Είναι καλό, πιστεύω, να βλέπεις
την αλήθεια. Σκέτη, ωμή. Έτσι ακριβώς, όπως στέκεται απέναντί σου. Το καλό να
το βλέπεις σαν καλό, το τυχερό σαν τυχερό, μια πρώτη κίνηση σαν ένα πρώτο βήμα,
ένα χαμόγελο σαν ένδειξη καλής θέλησης. Δεν χρειάζεται να ψάχνεις νοήματα πίσω
από τις λέξεις. Αν ένα 70s κομμάτι
σε έπεισε πως πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης, έλα να μου πεις ποιος τον
συνάντησε.
Οι τελευταίες ημέρες είναι
ωμές. Οι στιγμές μου μοιρασμένες ανάμεσα σε διάφορα αισθήματα. Κούραση και
χαρά, δικαίωση και παράπονο, τύχη και ανησυχία. Τόσο διαφορετικά μεταξύ τους,
ώστε να συνθέτουν ένα παζλ πληρότητας, που κακά τα ψέματα αποτελείται από 6
χιλιάδες κομμάτια κι εγώ έχω μπροστά μου μόνο τα χίλια και ακόμα και αυτά μου
φαίνονται χαοτικά.
Κάποτε πίστευα πως ζούμε το
τώρα, βασιζόμενοι στο χτες και σχεδιάζοντας το αύριο. Όσο και αν σε εκπλήσσει
που θυμάμαι μια θεωρία των 16 μου Μαΐων, ακόμα σε αυτήν πιστεύω. Πιστεύω βαθιά
πως το τυχαίο δευτερόλεπτο που περνάει είναι τόσο καθοριστικό, όσο δεν
φαντάστηκες ποτέ. Κάθε μέρα που περνά είναι μια αφορμή εξέλιξης, η οποία όταν
βλέπω πως δεν έρχεται γίνομαι σκεπτικός.
Δεν είναι λογικό στα 24 μου,
παιδί που βλέπεται, μιλιέται και περπατιέται να ζω μια ζωή που ναι μεν εγώ
επέλεξα, αποφεύγοντας την ανάλωση, βαρετή δε όσο η ξηρά τροφή για το κόκερ μου.
Κι αυτός την τρώει, χορταίνει, λέει ευχαριστώ και κουνάει την ουρά του, αλλά αν
τον ρωτήσεις, ένα κόκαλο ΝΑ θα σου λεγε πως θέλει.
Σε άλλα νέα, ωραία περνάω, αλλά
όχι όπως θέλω. Παράπονο δεν έχω, η ζωή μου τους τελευταίους τέσσερις με πέντε
μήνες ταξίδεψε στο μέλλον μέσω ενός πισογυρίσματος, που ήταν η μεγαλύτερη πράξη
ευτυχίας που έκανα ποτέ. Παρά ταύτα, δεν αρκεί αυτό.
Ο πατέρας, που κατά τα άλλα μια
χαρά άνθρωπος είναι, μού τσαμπουνάει χρόνια τώρα, το σκεπτικό του «management by project». Λέγε λέγε και καθ’ ότι
απόγονός του, ψήθηκα και άρχισα να το σκέφτομαι κι εγώ. Θέλω αυτό και μεθοδεύω
τη ζωή μου, ώστε να επιτευχθεί. Αν θες μια αγορά, κάνεις οικονομία. Αν θες να
χάσεις κιλά, κάνεις δίαιτα. Αν θες να ερωτευτείς, φτιάχνεις χώρο μέσα σου για
να υποδεχτείς κόσμο που θα θελήσει να τον διεκδικήσει.
Αυτό, πάλι, είναι κάτι που δεν
σκεφτόμαστε ποτέ. Ναι, περιμένουμε να έρθει ο έρωτας, ο μεγάλος, ο σωστός, ο «να
είμαι πρίγκηπας, να είμαι και αλήτης» που ερμήνευε μοναδικά κάποτε ο Γιώργος
Τσαλίκης. Σκεφτήκαμε, όμως, ποτέ αν έχουμε μέσα μας τον χώρο να υποδεχτούμε
αυτόν τον άνθρωπο ή έστω αυτό το συναίσθημα; Εμένα, πάντως, με έπιασα πολλές φορές
να προσπαθώ να παραγκωνίσω αισθήματα, που μάλλον πήγαν άκλαφτα, ενώ εκείνα
βρίσκονταν εκεί που έπρεπε.
Πόσες φορές δεν παράτησες κάτι
νέο και ελπιδοφόρο για ένα παλιότερο, αβέβαιο μα πιο δυνατό; Εκεί βρίσκεται το
κλειδί. Αν δεν κάνεις format στον
σκληρό σου, κανένα νέο αρχείο δεν θα βρει να κάτσει σε αυτόν.
Τώρα, όμως, το project είναι
«γενική». Μια γενική εμφάνισης, ψυχής και σώματος. Αντέχεις να ξεχάσεις εσένα
και να σου ξανασυστηθείς;
