Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Το μετά




Μεγάλο Σάββατο, μάλιστα! Αυτή η μέρα, ανά τα χρόνια, πάντα μου θύμιζε το πόσο μοναχικός είμαι. Σήμερα περπάτησα –τυχαία- μόνος το ιστορικό κέντρο, άκουσα μουσικές, είδα Glee, έγραψα στο blog… Πράγματα τα οποία είμαι εγώ ουσιαστικά.

Η τελευταία εβδομάδα ήταν δύσκολη αλλά έχω περάσει και χειρότερα. Βέβαια αυτή η δυνατότητα σύγκρισης των άσχημων ημερών μου με τις ασχημότερες που έχω ζήσει δεν έχουν πάντα θετική έκβαση, επειδή απλά διαπιστώνεις τη λάσπη έχει φάει η μούρη ως εδώ. Εντάξει, θέλω να πιστεύω πως βγήκα more or less νικητής αλλά από την άλλη τα σκέφτομαι και μου σφίγγεται το στομάχι γαμώτο.

Είναι τώρα σχεδόν μια δεκαετία που εύκολη δεν τη λες. Η αρχή ήταν εξωγενής αλλά μετά ήρθαν και τα «εν οίκω» που είναι φτιαγμένα για «μη εν δήμω». Δύσκολα χρόνια αλλά πέρασαν. Άγχη πέρασαν, στόχοι πιάστηκαν, τσακωμοί ακόμα γίνονται, παραδοχές εξομολογήθησαν – ακόμα βέβαια μένουν να ειπωθούν πολλά – και εγώ να προσπαθώ να «πολεμάω για αυτά που αγαπάω» όπως λέει και η το αγαπημένο μου ever τραγούδι.
Αξίζει πιστέψτε με! Δεν ξέρω πόσοι έχουν το θάρρος σε αυτή τη ζωή να πολεμούν για αυτά που αγαπούν – τους ανθρώπους, τις συμπεριφορές, τα τραγούδια.

Είναι πολλές φορές όμως που τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε. Είμαι σίγουρος που κάπου αργότερα με περιμένει και μένα αυτή η στιγμή. Υπάρχουν και άλλα που θα έρθουν και θα κάνουν το στομάχι μου να ξανασφυχτεί. Ήδη με αγχώνουν πολλά, όπως το πώς θα επιτευχθεί η μετάβαση από «αυτό που κατάφερα να ζω» σε «αυτό που έχω επιλέξει να ζω».

«Αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν κάνεις» έλεγε η μάνα μου και είχε απόλυτο δίκαιο. Όποια επιλογή έχει και το κόστος της, μεγάλο ή μικρό ανάλογα τη στιγμή που επιλέγεις να το πληρώσεις.  Πολλές φορές πετάς και ένα χαμόγελο και βγάζεις άτοκες δόσεις στο χρέος που έχεις απέναντι στον καθένα αλλά είναι και άλλες φορές που η πιστωτική κάρτα του χαμόγελου της Crest δεν πολυπιάνει.

Με ανησυχεί το «μετά», το ομολογώ. Δεν θα κρυφτώ. Καρδιοχτυπάω, απογοητεύομαι, παίρνω θάρρος, χάνω δύναμη, κερδίζω πείσμα, φουσκώνω από περηφάνια και κατεβάζω το κεφάλι σαν μειονεκτούντας ταυτόχρονα. Μόνο έτσι πιστεύω πως θα κοντρολάρω όλα αυτά που καλούμαι να αντιμετωπίσω στη νέα εποχή που μου ανοίγεται και μια νέα φάση ζωής που ο χρόνος με οδηγεί να συναντήσω.

Ένα μεγάλο Σάββατο πίστεψα στη δύναμη της καλής μαγείας, αυτό το Μεγάλο Σάββατο θυμήθηκα τη δύναμη του «θέλω» και το πώς αξίζει να το υπερασπίζεσαι. Εύχομαι του χρόνου να έχω βρει ένα μαγικό ξόρκι που θα πραγματοποιεί τα «θέλω» και θα δίνει τη δύναμη σε όλους μας να υπερασπιστούν τα καλά και τα κακά στοιχεία του χαρακτήρα και της πορείας τους.

Όπως είπε και μια κυρία που εκτιμώ πολύ, μην ξεχνάμε ότι η ζωή είναι μικρή και σύντομη.