Πριν ξεκινήσεις πάτα play σε αυτό, θα σε βοηθήσει...
Ξέρετε
τι είναι το χρονοντούλαπο; Εσείς έχετε ένα τέτοιο; Ένα μέρος – ειδικής κατασκευής
– που παραχώνουμε πράγματα και καταστάσεις, που θα θέλαμε να μην είχαμε ζήσει
ποτέ. Εκεί, τα παγιδεύεις σε ένα χρονοσύμπαν διαφορετικό, να διαγράφουν την άδοξη
καριέρα τους στη χρονική συντεταγμένη που θέλησαν να εμφανιστούν και να σου
ανατρέψουν δεδομένα.
Εκεί, όμως,
εκτός από την κατάσταση που δεν θες να θυμάσαι, παγιδεύεις υπάρξεις ολόκληρες. Άτομα,
χαμόγελα, φωνές. Ξέρεις πόση δύναμη θέλει, να μην μπορείς να αντικρίσεις έναν
άνθρωπο που υπό άλλες συνθήκες θες να τον έχεις δίπλα σου; Είτε γιατί αυτός σε
πρόδωσε είτε γιατί φοβήθηκε είτε για το οτιδήποτε. Δυστυχώς, οι καταστάσεις μπορεί
να ξεπερνιούνται, αλλά δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις τα πρόσωπα που αγάπησες.
Πέρασε
σχεδόν μία δεκαετία και εσύ εκεί, μέσα σε αυτό το ντουλάπι καραδοκείς και κάθε
φορά, ακόμα και σήμερα με πληγώνεις, που δεν μου έδωσες ποτέ μια ευκαιρία να
σου αποδείξω πως αυτά που σου υποσχέθηκα τα εννοούσα. Όταν ερωτεύεσαι στην
εφηβεία, ονειρεύεσαι για όλη σου τη ζωή. Χτίζεις κάστρα, αλλά δυστυχώς δεν έχεις
τα κλειδιά τους.
Πολλές
φορές, προσπάθησα να γκρεμίσω εγώ ο ίδιος αυτό το μικρό καστράκι που έχτισα
τότε. Και είχα λόγους πίστεψέ με. Πως εγώ ήμουν πραγματικά δοσμένος σε αυτό κι
εσύ απλά πέρασες και γέλασες. Και όμως δεν σκέφτηκες, ούτε για μια στιγμή, πως
όλα αυτά ήταν για σένα.
Ευτυχώς
για όλους μας προσπάθησα και κρατήθηκα μακριά από κάθε είδους επαφή μαζί σου. Δόξα
τω Θεώ μέχρι και η απόσταση βοήθησε σε αυτό. Όταν βρίσκεσαι μίλια μακριά από
ένα συναίσθημα, όσο δυνατά κι αν καίει μέσα σου, βρίσκεις τον τρόπο να το
κρατάς ζωντανό μόνο όταν κλείνεις τα μάτια σου.
Ξέρεις
πόσες φορές κοιμήθηκα και ονειρευόμουν να ξυπνήσω και να σε βρω δίπλα μου; Ξέρεις
πόσες φορές κρυφοκοίταξα στα χαρτιά μου τα κείμενα που έγραφα τότε (δεν υπήρχαν
blog
βλέπεις) για να
θυμηθώ πως είναι να αγαπάς πραγματικά; Σε ειχα ανάγκη και εσύ ακόμα και σήμερα,
χωρίς να έχεις χτίσει κάτι άλλο μακριά μου, προτιμάς να μη δίνεις καν σημασία.
Αυτό να ξέρεις είναι το χειρότερο.
Κι εγώ
νομίζεις ότι είμαι από τι; Από σίδερο; Νομίζεις πως δεν θέλω να πάω για έναν
καφέ μαζί σου; Σου είναι τόσο δύσκολο; Μια ευκαιρία σου ζητάω από μικρό παιδί. Μεγάλωσα
και ακόμα έχω στην καρδιά μου την αίσθηση ενός 15χρονου που γνώρισε τον έρωτα της
ζωής του. Γιατί πια τόση απόρριψη; Για να μη δεις αυτά που πραγματικά
αισθανόσουν κι εσύ;
Συγνώμη
αν είμαι τόσο επιθετικός, αλλά τα φυλάω μέσα μου χρόνια ολόκληρα. Πες μου πως
γίνεται να μη με αγαπάς τα Σάββατα; Μείνε λίγο στη γραμμή, δεν θέλω τίποτα
άλλο. Σκέψου πως σε πλήγωσαν άλλοι που εσύ επέλεξες, κι εγώ που αφέθηκα ψυχή τε
και σώματι δεν έχω δικαίωμα ούτε καν να σου πω ένα γεια; Γιατί γαμώ τη
δικαιοσύνη μου, γιατί; Τι έκανα; Σκότωσα κανέναν;
Μακάρι
να ήξερα πως έχεις προχωρήσει, αλλά δυστυχώς ξέρω πως δεν έχεις. Είμαστε και οι
δυο μέσα σε μία πόλη που ψάχνουμε τα ίδια πράγματα, απλά εσύ δεν θες να μου
δώσεις μια σημασία. Εντάξει, λοιπόν, δεν θες. Αλλά το ότι εσύ δεν θες, μην
περιμένεις να μου αρκέσει ποτέ. Γιατί εγώ πάντα θα είμαι εδώ και θα είμαι
διαθέσιμος, εφόσον οι καταστάσεις το ευνοούν, να πάμε για αυτόν τον καφέ. Και αν
δεν πάμε ποτέ, πάλι καλή καρδιά. Εγώ πάντα θα σε αγαπάω, γιατί είσαι η ΙΟΝ μου,
η πρώτη μου αγάπη.
Αλλά δυστυχώς,
αν δεν πάμε, δεν στερείς μόνο μια ευκαιρία από μένα, αλλά και από τον ίδιο σου
τον εαυτό. Δεν απορρίπτουν έτσι τους ανθρώπους που μας αγάπησαν και ξέρεις πόσο
δυνατό ήταν όλο αυτό.
