Η δύναμη. Η δύναμη του σώματος και των συναισθημάτων. Η
δύναμη των ονείρων και των πράξεων. Αν ψάξουμε γύρω μας θα βρούμε δεκάδες
εκδοχής της έννοιας της δύναμης. Μια ενέργεια, άυλη και άγνωστη προς εμάς, μας πυροδοτεί
για να κάνουμε αυτά που μέχρι πριν ένα δευτερόλεπτο θεωρούσαμε ακατόρθωτα.
Μέσα στους δύο τελευταίους μήνες στρίμωξα όσα αποθέματα αυτής
της ενέργειας είχα και έκανε ένα βήμα προς το να αλλάξω τη ζωή μου, αυτή τη
φορά συνειδητά προς το καλύτερο για εμένα και μόνο. Δεν λογάριασα το κόστος,
δεν λογάριασα αν άξιζε τόση δύναμη για κάποια πιθανά αποτελέσματα, που ακόμα δεν
ξέρω αν θα μου “βγουν”. Όμως, όπως τελευταία αγαπάω να λέω, αν δεν σπάσεις τα
αυγά ομελέτα δεν φτιάχνεις – και στο λέει ένας άνθρωπος που ποτέ του δεν πέτυχε
να φτιάξει μια ομελέτα.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, συνειδητά πήρα μια απόφαση που
πονούσε όσο τίποτα, να αφήσω τον χώρο που ονειρεύτηκα να ζήσω και να ακολουθήσω
ένα άλλο μου όνειρο. Αυτό του να χτίσω μια καινούρια ενήλικη ζωή. Από τα
όνειρα, λοιπόν, πέρασα στην πραγματοποίηση των στόχων μου.
Τον περασμένο Απρίλιο έβαλα στόχο να κάνω ένα μικρό βήμα
μπροστά, πορευόμενος σε έναν διάδρομο που λες και κάποιος έριξε όσα εμπόδια
μπορούσε, προκαλώντας με να τα υπερβώ και να φτάσω στην κορδέλα του
τερματισμού. Μπορεί τα εμπόδια να ήταν μεγάλα, αλλά και στο τέρμα έφτασα – με πόνο
ψυχής πιστέψτε με – και στην επόμενη πίστα πέρασα.
Και, επίσης για πρώτη φορά στη ζωή μου, ρίσκαρα. Άφησα στρωμμένα
πράγματα και κοίταξα κατάματα το κενό. Και είπα ή σε πηδάω ή με πηδάς για να μη
με πηδήξει κάνας άλλος και δεν μου αρέσει δηλαδή. Και να που τελικά άξιζε αυτό
το ρίσκο.
Όμως, όταν κάτι το αφήνεις συνειδητά πίσω, πονάει γαμώτο. Όσο
και να θέλω να υποδυθώ τον πρίγκηπα του παραμυθιού, όσο και να θέλω να πείσω τους
πάντες πως είμαι φτιαγμένος από ζάχαρη άχνη, εγώ είμαι ο πρώτος που θα τινάξω
από τις καταστάσεις τα πασπαλισμένα και θα δω την ουσία του πράγματος – του προβλήματος
συνήθως.
Δυστυχώς στη ζωή μόνο με το παραμύθι, το όνειρο και τις προσδοκίες
δεν πας πουθενά. Ναι είναι κινητήριος δύναμη, αλλά χρειάζεται τόλμη, σχέδιο και
ρίσκο για να το δεις να παίρνει σάρκα και οστά. Μπορεί πολλά να παραμένουν
ακόμα πίσω και παραμελημένα, αλλά για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό με ρωτάνε
τι κάνω και λέω «σούπερ».
Και έπεται και συνέχεια…
