Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Κάπως έτσι άρχισαν όλα…

Γεια σας φίλοι μου!

Πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε πατήστε ένα play, κακό δεν κάνει.



Αυτές είναι αυτό που λέμε «περίεργες μέρες» και μέσα σε όλο αυτό, το τελευταίο που επιθυμώ είναι να αποτυπώσω τις λιγοστές και μαύρες μου σκέψεις σε ένα ηλεκτρονικό χαρτί. Όμως, πού και πού, συμβαίνουν κάποια πραγματάκια που σε σπρώχνουν θες, δεν θες να πας λίγο παρακάτω. Όχι ποιοτικά, εξελικτικά θα έλεγα.

Σήμερα, μετά από πολλές μέρες ανούσιας αναβολής και περισσής κούρασης, κάθισα και είδα όχι 1 αλλά 2 επεισόδια από την αγαπημένη μου σειρά. Και εκεί που δεν ήθελα να σκέφτομαι το οτιδήποτε, ήρθε η πλοκή του έργου να μου θυμίσει κάποια βασικά μου «πιστεύω», που με τον καιρό και τις παρέες είχαν ξεθωριάσει.

Έπιασα τον εαυτό μου, που λέτε φίλοι μου, να έχει προδώσει κάποια από τα πλαίσια στα οποία ιδανικά θα έπρεπε να υπακούει. Πολλές φορές το σώμα μιλάει περισσότερο από όσο η σκέψη ή ψυχή, με αποτέλεσμα να στιγματίζεται μια ολόκληρη προσωπικότητα μέσω αυτού του λάθους, γιατί περί λάθους πρόκειται.

Με έπιασα, λοιπόν, να θέλω περισσότερα πράγματα αναφορικά με την προσωπική μου ζωή και λιγότερα από την κοινωνική μου ζωή. Μέγα λάθος αλλά οι κακές επιρροές πάντα εκεί οδηγούν, σε διάβρωση μιας προσωπικότητας. Δεν το ρίχνω το φταίξιμο αλλού, μα όταν βλέπεις πως δυο άνθρωποι σε πάνε αλλού από εκεί που είσαι φτιαγμένος να χωράς δεν πρέπει να πεις «ώπα, θα πνιγώ»;

Έτσι έκανα κι εγώ! Λίγο πριν τη θαλασσοταραχή βρήκα τον δρόμο προς τα ρηχά. Μα θα μου πεις το Glee στα δίδαξε όλα αυτά; Όχι, εντάξει. Όλα αυτά, τα τραγούδια, οι σειρές, οι χαρακτήρες, οι ήρωες είναι αφορμές για να βρούμε τη δύναμη μέσα μας. Τα μαγικά ραβδιά, ουσιαστικά, είναι τα χέρια μας και οι δυνάμεις κρύβονται στη ψυχή και –κυρίως- την καλοσύνη μας.

Άνθρωποι που έδωσαν μάχαιραν, έλαβαν μάχαιρα, λέει ο λαός. Και το παράδειγμα με τα μαχαίρια δεν είναι το μόνο. Βασικά, πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι, πού πας, πώς το καταφέρνεις κλπ. Καλύτερα ένα βήμα πιο πίσω από τους έμπειρους αυτής της ζωής, παρά 2 βήματα μπροστά από τις αντοχές σου. Και ας σε πουν και μπούλη ρε παιδί μου, τι ζόρια τραβάς εσύ και να σε πούνε; Αφού εσύ θα είσαι ΟΚ με τον μέσα σου εαυτό.

Θέλει μαγκιά να κρατιέσαι. Θέλει αντοχή να βλέπεις τους πειρασμούς και να διακρίνεις πού πρέπει να αφεθείς και πού όχι. Βέβαια, μην νομίσετε πως θέλω να το φτάσω στα άκρα, ο μοναχισμός κανέναν δεν βοήθησε, παρά μόνο τους ασκητές. Εγώ σε έρημο δεν μένω, μήτε σε σπηλιά, οπότε μπορώ να μην έχω τέτοιους περιορισμούς. Παρά ταύτα, μου αρέσει να έχω στο –όχι και τόσο- πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα το παιδί που έκανε βόλτες με το ποδήλατό του στην Κυανή Ακτή, κάνοντας όνειρα να πάει την επόμενη εβδομάδα στο Rex. Κάτι δικά μου, εξηγήσεις μη ζητάτε.

Με έπιασα, λοιπόν, να ξεπερνάω τα δικά μου όρια. Με έπιασα να μην πρέπει να θέλω, αυτά που ζητούσα. Όχι επειδή μου το ορίζει κάποια κοινωνία, απλά γιατί εγώ θέλω να πατάω πάνω στο χαλί που με ζεσταίνει.

Το Glee, λοιπόν, μου θύμισε πως είναι να περιμένεις για να φτάσεις στο όνειρό σου. Ο εύκολος δρόμος, μπορεί να μην έχει και επιστροφή στην αφετηρία, μπορεί και να σε οδηγήσει και κάπου αλλού ποιοτικά, σε σχέση με αυτό που είχες στο μυαλό σου αρχικά.

Πού θέλω να καταλήξω; Να θυμάστε πάντα, όπου και να βρίσκεστε και με την οποιαδήποτε παρέα, ποιοι πραγματικά είστε. Το υλικό σας. Το αυθεντικό. Και τότε θα δείτε πως όλα θα θυμίσουν το πώς άρχισαν όλα.

Θα κλείσω με ένα sms που είχα στείλει το 2005 σε έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο και νομίζω πάντα θα με ακολουθεί σαν θεωρία:

«Η αγάπη πολλές φορές είναι σαν μια κονσόλα μουσικής. Όταν μερικά κουμπάκια τα κουνάνε απότομα, ο ήχος χαλάει. Έτσι και εμένα, μου κούνησαν απότομα τα κουμπάκια μου και πρέπει να φτιάξω τον ήχο μου. Γιατί η μουσική μου πρέπει να ακουστεί οπωσδήποτε πεντακάθαρη».