Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Έτσι απλά...


Πάτα play, να το ακούς όσο διαβάζεις. 



Έχω μία ώρα στη διάθεσή μου να γίνω αυτός που θα δεις στο μπαρ και θα θελήσεις να γνωρίσεις. Και θα αξιοποιήσω μόνο τα δέκα λεπτά για να ετοιμαστώ. Γιατί; Έτσι απλά θέλησα να γράψω, τώρα. Πάτησα το play της μουσικής και σου γράφω.

Έχω ένα υπέροχο σπίτι, που αρνούμαι να ανοίξω τις κούτες από τη μετακόμιση. Γιατί; Μα γιατί, πολύ απλά, θα το κάνω, μόνο όταν το θελήσω εγώ. Είναι πολύ ωραίο να επιλέγεις να ζήσεις. Ούτως ή άλλως τα δικαιώματα της επιλογής σε αυτή τη ζωή είναι τόσο λίγα, που όταν μπορείς, γιατί δεν τα αξιοποιείς;

Δουλεύω επειδή βρήκα αυτό που θέλω να κάνω. Προτιμούσα να σπουδάζω για χρόνια ακόμα, από το να με κλείσεις στο κλουβάκι που βρήκες ελεύθερο εκείνη τη στιγμή. Πολλοί με λένε κακομαθημένο, ευκατάστατο, αστό κωλόπαιδο. Ε και; Δηλαδή αν με λέγανε μπατίρη θα ήταν καλύτερα; Γελάω με το βλέμμα των καθώς πρέπει γνωστών μου, όταν περιγράφω την τρελή καθημερινότητά μου!

Ναι είμαι 24 ετών και επέλεξα να νοικιάσω ένα σπίτι με τη μαμά μου, επειδή απλά μου λείπει όταν μένω μόνος μου. Ε και; Μήπως θα σου είμαι υπόλογος και γιατί αγαπάω τον άνθρωπο που με έφερε στη ζωή; Δεν θέλω να περάσουν οι μέρες και να μην την έχω δίπλα μου.

Με ρωτάτε γιατί δουλεύω Σαββατοκύριακα. Ε και; Βλέπω τόσα άλλα τηλεοπτικά προϊόντα λόγω δουλειάς τις υπόλοιπες πέντε ημέρες της εβδομάδας και δεν θα κάτσω να δω τη μόνη εκπομπή, που θα έβλεπα και ως τηλεθεατής; Γιατί; Για να πάμε πιο νωρίς βόλτα; Άντε καλέ, και τη νύχτα γιατί τη δημιούργησε ο Θεός;

Ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί ενώ ζείτε τόσο μίζερα, αγχώνεστε. Άντε καλέ. Είμαι αρκούντως σοβαρός για να με συγχαίρεις που τελείωσα πανεπιστήμιο μέχρι τα 23 μου και μάλιστα με άριστα, είμαι αρκούντως γελοίος για να χτυπάει το κινητό μου με τη μουσική του «Σουλεϊμάν Του Μεγαλοπρεπή». Τι να κάνω; Τη βρίσκω με την ίντριγκα στο παλάτι, θα θελα να είμαι ο Σουλτάν Σουλεϊμάν. Roleplay, χα!

Και θέλω να γράψω τώρα αυτές τις λέξεις, γιατί μπορεί να γίνει κάτι, πολύ τυχαίο, πολύ σύνηθες και να μην μπορέσω ξανά να σου γράψω. Από το να τρακάρω και να δω τα ραδίκια ανάποδα, μέχρι να μου κόψουν το ίντερνετ αύριο και να μην έχω αυτήν την άνεση. Όλα στη ζωή είναι.

Η συνταγή μου στη ζωή; Δεν έχω. Να αγαπάς. Τη ζωή, τη στιγμή, τη μαμά σου. Α και τον σκύλο σου – αν έχεις.

Α και λατρεύω να δουλεύω με τον Πέτρο Κωστόπουλο. Έτσι γιατί ήταν ο πιο ιλουστρασιόν μαγκάκος που πέρασε από τον Τύπο. Γιατί είναι τύπαρος από μόνος του. Γιατί δικαιούμαστε ρε φίλε, όχι μόνο να εκτιμάμε ένα πρότυπο, αλλά να το γουστάρουμε κιόλας. Γκρινιάρηδες!

Κ.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Χρονοντούλαπο


Πριν ξεκινήσεις πάτα play σε αυτό, θα σε βοηθήσει...




Ξέρετε τι είναι το χρονοντούλαπο; Εσείς έχετε ένα τέτοιο; Ένα μέρος – ειδικής κατασκευής – που παραχώνουμε πράγματα και καταστάσεις, που θα θέλαμε να μην είχαμε ζήσει ποτέ. Εκεί, τα παγιδεύεις σε ένα χρονοσύμπαν διαφορετικό, να διαγράφουν την άδοξη καριέρα τους στη χρονική συντεταγμένη που θέλησαν να εμφανιστούν και να σου ανατρέψουν δεδομένα.

Εκεί, όμως, εκτός από την κατάσταση που δεν θες να θυμάσαι, παγιδεύεις υπάρξεις ολόκληρες. Άτομα, χαμόγελα, φωνές. Ξέρεις πόση δύναμη θέλει, να μην μπορείς να αντικρίσεις έναν άνθρωπο που υπό άλλες συνθήκες θες να τον έχεις δίπλα σου; Είτε γιατί αυτός σε πρόδωσε είτε γιατί φοβήθηκε είτε για το οτιδήποτε. Δυστυχώς, οι καταστάσεις μπορεί να ξεπερνιούνται, αλλά δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις τα πρόσωπα που αγάπησες.

Πέρασε σχεδόν μία δεκαετία και εσύ εκεί, μέσα σε αυτό το ντουλάπι καραδοκείς και κάθε φορά, ακόμα και σήμερα με πληγώνεις, που δεν μου έδωσες ποτέ μια ευκαιρία να σου αποδείξω πως αυτά που σου υποσχέθηκα τα εννοούσα. Όταν ερωτεύεσαι στην εφηβεία, ονειρεύεσαι για όλη σου τη ζωή. Χτίζεις κάστρα, αλλά δυστυχώς δεν έχεις τα κλειδιά τους.

Πολλές φορές, προσπάθησα να γκρεμίσω εγώ ο ίδιος αυτό το μικρό καστράκι που έχτισα τότε. Και είχα λόγους πίστεψέ με. Πως εγώ ήμουν πραγματικά δοσμένος σε αυτό κι εσύ απλά πέρασες και γέλασες. Και όμως δεν σκέφτηκες, ούτε για μια στιγμή, πως όλα αυτά ήταν για σένα.

Ευτυχώς για όλους μας προσπάθησα και κρατήθηκα μακριά από κάθε είδους επαφή μαζί σου. Δόξα τω Θεώ μέχρι και η απόσταση βοήθησε σε αυτό. Όταν βρίσκεσαι μίλια μακριά από ένα συναίσθημα, όσο δυνατά κι αν καίει μέσα σου, βρίσκεις τον τρόπο να το κρατάς ζωντανό μόνο όταν κλείνεις τα μάτια σου.

Ξέρεις πόσες φορές κοιμήθηκα και ονειρευόμουν να ξυπνήσω και να σε βρω δίπλα μου; Ξέρεις πόσες φορές κρυφοκοίταξα στα χαρτιά μου τα κείμενα που έγραφα τότε (δεν υπήρχαν blog βλέπεις) για να θυμηθώ πως είναι να αγαπάς πραγματικά; Σε ειχα ανάγκη και εσύ ακόμα και σήμερα, χωρίς να έχεις χτίσει κάτι άλλο μακριά μου, προτιμάς να μη δίνεις καν σημασία. Αυτό να ξέρεις είναι το χειρότερο.

Κι εγώ νομίζεις ότι είμαι από τι; Από σίδερο; Νομίζεις πως δεν θέλω να πάω για έναν καφέ μαζί σου; Σου είναι τόσο δύσκολο; Μια ευκαιρία σου ζητάω από μικρό παιδί. Μεγάλωσα και ακόμα έχω στην καρδιά μου την αίσθηση ενός 15χρονου που γνώρισε τον έρωτα της ζωής του. Γιατί πια τόση απόρριψη; Για να μη δεις αυτά που πραγματικά αισθανόσουν κι εσύ;

Συγνώμη αν είμαι τόσο επιθετικός, αλλά τα φυλάω μέσα μου χρόνια ολόκληρα. Πες μου πως γίνεται να μη με αγαπάς τα Σάββατα; Μείνε λίγο στη γραμμή, δεν θέλω τίποτα άλλο. Σκέψου πως σε πλήγωσαν άλλοι που εσύ επέλεξες, κι εγώ που αφέθηκα ψυχή τε και σώματι δεν έχω δικαίωμα ούτε καν να σου πω ένα γεια; Γιατί γαμώ τη δικαιοσύνη μου, γιατί; Τι έκανα; Σκότωσα κανέναν;

Μακάρι να ήξερα πως έχεις προχωρήσει, αλλά δυστυχώς ξέρω πως δεν έχεις. Είμαστε και οι δυο μέσα σε μία πόλη που ψάχνουμε τα ίδια πράγματα, απλά εσύ δεν θες να μου δώσεις μια σημασία. Εντάξει, λοιπόν, δεν θες. Αλλά το ότι εσύ δεν θες, μην περιμένεις να μου αρκέσει ποτέ. Γιατί εγώ πάντα θα είμαι εδώ και θα είμαι διαθέσιμος, εφόσον οι καταστάσεις το ευνοούν, να πάμε για αυτόν τον καφέ. Και αν δεν πάμε ποτέ, πάλι καλή καρδιά. Εγώ πάντα θα σε αγαπάω, γιατί είσαι η ΙΟΝ μου, η πρώτη μου αγάπη.

Αλλά δυστυχώς, αν δεν πάμε, δεν στερείς μόνο μια ευκαιρία από μένα, αλλά και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν απορρίπτουν έτσι τους ανθρώπους που μας αγάπησαν και ξέρεις πόσο δυνατό ήταν όλο αυτό. 




Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Δύναμη


Η δύναμη. Η δύναμη του σώματος και των συναισθημάτων. Η δύναμη των ονείρων και των πράξεων. Αν ψάξουμε γύρω μας θα βρούμε δεκάδες εκδοχής της έννοιας της δύναμης. Μια ενέργεια, άυλη και άγνωστη προς εμάς, μας πυροδοτεί για να κάνουμε αυτά που μέχρι πριν ένα δευτερόλεπτο θεωρούσαμε ακατόρθωτα.

Μέσα στους δύο τελευταίους μήνες στρίμωξα όσα αποθέματα αυτής της ενέργειας είχα και έκανε ένα βήμα προς το να αλλάξω τη ζωή μου, αυτή τη φορά συνειδητά προς το καλύτερο για εμένα και μόνο. Δεν λογάριασα το κόστος, δεν λογάριασα αν άξιζε τόση δύναμη για κάποια πιθανά αποτελέσματα, που ακόμα δεν ξέρω αν θα μου “βγουν”. Όμως, όπως τελευταία αγαπάω να λέω, αν δεν σπάσεις τα αυγά ομελέτα δεν φτιάχνεις – και στο λέει ένας άνθρωπος που ποτέ του δεν πέτυχε να φτιάξει μια ομελέτα.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου, συνειδητά πήρα μια απόφαση που πονούσε όσο τίποτα, να αφήσω τον χώρο που ονειρεύτηκα να ζήσω και να ακολουθήσω ένα άλλο μου όνειρο. Αυτό του να χτίσω μια καινούρια ενήλικη ζωή. Από τα όνειρα, λοιπόν, πέρασα στην πραγματοποίηση των στόχων μου.

Τον περασμένο Απρίλιο έβαλα στόχο να κάνω ένα μικρό βήμα μπροστά, πορευόμενος σε έναν διάδρομο που λες και κάποιος έριξε όσα εμπόδια μπορούσε, προκαλώντας με να τα υπερβώ και να φτάσω στην κορδέλα του τερματισμού. Μπορεί τα εμπόδια να ήταν μεγάλα, αλλά και στο τέρμα έφτασα – με πόνο ψυχής πιστέψτε με – και στην επόμενη πίστα πέρασα.

Και, επίσης για πρώτη φορά στη ζωή μου, ρίσκαρα. Άφησα στρωμμένα πράγματα και κοίταξα κατάματα το κενό. Και είπα ή σε πηδάω ή με πηδάς για να μη με πηδήξει κάνας άλλος και δεν μου αρέσει δηλαδή. Και να που τελικά άξιζε αυτό το ρίσκο.

Όμως, όταν κάτι το αφήνεις συνειδητά πίσω, πονάει γαμώτο. Όσο και να θέλω να υποδυθώ τον πρίγκηπα του παραμυθιού, όσο και να θέλω να πείσω τους πάντες πως είμαι φτιαγμένος από ζάχαρη άχνη, εγώ είμαι ο πρώτος που θα τινάξω από τις καταστάσεις τα πασπαλισμένα και θα δω την ουσία του πράγματος – του προβλήματος συνήθως.

Δυστυχώς στη ζωή μόνο με το παραμύθι, το όνειρο και τις προσδοκίες δεν πας πουθενά. Ναι είναι κινητήριος δύναμη, αλλά χρειάζεται τόλμη, σχέδιο και ρίσκο για να το δεις να παίρνει σάρκα και οστά. Μπορεί πολλά να παραμένουν ακόμα πίσω και παραμελημένα, αλλά για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό με ρωτάνε τι κάνω και λέω «σούπερ».

Και έπεται και συνέχεια…