Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Κεφάλαιο: The One And Only…


Η αλήθεια είναι πως η μέσα μου ζωή φωνάζει, 24 χρόνια τώρα, ότι στον χωροχρόνο του καθενός μας υπάρχει μια προκαθορισμένη στιγμή που θα γνωρίσουμε κάποια άτομα που μέλει να τα θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή, γιατί ουσιαστικά ήταν προκαθορισμένο να γίνουν η ίδια μας η ζωή.

Και δεν εννοώ ότι το κοινότυπο «είσαι η ζωή μου, αν σε χάσω θα χαθώ» και άλλα τέτοια. Όταν λέω πως ένας άνθρωπος έγινε η ζωή σου, εννοώ να γίνει η καθημερινότητά σου. Όπως θεωρείς, λοιπόν, απαραίτητο να πιεις τον καφέ σου κάθε πρωί και να πάρεις ένα τηλέφωνο τους γονείς σου, απλά για να πεις πως ξύπνησες, έτσι και ένας άνθρωπος σφηνώνεται στην καθημερινότητά σου και όχι απλά δεν φεύγει ποτέ, αλλά στην ομορφαίνει κιόλας.

Τελοσπάντων, σε αυτό το περίεργο timeline μου τις τελευταίες ώρες βρήκα δύο διαφορετικά posts, που σχεδόν αναφέρονταν ή έστω πραγματεύονταν το ίδιο θέμα – από διαφορετική σκοπιά το καθένα.

Πρώτο post, φίλος καλός και αξιόλογος νέος, γνωστός και ως @dimmerlin τουήταρε: «Στον έρωτα το χειρότερο και το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί είναι ο λάθος άνθρωπος». Αυτό είναι μια οπτική γωνία, κάπως μοιρολατρική, αλλά η συνηθέστερη σε ανθρώπους που γεννήθηκαν στα 80s και φάγανε στη μάπα το εργάκι του πολιτισμού των 90s και των 00s.

Από την άλλη, άγνωστη προς εμένα κορασίδα αγνώστων λοιπών στοιχείων εδέχθη like γνωστού μου στο instagram σε photo που ουσιαστικά απεικόνιζε τον άντρα της ζωής της –almost 30s και οι δυο- και έγραψε «The first. The last. My everything» ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.

Ας κάνουμε, λοιπόν, ένα ενδιαφέρον crash test. Ομολογώ πως είμαι υποστηρικτής και των δυο απόψεων. Ναι μεν είναι πολύ συναρπαστικό να βρεις τον λάθος άνθρωπο και να ζήσεις μαζί του τα πάντα, τα πιο ωραία, τα πιο συναρπαστικά, τον έρωτα σαν να μην υπάρχει αύριο. Από την άλλη δε, εγώ προσωπικά το βρίσκω πανέμορφο και ουδόλως βαρετό να πω «my first, my last». Εντάξει, μπορεί first και last πλέον να μην μπορεί να συνυπάρξουν στο ένα και το αυτό πρόσωπο, καθ’ ότι πλέον η πρώτη μου κοπέλα είναι παντρεμένη με παιδί – κι εγώ σπίτια δεν χαλάω – αλλά άνετα θα μπορούσαμε να πούμε πως «first and last» θα γίνει ο άνθρωπος αυτός που θα μας εμπνεύσει το πρώτο διαφορετικό δυνατό μας συναίσθημα.

Αν δεν μας βγει στην πορεία πάει να πει πως για να μην είναι last, ο συγκεκριμένος  last τουλάχιστον, πάει να πει πως δεν ήταν και ο πραγματικός first. Κακά τα ψέματα, αυτά συνήθως τα καταλαβαίνεις ή από την πρώτη στιγμή που κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια ή μετά τον χωρισμό, κατόπιν εορτής, όταν θα έχεις κάνει πια τη ζωή σου άνω κάτω.

Η απορία μου, όμως, δεν είναι αν μπορεί να σου συμβεί όλο αυτό, αλλά αν εσύ μπορείς να καταδεχτείς να παραδοθείς σε τέτοιο βαθμό σε έναν άνθρωπο, ώστε να πεις «my last». Πέραν της ωραίας θεωρίας, που πάντα είναι σαγηνευτική, ξέρεις θέλει και ψυχικό σθένος, αυτοθυσία και πολλά άλλα ώστε να πεις «εγώ είμαι δικός σου».

Κάποιος θα μπορούσε να συμπληρώσει και «κάνε με ό,τι θες», αλλά σε αυτό είμαι κάθετα αντίθετος. Ο μπαμπάς μου, κάποτε, ανέφερε σε μια συζήτησή μας τη θεωρία της αυτοδιάθεσης. Ναι μπορείς να αφιερώσεις τον εαυτό σου σε οποιοδήποτε σκοπό θες εσύ. Με τη μόνη διαφορά, συμπληρώνω εγώ σήμερα, πως αυτό θα το κάνεις για να γίνει η ζωή σου ΜΟΝΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗ.

Το «κάνε με ό,τι θες» είναι κάτι που θα μάχομαι σε όλη μου τη ζωή. Κάνε ό,τι θες εσύ τον εαυτό σου, όπως θα κάνει και ο άλλος το ίδιο με τον δικό του. Έχε φίλους, έχε γονείς, έχε σπίτι, αμάξι, profile σε social media, ενεργά, μίλα με ανθρώπους, βγες σε μπαράκια, δούλεψε στο γραφείο σου – χωρίς να λογοδοτήσεις γιατί το παιδί από την δουλειά σου έστειλε sms στις 11 το βράδυ για να σε ρωτήσει κάτι για αύριο. Όχι δεν στην πέφτει, απλά σε ρώτησε. Αν ο γκόμενος ή γκόμενά σου είναι τόσο κομπλεξική που όλους τους βλέπει εχθρούς, απλά δεν μπορεί να αντιληφθεί πως σε κάποια φάση της ζωής σου ΕΣΥ τον/την ξεχώρισες από μια πλειάδα ανθρώπων που είχες γνωρίσει και πιθανώς φλέρταρες ή σε φλέρταραν.

Για να μην μακρηγορώ, όμως, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως πάντα θα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου αυτό που ο Γιώργος Γιαννιάς άδει περήφανα στο «για αυτό σ’ αγαπώ». Κάπου λέει λοιπόν «γιατί μαζί σου το απίστευτο ζω». Έτσι είναι φίλοι μου, όταν πεις πως αυτό που ζεις είναι αυτό που δεν πίστευες πως θα ζήσεις, ακριβώς τότε είναι που είσαι στο τσακ να πεις «my first, my last».

Ψάχ’ το, βρες το, ζησ’ το. Αν σου τελειώσει, ξανά από την αρχή. Κανείς δεν βρήκε αυτό που έψαχνε κατονομάζοντας το, αλλά ανακαλύπτοντας παράλληλα ποια είναι αυτά που ΔΕΝ ψάχνει.   

Μπερδεμένο, αλλά excuse moi. Εγώ έτσι τη βλέπω τη ζωή.

Bonus track, το προαναφερθέν: 


Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

… η αγάπη έρχεται στο τέλος …


Η αγάπη λένε είναι κάτι που όταν σου έρθει δεν μπορείς να το αποχωριστείς. Κάθεσαι εκεί, σε έναν μαύρο, μαλακό καναπέ, βουλιάζεις μέσα του και σφίγγεις το μαξιλάρι καρδούλα του ΙΚΕΑ όσο πιο δυνατά μπορείς. Κάπως έτσι το έχω φανταστεί…

Η αγάπη λένε είναι κάτι μαγικό. Είναι μωρέ αυτό που θα σε κάνει να μην νοιαστείς πόσο απέχει το Γκάζι από το Λυκαβητό και να πας έτσι, περπατητά, για βόλτα. Να σου χαμογελάει, τρώγοντας ένα chicken burger, μετά από ένα ποτάκι στην Καρύτση…

Η αγάπη λένε είναι κάτι πραγματικό. Να κατεβαίνεις στην παραλία, σαν τρελός με ένα σακίδιο στην πλάτη και μια φωτογραφική μηχανή και μόνη σου έννοια είναι να βγουν καλές οι φωτογραφίες που θα χαζεύεις χαμογελώντας όλο τον χειμώνα.

Η αγάπη λένε είναι στιγμές. Στιγμές που δεν θα ξεχάσεις ποτέ. Μια 17χρονη πρόταση γάμου στην μέση μιας πλατείας, που θα τη θυμάσαι και θα γελάς στα 30 σου. Η ατάκα στην καφετέρια που πάντα θα θυμάσαι και επίσης θα γελάς.

Η αγάπη λένε είναι αισθήσεις. Να μου χαμογελάς και να λέω «αξίζει». Τι κι αν δεν ξέρουμε πως αγαπιόμαστε, θα το καταλάβουμε κάπου πιο μετά. Πειράγματα για να δώσεις σημασία σε αυτόν που μέχρι χτες σου ήταν άγνωστος. Να κάνεις διαρκώς αισθητή την παρουσία σου για να δεις στα μάτια του άλλου αν νιώθει το ίδιο κι αυτός.

Η αγάπη λένε είναι παρέα. Να κάθεσαι σε ένα παγκάκι, να λες τα σώψυχα σου και μετά να τρέχεις μέχρι τον Κάνδαυλο να προλάβεις να φας σαν να μην υπάρχει αύριο χαζογελώντας. Να βλέπεις τον άλλον μετά από μήνες και από αμηχανία να του το παίζεις ο ωραίος, εκλιπαρώντας για ένα «κι εσύ μου έλειψες».

Η αγάπη λένε είναι άγγιγμα. Να φοβάσαι να πάρεις μια αγκαλιά τον άλλον, επειδή φοβάσαι μην καρφωθείς. Να είσαι αμήχανα κοντά, ίσα που να αισθάνεσαι την αναπνοή του άλλου, να μη θες να χάσεις στιγμή από όλο αυτό, αλλά παράλληλα να θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί – γιατί νομίζεις πως τα χει καταλάβει όλα.

Όλα αυτά, όμως, δεν είναι μόνο η αγάπη. Αυτά είναι η ζωή και αυτές είναι οι στιγμές που θυμάμαι τα τελευταία χρόνια να μου δίνουν δύναμη για να συνεχίσω. Και αυτό είναι αγάπη. Και την αγάπη δεν την καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή, αλλά όταν σκεφτείς πως θα ήταν η ζωή σου, αν δεν μπορούσες να τα ζήσεις όλα αυτά.

Η αγάπη έρχεται στο τέλος. Και μένει. Εκεί.

Βρες την

Κ.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Τα πράγματα και τα ονόματά τους


Είναι καλό, πιστεύω, να βλέπεις την αλήθεια. Σκέτη, ωμή. Έτσι ακριβώς, όπως στέκεται απέναντί σου. Το καλό να το βλέπεις σαν καλό, το τυχερό σαν τυχερό, μια πρώτη κίνηση σαν ένα πρώτο βήμα, ένα χαμόγελο σαν ένδειξη καλής θέλησης. Δεν χρειάζεται να ψάχνεις νοήματα πίσω από τις λέξεις. Αν ένα 70s κομμάτι σε έπεισε πως πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης, έλα να μου πεις ποιος τον συνάντησε.

Οι τελευταίες ημέρες είναι ωμές. Οι στιγμές μου μοιρασμένες ανάμεσα σε διάφορα αισθήματα. Κούραση και χαρά, δικαίωση και παράπονο, τύχη και ανησυχία. Τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, ώστε να συνθέτουν ένα παζλ πληρότητας, που κακά τα ψέματα αποτελείται από 6 χιλιάδες κομμάτια κι εγώ έχω μπροστά μου μόνο τα χίλια και ακόμα και αυτά μου φαίνονται χαοτικά.

Κάποτε πίστευα πως ζούμε το τώρα, βασιζόμενοι στο χτες και σχεδιάζοντας το αύριο. Όσο και αν σε εκπλήσσει που θυμάμαι μια θεωρία των 16 μου Μαΐων, ακόμα σε αυτήν πιστεύω. Πιστεύω βαθιά πως το τυχαίο δευτερόλεπτο που περνάει είναι τόσο καθοριστικό, όσο δεν φαντάστηκες ποτέ. Κάθε μέρα που περνά είναι μια αφορμή εξέλιξης, η οποία όταν βλέπω πως δεν έρχεται γίνομαι σκεπτικός.

Δεν είναι λογικό στα 24 μου, παιδί που βλέπεται, μιλιέται και περπατιέται να ζω μια ζωή που ναι μεν εγώ επέλεξα, αποφεύγοντας την ανάλωση, βαρετή δε όσο η ξηρά τροφή για το κόκερ μου. Κι αυτός την τρώει, χορταίνει, λέει ευχαριστώ και κουνάει την ουρά του, αλλά αν τον ρωτήσεις, ένα κόκαλο ΝΑ θα σου λεγε πως θέλει.

Σε άλλα νέα, ωραία περνάω, αλλά όχι όπως θέλω. Παράπονο δεν έχω, η ζωή μου τους τελευταίους τέσσερις με πέντε μήνες ταξίδεψε στο μέλλον μέσω ενός πισογυρίσματος, που ήταν η μεγαλύτερη πράξη ευτυχίας που έκανα ποτέ. Παρά ταύτα, δεν αρκεί αυτό.

Ο πατέρας, που κατά τα άλλα μια χαρά άνθρωπος είναι, μού τσαμπουνάει χρόνια τώρα, το σκεπτικό του «management by project». Λέγε λέγε και καθ’ ότι απόγονός του, ψήθηκα και άρχισα να το σκέφτομαι κι εγώ. Θέλω αυτό και μεθοδεύω τη ζωή μου, ώστε να επιτευχθεί. Αν θες μια αγορά, κάνεις οικονομία. Αν θες να χάσεις κιλά, κάνεις δίαιτα. Αν θες να ερωτευτείς, φτιάχνεις χώρο μέσα σου για να υποδεχτείς κόσμο που θα θελήσει να τον διεκδικήσει.

Αυτό, πάλι, είναι κάτι που δεν σκεφτόμαστε ποτέ. Ναι, περιμένουμε να έρθει ο έρωτας, ο μεγάλος, ο σωστός, ο «να είμαι πρίγκηπας, να είμαι και αλήτης» που ερμήνευε μοναδικά κάποτε ο Γιώργος Τσαλίκης. Σκεφτήκαμε, όμως, ποτέ αν έχουμε μέσα μας τον χώρο να υποδεχτούμε αυτόν τον άνθρωπο ή έστω αυτό το συναίσθημα; Εμένα, πάντως, με έπιασα πολλές φορές να προσπαθώ να παραγκωνίσω αισθήματα, που μάλλον πήγαν άκλαφτα, ενώ εκείνα βρίσκονταν εκεί που έπρεπε.

Πόσες φορές δεν παράτησες κάτι νέο και ελπιδοφόρο για ένα παλιότερο, αβέβαιο μα πιο δυνατό; Εκεί βρίσκεται το κλειδί. Αν δεν κάνεις format στον σκληρό σου, κανένα νέο αρχείο δεν θα βρει να κάτσει σε αυτόν.

Τώρα, όμως, το project είναι «γενική». Μια γενική εμφάνισης, ψυχής και σώματος. Αντέχεις να ξεχάσεις εσένα και να σου ξανασυστηθείς;