταφέρεις έστω τα 500 σε πρώτη φάση, δεν θα είναι πολύ πολύ καλύτερη η θέα; Ας πάμε, λοιπόν, στο προσωπικό μας 500άρι και για τα υπόλοιπα 499 έχει ο Θεός.

Κλείνω με ένα τραγούδι που δεν έχω βαρεθεί να ακούω φέτος και ίσως κάθε φορά, που το ξαναβάζω στα ακουστικά μου, εντοπίζω και μια πιο κρυμμένη του πτυχή.



Χρόνια μας πολλά.

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Η παλιά μου η ταυτότητα...


Πριν ξεκινήσεις, πάτα ένα play σε αυτό. Θα σε βοηθήσει!




Και πάλι εδώ. Μια ηλεκτρονική λευκή κόλλα μπροστά μου και σκέψεις σκόρπιες και ακατάστατες να με πιέζουν να βγάλω από μέσα μου νοήματα, λόγους και επιχειρήματα. Η αλήθεια είναι πως καταλήγω στο ότι τα τελευταία χρόνια ακολούθησα αυτό που δεν ήθελα να γίνω – ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Σήμερα μια καλή φίλη μου θύμισε πως είναι να διαφέρεις. Όχι πως εμένα δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι είμαι σαν σολωμός κόντρα στη φορά του νερού, αλλά όταν το ακούς και από ένα φιλικό στόμα έχει άλλη βαρύτητα.

Και έτσι όπως τα βλέπω όλα αυτά, τα πολύβουα, τα μεγάλα, τα ξενυχτισμένα, τα «λόγια στη βότκα βουτηγμένα» λέω να κάνω ένα βήμα πίσω. Όσο παραμυθοακουσμένος και αν το παίζω, η αλήθεια είναι πως το σώμα και οι ανάγκες του είναι σαν μια διαρκώς ανοιχτή πληγή. Ζητά πράγματα που δεν μπορείς να τα καλύψεις μόνος σου και η μόνη διέξοδος είναι τα καλύψεις εύκολα – λάθος μεγάλο.

Γενικά το εύκολο στη ζωή καλό δεν είναι. Όπου και αν επέλεξα έναν ευκολότερο δρόμο από τον προφανή, το βρήκα μπροστά μου. Κάπου πιο μετά, κάπου πιο δίπλα ήρθε η δυσκολία να επιδείξει με τρελή υπεροψία τα οφέλη που θα σου προσέφερε, έναντι του εύκολου, του πρόσκαιρου, αυτού που δεν απαίτησε και πολύ κόπο.

Πέρασαν δύο χρόνια περίεργα, που ακολούθησαν ένα άλλο τέλος εποχής για το οποίο σου είχα μιλήσει εδώ. Πλέον νομίζω πως ήρθε το τέλος της νέας εποχής που δημιουργήθηκε μετά από το προαναφερθέν τέλος. Κάθε μέρα που περνάει νιώθω πως γυρνάω σε έναν ρομαντικό 15χρονο, που θυμάμαι να γράφει κάτι σαν αυτά που διαβάζετε εδώ κάθε τόσο, σε ένα κεραμιδί τετράδιο πάνω στο κρεβάτι του, σκεπτόμενος πως αύριο έχει να διαβάσει λατινικά, χημεία και αρχαία κατεύθυνσης.

Έκλεισα τα 24 και ακόμα για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως ακούω στο Κωνσταντίνος. Ούτε καν για το επίθετο δεν είμαι σίγουρος (χαχα). Ένας κοινός παρανομαστής σε όλα αυτά τα 24 χρόνια… μια μοναξιά. Αυτό το μόνος στα δύσκολα πολύ με πονάει κάθε τόσο που το σκέφτομαι.

Εντάξει δεν είμαι εντελώς μόνος μου. Τουλάχιστον προσπαθώ να μην είμαι. Εκτός από τους πραγματικούς φίλους, που τιμώ, σέβομαι και εκτιμώ σαν οικογένεια, μπορεί να υπάρχει και ακόμα ένα άτομο που το νιώθω σαν δικό μου. Μπορεί πρακτικά να μη βλεπόμαστε, να μη μπορώ να γυρίσω σπίτι μου το βράδυ και να με πάρει αγκαλιά για να μου περάσει ό,τι με απασχολεί, αλλά δεν παύει να ξέρω καλά πως έστω πέντε λεπτά μέσα στη μέρα με σκέφτεται, όπως κι εγώ. Αθώα θα έλεγα, πολύ παιδικά. Κι αυτό ίσως είναι το ιδιαίτερο…

Περνάω καλά, θα ήταν παράλογο να πω πως δεν περνάω καλά. Και οι τελευταίες μέρες μου έδειξαν πώς είναι να περνάς ακόμα καλύτερα. Όλα χρειάζονται στη ζωή. Και το χύμα και το δήθεν. Και το πρώτο και το δεύτερο. Και το αληθινό και το ψεύτικο. Μια τζούρα από όλα. Πάνω από όλα, όμως, σημασία είναι να θυμάμαι τον 15χρονο.

Η δικλίδα ασφαλείας μου είναι να επιστρέφω σε εκείνο το παιδί και να σκέφτομαι τι θα του άρεσε αν ήταν 24 ετών στη συγκεκριμένη φάση. Ποτέ εκείνος ο 15χρονος δεν έκανε λάθος.  Αγαπάει με πάθος, μισεί με πείσμα, διεκδικεί με τον τρόπο του, παραιτείται σαν κουρέλι, φοβάται το άγνωστο και πολλά ακόμη που μόνο οι δικοί μου άνθρωποι μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν.

Αυτά από μένα και τον 15χρονο που κρύβω μέσα μου. Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Υ.Γ. Ευχαριστώ για όσα μου λέτε για το blog. Συγνώμη που δεν είμαι συνεπής σε ένα ραντεβού που περιμένετε να έχουμε. Προσπαθώ να μην χάνομαι, ελπίζω κάθε φορά που διαβάζετε κάτι να χαίρεστε πάντως. Κάθε λέξη σας για το blog είναι ο καλύτερος μισθός που πήρα ποτέ στη ζωή μου. Σας ευχαριστώ ξανά από καρδιάς. 

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Έτσι απλά...


Πάτα play, να το ακούς όσο διαβάζεις. 



Έχω μία ώρα στη διάθεσή μου να γίνω αυτός που θα δεις στο μπαρ και θα θελήσεις να γνωρίσεις. Και θα αξιοποιήσω μόνο τα δέκα λεπτά για να ετοιμαστώ. Γιατί; Έτσι απλά θέλησα να γράψω, τώρα. Πάτησα το play της μουσικής και σου γράφω.

Έχω ένα υπέροχο σπίτι, που αρνούμαι να ανοίξω τις κούτες από τη μετακόμιση. Γιατί; Μα γιατί, πολύ απλά, θα το κάνω, μόνο όταν το θελήσω εγώ. Είναι πολύ ωραίο να επιλέγεις να ζήσεις. Ούτως ή άλλως τα δικαιώματα της επιλογής σε αυτή τη ζωή είναι τόσο λίγα, που όταν μπορείς, γιατί δεν τα αξιοποιείς;

Δουλεύω επειδή βρήκα αυτό που θέλω να κάνω. Προτιμούσα να σπουδάζω για χρόνια ακόμα, από το να με κλείσεις στο κλουβάκι που βρήκες ελεύθερο εκείνη τη στιγμή. Πολλοί με λένε κακομαθημένο, ευκατάστατο, αστό κωλόπαιδο. Ε και; Δηλαδή αν με λέγανε μπατίρη θα ήταν καλύτερα; Γελάω με το βλέμμα των καθώς πρέπει γνωστών μου, όταν περιγράφω την τρελή καθημερινότητά μου!

Ναι είμαι 24 ετών και επέλεξα να νοικιάσω ένα σπίτι με τη μαμά μου, επειδή απλά μου λείπει όταν μένω μόνος μου. Ε και; Μήπως θα σου είμαι υπόλογος και γιατί αγαπάω τον άνθρωπο που με έφερε στη ζωή; Δεν θέλω να περάσουν οι μέρες και να μην την έχω δίπλα μου.

Με ρωτάτε γιατί δουλεύω Σαββατοκύριακα. Ε και; Βλέπω τόσα άλλα τηλεοπτικά προϊόντα λόγω δουλειάς τις υπόλοιπες πέντε ημέρες της εβδομάδας και δεν θα κάτσω να δω τη μόνη εκπομπή, που θα έβλεπα και ως τηλεθεατής; Γιατί; Για να πάμε πιο νωρίς βόλτα; Άντε καλέ, και τη νύχτα γιατί τη δημιούργησε ο Θεός;

Ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί ενώ ζείτε τόσο μίζερα, αγχώνεστε. Άντε καλέ. Είμαι αρκούντως σοβαρός για να με συγχαίρεις που τελείωσα πανεπιστήμιο μέχρι τα 23 μου και μάλιστα με άριστα, είμαι αρκούντως γελοίος για να χτυπάει το κινητό μου με τη μουσική του «Σουλεϊμάν Του Μεγαλοπρεπή». Τι να κάνω; Τη βρίσκω με την ίντριγκα στο παλάτι, θα θελα να είμαι ο Σουλτάν Σουλεϊμάν. Roleplay, χα!

Και θέλω να γράψω τώρα αυτές τις λέξεις, γιατί μπορεί να γίνει κάτι, πολύ τυχαίο, πολύ σύνηθες και να μην μπορέσω ξανά να σου γράψω. Από το να τρακάρω και να δω τα ραδίκια ανάποδα, μέχρι να μου κόψουν το ίντερνετ αύριο και να μην έχω αυτήν την άνεση. Όλα στη ζωή είναι.

Η συνταγή μου στη ζωή; Δεν έχω. Να αγαπάς. Τη ζωή, τη στιγμή, τη μαμά σου. Α και τον σκύλο σου – αν έχεις.

Α και λατρεύω να δουλεύω με τον Πέτρο Κωστόπουλο. Έτσι γιατί ήταν ο πιο ιλουστρασιόν μαγκάκος που πέρασε από τον Τύπο. Γιατί είναι τύπαρος από μόνος του. Γιατί δικαιούμαστε ρε φίλε, όχι μόνο να εκτιμάμε ένα πρότυπο, αλλά να το γουστάρουμε κιόλας. Γκρινιάρηδες!

Κ.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Χρονοντούλαπο


Πριν ξεκινήσεις πάτα play σε αυτό, θα σε βοηθήσει...




Ξέρετε τι είναι το χρονοντούλαπο; Εσείς έχετε ένα τέτοιο; Ένα μέρος – ειδικής κατασκευής – που παραχώνουμε πράγματα και καταστάσεις, που θα θέλαμε να μην είχαμε ζήσει ποτέ. Εκεί, τα παγιδεύεις σε ένα χρονοσύμπαν διαφορετικό, να διαγράφουν την άδοξη καριέρα τους στη χρονική συντεταγμένη που θέλησαν να εμφανιστούν και να σου ανατρέψουν δεδομένα.

Εκεί, όμως, εκτός από την κατάσταση που δεν θες να θυμάσαι, παγιδεύεις υπάρξεις ολόκληρες. Άτομα, χαμόγελα, φωνές. Ξέρεις πόση δύναμη θέλει, να μην μπορείς να αντικρίσεις έναν άνθρωπο που υπό άλλες συνθήκες θες να τον έχεις δίπλα σου; Είτε γιατί αυτός σε πρόδωσε είτε γιατί φοβήθηκε είτε για το οτιδήποτε. Δυστυχώς, οι καταστάσεις μπορεί να ξεπερνιούνται, αλλά δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις τα πρόσωπα που αγάπησες.

Πέρασε σχεδόν μία δεκαετία και εσύ εκεί, μέσα σε αυτό το ντουλάπι καραδοκείς και κάθε φορά, ακόμα και σήμερα με πληγώνεις, που δεν μου έδωσες ποτέ μια ευκαιρία να σου αποδείξω πως αυτά που σου υποσχέθηκα τα εννοούσα. Όταν ερωτεύεσαι στην εφηβεία, ονειρεύεσαι για όλη σου τη ζωή. Χτίζεις κάστρα, αλλά δυστυχώς δεν έχεις τα κλειδιά τους.

Πολλές φορές, προσπάθησα να γκρεμίσω εγώ ο ίδιος αυτό το μικρό καστράκι που έχτισα τότε. Και είχα λόγους πίστεψέ με. Πως εγώ ήμουν πραγματικά δοσμένος σε αυτό κι εσύ απλά πέρασες και γέλασες. Και όμως δεν σκέφτηκες, ούτε για μια στιγμή, πως όλα αυτά ήταν για σένα.

Ευτυχώς για όλους μας προσπάθησα και κρατήθηκα μακριά από κάθε είδους επαφή μαζί σου. Δόξα τω Θεώ μέχρι και η απόσταση βοήθησε σε αυτό. Όταν βρίσκεσαι μίλια μακριά από ένα συναίσθημα, όσο δυνατά κι αν καίει μέσα σου, βρίσκεις τον τρόπο να το κρατάς ζωντανό μόνο όταν κλείνεις τα μάτια σου.

Ξέρεις πόσες φορές κοιμήθηκα και ονειρευόμουν να ξυπνήσω και να σε βρω δίπλα μου; Ξέρεις πόσες φορές κρυφοκοίταξα στα χαρτιά μου τα κείμενα που έγραφα τότε (δεν υπήρχαν blog βλέπεις) για να θυμηθώ πως είναι να αγαπάς πραγματικά; Σε ειχα ανάγκη και εσύ ακόμα και σήμερα, χωρίς να έχεις χτίσει κάτι άλλο μακριά μου, προτιμάς να μη δίνεις καν σημασία. Αυτό να ξέρεις είναι το χειρότερο.

Κι εγώ νομίζεις ότι είμαι από τι; Από σίδερο; Νομίζεις πως δεν θέλω να πάω για έναν καφέ μαζί σου; Σου είναι τόσο δύσκολο; Μια ευκαιρία σου ζητάω από μικρό παιδί. Μεγάλωσα και ακόμα έχω στην καρδιά μου την αίσθηση ενός 15χρονου που γνώρισε τον έρωτα της ζωής του. Γιατί πια τόση απόρριψη; Για να μη δεις αυτά που πραγματικά αισθανόσουν κι εσύ;

Συγνώμη αν είμαι τόσο επιθετικός, αλλά τα φυλάω μέσα μου χρόνια ολόκληρα. Πες μου πως γίνεται να μη με αγαπάς τα Σάββατα; Μείνε λίγο στη γραμμή, δεν θέλω τίποτα άλλο. Σκέψου πως σε πλήγωσαν άλλοι που εσύ επέλεξες, κι εγώ που αφέθηκα ψυχή τε και σώματι δεν έχω δικαίωμα ούτε καν να σου πω ένα γεια; Γιατί γαμώ τη δικαιοσύνη μου, γιατί; Τι έκανα; Σκότωσα κανέναν;

Μακάρι να ήξερα πως έχεις προχωρήσει, αλλά δυστυχώς ξέρω πως δεν έχεις. Είμαστε και οι δυο μέσα σε μία πόλη που ψάχνουμε τα ίδια πράγματα, απλά εσύ δεν θες να μου δώσεις μια σημασία. Εντάξει, λοιπόν, δεν θες. Αλλά το ότι εσύ δεν θες, μην περιμένεις να μου αρκέσει ποτέ. Γιατί εγώ πάντα θα είμαι εδώ και θα είμαι διαθέσιμος, εφόσον οι καταστάσεις το ευνοούν, να πάμε για αυτόν τον καφέ. Και αν δεν πάμε ποτέ, πάλι καλή καρδιά. Εγώ πάντα θα σε αγαπάω, γιατί είσαι η ΙΟΝ μου, η πρώτη μου αγάπη.

Αλλά δυστυχώς, αν δεν πάμε, δεν στερείς μόνο μια ευκαιρία από μένα, αλλά και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν απορρίπτουν έτσι τους ανθρώπους που μας αγάπησαν και ξέρεις πόσο δυνατό ήταν όλο αυτό. 




Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Δύναμη


Η δύναμη. Η δύναμη του σώματος και των συναισθημάτων. Η δύναμη των ονείρων και των πράξεων. Αν ψάξουμε γύρω μας θα βρούμε δεκάδες εκδοχής της έννοιας της δύναμης. Μια ενέργεια, άυλη και άγνωστη προς εμάς, μας πυροδοτεί για να κάνουμε αυτά που μέχρι πριν ένα δευτερόλεπτο θεωρούσαμε ακατόρθωτα.

Μέσα στους δύο τελευταίους μήνες στρίμωξα όσα αποθέματα αυτής της ενέργειας είχα και έκανε ένα βήμα προς το να αλλάξω τη ζωή μου, αυτή τη φορά συνειδητά προς το καλύτερο για εμένα και μόνο. Δεν λογάριασα το κόστος, δεν λογάριασα αν άξιζε τόση δύναμη για κάποια πιθανά αποτελέσματα, που ακόμα δεν ξέρω αν θα μου “βγουν”. Όμως, όπως τελευταία αγαπάω να λέω, αν δεν σπάσεις τα αυγά ομελέτα δεν φτιάχνεις – και στο λέει ένας άνθρωπος που ποτέ του δεν πέτυχε να φτιάξει μια ομελέτα.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου, συνειδητά πήρα μια απόφαση που πονούσε όσο τίποτα, να αφήσω τον χώρο που ονειρεύτηκα να ζήσω και να ακολουθήσω ένα άλλο μου όνειρο. Αυτό του να χτίσω μια καινούρια ενήλικη ζωή. Από τα όνειρα, λοιπόν, πέρασα στην πραγματοποίηση των στόχων μου.

Τον περασμένο Απρίλιο έβαλα στόχο να κάνω ένα μικρό βήμα μπροστά, πορευόμενος σε έναν διάδρομο που λες και κάποιος έριξε όσα εμπόδια μπορούσε, προκαλώντας με να τα υπερβώ και να φτάσω στην κορδέλα του τερματισμού. Μπορεί τα εμπόδια να ήταν μεγάλα, αλλά και στο τέρμα έφτασα – με πόνο ψυχής πιστέψτε με – και στην επόμενη πίστα πέρασα.

Και, επίσης για πρώτη φορά στη ζωή μου, ρίσκαρα. Άφησα στρωμμένα πράγματα και κοίταξα κατάματα το κενό. Και είπα ή σε πηδάω ή με πηδάς για να μη με πηδήξει κάνας άλλος και δεν μου αρέσει δηλαδή. Και να που τελικά άξιζε αυτό το ρίσκο.

Όμως, όταν κάτι το αφήνεις συνειδητά πίσω, πονάει γαμώτο. Όσο και να θέλω να υποδυθώ τον πρίγκηπα του παραμυθιού, όσο και να θέλω να πείσω τους πάντες πως είμαι φτιαγμένος από ζάχαρη άχνη, εγώ είμαι ο πρώτος που θα τινάξω από τις καταστάσεις τα πασπαλισμένα και θα δω την ουσία του πράγματος – του προβλήματος συνήθως.

Δυστυχώς στη ζωή μόνο με το παραμύθι, το όνειρο και τις προσδοκίες δεν πας πουθενά. Ναι είναι κινητήριος δύναμη, αλλά χρειάζεται τόλμη, σχέδιο και ρίσκο για να το δεις να παίρνει σάρκα και οστά. Μπορεί πολλά να παραμένουν ακόμα πίσω και παραμελημένα, αλλά για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό με ρωτάνε τι κάνω και λέω «σούπερ».

Και έπεται και συνέχεια…



Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Τικ Τακ


Και πάνω που έλεγα ότι τα πράγματα είχαν φτιάξει ήρθαν κάτι σκοτεινές σκέψεις. Προσπάθησα και τις έδιωξα και είχα δίπλα μου και τους δικούς μου σε αυτούς. Ο καθένας με τον τρόπο του, μού έδειξαν πως δεν είμαι μόνος μου τελικά. Δεν μπορώ να καταλάβω, βέβαια, γιατί πρέπει να μου αποδεικνύουν πως είναι “εδώ για μένα” μόνο στο τελικά, και όχι στο όπως πάντα.

Και εκεί που την Παρασκευή το βράδυ είπα πως κάτι γίνεται, πως παίζει να κάνουμε μια νέα αρχή όλοι μας, ήρθε άλλη μια κακιά στιγμή. Ένα μαύρο πλάνο στο βλέμμα και μετά “μπαμ”, φωνές, υστερισμοί και μετά πάλι το … τελικά. Ήταν όλοι τους εκεί για μένα τελικά!

Αυτή τη φορά κατάλαβαν πως ξεπέρασα εμένα. Πολλές έγνοιες, πολλή πίεση, πολλή δουλειά, ελάχιστη απόλαυση μέσα σε όλο αυτό. Γύρισα και τα έβαλα με μένα. Γιατί το ένα, γιατί το άλλο… Δύσκολο όλο αυτό κι εγώ κάπου στη μέση να θέλω παρέα κάθε στιγμή.

Το έχετε νιώσει αυτό; Να μην αντέχεις την ησυχία γύρω σου. Να θες ανά πάσα στιγμή να βλέπεις ένα χαμόγελο, για να μπορείς να συνεχίσεις. Κάποτε λάτρευα τη μοναξιά μου, τώρα θέλω να τη στείλω πίσω, εκεί που ανήκει, στις δύσκολες στιγμές.

Ξέρω πως η ζωή κάνει κύκλους. Ο τελευταίος μου κύκλος ποτέ δεν έκλεισε ολοκληρωμένα. Η αλήθεια είναι πως βρίσκομαι στα μισά του και παλεύω να τον ολοκληρώσω με τον σωστό τρόπο. Σαν να είμαι ξανά στο 6 και να πρέπει να φτάσω στο 12. Αργά αργά, τικ τακ τικ τακ, με τη φορά του ρολογιού.
Τι λέτε; Χρονομετράμε παρέα;

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Δίπλα στο τικ τακ του ρολογιού


«Μεγαλώνω και ξεχνώ μόνο τους κακούς ανθρώπους, αυτούς που μιλούσαν με βρισιές γιατί ποτέ δεν μάθαν τρόπους»

Η φάση που περνάω είναι ακριβώς αυτή που περιγράφουν οι παραπάνω στίχοι. Μπορεί το τραγούδι να με καλεί να γυρίσω στα παλιά, μα εγώ χαμογελώ και προχωράω. Έτσι είναι φίλοι μου, η ζωή δεν γυρίζει ποτέ πίσω. Ακόμα και αν θες να δεις κάτι στο παρελθόν, να το καταλάβεις, να το κατανοήσεις, να το δικαιολογήσεις, πας σαν τον σολομό κόντρα στο ρεύμα του νερού – πρέπει να γνωρίζεις πάντα που πάει το ρεύμα και προς τα πού πας εσύ.

Η αλήθεια είναι πως τα χρόνια περνούν, εκεί που θυμάσαι να είσαι 17, 18, 19… ξυπνάς ένα πρωί και λες πως σε 3 μήνες αγγίζεις τα 25. Πραγματικά, 25! Μεγάλη αλλαγή, τεράστια θα έλεγα. Εγώ 25; Εγώ που ακόμα και τώρα βλέπω 25άρηδες και λέω μέσα μου «ώπα το παιδί είναι μεγάλο». Αστείο ε; Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια κυλούν ασταμάτητα και εγώ παραμένω το ίδιο ονειροπόλο παιδάκι. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είναι αποτέλεσμα μιας ανώτερης συμφωνίας να μου κάνει πάντα η μπλούζα με τον Donald που αγόρασα από την Eurodisney το καλοκαίρι που θα πήγαινα 5η δημοτικού – ήμουν 10 ετών, 15 χρόνια πριν…


Η αλήθεια είναι πως όσα μούσια και αν έβγαλα εγώ ακόμα ψάχνω ένα παραμύθι να ζήσω. Η ζωή μου θέλω να είναι ένα μικρό προπύργιο στο οποίο εγώ θα είμαι ο αυτοκράτορας. Με ό,τι και αν σημαίνει αυτό, με όσα μυστικά κρύβει ένα παλάτι. Αυλικούς ποτέ δεν ήθελα, υποστηρικτές όμως… ευχαρίστως. Μια ζωή το απέδιδα σε μια ανασφάλεια νομίζω, τώρα πια όμως όχι.

Είναι οι στιγμές που καταλαβαίνεις ότι αξίζεις, για κάτι μικρό ή μεγάλο. Όταν άκουσα το «εγώ ήθελα εσένα για αυτό» από τον άνθρωπο που θαυμάζω περισσότερο μέσα στον περίγυρό μου. Ωραίες στιγμές και ας μην τις ευνοούν οι συνθήκες. Όπως και να έχει, ο χρόνος περνάει και αυτό που μένει είναι στιγμές, χαμόγελα, αστεία, κουβεντούλες… κουμ κουάτ.

Και κάτι ακόμα… ίσως να έκανα ένα παράτολμο όνειρο και να πίστεψα για μια στιγμή πως υπήρχε περίπτωση να καταφέρω όσα δεν κατάφερα πριν από 3 – 4 χρόνια που όλα ξεκίνησαν. After all το μόνο που μου μένει είναι ένα χαμόγελο για την ευγένεια, την αξιοπρέπεια, το χιούμορ και ίσως την καταδεκτικότητα που εξέλαβα κατά τη διάρκεια αυτής της μικρής μα πολύ ρομαντικής παρεξήγησης. Δεν με έδιωξες, δεν με βρήκες και ποτέ. Όπως και να είχε άξιζε.

Από εδώ και πέρα, η ζωή σου ανάβει φώτα μόνο όταν πέφτει σκοτάδι. Ευτυχώς αυτό το σκοτάδι δεν διήρκησε και πολύ. Βασικά, δεν το κατάλαβα καν. Ήταν σαν να χαμήλωσαν τα φώτα, διπλοκλείδωσε η πόρτα και εμείς τραγουδήσαμε ένα ρεφρενάκι του «Όλα ένα ψέμα, ένα τέρμα, μια πόλη δίχως ρεύμα». Και πάλι σβήνει το φως, το πάρτυ δεν σταματά, η μουσική παίρνει μπρος, δεύτερη μέρα χαμός.

Δεν ξέρω αν το πάρτυ μου ταιριάζει, αλλά σίγουρα ταιριάζω εγώ σε αυτό. Να είμαι εκεί να χαμογελάω σε μιαν άκρη και να καταλαβαίνω πόσο διαφορετικός είμαι. Καλό μου κάνει η «αλητεία» αυτή. Μπορείς απλά να χαμογελάσεις και ένα πρωί να πάρεις το αμάξι σου και να τραγουδήσεις «ένας μάγκας ήλιος μου γελά».

Από την άλλη, αν νόμισες έστω για μια στιγμή πως το θέμα μου είναι γεμίσω την αριστερή πλευρά του κρεβατιού μου, σου λέω ξεκάθαρα πως έκανες λάθος. Αυτή τη γαμημένη καρέκλα του συνοδηγού στο Smart προσπαθώ να γεμίσω τόσο καιρό και να μπορέσω ένα πρωί να σου δώσω τα κλειδιά και να είμαι σίγουρος πως εκεί που θα με πας θα είναι σίγουρα τόσο ωραία όσο εκεί που θα πήγαινα και μόνος μου.

Μέχρι τότε χαμογελώ και προχωράω. Λάθη πολλά έκανα. Κι όμως, ήταν κι αυτά δικός μου δρόμος. Είμαι εδώ και τα κοιτάω. Χαμογελώ και προχωράω. 

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Nα χαμογελάς…




Σήμερα για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια αισθάνθηκα ξανά την ίδια αίσθηση της πιθανής απώλειας. Όπως και τότε βρήκα ένα χαρτί που μου έλεγε πως ήταν πιθανό να μην ξαναέβλεπα το πιο σημαντικό άτομο στη ζωή μου, έτσι και σήμερα ήρθε μια είδηση να με κάνει να αισθανθώ πως υπάρχει περίπτωση να μου την πάρουν από κοντά μου.

Κακά τελικά είναι τα χαρτιά αυτά, εμφανίζονται σχεδόν μόνο για κακό. Αλλά ξέρω πως τελικά θα είναι δίπλα μου, όπως και τότε. Πολλές φορές προσπάθησαν να μας χωρίσουν, κανείς δεν τα κατάφερε όμως. Έτσι, λοιπόν, και τώρα θα τα βάλω με Θεούς και δαίμονες αλλά τη μαμά μου κανείς δεν θα μου την πάρει. Θα την έχω για όσο ορίσει ο Θεός, δίπλα μου, με ό,τι συνέπεια και αν έχει αυτή μου η επιλογή.

Πολλές φορές ξέρετε δεν χρειάζεσαι αιτίες συγκεκριμένες για να παλέψεις να κρατήσεις κάποιον δίπλα σου. Αρκεί να θυμηθείς τόσες στιγμές μέσα στα 24 χρόνια που έχουμε ζήσει μαζί για να καταλάβεις πως είναι πολύ πιο σημαντικές από κάθε δουλειά, κάθε εμπόδιο, κάθε τσακωμό. Φυσικά και τα έχω βάλει με τον εαυτό μου για κάθε στιγμή που ύψωσα τη φωνή μου, που έκανα παράπονα, που πίεσα για πράγματα που δεν μπορούσε… Για πολλά, αλλά τι να κάνεις; Αυτό είναι ζωή και τουλάχιστον τη ζούμε παρέα…

Και τώρα, στα λίγο πιο δύσκολα, να ξέρεις πως θα είμαι εδώ. Όπως και εσύ ήσουν πάντα εκεί που έπρεπε, για όσο χρειαζόταν, θυσιάζοντας ότι είχες και δεν είχες, τη ζωή σου την ίδια για μένα, έτσι κι εγώ θα είμαι εδώ, δίπλα σου, εκεί που ανήκω. Γιατί εμείς από τους πρόποδες της γης είμαστε κατακτητές της κορυφής και έχουμε τη σημαία μας ψηλά. Και το μόνο που σου ζητάω είναι να μου χαμογελάς και να ξέρω πως τουλάχιστον δίπλα μου, όταν είσαι μαζί μου, είσαι καλά και νιώθεις ασφαλής.

Ξέρω πως ίσως δεν είμαι ο ιδανικός γιος που η κάθε μαμά ονειρεύτηκε, αλλά ξέρεις και ξέρω κι εγώ πως είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό και θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζί και στα καλά και στα δύσκολα. Και όταν καταφέρεις να πάρεις το σκάφος σου να δεις που ό,τι κι αν περάσαμε θα τα θυμάσαι και θα γελάς.

Θα είμαι εδώ για ότι χρειαστεί.

Nino

Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

Έτσι είναι αυτά…




Πάει καιρός από την τελευταία φορά που κάθισα να γράψω κάτι. Ξέρεις, συνήθως, κάθομαι να γράψω στο blog κάποιες στιγμές που θέλω να με κάνω να σκεφτώ. Πολλές φορές περνάνε από το μυαλό μας υποσυνείδητα τόσες μικρές, μαύρες ή λαμπρές, σκέψεις και εμείς κάνουμε πως δεν τις καταλαβαίνουμε ποτέ. Έτσι είναι αυτά… Ό,τι θέλουμε να αποφύγουμε  μπορούμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως δεν συνέβη ποτέ.

Τελοσπάντων, η ζωή μου από εκεί που είχε χρώμα, πέρασε σε μια παλ απόχρωσή της, μετά σε μια πιο σκούρα και κατέληξε να έχει – πώς να το χαρακτηρίσω δεν ξέρω – ένα χρωματάκι τύπου γκρι, τύπου συνηθισμένο, ίσως και άχρωμο.

Το αστείο μέσα στην όλη υπόθεση είναι ένα γαμημένο «τι ανάγκη έχεις εσύ» που με καταδιώκει από τότε που θυμάμαι το σώμα μου να αναπνέει μέσα σε κοινωνικά σύνολα. Τι ανάγκη έχω εγώ; Θες να σου πω καρδιά μου ή μήπως προτιμάς να συνεχίζεις να πίνεις το ποτό σου, όσο προσπαθείς να εντοπίσεις το επόμενο φλερτάκι σου που θα το καταβροχθίσεις πιο γρήγορα από ένα big mac menu;

Και ενώ σε έχω βρει, σε χάνω. Να σε έχω δίπλα μου αλλά να μη μου ανήκεις. Να είμαι ο εκλεκτός αλλά όχι της καρδιάς σου. Σαν να είμαστε διάσημοι και να μη μας παίζει το Star – άδικο. Έχω και εγώ τα θέματά μου ε; Το ξέρω ρε γαμώτο. Ψυχοφθόρο ρε συ! Κάνω τόση προσπάθεια για να δεις πως είμαι εδώ για σένα, για να κάνω το εσύ κι εγώ να γίνει εμείς και νομίζω πώς όλη χύνεται σαν ένα τυχαίο ποτό στο χαλί.

«Στάζει η καρδιά μου αίμα» τραγουδούσαν κάποτε οι Émigré. Δεν φαντάζεσαι πόσες φορές το τελευταίο διάστημα σκέφτηκα αυτό τον στίχο. Όχι πως συνέβη κάτι τραγικό αλλά ναι, στάζει ρε πούστη μου. Μεγαλώνω και συνειδητοποιώ πως 24 δεν θα είμαι ποτέ ξανά, ενώ παράλληλα δεν έχω να θυμάμαι και τίποτα από αυτά. Όχι εντάξει, δεν είναι πως δεν έχω να θυμάμαι αλλά ίσως στα 30 μου να μην είμαι και τόσο περήφανος για αυτά που έζησα στα 24 μου.

Πώς να το πω; Αν τα όνειρά μου είναι στην Κηφισιά, εγώ μένω στη Γλυφάδα. Εξ’ ίσου ποιοτικό αλλά όχι αυτό που είχα ονειρευτεί να ζήσω. Πού είναι το παραμύθι; Πού είναι τα άσπρα άλογα; Πού είναι η πριγκίπισσα που θα σώσω; Πού είναι το πριγκιπάτο και ο λαός μου; Πού είμαι εγώ ρε Θεέ;

Δεν ξέρω αν ψάχνω πολλά για την εποχή που ζούμε αλλά εγώ ακόμα τα ζητάω. Μια μεγάλη αγάπη, μια παπακαλιατική ζωή, μια οικογένεια που θα με αγκάλιαζε σε κάθε μαλακία μου, μια δουλειά που θα τη ζήλευαν όλοι και φίλοι που είναι εκεί κάθε στιγμή για σένα – ίσως το τελευταίο το κατάφερα εδώ που τα λέμε. Αλλά όλα τα προηγούμενα ακόμα τα ψάχνω!

Δεν θέλω έρωτες ρε πούστη μου, μια αγάπη μιας ζωής θέλω. Θέλω να πάρω τη θέση μου στον χωροχρόνο, να γυρνάω το κεφάλι και να βλέπω το χαμόγελό σου εκεί. Να ξέρω πως είσαι εδώ για μένα, δίπλα μου. Όχι γιατί θες εμένα, αλλά γιατί το δικό σου «εγώ» βαριέται μόνο του. Να θέλεις το εμείς και αυτό να είναι ένα, για χρόνια, για μια ζωή.

Τι σου λέω ε; Πρέπει να πας και στο Boutique γιατί σε περιμένουν ε; Εντάξει, πες πως είχε κίνηση εκεί στο Καλαμάκι και άργησες. Να πας, ούτως ή άλλως ξέρεις πως εδώ θα είμαι και αύριο.

Τόσα χρόνια δεν έφυγα στιγμή, όσο και αν εσύ δεν το έβλεπες. Μη με διώξεις τώρα που πήρα το θάρρος να σου πω πως είμαι εδώ. Μόνο μη με διώξεις.  

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Οδηγίες Χρήσης


Είναι μήνες τώρα που αισθάνομαι ότι πιέζομαι. Κοινωνικό φαινόμενο θα μου πεις και σημείο των καιρών. Ίσως, αγαπημένε μου φίλε αναγνώστη. Ίσως, όμως, ανοχή απέναντι σε συσσωρευμένα λάθη –δικά μου- προσθέτω εγώ.  Επειδή, λοιπόν, θέλω να σε βγάλω από την δύσκολη θέση, θέλω να σου πω πέντε πράγματα για τον καλό χειρισμό μου. Για σένα το κάνω, για να περάσεις καλύτερα μαζί μου.

Θα ήθελα…

…να μου κάνεις τα χατίρια.
…να μου δείχνεις τον σεβασμό που μου αρμόζει.
…να μη με πληγώνεις. Πληγώνομαι εύκολα, κάθε στιγμή ανύποπτη.
…να θυμάσαι πως πιστεύω στη δύναμη του καλού.
…να θυμάσαι πως αγαπάω δυνατά.
…να θυμάσαι πως δεν έχω το θάρρος που θα ήθελα.
…να μην ξεχνάς πως δεν πιστεύω σε μένα όσο δείχνω.
…να θυμάσαι πόσο λατρεύω τις βόλτες στην Αθήνα.
…να θυμάσαι πως λατρεύω τη μαμά μου.
…να θυμάσαι πως δεν ντρέπομαι για το παραπάνω.
…να θυμάσαι πως δεν βάζω τίποτα παραπάνω από τα όνειρά μου.
…να μην έχεις ύφος παραπάνω από αυτό που η φύση σε ευλόγησε να έχεις.
…να μην προβάλλεις υλικά αγαθά ως μέσο επιβολής.
…να μην με υποχρεώσεις να ακολουθώ τη ζωή σου. Ζήτα το μου.
…να μην περιμένεις να σου ανοιχτώ για πράγματα που εσύ κρατάς μυστικά.
…να μην είσαι σίγουρος για μένα.
…να μην μένεις μόνο σε αυτό που σου λέω. Ρώτα με κι άλλα, θα απαντήσω.
…να μου απαντάς σε κάθε μου μήνυμα.
…να μιλάς.
…όταν σου λέω να σε πάω κάπου ή να βρεθούμε να μου λες “ναι”. Δεν έχω βενζίνη για πέταμα, απλά θέλω τον χρόνο σου.
…να μου δίνεις σημασία. Θα κάνω το παν να σε ευχαριστήσω.
…να μου κάνεις τη ζωή πιο ευχάριστη.
…να μη σνομπάρεις άτομα που αγαπώ. Τα έχω επιλέξει, όπως και εσένα.
…να μου απαντάς σε κάθε ατάκα που σου λέω από το «Κλάμα».
…να μη μου τονίζεις πως η Βανδή δεν είναι η Άννα Βίσση.
…να μη με πιέζεις να πάω κάπου. Αν ήθελα, θα ήμασταν ήδη στον δρόμο.
…να μη μου πειράζεις τα πράγματά μου. Αν με αφήσεις, θα σου χαρίσω το σύμπαν.
…να μην μου κλαίγεσαι για χρήματα.
…να μην μου κλαίγεσαι γενικώς. Βαριέμαι.
…να θυμάσαι πως ο ρομαντισμός είναι το ευαίσθητο σημείο μου.
…να μην με αποπαίρνεις όταν σου λέω πως μια μέρα θα γίνω τραγουδιστής. Άσε τον τρελό, στην τρέλα του.
…να με αφήνεις στην ησυχία μου, όταν το έχω ανάγκη.
…να θυμάσαι πως κάποια άτομα στη ζωή μου έχουν το ακαταλόγιστο.
…να θυμάσαι πως ό,τι και να μου πεις για αυτά, δυσχεραίνουν τη δική σου θέση.
…να θυμάσαι πως ξέρω την αλήθεια, ακόμα και όταν δεν το παραδέχομαι.
…να ξέρεις πόσο λατρεύω το σινεμά.
…να ξέρεις πόσο λατρεύω τα τραγούδια.
…να σέβεσαι πως κλαίω εύκολα.
…να με αγαπάς.
…να θυμάσαι πως είμαι έτοιμος να σε ερωτευτώ για ένα σου βλέμμα και μόνο.

Σκέψου τα όλα αυτά.
Σκέψου αν αξίζει να με πιέζεις για το οτιδήποτε.
Σκέψου πως αύριο μπορεί να μην έχουμε ο ένας τον άλλον.
Αυτά…


Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Το μετά




Μεγάλο Σάββατο, μάλιστα! Αυτή η μέρα, ανά τα χρόνια, πάντα μου θύμιζε το πόσο μοναχικός είμαι. Σήμερα περπάτησα –τυχαία- μόνος το ιστορικό κέντρο, άκουσα μουσικές, είδα Glee, έγραψα στο blog… Πράγματα τα οποία είμαι εγώ ουσιαστικά.

Η τελευταία εβδομάδα ήταν δύσκολη αλλά έχω περάσει και χειρότερα. Βέβαια αυτή η δυνατότητα σύγκρισης των άσχημων ημερών μου με τις ασχημότερες που έχω ζήσει δεν έχουν πάντα θετική έκβαση, επειδή απλά διαπιστώνεις τη λάσπη έχει φάει η μούρη ως εδώ. Εντάξει, θέλω να πιστεύω πως βγήκα more or less νικητής αλλά από την άλλη τα σκέφτομαι και μου σφίγγεται το στομάχι γαμώτο.

Είναι τώρα σχεδόν μια δεκαετία που εύκολη δεν τη λες. Η αρχή ήταν εξωγενής αλλά μετά ήρθαν και τα «εν οίκω» που είναι φτιαγμένα για «μη εν δήμω». Δύσκολα χρόνια αλλά πέρασαν. Άγχη πέρασαν, στόχοι πιάστηκαν, τσακωμοί ακόμα γίνονται, παραδοχές εξομολογήθησαν – ακόμα βέβαια μένουν να ειπωθούν πολλά – και εγώ να προσπαθώ να «πολεμάω για αυτά που αγαπάω» όπως λέει και η το αγαπημένο μου ever τραγούδι.
Αξίζει πιστέψτε με! Δεν ξέρω πόσοι έχουν το θάρρος σε αυτή τη ζωή να πολεμούν για αυτά που αγαπούν – τους ανθρώπους, τις συμπεριφορές, τα τραγούδια.

Είναι πολλές φορές όμως που τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε. Είμαι σίγουρος που κάπου αργότερα με περιμένει και μένα αυτή η στιγμή. Υπάρχουν και άλλα που θα έρθουν και θα κάνουν το στομάχι μου να ξανασφυχτεί. Ήδη με αγχώνουν πολλά, όπως το πώς θα επιτευχθεί η μετάβαση από «αυτό που κατάφερα να ζω» σε «αυτό που έχω επιλέξει να ζω».

«Αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν κάνεις» έλεγε η μάνα μου και είχε απόλυτο δίκαιο. Όποια επιλογή έχει και το κόστος της, μεγάλο ή μικρό ανάλογα τη στιγμή που επιλέγεις να το πληρώσεις.  Πολλές φορές πετάς και ένα χαμόγελο και βγάζεις άτοκες δόσεις στο χρέος που έχεις απέναντι στον καθένα αλλά είναι και άλλες φορές που η πιστωτική κάρτα του χαμόγελου της Crest δεν πολυπιάνει.

Με ανησυχεί το «μετά», το ομολογώ. Δεν θα κρυφτώ. Καρδιοχτυπάω, απογοητεύομαι, παίρνω θάρρος, χάνω δύναμη, κερδίζω πείσμα, φουσκώνω από περηφάνια και κατεβάζω το κεφάλι σαν μειονεκτούντας ταυτόχρονα. Μόνο έτσι πιστεύω πως θα κοντρολάρω όλα αυτά που καλούμαι να αντιμετωπίσω στη νέα εποχή που μου ανοίγεται και μια νέα φάση ζωής που ο χρόνος με οδηγεί να συναντήσω.

Ένα μεγάλο Σάββατο πίστεψα στη δύναμη της καλής μαγείας, αυτό το Μεγάλο Σάββατο θυμήθηκα τη δύναμη του «θέλω» και το πώς αξίζει να το υπερασπίζεσαι. Εύχομαι του χρόνου να έχω βρει ένα μαγικό ξόρκι που θα πραγματοποιεί τα «θέλω» και θα δίνει τη δύναμη σε όλους μας να υπερασπιστούν τα καλά και τα κακά στοιχεία του χαρακτήρα και της πορείας τους.

Όπως είπε και μια κυρία που εκτιμώ πολύ, μην ξεχνάμε ότι η ζωή είναι μικρή και σύντομη.

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Αντί μέτρησης προβάτων


Κι ότι έλεγα να κοιμηθώ απόψε. Ρε συ δεν μπορώ. Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε που μια τέτοια βραδιά περίμενα, ένα τέτοιο πρωί όπως αυτό που έρχεται για να γίνει κάτι σαν αυτό που θα γίνει. Και τότε εντάξει, είχα αγωνία για το άγνωστο, τώρα όμως;

Και είναι και αυτές οι πεταλούδες μωρέ στο στομάχι μου, ενοχλητικά πλάσματα. Να θες να ησυχάσεις και να μην μπορείς ρε παιδί μου. Και να πεις πως έχει τον χώρο που είχε παλιά, μειώθηκε κι αυτό μετά από κόπο, αίμα και δάκρυα. Καλά, υπερβάλλω μόνο το φαγητό έκοψα.
Και που λες περιμένω να βγει ο ηλιάτορας που είναι πανδαμάτωρ. Τι μαλακίες κάθομαι και θυμάμαι βραδυάτικα; Αυτό το πανδαμάτωρ, για τον χρόνο σου λέει το λένε αλλά εγώ τώρα το βολεύτηκα και για τον ήλιο, εσύ πού κολλάς;

Και ήθελα να γυρίσω και σπίτι μου νωρίς, να χαζέψω το πισί μου και να το παίξω σοβαρός. Αμ αν δεν το χεις μέσα σου αυτό το «μαζεύομαι σπίτι» δεν το βρίσκεις ούτε έξω σου. Όσο και να το θες.

Άσε που είναι και το άλλο. Τόσες μέρες, καταπόδας έχω πάρει το θέμα αισθηματικά. Δηλαδή από εδώ το πάω, από εκεί το πάω, κάτι θα προκύψει. Και το σοβαρό και το χαζό και ο «κόκκινος σταυρός» και το παλιό και το καινούριο και αυτό που θες και αυτό που δεν θες. Όλα μπλέκονται γλυκά – μέχρι να φάει κάποιος το ξύλο. Ποιος θα είναι αυτός δεν ξέρω όμως! Ελπίζω όχι εγώ…

Η φάση απόψε είναι «ας ήταν όλη η ζωή μου σαν και σήμερα». Πραγματικά, μπορεί τίποτα σημαντικό να μην έγινε, σήμερα, αλλά όλο αυτό το γεμάτο εναλλαγές σκηνικό μπορεί να με ενθουσιάσει. Δωσ’ μου βόλτα στην Αθήνα με φίλους και γνωστούς – ή και με απλώς τα ακουστικά – ιπτάμενος δίσκος μου και εγώ σου κάνω τούμπες.

Και το βράδυ ήρθε και έδεσε. Και τα καινούρια και τα παλιά και τα περίεργα. Εντάξει κουνάω κι εγώ λίγο τα νήματα, μήπως και κεντήσουν προς τη σωστή μεριά αλλά μωρέ αν δεν τα κάνω τώρα αυτά, πότε; Στα 35 που θέλω και τα δίδυμα αλά Ρίκι Μάρτιν;

Α να τώρα έρχεται να δέσει το πράγμα, ρε Θεούλη γιατί με τυρρανάς; Δηλαδή ή όλοι πρέπει να θέλουν να με έχουν φίλο τους – αν μη τι άλλο – ή κανείς δεν θέλει να με βλέπει σε ακτίνα χιλιομέτρου; Δεν σε καταλαβαίνω πραγματικά.

Και ρε παιδί μου, δεν είναι μόνο αυτό! Είναι που δεν καταλαβαίνω και τι θέλω. Κλάφτηκα και για τη δουλειά και να που ήρθε. Κλάφτηκα και για τα κιλά και να που χάθηκαν. Κλάφτηκα, κλάφτηκα, κλάφτηκα, τελικά μήπως το πολύ το κλάμα το μόνο που προκαλεί είναι λερωμένα χαρτομάντηλα;

Σκέψου το λίγο φίλε αναγνώστη. Εγώ όσο έκλαψα τίποτα δεν κατάφερα. Όταν σκούπισα μάτια, μύξες και λοιπά και κοίταξα το θέμα μου κατάματα, ή που κέρδισα ή που με έδιωξαν. Ποτέ δεν έχασα, γιατί για να χάσεις πρέπει να παίξεις και εγώ δυστυχώς για μένα δεν είμαι το παιχνιδιού, είμαι της σοβαρής αντιμετώπισης.

Α και μεταξύ μας, οι άνθρωποι ομορφαίνουν. Σήμερα είδα έναν που οκ δεν λέω, όμορφος άνθρωπος εντός και εκτός αλλά τόσο; Να βλέπεις ρε φίλε έναν άνθρωπο που έβλεπες και τις προάλλες και να θες να του πεις, ρε καμάρι μου λάμπεις! Ναι ρε για σένα λέω, με τα μαύρα και τη λουίζα.

Τι να πω; Μπορεί να φταίει και η γύρη που είμαι τόσο καλός. Άσε το άλλο, πολύ κοινωνικός μας βγήκα. Εγώ που σήκωνα τηλέφωνο και ντρεπόμουν που μου είχαν κάνει την τιμή να με καλέσουν κάπου. Εγώ να γυρνάω στα τραπέζια σαν άλλη Πέγκυ Ζήνα και να χαιρετάω φίλους και γνωστούς; Πού ακούστηκε; Τι σκατά μου βάζανε στον καφέ τόσο καιρό στην ΙΜΑΚΟ και από σνομπ έγινα wannabe celebrity;

Αυτά είχα να σου πω φίλε μου, που σπαταλάς τη νύχτα σου, διαβάζοντάς με. Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω, όπως δεν έχω και ύπνο επίσης. Ελπίζω ότι ένιωσα πως μπορεί να πάρει σάρκα και οστά από τούδε και στο εξής, να το δω να ορθώνεται σαν λαμπρό οικοδόμημα και κυρίως – ακόμα και αν πέσει κάποια στιγμή – ελπίζω να μην πλακώσει εμένα.

Οι γνώστες, νομίζω τα κατάλαβαν όλα.

Σας αγαπώ, γνώστες.

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Πάλι από την αρχή.

Πολλές φορές αυτό που ήταν εύκολο παλιά δυσκολεύει τώρα. Οι πιο δύσκολες στιγμές της μέρας μου είναι όταν αντιμετωπίζω αυτή τη λευκή σελίδα word και πρέπει να τη γεμίσω με πράγματα που έχω στο μυαλό μου και διστάζω να πω, να παραδεχτώ και να γενικά να τα πω μαζί τους. Τον τελευταίο καιρό ο καλύτερος μου φίλος έχει γίνει η ησυχία. Και η μοναξιά ίσως.

Μπορεί να βγαίνω πιο πολύ από ποτέ, μπορεί να δείχνω πως όλα είναι οκ αλλά όταν γυρνάω και με κοιτάω στον καθρέφτη βλέπω αυτόν ακριβώς τον ίδιο τυπάκο που σκέφτεται και ξανασκέφτεται τα κακώς κείμενα της ζωής του. Πολλές φορές περισσότερο και από τα θετικά του. Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είμαι φτιαγμένος. Τον τελευταίο καιρό νομίζω πως άλλαξα.

Έκανα μανούβρες για να με βρω κάπου στο τέλος. Κουράστηκα το παραδέχομαι αλλά σιγά σιγά ξαναβρίσκω όχι τον Κωνσταντίνο που προφανώς όλοι βλέπουν έξω, ούτε τον Ντινούκο που κάποιοι γνώριζαν παλιά. Κάπου εκεί στο 2008 άκουσα έναν άνθρωπο να με φωνάζει για πρώτη φορά με το αγαπημένο μου παρατσούκλι. Παιδιά, παιδιά ο Κοκός είπαν και εγώ χαμογέλασα. Χαμογέλασα γιατί αφ’ ενός η αγάπη μου για το παρατσούκλι του πρώην βασιλιά μας ήταν μεγάλη καθ’ ότι αγαπώ τα στέμματα, αφ’ ετέρου γιατί ο άνθρωπος που μου το πρωτοείπε ήταν για μένα ίσως η καλύτερη στιγμή μου στη μέχρι τώρα μου κοινωνική ζωή.

Εκεί που λέτε το 2008 μέχρι το 2011 περίπου φτιάχτηκε, με πολλά βάσανα, πολύ κόπο και γενικά αντιξοότητες το σήμερα. Το έχτιζα τούβλο, τούβλο και πρώτο και καλύτερο εγώ ο ίδιος. Όλα πέτυχαν. Η επέμβαση πέτυχε, ο ασθενής γιατί τείνει να αποβιώσει;

Ο Κοκούλης όπως πολλά αγαπημένα μου άτομα συνηθίζουν να με αποκαλούν ακόμα ψάχνεται. Ψάχνεται να βρει αυτό που του αξίζει και παίζει να επιστρέφει σε εκείνα τα χρόνια της διεργασίας του για να επιβεβαιώσει τις αρχικές του κρίσεις και επικρίσεις. Είμαι χαρούμενος γιατί τελικά με τα χρόνια βλέπω πως λάθη χοντρά δεν έκανα και πως ότι πίστευα τότε ότι άξιζε, να που στο σήμερα λάμπει μπροστά στα μάτια μου. Εντάξει στραβοτιμονιές όλοι κάνουμε, αλλά κι εγώ παιδιά στην εκμάθηση είμαι ακόμη. Και προφανώς θα παραμείνω γιατί έχω πολλά να μάθω.

Πάλι από την αρχή λοιπόν για να μάθω καλύτερα το μάθημά μου. Πάλι από την αρχή για να δω ακριβώς που κρύβουν την αξία τους τα μικρά αστεράκια που άφησα να με γοητεύσουν με το πέρασμα του χρόνου.

Πάλι από την αρχή.

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Κάποιος άλλος. Όχι εγώ


Σήμερα κάθισα και άνοιξα όλους αυτούς τους φακέλους που έχουμε στο my pictures –όλοι φαντάζομαι- και χάζευα στιγμές της τελευταίες διετίας. Πριν λίγη ώρα είχε προηγηθεί μια συζήτηση με την Barbie (όσοι με γνωρίζετε, ξέρετε πόσο σημαντική είναι) που λίγο έως πολύ καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως οι τρικλοποδιές που έβαζα στον εαυτό μου κάπου εδώ σταματάνε, γιατί πολύ απλά νομίζω πως τώρα συστηθήκαμε καθ’ ολοκληρίαν.

Υπήρξαν στιγμές σε αυτά τα δύο χρόνια που η χαρά και κυρίως το αίσθημα της ολοκλήρωσης ενός ντόμινο πράξεων ήταν τόσο έκδηλα που δεν γίνεται να το παραβλέψεις, έστω και σαν γεγονός. Τι θέλω να πω; Για χρόνια πίστευα ότι θέλω να φτάσω τον στόχο μου και το προσπαθώ… Σήμερα κατάλαβα πως ο στόχος μου είμαι εγώ. Δεν βλέπω τα πράγματα να προχωράνε γιατί κοίτα γύρω σου, απέκτησες ό,τι θέλησες για τα 23 χρόνια που ζεις φιλαράκο.

Είναι αλήθεια. Πριν κάτι ώρες τα έβαζα με μένα επειδή –υποτίθεται- δεν τα κατάφερνα σε κάτι. Τώρα συνειδητοποίησα ότι δεν τα καταφέρνω σε κάτι γιατί όσο γκάζι και να πατήσεις πάνω από την τελική ταχύτητα που τρέχει το αμάξι δεν μπορείς να φτάσεις, εκτός πια αν βάλεις νέφτι σε συγκεκριμένα ανατομικά σημεία, πράγμα που δεν στο συστήνω, πάνω μου τουλάχιστον.

Πριν λίγα χρόνια είχε βγει ένα τραγούδι που έλεγε «τι να φοβηθώ, τόσα που έχω δει… Μια δική μου νύχτα είναι όλη σου η ζωή». Τότε το είχα καραμέλα, καμώνοντας πως με εκφράζει. Και όμως, όσο και αν προσπάθησαν και με έπεισαν πως δεν μου ταίριαζε, τότε είχα δίκαιο. Πες με υπερφίαλο, πες με ψωνισμένο, εγώ με λέω πια ολοκληρωμένο. Είναι πιστεύω κι αυτό μια κατάκτηση, να κοιτάς τον καθρέφτη στα 23 σου και να λες «μπράβο ρε φιλαράκι» και «μαγκιά σου ό,τι πέρασες, άξιζε τον κόπο».

ΟΚ έχασα λίγα μαλλιά, πήρα λίγα κιλάκια παραπάνω, μοντέλο δεν έγινα, έγινα όμως ο Κοκός. Οι γνώστες και πάλι ξέρετε τι σημαίνει αυτό. Πόσοι άλλοι έγιναν κάτι μοναδικό ανάμεσα στην παρέα τους; Πρωταγωνιστής αγάπη μου, όσο και να θες να γίνεις, αν το χεις, θα είσαι πάντα. Κάποτε έλεγα στον DimMerlin –καλή του ώρα του παλικαριού αυτού- ότι περνάνε τα χρόνια και νιώθω σαν ένας κινητός δέκτης προσοχής των άλλων. Τότε δεν κατάλαβα αν το πήρε λάθος ή στραβά πάντως μου μίλαγε και μετά από αυτό, οπότε δεν νομίζω να το πήρε κατάκαρδα. Πάντως αυτή η σκέψη με κατατρέχει. Δηλαδή και να θέλησα –ελάχιστες φορές, μη φανταστείς- να κρυφτώ, να μη βγω μπροστά, να μη γίνω ο δακτυλοδεικτούμενος πάντα για καλό –και κυρίως ποιοτικής διάκρισης ήταν το περιεχόμενο- ο κύριος Αντωνάτος ή για τους φίλους Κοκός.

Με λίγα λόγια, στα 23 μου είμαι μια χαρά. Όχι επειδή βαφκαλίζω τον εαυτό μου ότι είμαι κάτι καλύτερο από τους άλλους αλλά επειδή είμαι εγώ. Και εδώ εμπεριέχεται και το «εγώ» που μου λέει να σας πω ότι έστω και τα 2/3 αυτών που έζησα να είχατε περάσει, θα λέγατε «ζωάρα» την καθημερινότητά σας.

Μετά από τόσα χρόνια δίπλα μου, θα ήθελα να αφιερώσω και έναν στίχο στους δύο άγρυπνους φρουρούς της ζωής μου, την Barbie και την Irene μου: «Οι καλύτερες στιγμές μου ήταν κοντά σου, να τις ζήσω θέλω πάλι απ’ την αρχή». Ευχαριστώ για όλα! 

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Αφορμές και συνέπειες


Πριν το ξεκινήσεις, πάτα το play σε αυτό να μπεις στο mood και ξεκίνα!


Με αφορμή αυτό και τα λόγια ενός καλού μου φίλου, αυτού, βάλθηκα και εγώ να πω δυο πραγματάκια. Να τα πω σε εσάς για να τα ακούσω εγώ, μήπως και πάρω κάποια απόφαση πια σε αυτή τη ρημαδοζωή που περνάω.

Τον τελευταίο καιρό μία είναι η φράση που θυμάμαι πιο έντονα στα αυτιά μου: «Μη βάζεις τρικλοποδιές στον εαυτό σου». Τα είπε αυτός που σας είπα παραπάνω αυτά τα σοφά λόγια. Μου τα επανέλαβε, μάλιστα, και μια δυο φορές μπας και δεν τα εμπεδώσω. Δίκαιο είχε, δύσκολα μπαίνω στην πράξη.

Σήμερα διάβασα άλλη μια φράση που πιστεύω έρχεται και δένει: «Δεν αγαπώ τις στιγμές που ήθελα μα δεν τόλμησα». Μεγάλο θέμα αυτό, πολύ μεγάλο. Αγαπημένοι μου φίλοι, ξέρετε αλήθεια πόσες φορές θέλησα μα όντως δεν τόλμησα; Εδώ που τα λέμε το μοναδικό πράγμα που ξέρω να κάνω καλά στη ζωή μου δεν τολμάω να το κάνω επάγγελμα, βγάλε τώρα εσύ συμπέρασμα.

Πολύ κακό πράγμα να φοβάσαι να είσαι 100% ο εαυτός σου, να αυτολογοκρίνεσαι. Για να… Αυτό το «να κάνω αυτό για να…» ήταν το μεγαλύτερο μου λάθος για χρόνια. Ποια μεθόδευση; Τίποτα δεν κατάφερα! Δηλαδή εντάξει εσύ θες να έχεις στρατηγική, ταλέντα στρατηγού σου είπε κανείς αν έχεις;
Και να τα είχες, δηλαδή, ποιος σου είπε πως ξέρεις τη σωστή στρατηγική ώστε να ορίσεις και τη ζωή σου και πολλές φορές να πάρεις μπάλα και τις ζωές κάποιων ακόμη ανθρώπων.

Οι άνθρωποι τώρα. Μεγάλο κεφάλαιο και αυτό, έτσι; Οι άνθρωποι με κάνουν και φοβάμαι πολλές φορές. Τρωτός δεν αισθάνθηκα ποτέ, ούτε από τα συναισθήματα, ούτε από τις συγκυρίες. Από τους ανθρώπους όμως αισθάνθηκα. Λες και το ξέρεις από την αρχή από πού θα έρθει το καλό και από πού το κακό.

Οι άνθρωποι δεν αντέχουν να νιώσουν. Δεν αγαπάνε εαυτόν, δεν αγαπάνε και τη σκιά τους ως εκ τούτου. Πολύ με κουράζει αυτή η αγωνία των ανθρώπων για επιβεβαίωση πως αποτελούν ανώτερη ύπαρξη από κάποιων άλλων. Φαντάσου τώρα να ήμασταν γάτες, συγνώμη έχετε δει ποτέ γάτα να τσακώνεται για το ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του πανεριού με άλλη γάτα;

Εντάξει, προσπαθώ. Και μάλιστα καιρό. Στο έχω πει, εύκολο δεν είναι αλλά το πιστεύω. 

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Κολάζ

Σήμερα τελικά ξανασυναντήθηκα με τα δυνατά συναισθήματα που τόσο, μα τόσο, αγαπώ. Αστείο; Ίσως αλλά συνέβη. Προσπάθησα να δω μια ταινία για να περάσω ευχάριστα το βραδάκι μου και έπεσα πάνω σε μία από τις συγκλονιστικότερες ταινίες που έχω δει, το «One Day».

Δεν θέλω να επεκταθώ στα περί ταινίας αλλά στα μηνύματα τελικά που μπορούμε να πάρουμε από τα ερεθίσματα που δεχόμαστε. Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή σου που ψάχνεις το ένα βήμα παραπάνω, αυτό που θα σε κάνω να καταλάβεις πως όντως πέρασες στην επόμενη φάση της ζωής σου. Το βήμα αυτό πάντα συνοδεύεται από ανθρώπους. Είναι ένα συγκεκριμένο είδος γνωριμιών που άλλοι το λένε «καρμικές», άλλοι το ονομάζουν «γραφτό» … Εγώ θα τις χαρακτήριζα γνωριμίες ζωής.

Έτσι είναι! Χρειάζεσαι ανθρώπους για μια ζωή πολλές φορές. Να ξέρεις πως στο χαμόγελό τους υπάρχει το δικό σου, να ξέρεις πως αν δεις τη ζωή σου στα 40 σου, εσύ θα είσαι μέσα στη δική τους και αυτοί στη δική σου. Συνοδοιπόροι θα το έλεγα. Όπως είπε και ο Πέτρος Λαγούτης για τη σχέση του με την Κατερίνα Παπουτσάκη «Με την Κατερίνα συνταξιδεύουμε». Υπέροχο να χεις συνεπιβάτης στο ταξίδι της ζωής σου, έτσι δεν είναι;
Αρχίζω και πιστεύω ότι έχω αρχίσει λοιπόν και πολύ δύσκολα και με μικρά βήματα αρχίζω και εγώ να κατευθύνομαι προς τη σωστή κατεύθυνση. Η απλή σκέψη είναι «φίλε έχεις αρχίσει να ερωτεύεσαι» μα εγώ θα διαφωνήσω! Δεν είναι έρωτας, είναι άφεση. Δεν με νοιάζει να γίνει κάτι, με νοιάζει να υπάρχει.

Αυτό με ένοιαζε και παλιότερα αλλά να που τώρα βρήκα και καστ για το έργο μου… Και αυτό το καστ είναι που θα μπορέσει να μου φτιάξει το κολάζ της ζωής μου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι κάνουν σχέσεις για λιγότερο από έναν χρόνο. Εγώ μια ζωή ονειρευόμουν σχέσεις 10ετίας και επάνω… Δηλαδή μέσα σε ένα μήνα τι μαθαίνετε από τον άλλον;

Και κάτι ακόμα… Τελικά κατάλαβα πως είναι ωραίο να ζεις με τη ψυχή σου τη στιγμή. Ίσως την επόμενη να μην μπορέσεις για τον α’ ή β’ λόγο να τη ζήσεις. Και εκεί γύρω πρέπει να έχεις και τους σωστούς ανθρώπους. Σήμερα άκουσα μία από τις σοφότερες κουβέντες που μου έχουν πει ποτέ: «Μη βάζεις τρικλοποδιές στον εαυτό σου». Αυτό έκανα για χρόνια και αυτό θα έκανα για άλλη μια φορά αν δεν είχα τον αγαπημένο μου φίλο να μου πει το γνωμικό του και να με φέρει στα ίσια μου.

Κλείνω με αυτό…