Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Οδηγίες Χρήσης


Είναι μήνες τώρα που αισθάνομαι ότι πιέζομαι. Κοινωνικό φαινόμενο θα μου πεις και σημείο των καιρών. Ίσως, αγαπημένε μου φίλε αναγνώστη. Ίσως, όμως, ανοχή απέναντι σε συσσωρευμένα λάθη –δικά μου- προσθέτω εγώ.  Επειδή, λοιπόν, θέλω να σε βγάλω από την δύσκολη θέση, θέλω να σου πω πέντε πράγματα για τον καλό χειρισμό μου. Για σένα το κάνω, για να περάσεις καλύτερα μαζί μου.

Θα ήθελα…

…να μου κάνεις τα χατίρια.
…να μου δείχνεις τον σεβασμό που μου αρμόζει.
…να μη με πληγώνεις. Πληγώνομαι εύκολα, κάθε στιγμή ανύποπτη.
…να θυμάσαι πως πιστεύω στη δύναμη του καλού.
…να θυμάσαι πως αγαπάω δυνατά.
…να θυμάσαι πως δεν έχω το θάρρος που θα ήθελα.
…να μην ξεχνάς πως δεν πιστεύω σε μένα όσο δείχνω.
…να θυμάσαι πόσο λατρεύω τις βόλτες στην Αθήνα.
…να θυμάσαι πως λατρεύω τη μαμά μου.
…να θυμάσαι πως δεν ντρέπομαι για το παραπάνω.
…να θυμάσαι πως δεν βάζω τίποτα παραπάνω από τα όνειρά μου.
…να μην έχεις ύφος παραπάνω από αυτό που η φύση σε ευλόγησε να έχεις.
…να μην προβάλλεις υλικά αγαθά ως μέσο επιβολής.
…να μην με υποχρεώσεις να ακολουθώ τη ζωή σου. Ζήτα το μου.
…να μην περιμένεις να σου ανοιχτώ για πράγματα που εσύ κρατάς μυστικά.
…να μην είσαι σίγουρος για μένα.
…να μην μένεις μόνο σε αυτό που σου λέω. Ρώτα με κι άλλα, θα απαντήσω.
…να μου απαντάς σε κάθε μου μήνυμα.
…να μιλάς.
…όταν σου λέω να σε πάω κάπου ή να βρεθούμε να μου λες “ναι”. Δεν έχω βενζίνη για πέταμα, απλά θέλω τον χρόνο σου.
…να μου δίνεις σημασία. Θα κάνω το παν να σε ευχαριστήσω.
…να μου κάνεις τη ζωή πιο ευχάριστη.
…να μη σνομπάρεις άτομα που αγαπώ. Τα έχω επιλέξει, όπως και εσένα.
…να μου απαντάς σε κάθε ατάκα που σου λέω από το «Κλάμα».
…να μη μου τονίζεις πως η Βανδή δεν είναι η Άννα Βίσση.
…να μη με πιέζεις να πάω κάπου. Αν ήθελα, θα ήμασταν ήδη στον δρόμο.
…να μη μου πειράζεις τα πράγματά μου. Αν με αφήσεις, θα σου χαρίσω το σύμπαν.
…να μην μου κλαίγεσαι για χρήματα.
…να μην μου κλαίγεσαι γενικώς. Βαριέμαι.
…να θυμάσαι πως ο ρομαντισμός είναι το ευαίσθητο σημείο μου.
…να μην με αποπαίρνεις όταν σου λέω πως μια μέρα θα γίνω τραγουδιστής. Άσε τον τρελό, στην τρέλα του.
…να με αφήνεις στην ησυχία μου, όταν το έχω ανάγκη.
…να θυμάσαι πως κάποια άτομα στη ζωή μου έχουν το ακαταλόγιστο.
…να θυμάσαι πως ό,τι και να μου πεις για αυτά, δυσχεραίνουν τη δική σου θέση.
…να θυμάσαι πως ξέρω την αλήθεια, ακόμα και όταν δεν το παραδέχομαι.
…να ξέρεις πόσο λατρεύω το σινεμά.
…να ξέρεις πόσο λατρεύω τα τραγούδια.
…να σέβεσαι πως κλαίω εύκολα.
…να με αγαπάς.
…να θυμάσαι πως είμαι έτοιμος να σε ερωτευτώ για ένα σου βλέμμα και μόνο.

Σκέψου τα όλα αυτά.
Σκέψου αν αξίζει να με πιέζεις για το οτιδήποτε.
Σκέψου πως αύριο μπορεί να μην έχουμε ο ένας τον άλλον.
Αυτά…


Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Το μετά




Μεγάλο Σάββατο, μάλιστα! Αυτή η μέρα, ανά τα χρόνια, πάντα μου θύμιζε το πόσο μοναχικός είμαι. Σήμερα περπάτησα –τυχαία- μόνος το ιστορικό κέντρο, άκουσα μουσικές, είδα Glee, έγραψα στο blog… Πράγματα τα οποία είμαι εγώ ουσιαστικά.

Η τελευταία εβδομάδα ήταν δύσκολη αλλά έχω περάσει και χειρότερα. Βέβαια αυτή η δυνατότητα σύγκρισης των άσχημων ημερών μου με τις ασχημότερες που έχω ζήσει δεν έχουν πάντα θετική έκβαση, επειδή απλά διαπιστώνεις τη λάσπη έχει φάει η μούρη ως εδώ. Εντάξει, θέλω να πιστεύω πως βγήκα more or less νικητής αλλά από την άλλη τα σκέφτομαι και μου σφίγγεται το στομάχι γαμώτο.

Είναι τώρα σχεδόν μια δεκαετία που εύκολη δεν τη λες. Η αρχή ήταν εξωγενής αλλά μετά ήρθαν και τα «εν οίκω» που είναι φτιαγμένα για «μη εν δήμω». Δύσκολα χρόνια αλλά πέρασαν. Άγχη πέρασαν, στόχοι πιάστηκαν, τσακωμοί ακόμα γίνονται, παραδοχές εξομολογήθησαν – ακόμα βέβαια μένουν να ειπωθούν πολλά – και εγώ να προσπαθώ να «πολεμάω για αυτά που αγαπάω» όπως λέει και η το αγαπημένο μου ever τραγούδι.
Αξίζει πιστέψτε με! Δεν ξέρω πόσοι έχουν το θάρρος σε αυτή τη ζωή να πολεμούν για αυτά που αγαπούν – τους ανθρώπους, τις συμπεριφορές, τα τραγούδια.

Είναι πολλές φορές όμως που τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε. Είμαι σίγουρος που κάπου αργότερα με περιμένει και μένα αυτή η στιγμή. Υπάρχουν και άλλα που θα έρθουν και θα κάνουν το στομάχι μου να ξανασφυχτεί. Ήδη με αγχώνουν πολλά, όπως το πώς θα επιτευχθεί η μετάβαση από «αυτό που κατάφερα να ζω» σε «αυτό που έχω επιλέξει να ζω».

«Αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν κάνεις» έλεγε η μάνα μου και είχε απόλυτο δίκαιο. Όποια επιλογή έχει και το κόστος της, μεγάλο ή μικρό ανάλογα τη στιγμή που επιλέγεις να το πληρώσεις.  Πολλές φορές πετάς και ένα χαμόγελο και βγάζεις άτοκες δόσεις στο χρέος που έχεις απέναντι στον καθένα αλλά είναι και άλλες φορές που η πιστωτική κάρτα του χαμόγελου της Crest δεν πολυπιάνει.

Με ανησυχεί το «μετά», το ομολογώ. Δεν θα κρυφτώ. Καρδιοχτυπάω, απογοητεύομαι, παίρνω θάρρος, χάνω δύναμη, κερδίζω πείσμα, φουσκώνω από περηφάνια και κατεβάζω το κεφάλι σαν μειονεκτούντας ταυτόχρονα. Μόνο έτσι πιστεύω πως θα κοντρολάρω όλα αυτά που καλούμαι να αντιμετωπίσω στη νέα εποχή που μου ανοίγεται και μια νέα φάση ζωής που ο χρόνος με οδηγεί να συναντήσω.

Ένα μεγάλο Σάββατο πίστεψα στη δύναμη της καλής μαγείας, αυτό το Μεγάλο Σάββατο θυμήθηκα τη δύναμη του «θέλω» και το πώς αξίζει να το υπερασπίζεσαι. Εύχομαι του χρόνου να έχω βρει ένα μαγικό ξόρκι που θα πραγματοποιεί τα «θέλω» και θα δίνει τη δύναμη σε όλους μας να υπερασπιστούν τα καλά και τα κακά στοιχεία του χαρακτήρα και της πορείας τους.

Όπως είπε και μια κυρία που εκτιμώ πολύ, μην ξεχνάμε ότι η ζωή είναι μικρή και σύντομη.

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Αντί μέτρησης προβάτων


Κι ότι έλεγα να κοιμηθώ απόψε. Ρε συ δεν μπορώ. Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε που μια τέτοια βραδιά περίμενα, ένα τέτοιο πρωί όπως αυτό που έρχεται για να γίνει κάτι σαν αυτό που θα γίνει. Και τότε εντάξει, είχα αγωνία για το άγνωστο, τώρα όμως;

Και είναι και αυτές οι πεταλούδες μωρέ στο στομάχι μου, ενοχλητικά πλάσματα. Να θες να ησυχάσεις και να μην μπορείς ρε παιδί μου. Και να πεις πως έχει τον χώρο που είχε παλιά, μειώθηκε κι αυτό μετά από κόπο, αίμα και δάκρυα. Καλά, υπερβάλλω μόνο το φαγητό έκοψα.
Και που λες περιμένω να βγει ο ηλιάτορας που είναι πανδαμάτωρ. Τι μαλακίες κάθομαι και θυμάμαι βραδυάτικα; Αυτό το πανδαμάτωρ, για τον χρόνο σου λέει το λένε αλλά εγώ τώρα το βολεύτηκα και για τον ήλιο, εσύ πού κολλάς;

Και ήθελα να γυρίσω και σπίτι μου νωρίς, να χαζέψω το πισί μου και να το παίξω σοβαρός. Αμ αν δεν το χεις μέσα σου αυτό το «μαζεύομαι σπίτι» δεν το βρίσκεις ούτε έξω σου. Όσο και να το θες.

Άσε που είναι και το άλλο. Τόσες μέρες, καταπόδας έχω πάρει το θέμα αισθηματικά. Δηλαδή από εδώ το πάω, από εκεί το πάω, κάτι θα προκύψει. Και το σοβαρό και το χαζό και ο «κόκκινος σταυρός» και το παλιό και το καινούριο και αυτό που θες και αυτό που δεν θες. Όλα μπλέκονται γλυκά – μέχρι να φάει κάποιος το ξύλο. Ποιος θα είναι αυτός δεν ξέρω όμως! Ελπίζω όχι εγώ…

Η φάση απόψε είναι «ας ήταν όλη η ζωή μου σαν και σήμερα». Πραγματικά, μπορεί τίποτα σημαντικό να μην έγινε, σήμερα, αλλά όλο αυτό το γεμάτο εναλλαγές σκηνικό μπορεί να με ενθουσιάσει. Δωσ’ μου βόλτα στην Αθήνα με φίλους και γνωστούς – ή και με απλώς τα ακουστικά – ιπτάμενος δίσκος μου και εγώ σου κάνω τούμπες.

Και το βράδυ ήρθε και έδεσε. Και τα καινούρια και τα παλιά και τα περίεργα. Εντάξει κουνάω κι εγώ λίγο τα νήματα, μήπως και κεντήσουν προς τη σωστή μεριά αλλά μωρέ αν δεν τα κάνω τώρα αυτά, πότε; Στα 35 που θέλω και τα δίδυμα αλά Ρίκι Μάρτιν;

Α να τώρα έρχεται να δέσει το πράγμα, ρε Θεούλη γιατί με τυρρανάς; Δηλαδή ή όλοι πρέπει να θέλουν να με έχουν φίλο τους – αν μη τι άλλο – ή κανείς δεν θέλει να με βλέπει σε ακτίνα χιλιομέτρου; Δεν σε καταλαβαίνω πραγματικά.

Και ρε παιδί μου, δεν είναι μόνο αυτό! Είναι που δεν καταλαβαίνω και τι θέλω. Κλάφτηκα και για τη δουλειά και να που ήρθε. Κλάφτηκα και για τα κιλά και να που χάθηκαν. Κλάφτηκα, κλάφτηκα, κλάφτηκα, τελικά μήπως το πολύ το κλάμα το μόνο που προκαλεί είναι λερωμένα χαρτομάντηλα;

Σκέψου το λίγο φίλε αναγνώστη. Εγώ όσο έκλαψα τίποτα δεν κατάφερα. Όταν σκούπισα μάτια, μύξες και λοιπά και κοίταξα το θέμα μου κατάματα, ή που κέρδισα ή που με έδιωξαν. Ποτέ δεν έχασα, γιατί για να χάσεις πρέπει να παίξεις και εγώ δυστυχώς για μένα δεν είμαι το παιχνιδιού, είμαι της σοβαρής αντιμετώπισης.

Α και μεταξύ μας, οι άνθρωποι ομορφαίνουν. Σήμερα είδα έναν που οκ δεν λέω, όμορφος άνθρωπος εντός και εκτός αλλά τόσο; Να βλέπεις ρε φίλε έναν άνθρωπο που έβλεπες και τις προάλλες και να θες να του πεις, ρε καμάρι μου λάμπεις! Ναι ρε για σένα λέω, με τα μαύρα και τη λουίζα.

Τι να πω; Μπορεί να φταίει και η γύρη που είμαι τόσο καλός. Άσε το άλλο, πολύ κοινωνικός μας βγήκα. Εγώ που σήκωνα τηλέφωνο και ντρεπόμουν που μου είχαν κάνει την τιμή να με καλέσουν κάπου. Εγώ να γυρνάω στα τραπέζια σαν άλλη Πέγκυ Ζήνα και να χαιρετάω φίλους και γνωστούς; Πού ακούστηκε; Τι σκατά μου βάζανε στον καφέ τόσο καιρό στην ΙΜΑΚΟ και από σνομπ έγινα wannabe celebrity;

Αυτά είχα να σου πω φίλε μου, που σπαταλάς τη νύχτα σου, διαβάζοντάς με. Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω, όπως δεν έχω και ύπνο επίσης. Ελπίζω ότι ένιωσα πως μπορεί να πάρει σάρκα και οστά από τούδε και στο εξής, να το δω να ορθώνεται σαν λαμπρό οικοδόμημα και κυρίως – ακόμα και αν πέσει κάποια στιγμή – ελπίζω να μην πλακώσει εμένα.

Οι γνώστες, νομίζω τα κατάλαβαν όλα.

Σας αγαπώ, γνώστες.