Η αλήθεια είναι πως η μέσα μου ζωή φωνάζει, 24
χρόνια τώρα, ότι στον χωροχρόνο του καθενός μας υπάρχει μια προκαθορισμένη
στιγμή που θα γνωρίσουμε κάποια άτομα που μέλει να τα θυμόμαστε για όλη μας τη
ζωή, γιατί ουσιαστικά ήταν προκαθορισμένο να γίνουν η ίδια μας η ζωή.
Και δεν εννοώ ότι το κοινότυπο «είσαι η ζωή μου,
αν σε χάσω θα χαθώ» και άλλα τέτοια. Όταν λέω πως ένας άνθρωπος έγινε η ζωή σου,
εννοώ να γίνει η καθημερινότητά σου. Όπως θεωρείς, λοιπόν, απαραίτητο να πιεις
τον καφέ σου κάθε πρωί και να πάρεις ένα τηλέφωνο τους γονείς σου, απλά για να
πεις πως ξύπνησες, έτσι και ένας άνθρωπος σφηνώνεται στην καθημερινότητά σου
και όχι απλά δεν φεύγει ποτέ, αλλά στην ομορφαίνει κιόλας.
Τελοσπάντων, σε αυτό το περίεργο timeline μου
τις τελευταίες ώρες βρήκα δύο διαφορετικά posts, που σχεδόν αναφέρονταν ή έστω
πραγματεύονταν το ίδιο θέμα – από διαφορετική σκοπιά το καθένα.
Πρώτο post, φίλος καλός και αξιόλογος νέος, γνωστός και ως @dimmerlin τουήταρε:
«Στον έρωτα το χειρότερο και το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί είναι ο λάθος
άνθρωπος». Αυτό είναι μια οπτική γωνία, κάπως μοιρολατρική, αλλά η συνηθέστερη
σε ανθρώπους που γεννήθηκαν στα 80s και φάγανε στη μάπα
το εργάκι του πολιτισμού των 90s και των 00s.
Από την άλλη, άγνωστη προς εμένα κορασίδα αγνώστων
λοιπών στοιχείων εδέχθη like γνωστού μου στο instagram σε
photo
που
ουσιαστικά απεικόνιζε τον άντρα της ζωής της –almost 30s και
οι δυο- και έγραψε «The
first.
The last. My everything»
ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.
Ας κάνουμε, λοιπόν, ένα ενδιαφέρον crash test. Ομολογώ πως είμαι υποστηρικτής
και των δυο απόψεων. Ναι μεν είναι πολύ συναρπαστικό να βρεις τον λάθος άνθρωπο
και να ζήσεις μαζί του τα πάντα, τα πιο ωραία, τα πιο συναρπαστικά, τον έρωτα
σαν να μην υπάρχει αύριο. Από την άλλη δε, εγώ προσωπικά το βρίσκω πανέμορφο
και ουδόλως βαρετό να πω «my first, my last». Εντάξει, μπορεί first και
last
πλέον
να μην μπορεί να συνυπάρξουν στο ένα και το αυτό πρόσωπο, καθ’ ότι πλέον η
πρώτη μου κοπέλα είναι παντρεμένη με παιδί – κι εγώ σπίτια δεν χαλάω – αλλά άνετα
θα μπορούσαμε να πούμε πως «first and last» θα γίνει ο άνθρωπος αυτός που
θα μας εμπνεύσει το πρώτο διαφορετικό δυνατό μας συναίσθημα.
Αν δεν μας βγει στην πορεία πάει να πει πως για να
μην είναι last,
ο συγκεκριμένος last τουλάχιστον,
πάει να πει πως δεν ήταν και ο πραγματικός first. Κακά τα ψέματα, αυτά συνήθως τα
καταλαβαίνεις ή από την πρώτη στιγμή που κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια ή μετά
τον χωρισμό, κατόπιν εορτής, όταν θα έχεις κάνει πια τη ζωή σου άνω κάτω.
Η απορία μου, όμως, δεν είναι αν μπορεί να σου
συμβεί όλο αυτό, αλλά αν εσύ μπορείς να καταδεχτείς να παραδοθείς σε τέτοιο
βαθμό σε έναν άνθρωπο, ώστε να πεις «my last». Πέραν της ωραίας θεωρίας, που πάντα
είναι σαγηνευτική, ξέρεις θέλει και ψυχικό σθένος, αυτοθυσία και πολλά άλλα
ώστε να πεις «εγώ είμαι δικός σου».
Κάποιος θα μπορούσε να συμπληρώσει και «κάνε με
ό,τι θες», αλλά σε αυτό είμαι κάθετα αντίθετος. Ο μπαμπάς μου, κάποτε, ανέφερε
σε μια συζήτησή μας τη θεωρία της αυτοδιάθεσης. Ναι μπορείς να αφιερώσεις τον
εαυτό σου σε οποιοδήποτε σκοπό θες εσύ. Με τη μόνη διαφορά, συμπληρώνω εγώ
σήμερα, πως αυτό θα το κάνεις για να γίνει η ζωή σου ΜΟΝΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗ.
Το «κάνε με
ό,τι θες» είναι κάτι που θα μάχομαι σε όλη μου τη ζωή. Κάνε ό,τι θες εσύ τον
εαυτό σου, όπως θα κάνει και ο άλλος το ίδιο με τον δικό του. Έχε φίλους, έχε
γονείς, έχε σπίτι, αμάξι, profile σε social media, ενεργά, μίλα με ανθρώπους, βγες
σε μπαράκια, δούλεψε στο γραφείο σου – χωρίς να λογοδοτήσεις γιατί το παιδί από
την δουλειά σου έστειλε sms στις 11 το βράδυ για να σε ρωτήσει κάτι για αύριο. Όχι
δεν στην πέφτει, απλά σε ρώτησε. Αν ο γκόμενος ή γκόμενά σου είναι τόσο
κομπλεξική που όλους τους βλέπει εχθρούς, απλά δεν μπορεί να αντιληφθεί πως σε
κάποια φάση της ζωής σου ΕΣΥ τον/την ξεχώρισες από μια πλειάδα ανθρώπων που
είχες γνωρίσει και πιθανώς φλέρταρες ή σε φλέρταραν.
Για να μην μακρηγορώ, όμως, εκεί που θέλω να
καταλήξω είναι πως πάντα θα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου αυτό που ο
Γιώργος Γιαννιάς άδει περήφανα στο «για αυτό σ’ αγαπώ». Κάπου λέει λοιπόν «γιατί
μαζί σου το απίστευτο ζω». Έτσι είναι φίλοι μου, όταν πεις πως αυτό που ζεις
είναι αυτό που δεν πίστευες πως θα ζήσεις, ακριβώς τότε είναι που είσαι στο
τσακ να πεις «my
first,
my
last».
Ψάχ’ το, βρες το, ζησ’ το. Αν σου τελειώσει, ξανά
από την αρχή. Κανείς δεν βρήκε αυτό που έψαχνε κατονομάζοντας το, αλλά
ανακαλύπτοντας παράλληλα ποια είναι αυτά που ΔΕΝ ψάχνει.
Μπερδεμένο, αλλά excuse moi. Εγώ έτσι τη βλέπω τη ζωή.
Bonus track, το
προαναφερθέν:
