Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Αλίκη Ν.1

Πολλές φορές τελικά δεν ξέρουμε καν τι θέλουμε. Το διαπίστωσα τώρα τελευταία… Το μυαλό μου ώρες ώρες είναι σαν μιξεράκι. Θέλω τόσα πολλά, καταστρώνω στρατηγικές να τα πετύχω και στο τέλος βρίσκω κάτι πιο ενδιαφέρον ώστε να παρατήσω αυτό το σχέδιο και να προχωρήσω σε ένα άδειο χάρτη για ένα καινούριο θησαυρό… Ξεχνάω βέβαια να βγάλω την Αλίκη από την χώρα των θαυμάτων!

Η Αλίκη προφανώς είναι και ο συγγραφεύς τούτου του λογοτεχνήματος (πως τα λέω ο άτιμος;). Μια Αλίκη που την βάλανε σε ένα λαβύρινθο και την ξεχάσανε μέσα χωρίς χάρτη. Ούτε καν ένα gps. Αναρωτιέμαι… τι διάολο να συμβαίνει;

Που και που βέβαια βρίσκονται κάτι άνθρωποι θετικοί και καλοί σαν τα μπλε μικροσκοπικά στρουμφάκια ή τον αγαπημένο μου vintage ήρωα Tintin να μας θυμίσουν πως η ζωή είναι ομορφότερη όταν την μοιράζεσαι… Έτσι είναι λες και σου ανοίγουν μικρές πορτούλες που σε οδηγούν λίγο πιο κοντά στην έξοδο του λαβυρίνθου…

Δε σου πα βέβαια φίλε αναγνώστη πως και αυτός ο λαβυρινθάκος είναι χάλια. Όχι κάθε άλλο… έχει και τα ωραία του! Σε κάθε γωνία μια ευκαιρία για μια νέα γνωριμία. Μπας και σου ανοίξει καμιά ακόμα πορτούλα. Το θέμα είναι πως για να σου ανοίξει η πόρτα πρέπει να σου ανοίξει ο κώλος, ωχ συγνώμη ξέφυγα! Στο λαβύρινθο μας πάντως βρισκόμαστε όλοι. Ναι ναι έτσι είναι φίλοι μου…

Κι εγώ εκεί που είχα βρει τον άνθρωπο πορτούλα μου την έκλεισε πάνω στην μούρη κινδυνεύοντας να με βάλει σε διαδικασίες αλά Σάσα Μπάστα να φτιάχνω μύτη κοτζαμάν τεκνό 22 Μαΐων!! Δηλαδή Οκτωβρίων αλλά έτσι λέει ο λαός, εγώ γιατί να του το χαλάσω; (του λαού)

Κάτσε ρε φίλτατε ξεναγέ του λαβυρίνθου!! Πού μου τις κλείνετε τις πόρτες; Ποιος σου πε πως εγώ έχω όρεξη για περπάτημα μες στο ξημέρωμα;; άσε που άμα είμαι και η Αλίκη θα πεθάνω πάνω στα ψηλοτάκουνα! Ναι ψηλοτάκουνα φοράει η δικιά μου Αλίκη. Είναι πουτανόversion της κλασικής. Γιατί και εγώ κάτι τέτοιο είμαι…

Αν ήμουν Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων θα ήμουν μια μετρίου αναστήματος καστανόξανθη κοπέλα με πλούσια και απέριττη κώμη. Θα φορούσα μόνο girly φορεματάκια από την Dsquared και ψηλοτάκουνα πέδιλα. Σαν κάτι Zanoti που είχα δει πέρσι στην Καλογήρου…

Όλα αυτά στον λαβύρινθο μου… GET ME OUT OF HERE!

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Η επόμενη νύχτα

Μοναξιά…

Πάλι. Κοντά μου. Γύρω μου. Παντού. Δεν την μπορώ. Την αγαπώ ναι το ξέρω, το ξέρει κι αυτή μάλιστα, γι’ αυτό μάλλον δεν με αφήνει στιγμή μακριά της. Φοβόμουν την μέρα που θα ξαναβρισκόμουν μόνος μου, ίσως και ποτέ να μην έπαψα να είμαι βέβαια.
Ο δικός μου ο δρόμος με έχει χρόνια διαλέξει. Στην οδό γράφει μόνος, επικίνδυνη λέξη. 21 χρόνια ο ίδιος δρόμος. Ένας δρόμος δύσβατος, μοναχικός, χωρίς φώτα, χωρίς οδόστρωμα. Δεν ήθελα να λασπώσω ποτέ τα καλά μου dsquared παπουτσάκια, μα στις λάσπες έπεσαν κι αυτά. Δεν ήθελα ποτέ να χαλάσω ποτέ το καλό μου dolce jean, μα στους βράχους τρίφτηκε κι αυτό. Πόσο μου λείψε το ποδήλατο μου κάτι τέτοιες νύχτες;
Η φυγή στο πρόσωπο μου… πάντα. Όχι επειδή δεν μου άρεσε εκεί που ήμουν. Απλά η ζωή μου με πήγαινε αλλού. Δεν είναι πως παραπονιέμαι για κάτι, όλα κάτι μου έμαθαν. Όμως κουράστηκα να περπατάω.

Φεύγω πάω, μα πού πάω; Δίχως προορισμό απλά έτσι περπατάω….
Ναι ποτέ δεν είχα κάπου να πάω. Ποτέ το σπίτι μου δεν μου άρεσε παρά μόνο αυτό στο νησί. Εκεί τα ξεχνούσα όλα. Κοιτούσα τα αστέρια και χανόμουν στους δρόμους που όριζε ο ουρανός ανάμεσα τους. Ονειροπόλος; Πολύ! Ναι, δεν ντρέπομαι. Γιατί να ντραπώ; Γιατί επιμένω να είμαι τόσο καλό παιδί ανάμεσα σε τόση υποκρισία γύρω μας; Όχι δεν με νοιάζει καν.

Κομμάτια… σπασμένα.
Κομμάτια σπασμένα οράματα στα δικά σου μάτια. Σου κόβουν τον ήλιο ακόμα και στο καταμεσήμερο. Όταν σπάσουν πονάνε μάλιστα. Θες δε θες, σε κόβουν… γιατί είναι δεδομένο πως τα έχεις ήδη πατήσει. Δεν ήθελα ποτέ να με κόψουν…δεν ήθελα ποτέ να τα φανταστώ. Γιατί να ονειρεύομαι; Γιατί να ελπίζω; Αφού πάλι μόνος μου θα μείνω…

Για το καλό μου… ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου.
Όλοι λένε πως όλα είναι για το καλό μου… δεν είχα τίποτα καλύτερο απ’ την φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου ερωτευμένο. Πολύ ωραίο συναίσθημα. Δυνατότερο από κάθε άλλο προβληματάκι. Όλα φαίνονται μικρές παραφωνίες σε ένα σύνολο λυρικής. Μα για το Θεό, ποιος πίστεψε πως οι άνθρωποι μπορούν να αγαπήσουν; Ποιος το εμπνεύστηκε; Αφού όλα για την πάρτη μας τα κάνουμε. Αν ένας άντρας, δεν είχε ανάγκη να γαμήσει, σιγά που θα κοιτούσε το κάθε κοντοπούτανο που ξέρει εκ προοιμίου πως θέλει να του ξετινάξει ότι έχει και δεν έχει…

Έχει μουδιάσει το κορμί και το μυαλό μου…
Έυχομαι να είχε γίνει. Να παλεύω να με βρω είναι πολύ δυσκολότερο. Ας με πάρει κάποιος από αυτό το πράγμα που μου έφτιαξαν να ζήσω!! Που είναι ο καργιόλης ο σεναριογράφος να του κάνω μια μήνυση; Γιατί να μην είμαι ένα καρτούν; Γιατί να μην είμαι ο Pluto ας πούμε. Πάντα χαρούμενος, πεισματάρης και πάντα ο Mickey τον αγαπάει! Κι αν δεν τον αγαπούσε όμως; Αυτό να μου πεις! Θα ταν αδέσποτος και θα κλαιγε σαν και μένα! Δόλιε Pluto.

Για σένανε μπορώ…
Μπα δεν μπορώ τίποτα που εσύ δεν μου επιτρέπεις να βρω την δύναμη. Μπορώ να κάνω πολλά πράγματα…αρκεί να τα θελήσεις. Όχι δεν θα τα κάνω από μόνος μου, όχι δε θα σε παρακαλέσω. Θέλω να έρθεις εσύ να μου δώσεις το ok να συνεχίσω. Δεν μπορώ μόνος μου. Αδυνατώ σου λέω… Μ’ ακούς; Γιατί να με ακούσεις; Υποχρέωση μου έχεις; Μόνος μου μπήκα σε μια φυλακή. Σου το χα πει και μου χες πει πως λέω βλακείες. Ναι γιατί εσύ ποτέ δε μπήκες στην ίδια φυλακή με μένα…

Και τα κλειδιά; Πάνω μου είναι, δεν τα βρίσκω. Ίσως άλλη στιγμή. Άσε και αύριο νύχτα είναι…

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Καλώς ήρθατε!!

Θεωρώ πως είναι καιρός να σας αποκαλύψω περισσότερα πράγματα για μένα, αφού κάποιοι από εσάς δεν ξέρετε και τόσα για το ποιος είμαι, τι κάνω και τι ονειρεύομαι όταν κάνω βόλτες τις νύχτες.
Όλη μου την ζωή προσπαθούσα να πετύχω στόχους αντικειμενικά σεβαστούς. Το πτυχίο, το σχολείο, τα αγγλικά, οι δουλειές, η οικογένεια, η ευγένεια. Όλα εγώ… Και περήφανα το λέω, τα πέτυχα όλα. Πέτυχα ότι μπορούσα να πετύχω. Πρώτος στις σχολές, πολύ καλός στο σχολείο, πολύ καλός γιος (ειδικά μονομερώς ήμουν πολύ καλός σε σχέση με το feedback που έπαιρνα), βοήθησα τους πάντες, φίλους, γονείς, συγγενείς… και κάπου είπα πως τελικά κάνω τα πάντα, σαν πολυμίξερ, αλλά ρώτησε κανείς το πολυμίξερ αν ονειρευόταν να γίνει όλα αυτά;
Εμένα προσωπικά κανείς! Δηλαδή με ρώτησε η μαμά μου κάποτε και της είπα θα τα κάνω όλα… δεν της απάντησα ποτέ αν τα ήθελα όλα αυτά. Δεν το έκανα ούτε από ανάγκη, ούτε από υποχρέωση! Το έκανε επειδή το ήθελα, το έκανα επειδή το μόνο που ήθελα ήταν να είναι περήφανη για μένα και ομολογώ πως και αυτό το χω πετύχει…
Και κάποια στιγμή λοιπόν εκεί που κοίταζα τον κόσμο έτσι όπως τον είχα φτιάξει, αγγελοκρούστηκα. Συνειδητοποίησα πως η καθημερινότητα μου ήταν ένα παζλ που άλλος το σχεδίασε και εγώ ζούσα για να βάζω ακόμα ένα κομμάτι στο κατάλληλο κενό. Ειρωνεία; Ποτέ μου δεν δυσανασχέτησα! Πάντα όταν σκεφτόμουν αυτά που πραγματικά ήθελα έλεγα και αν δεν πετύχω και εκεί…;
Τι είναι όμως αυτό το άγνωστο που πάντα ήθελα. Η ζωή μου πάντα ήταν μικρόφωνα, ακουστικά και νότες. Δεν θυμάμαι ποτέ κομμάτι της ζωής μου που δεν συνοδευόταν από ένα τραγούδι, στίχο ή έστω ένα soundtrack… Και στην μουσική επιμέλεια πάντα εγώ! Και η τύχη η ίδια μου τα έφερε έτσι ώστε να βρεθώ εκείνη ακριβώς την στιγμή της αυτοκάθαρσης μπροστά σε αυτό το βαθύ μου θέλω. Θέλω να γίνει η μουσική η ίδια μου η ζωή και η ζωή μου να γεμίζει κάθε λεπτό με μουσική…
Δεν αφόρισα ποτέ όλα αυτά που έχω χτίσει με αίμα και δάκρυα όπως λέει και μια φίλη μου που πια δεν πολυμιλάμε. Δε θέλω να ξεχάσω τίποτα, θέλω απλά να κάνω και να ζήσω αυτά που εγώ ονειρεύτηκα. 20 χρόνια ήμουν στην υπηρεσίες άλλων… τώρα θα ζήσω και εγώ για μένα… δεν το αξίζω πιστεύετε;
Έτσι λοιπόν εδώ και 2 μήνες σταμάτησα να λέω πως είμαι φοιτητής διάφορων μεγαλόπνοων σχεδίων και ακριβοθώρητων σχολών! Σταμάτησα να σκέφτομαι εργασίες για market plans και τα αντικατέστησα με στίχους, karaoke μουσικές και φυσικά μικρόφωνα….
Πόσο τα αγαπώ τα mp3s μου… έτσι λοιπόν ενημερώνω και τους μη γνωρίζοντες καλά εμένα για το ποιος είμαι και τι κάνω πια… είμαι τραγουδιστής και αυτή είναι η πρώτη μας «επίσημη» γνωριμία.
Καλησπέρα σας και καλώς ήρθατε στην παρέα μας… Κωνσταντίνος Αντωνάτος

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Επιστροφή στις ρίζες

Λοιπόν λοιπόν να σας πω την αλήθεια πολύ λυπάμαι που δεν γράφω συστηματικά αλλά τι να κάνω ρε παιδιά; Η έμπνευση δεν έρχεται έτσι απλά! Αλλά θα προσπαθήσω να τα λέμε καθημερινά… αφού δεν τα λέω με τα κολλητάκια μου πια… θα τα λέω σε εσάς… Και ότι ήθελε προκύψει!
Ωραία εποχή, έρχονται Χριστούγεννα επιτέλους. Έφτασαν δηλαδή, άπαξ και μπήκε Δεκέμβρης… Θα αρχίσουν και όλα να ντύνονται γιορτινά, άλλο που δε θέλουμε…
Αναφορικά με μένα τώρα… σίγουρα είμαι καλύτερα από ότι με θυμάστε. Πιο αποφασισμένος, πιο γεμάτος, πιο σίγουρος σε πολλά. Ειδικά άμα ξέρεις πως υπάρχει και ένα άλλο τρελό κεφάλι κάπου στη γη σαν και το δικό σου που έχει το κακό συνήθειο να σε σκέφτεται πριν κοιμηθεί, όσο να πεις, αναπτερώνεται το ηθικό σου…
Γενικά ήρεμα τα βλέπω τα πράγματα! Καλό είναι αυτό… Το βλέπω και από τους ανθρώπους γύρω μου… είναι ωραία εποχή. Όχι μόνο ως Χριστούγεννα αλλά και σαν περίοδος γενικά. Βλέπω πιο χαρούμενους ανθρώπους, πιο κατασταλαγμένους, πιο ωραίες προοπτικές γενικά όλα είναι «πιο»!!!
Εσείς αλήθεια πως περνάτε; Θα ήθελα να μαθαίνω και τα δικά σας… Εβδομάδα άρχισε και σήμερα και εγώ ούτε που το κατάλαβα. Άσχημο να μην νιώθεις τι κάνεις και γιατί! Ποιος εγώ και κατάντησα ρομποτάκι… ούτε στον εχθρό μου ειλικρινά αλλά δεν βαριέσαι… φάση είναι και θα περάσει πιστεύω…
Αυτά για σήμερα… αλήθεια δε θα ήταν όλα πιο ωραία αν οι άνθρωποι λέγανε πιο ανοιχτά αυτά που αισθάνονται;

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Απολογισμός…

Άλλη μια χειμερινή σεζόν τελείωσε! Περίεργο ε? Πήγα και το πρώτο καλοκαιρινό μου ταξιδάκι και κοίταξα νοερά σε ότι ζήσαμε εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι αυτό το χειμώνα. Ωραίο πράγμα οι απολογισμοί! Μου αρέσουν επειδή νιώθω πως τέλειωσα με ένα κύκλο υποχρεώσεων. Τώρα αν τους διεκπεραίωσα σωστά μόνο ο Θεός το ξέρει και η ρημάδα η τύχη μου που έχει αποφασίσει πως το κάθε μου αύριο πρέπει να είναι εξίσου αναπάντεχο όπως θα ήταν ένα ακόμα επεισόδιο «Παρά 5» λίγο πριν το τέλος του…

Όλα καλοδεχούμενα βέβαια γι’ αυτό δεν παραπονιέμαι. Απλά κάνω τον απολογισμό μου… Κούραση, μέτρια αποτελέσματα, μια πολύ γλυκιά ανθρώπινη σχέση σε εξέλιξη και μια παρέα που αναποδογύρισε τούμπαλιν δόξα τω Θεώ για το καλό μας! Α και ένα καινούριο αμάξι αντικατέστησε το παλιό που μας άφησε χρόνους…

Τι ήταν ωφέλιμο, τι όχι… ένας Θεός ξέρει πραγματικά… Εγώ βέβαια πιστεύω πως κάθε εμπειρία που γνωρίζουμε είναι ένα λιθαράκι πως την απόλυτη γνώση… Αλλά άνθρωπο που μιλάει έτσι, άντε να τον πάρεις στα σοβαρά…χαχα

Ένα είναι σίγουρο, πως ακόμα και τώρα νιώθω μόνος μου. Και δυστυχώς είναι και επιλογή μου αφού δε βρέθηκε κανείς που να αξίζει να αναπληρώσει το κενό που έχω. Ή βρέθηκε; Δεν ξέρω πραγματικά. Αν βρέθηκε πάντως, ας το δείξει μια φορά γιατί πραγματικά εγώ άλλες αντοχές δεν έχω για σκέψη και περισυλλογή.

Σκεφτόμουν κάποιες στιγμές πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν τα πρέπει να δεν υπήρχαν. Πρέπει, πρέπει, πρέπει… Λες και κάποιος έχει γράψει μες τις άκρες το σενάριο της ζωής μας. Λες και είμαστε ανήμποροι να το γράψουμε μόνοι μας…

Τι κρατάω και τι αφήνω τώρα θα με ρωτήσετε… δεν μπορώ να αφήσω τίποτα, δεν έχω και τίποτα να χάσω αν τα κρατήσω κιόλας! Ίσα ίσα που αισθάνομαι και πιο γεμάτος από ποτέ. Και πιο μόνος βέβαια…


Άντε βγάλε άκρη όμως…


Υ.Γ. όσα χρόνια και αν περάσουν τα μάτια μπορούν να πουν πολλά ακόμα και μέσα στο πλήθος. Το ένιωσα αυτό σήμερα και θα θελα αυτά τα μάτια να χα την ευκαιρία να τα έβλεπα κάθε πρωί όταν ξυπνούσα. Ωραία που είναι τα όνειρα ε;

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Προσπαθώ… είναι δύσκολο, δεν κάνω πλάκα.

Πολλές φορές τα βράδια θυμάμαι το παρελθόν, τότε που ονειρευόμουν τη ζωή μου στα 20 μου. Σκέφτομαι λοιπόν που καθόμουν στο κρεβάτι μου και από το μονίμως ανοιχτό μου παράθυρο κοιτούσα ξαπλωμένος τα αστέρια και ονειρευόμουν το μέλλον. Πολλές φορές πίστεψα πως πέτυχα την προσωπική ευτυχία τότε. Τι κωμικό ε; προσπαθούσαμε να βρούμε ευτυχία στα προσωπικά μας στα 16 μας χρόνια… Μακάρι να είχα αυτό το περιθώριο ακόμα. Του μέλλοντος…

Αισθάνομαι πως τα χρόνια περνάνε και εγώ είμαι ακόμα αυτό το 16χρονο που ονειρεύεται στο ανοιχτό παράθυρο… μόνο που τώρα οδηγεί το αμάξι του και ακολουθεί την ακτογραμμή της νότιοανατολικής αττικής μέχρι που η νύχτα να δώσει την θέση της στη μέρα, η νύστα να έρθει να κατακτήσει τα μάτια ή κανας ασφαλίτης να με περάσει για ψυχάκια και να μου κάνει εξακρίβωση στοιχείων….

Σκέφτομαι και την άλλη πλευρά των πραγμάτων… θυμάμαι όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα για 2η φορά στην ζωή μου μόνιμα και δεν ήξερα τίποτα, ούτε που είναι η σχολή μου, ούτε ποια θα ήταν τα αγαπημένα μου πράγματα τα επόμενα χρόνια… μπορώ να πω πως το προτιμάω από αυτό που ζω τώρα…

Είναι δύσκολο, δεν κάνω πλάκα. Έχω σχεδόν όλα όσα ονειρεύτηκα. Επιτυχία στη σχολή μου, μια καριέρα στα σκαριά, φίλους που με αγαπάνε (και το πιστεύω πραγματικά αυτό), μια λατρεμένη οικογένεια να με στηρίζει στην κάθε μου μαλακία (βέβαια και εγώ κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για αυτούς, αν και εγώ και πάλι λίγα τα βλέπω αυτά που κάνω). Γενικά έχω όσα ονειρευόμουν να έχω σήμερα… εκτός από ένα. Μια σχέση. Εντάξει τι να κάνουμε δεν τα έχουμε όλα στη ζωή μας!

Το θέμα δεν είναι να κάνω την σχέση για την κάνω απλά και να πω οκ είμαι δεσμευμένος πλέον. Εξάλλου ποιον αφορά αν εγώ μείνω στο ράφι; Το θέμα είναι πως εξακολουθώ να προσπαθώ να κοιμηθώ τα βράδια μόνος, εξακολουθώ να προσπαθώ πια να κοιτάξω τα άστρα, εξακολουθώ να ονειρεύομαι (πιο αγχωτικά πράγματα βέβαια πλέον σχετικά με καριέρες, χρήματα και γρήγορα αυτοκίνητα) και εξακολουθώ να περιμένω έναν άνθρωπο να μου πει πάμε μια βόλτα να δούμε την θάλασσα γιατί απλά θέλω να αισθάνομαι την παρουσία σου δίπλα μου.

Πείτε με ρομαντικό αλλά ναι εγώ αυτό ονειρεύομαι ακόμα. Να βρω έναν άνθρωπο που θα με γεμίζει με το χιούμορ, το βλέμμα, το είναι, την προσωπικότητα. Η εξωτερική ομορφιά είναι κάτι τόσο υποκειμενικό που άπτεται της δικής μου αισθητικής…

Νιώθω πως το έχω βρει. Δυστυχώς. Τι να το κάνω; Μόνος μου κοιμάμαι ακόμα. Θυμάμαι παλιά όταν δεν σε είχα γνωρίσει, απλά σε έβλεπα, ούτε που τα φανταζόμουν όλα αυτά. Και όμως θαύμασε τι κατάφερες… Δεν ξέρω αν όλα αυτά κάνουν καλό σε μένα ή απλά σε κάνουν να γελάς αυτήν την στιγμή αλλά δεν παύει να είναι η αλήθεια. 100%

Υ.Γ. Σήμερα είχε γενέθλια ο πιο σημαντικός άνθρωπος στο φιλικό μου περιβάλλον. Ένας άνθρωπος που ξέρω πραγματικά πως αν με δει να κλαίω θα κλάψει και αυτή μαζί μου. Αν είμαι ευτυχισμένος θα ευτυχίσει και εκείνη μαζί μου και θα είναι δίπλα μου σε ότι μαλακία και να μου κατέβει στο κεφάλι. Να σε χαιρόμαστε μάτια μου…. Και να ξέρεις πως θα σε αγαπάω για πάντα!!

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Νυχτερινός καθρέφτης

Πολλές νύχτες θέλω να κοιτάξω μόνος μου τα αστέρια… Άλλες πάλι θέλω οπωσδήποτε να υπάρχει ένα άτομο δίπλα μου. Και πιστέψτε με όταν εσύ θες ένα άδειο αμάξι στην νύχτα της παραλιακής φαίνεται πραγματικά σαν κουφάρι βυθισμένου πλοίου.

Και τότε? Τι ακριβώς κάνεις? Παίρνεις τηλέφωνο φίλους και γνωστούς για παρέα? Μάλλον όχι. Δεν έχει νόημα έτσι. Η βραδυνή βόλτα θέλει προσεκτική επιλογή συνοδού. Αν ο άλλος αρχίσει και μιλάει ακατάπαυστα για το νέο τραγούδι της Βίσση… πάει την γαμήσαμε!

Γιατί τα λέω όλα αυτά? Γιατί και βόλτα ήθελα να πάω απόψε και την κατάλληλη παρέα είχα επιλέξει αλλά δεν τα κατάφερα. Και να πω πως έκανα κάτι ιδιαίτερο. Για ακόμη μια φορά έμεινα στα λόγια και αυτά μισοτελειωμένα. Κακό και αυτό το συνήθειο! Να μην τολμώ να ολοκληρώσω αυτά που σκέφτομαι… Λες και ντρέπομαι για αυτά!

Κι όμως ίσως να ντρέπομαι, απ’ την άλλη δεν ντρέπομαι για τίποτα. Είμαι αυτός που είμαι και όποιος θέλει ακολουθεί. Δεν είμαι δα και ο πιο δύσκολος άνθρωπος. Ήθελα λοιπόν ένα άτομο ξεχωριστό μαζί μου απόψε. Να πω πράγματα που πρώτη φορά θα μου έρχονταν στο μυαλό. Να πάω στα ίδια μέρη χωρίς να είμαι παρέα με αναμνήσεις αλλά να ξαναγράψω την ιστορία όπως κανονικά πλέον πρέπει να είναι… Κι όμως δεν…

Κρίμα. Δεν ξέρω πόσο συχνά στη ζωή μας, μας πιάνουν τόσο ειλικρινείς στιγμές που θέλουμε να αποκαλύψουμε κάθε κρυφή πτυχή του εαυτού μας. Και στο λέω εγώ που γενικά με λες και ανοιχτό βιβλίο. Φαίνεται αυτό άλλωστε και από το blog….

Πολλές φορές με ρωτούν τι εννοώ… τι να εννοώ? Γιατί να εννοώ παραπάνω ρε φίλε από αυτά που ήδη λέω? Όταν λέω δεν είμαι καλά δεν μπορεί να με πείσει κανείς ότι δεν μου λείπει κάτι. Ναι μου λείπει… στο ελάχιστο μου λείπει η παρέα στην βόλτα μου. Μου λείπει η ίδια η βόλτα μου. Κάθε βράδυ «μονάχος κλαίω και πονάω» λέει ο στίχος. Σοφός! Μιλάει και για παιδιά της νύχτας…

Τελικά η νύχτα είναι το πιο ηλιόλουστο κομμάτι της ημέρας. Την νύχτα δε θες να έχεις καλύμματα και φόβους. Απελευθερώνεσαι. Και τότε ναι είσαι αληθινός.

Την νύχτα δεν είναι καλό να πιέζεις. Όταν λέει κάποιος «δε θέλω να πω περισσότερα» το εννοεί! Όταν λέω «άσε θα μπλέξουμε» δεν εννοεί κάτι άλλο! Εννοεί την κυριολεξία. Τις νύχτες μιλάς ξεκάθαρα με φόβο να εκτεθείς ή και να εκτοξευθείς στα ουράνια με την έκθεση σου αυτή. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις… και μπορεί να μπλέξεις. Σε λόγια, καταστάσεις που την μέρα θα έλεγες «μα είναι δυνατόν να ανοίχτηκα τόσο πολύ». Για να μην το πω αυτό όταν ξυπνήσω προσπαθώ να μην κοιμάμαι πολύ εύκολα. Η νύστα είναι κακός σύμβουλος.

Τι εννοώ θα αναρωτιέστε τώρα… τι να εννοώ? Τίποτα παραπάνω απ’ τα προφανή.

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Φέρτε μου έναν Καφέ και γρήγορα!

Τόσο καιρό μετά και θα γράψεις για τα τηλεοπτικά δρώμενα ρε Θεέ; Κι όμως παιδιά όταν η ζωή σου δεν σου δίνει υλικό , η τηλεόραση κάνει θαύματα!

Κρίμα που κόπηκε ο Πρωινός Καφές. Και μη μου πείτε ότι δεν κόπηκε γιατί αν μιλούσαμε για μια οποιαδήποτε εκπομπή με τίτλο το «Fredoccino του ANT1» τώρα θα μιλούσαμε για κακιά ανάμνηση ακόμα και ως τίτλο.

Αλλά μιλάμε για την μακροβιότερη πρωινή εκπομπή της Ελληνικής tv. Και ΟΚ εγώ συμφωνώ σε όλα. Χέρι που πονάει ή το γιατρεύεις ή το κόβεις. Εκείνοι εκεί στο Μαρούσι προτίμησαν να κρατήσουν τα καλά και να αντικαταστήσουν τα περιττά κατά τους ίδιους.

Κράτησαν μια συνταγή επί μια δεκαετία και βάλε υπερεπιτυχημένη. Και γαμώ τους του τίτλους που μέχρι και η γάτα μου τον ξέρει. Ένα πολύχρωμο, καταχαρούμενο σκηνικό που πιο πολύ για σκηνικό του θρυλικού Disney Club μου έκανε και ένα βράχο Λίτσα Πατέρα να λέει τα ζωδιάκια να για τσιμπήσουμε τα μόνα σίγουρα νούμερα της ημέρας που φέρνει ο καφές.

Τι διώξαμε θα μου πεις τώρα; Διώξαμε έναν υπερταλαντούχο, καυστικό παρουσιαστή που μόνο για πρωινό δεν κάνει. Υπέροχος σε αυτό που κάνει αλλά όχι για την γιαγιά μου την ώρα που φτιάχνει παστίτσιο με την συνταγή της δικής της γιαγιάς, όταν ο παππούς μου της λέει να κάνει πιο γρήγορα και όταν η τσάκιση στο καλό κουστούμι δεν της καλοβγήκε. Όταν ο πατέρας μου έβλεπε «Πρωινό Καφέ» κάποτε επί Ελένης εποχή έλεγε «Πω πω τι τούμπανο είναι αυτό πρωί πρωί» και φυσικά δεν εννοούσε το διανοητικό βάθος της Ελένης. Μετά έλεγε «Συμπαθητικό κοριτσάκι αυτή η Ελεονόρα!» και φέτος έλεγε «Καλός είναι αυτός ο πουστράκος, αλλά αυτή ας αδυνατίσει λίγο».

Εγώ που ανήκω σε άλλη γενιά μου φάνηκε ότι ο Πρωινός Καφές φέτος ήταν ο καλύτερος ever. Τον έβλεπες και γελούσες. Ακόμα θυμάμαι πρωινά σκηνικά με Νίκο και Κατερίνα.
Την Κατερίνα δεν κατάλαβα ούτε γιατί την πάψανε, ούτε για της διακόψανε το συμβόλαιο. Θεωρώ πως ήταν αυτή υπόμεινε πολλά ως σήμερα.

Ασχέτως αν η συνταγή στον καφέ δεν πέτυχε τα παιδιά είναι και γαμώ τα ταλέντα και έπρεπε να τα εκμεταλευτούν.

Μην ξεχνάμε πως και η Πετρούλα ανήκει στο team του «Υπάρχει Λόγος» στο Star που κόπηκε και αντικατεστάθη από το επίσης αποτυχημένο «Παρέα με τον Ανδρέα» αλλά μετά έκανε το μπαμ με το δελτίο καιρού. Άρα η απομάκρυνση από το ΣΤΑΘΜΟ των 2 παιδιών μήπως ήταν ακραία λύση?

Από την άλλη είδαμε τα πρώτα νούμερα με Λιανό και Καμπούρη. 3οι αλλά με διαφορά μεγάλη. Σχεδόν 23%... κάτι μου λέει εμένα αυτό! Μήπως η εκπομπή έπασχε? Μήπως ο Πρωινός Καφές πουλάει από μόνος του και μόνο το καλό υλικό από πλευράς παρουσιαστών του λείπει? Γιατί δεν γίνεται να σαρώνει η Τατιάνα κάθε απόγευμα, ο Παπαδάκης να είναι σχεδόν 1ος και ο Πρωινός Καφές να κάνει 10%?

Γι’ αυτό ας κοιτάξουν εκεί πάνω στο Μαρούσι να φτιάξουν ένα σωστό πρόγραμμα με ΣΩΣΤΟΥΣ ανθρώπους, με όρεξη για δουλειά και όχι όρεξη για λεφτά και τότε ο Καφές θα περάσει τον όμορφο κόσμο των απέναντι. Την Ελένη δεν είμαι σίγουρος αν μπορεί να την ανατρέψει κανείς, ίσως μόνο ο ίδιος της ο εαυτός που μπορεί να βαρεθεί να κάνει το ίδιο πράγμα αλλά αυτό αργεί ακόμα.

Αλλά είναι κρίμα να χαραμίζεται έτσι τόσο καλό υλικό παρουσιαστών και εκπομπής ενός σχεδόν 1ου σταθμού με βλακείες για το τίποτα!

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

Εγώ πολεμάω γι’ αυτά που αγαπώ…


Εγώ πολεμάω γι’ αυτά που αγαπώ…


Πολεμάω…και άγρια μάλιστα… Θυμάστε σε κάτι παραμύθια που τα σπαθιά για να πολεμήσουν τους κακούς ήταν από ζαχαρωτά και σοκολάτες; Και εγώ τελικά ένας τέτοιος στρατιώτης είμαι… ή τουλάχιστον θέλω να είμαι…


Σήμερα μπορεί η διάθεση μου να μην ήταν και η καλύτερη. Τα ζαχαρωτά μου έπεσαν στις λάσπες, οι σοκολάτες μου βράχηκαν και δεν ήταν ωραίες αλλά κάλιστα μπορώ να πάρω καινούριες. Και ζαχαρωτά μπορώ να πάρω… αλοίμονο!


Δε μου αρέσει ο εαυτός μου όταν χάνει το παραμυθάκι του. Μπορώ να γίνω ο καλύτερος πρεσβευτής θετικής ενέργειας… Ομολογώ πως δεν είχα προσέξει πόσο μου αρέσει να ακούω τον ήχο του γέλιου…

Ένα ακόμα στοιχείο που πρέπει να δώσω είναι πως μου αρέσουν τα musicals. Θα’ θελα να φτιάξω ένα σπίτι από ζάχαρη. Και εφ’όσον δε μπορώ να το κάνω αυτό θα προσπαθήσω ο κόσμος μου να αλλάξει. Να πάρει φωτεινά χρώματα… χαμογελαστά όπως μου αρέσει να λέω.
Νιώθω σαν εκείνους τους παραμυθάδες που έχουν μια μεγάλη δερμάτινη καφέ τσάντα και ένα μαγικό ραβδί… Όταν ανοίγει η τσάντα ο παραμυθάς παίρνει το πολύχρομο ραβδί του που μοιάζει με ζαχαρωτό και με ρυθμικές κινήσεις βρίσκει το κατάλληλο παραμύθι για το παιδάκι που τον παρακολουθεί.

Θέλω μια μέρα να ξυπνήσω και ο ήλιος να λάμπει σαν να είναι πασπάλισμενος από χρυσόσκονη. Ένας τεράστιος κουραμπιές που για ζαχαρή θα έχει λαμπερή χρυσόσκονη. Και ο ουρανός η πιατέλα … χεχε

Ξημέρωσε… πάλι νύχτα γράφω. Απορώ πως γίνεται να με ένοιαζε κάποτε το σεξ τη στιγμή που είναι κάτι τόσο ανούσιο… τόσο υλικό. Τι να την κάνεις την ζωή αν δεν μπορείς να γελάς δυνατά; Να μπορείς να λές δυνατά το όνομα του ανθρώπου σου και εκείνος να έρχεται να σε πάρει αγκαλιά τρέχοντας καταπάνω σου σαν τρελό τρενάκι που κάνει κύκλους στον ουρανό.

Ουράνιο τόξο. Σύμβολο γαλήνης. Έμβλημα της ζωής μου από σήμερα…

«Φέρνει δώρα στους μοναχικούς… Μα κάπου στο ουράνιο τόξο βρήκα πάλι τη χαρά…»

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009

Ho ho ho… Fresh!

Πάντα έλεγα πως η σχέση μου με τον ΑΝΤ1 είναι κάτι παραπάνω από απλή σχέση τηλεθεατή με κανάλι… λες και με αιθάνεται. Έτσι παρατηρούσα και εγώ πως όταν είχα τα κάτω μου το κανάλι δεν πήγαινε καλα, όταν εγώ είχα δείγματα καλών αποτελεσμάτων όλο και κάτι καλά νουμεράκια μάθαινα πως χτυπούσε. Μαλακίες θα σκέφτεστε λέει αυτός τωρα αλλά εγώ δεν κάνω πλάκα. Τα πιστεύω…

Έτσι και το νέο του slogan με εκφράζει απόλυτα! FRESH! Επιτέλους ρε παιδιά γιατί είχα φλιπάρει από την τόση στασιμότητα. Δεν παιζόταν άλλο αυτή η κατάσταση. Και τσουπ ένα ένα όλα έρχονται νέα.

Κατ’ αρχήν το ευτυχέστερο όλων. Νέο έτος!!! Και εγώ είμαι στο κατώφλι μιας νέας εποχής. Μιας νέας εποχής για μένα, για την οικογενειά μου, για την καριέρα μου, για τους ανθρώπους που αγαπάω, για τους ανθρώπους που με αγαπάνε και τους ανθρώπους που πρόκειται να αγαπήσω μέσα στο 2009.

Πολλοί λένε πως είναι θέμα θέλησης να φτιάξεις την ζωή σου. Συμφωνώ με την σημείωση πως εγώ χρειάζομαι και ερεθίσματα να αποκτήσω την δύναμη να κάνω την πράξη θέληση. Όπως ένα μισοχαλασμένο αμάξι (παλιό ή καινούριο δε μας αφορά) πρέπει να το σπρώξεις για να πάρει μπροστά. Έτσι και εγώ θέλω ένα γεγονός για να με σπρώξει ένα βήμα πιο κοντά στην νέα εποχή.

Και ευτυχώς το γεγονός αυτό ήρθε! Νέα αρχή με ένα καινούριο έτος. Δεν υπάρχει καλύτερο! Ο στίχος που με εκφράζει αυτή την περίοδο και το εννοώ αυτό που σας γράφω βρίσκεται στο τραγούδι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη… «τη ζωή μου μηδενίζω, πάει να πει πως ξαναρχίζω». Δεν υπάρχει καταλληλότερη φράση. Ξεχνάω τα κακώς κείμενα και ξαναρχίζω από την αρχή. Σαν να μη με πλήγωσαν ποτέ, σαν να μην έκλαψα ποτέ, σαν να μην προδόθηκα ποτέ. Ευλογία δεν το συζητώ!

Το νιώθω στον αέρα, στο χαμόγελο των δικών μου ανθρώπων! Τίποτα δεν είναι ίδιο. Μπορεί να κάνω την ίδια ζωή αλλά λείπει κάτι μέσα σε όλο αυτό… Το άγχος για την επικείμενη αποτυχία. Δεν με αφορά. Λειτουργώ σαν να μην έχω αποτύχει ποτέ. Πείθω για πράγματα που ποτέ δε θα ομολογούσα ποτέ, είμαι χαλαρός με τους ανθρώπους, με τις γνωριμίες μου, με τα ερωτικά μου, με το αύριο γενικότερα… γιατί απλά γνωρίζω πως τακαλύτερα έρχονται. Πόσο κοντά είμαι αυτό δε μπορώ να το γνωρίζω αλλά σίγουρα ξέρω πως είμαι έτοιμος να αγγίξω τα ονειρά μου ακόμα και αν πρέπει να περπατήσω για λιγάκι ακόμα.

Εύχομαι λοιπόν να αισθανθείτε και εσείς έτσι και να περάσετε μια χρονιά που η κάθε μέρα να σηματοδοτεί εξέλιξη, αναγνώριση, διασκέδαση και ολοκλήρωση. Το σημαντικό στη ζωή δεν είναι να φτάσουμε στην κορυφή μονομιάς γιατί αν φτάσουμε θα έχει τελειώσει το ταξίδι. Το σημαντικό για μένα είναι να κάνουμε βήματα προς αυτήν. Βήματα μικρά, ουσιαστικά, δημιουργικά και φυσικά επιτυχημένα. Αυτό έχει ουσία… η κορυφή βρίσκεται εκεί απλά για να μας δείξει που βρίσκεται ο ουρανός. Εμείς όμως ζούμε στην γη και εδώ πρέπει να φτιάξουμε τον δικό μας προσωπικό ουρανό…

Καλή σας χρονιά! Ευτυχισμένο 2009!