Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Αλίκη Ν.1

Πολλές φορές τελικά δεν ξέρουμε καν τι θέλουμε. Το διαπίστωσα τώρα τελευταία… Το μυαλό μου ώρες ώρες είναι σαν μιξεράκι. Θέλω τόσα πολλά, καταστρώνω στρατηγικές να τα πετύχω και στο τέλος βρίσκω κάτι πιο ενδιαφέρον ώστε να παρατήσω αυτό το σχέδιο και να προχωρήσω σε ένα άδειο χάρτη για ένα καινούριο θησαυρό… Ξεχνάω βέβαια να βγάλω την Αλίκη από την χώρα των θαυμάτων!

Η Αλίκη προφανώς είναι και ο συγγραφεύς τούτου του λογοτεχνήματος (πως τα λέω ο άτιμος;). Μια Αλίκη που την βάλανε σε ένα λαβύρινθο και την ξεχάσανε μέσα χωρίς χάρτη. Ούτε καν ένα gps. Αναρωτιέμαι… τι διάολο να συμβαίνει;

Που και που βέβαια βρίσκονται κάτι άνθρωποι θετικοί και καλοί σαν τα μπλε μικροσκοπικά στρουμφάκια ή τον αγαπημένο μου vintage ήρωα Tintin να μας θυμίσουν πως η ζωή είναι ομορφότερη όταν την μοιράζεσαι… Έτσι είναι λες και σου ανοίγουν μικρές πορτούλες που σε οδηγούν λίγο πιο κοντά στην έξοδο του λαβυρίνθου…

Δε σου πα βέβαια φίλε αναγνώστη πως και αυτός ο λαβυρινθάκος είναι χάλια. Όχι κάθε άλλο… έχει και τα ωραία του! Σε κάθε γωνία μια ευκαιρία για μια νέα γνωριμία. Μπας και σου ανοίξει καμιά ακόμα πορτούλα. Το θέμα είναι πως για να σου ανοίξει η πόρτα πρέπει να σου ανοίξει ο κώλος, ωχ συγνώμη ξέφυγα! Στο λαβύρινθο μας πάντως βρισκόμαστε όλοι. Ναι ναι έτσι είναι φίλοι μου…

Κι εγώ εκεί που είχα βρει τον άνθρωπο πορτούλα μου την έκλεισε πάνω στην μούρη κινδυνεύοντας να με βάλει σε διαδικασίες αλά Σάσα Μπάστα να φτιάχνω μύτη κοτζαμάν τεκνό 22 Μαΐων!! Δηλαδή Οκτωβρίων αλλά έτσι λέει ο λαός, εγώ γιατί να του το χαλάσω; (του λαού)

Κάτσε ρε φίλτατε ξεναγέ του λαβυρίνθου!! Πού μου τις κλείνετε τις πόρτες; Ποιος σου πε πως εγώ έχω όρεξη για περπάτημα μες στο ξημέρωμα;; άσε που άμα είμαι και η Αλίκη θα πεθάνω πάνω στα ψηλοτάκουνα! Ναι ψηλοτάκουνα φοράει η δικιά μου Αλίκη. Είναι πουτανόversion της κλασικής. Γιατί και εγώ κάτι τέτοιο είμαι…

Αν ήμουν Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων θα ήμουν μια μετρίου αναστήματος καστανόξανθη κοπέλα με πλούσια και απέριττη κώμη. Θα φορούσα μόνο girly φορεματάκια από την Dsquared και ψηλοτάκουνα πέδιλα. Σαν κάτι Zanoti που είχα δει πέρσι στην Καλογήρου…

Όλα αυτά στον λαβύρινθο μου… GET ME OUT OF HERE!

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Η επόμενη νύχτα

Μοναξιά…

Πάλι. Κοντά μου. Γύρω μου. Παντού. Δεν την μπορώ. Την αγαπώ ναι το ξέρω, το ξέρει κι αυτή μάλιστα, γι’ αυτό μάλλον δεν με αφήνει στιγμή μακριά της. Φοβόμουν την μέρα που θα ξαναβρισκόμουν μόνος μου, ίσως και ποτέ να μην έπαψα να είμαι βέβαια.
Ο δικός μου ο δρόμος με έχει χρόνια διαλέξει. Στην οδό γράφει μόνος, επικίνδυνη λέξη. 21 χρόνια ο ίδιος δρόμος. Ένας δρόμος δύσβατος, μοναχικός, χωρίς φώτα, χωρίς οδόστρωμα. Δεν ήθελα να λασπώσω ποτέ τα καλά μου dsquared παπουτσάκια, μα στις λάσπες έπεσαν κι αυτά. Δεν ήθελα ποτέ να χαλάσω ποτέ το καλό μου dolce jean, μα στους βράχους τρίφτηκε κι αυτό. Πόσο μου λείψε το ποδήλατο μου κάτι τέτοιες νύχτες;
Η φυγή στο πρόσωπο μου… πάντα. Όχι επειδή δεν μου άρεσε εκεί που ήμουν. Απλά η ζωή μου με πήγαινε αλλού. Δεν είναι πως παραπονιέμαι για κάτι, όλα κάτι μου έμαθαν. Όμως κουράστηκα να περπατάω.

Φεύγω πάω, μα πού πάω; Δίχως προορισμό απλά έτσι περπατάω….
Ναι ποτέ δεν είχα κάπου να πάω. Ποτέ το σπίτι μου δεν μου άρεσε παρά μόνο αυτό στο νησί. Εκεί τα ξεχνούσα όλα. Κοιτούσα τα αστέρια και χανόμουν στους δρόμους που όριζε ο ουρανός ανάμεσα τους. Ονειροπόλος; Πολύ! Ναι, δεν ντρέπομαι. Γιατί να ντραπώ; Γιατί επιμένω να είμαι τόσο καλό παιδί ανάμεσα σε τόση υποκρισία γύρω μας; Όχι δεν με νοιάζει καν.

Κομμάτια… σπασμένα.
Κομμάτια σπασμένα οράματα στα δικά σου μάτια. Σου κόβουν τον ήλιο ακόμα και στο καταμεσήμερο. Όταν σπάσουν πονάνε μάλιστα. Θες δε θες, σε κόβουν… γιατί είναι δεδομένο πως τα έχεις ήδη πατήσει. Δεν ήθελα ποτέ να με κόψουν…δεν ήθελα ποτέ να τα φανταστώ. Γιατί να ονειρεύομαι; Γιατί να ελπίζω; Αφού πάλι μόνος μου θα μείνω…

Για το καλό μου… ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου.
Όλοι λένε πως όλα είναι για το καλό μου… δεν είχα τίποτα καλύτερο απ’ την φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου ερωτευμένο. Πολύ ωραίο συναίσθημα. Δυνατότερο από κάθε άλλο προβληματάκι. Όλα φαίνονται μικρές παραφωνίες σε ένα σύνολο λυρικής. Μα για το Θεό, ποιος πίστεψε πως οι άνθρωποι μπορούν να αγαπήσουν; Ποιος το εμπνεύστηκε; Αφού όλα για την πάρτη μας τα κάνουμε. Αν ένας άντρας, δεν είχε ανάγκη να γαμήσει, σιγά που θα κοιτούσε το κάθε κοντοπούτανο που ξέρει εκ προοιμίου πως θέλει να του ξετινάξει ότι έχει και δεν έχει…

Έχει μουδιάσει το κορμί και το μυαλό μου…
Έυχομαι να είχε γίνει. Να παλεύω να με βρω είναι πολύ δυσκολότερο. Ας με πάρει κάποιος από αυτό το πράγμα που μου έφτιαξαν να ζήσω!! Που είναι ο καργιόλης ο σεναριογράφος να του κάνω μια μήνυση; Γιατί να μην είμαι ένα καρτούν; Γιατί να μην είμαι ο Pluto ας πούμε. Πάντα χαρούμενος, πεισματάρης και πάντα ο Mickey τον αγαπάει! Κι αν δεν τον αγαπούσε όμως; Αυτό να μου πεις! Θα ταν αδέσποτος και θα κλαιγε σαν και μένα! Δόλιε Pluto.

Για σένανε μπορώ…
Μπα δεν μπορώ τίποτα που εσύ δεν μου επιτρέπεις να βρω την δύναμη. Μπορώ να κάνω πολλά πράγματα…αρκεί να τα θελήσεις. Όχι δεν θα τα κάνω από μόνος μου, όχι δε θα σε παρακαλέσω. Θέλω να έρθεις εσύ να μου δώσεις το ok να συνεχίσω. Δεν μπορώ μόνος μου. Αδυνατώ σου λέω… Μ’ ακούς; Γιατί να με ακούσεις; Υποχρέωση μου έχεις; Μόνος μου μπήκα σε μια φυλακή. Σου το χα πει και μου χες πει πως λέω βλακείες. Ναι γιατί εσύ ποτέ δε μπήκες στην ίδια φυλακή με μένα…

Και τα κλειδιά; Πάνω μου είναι, δεν τα βρίσκω. Ίσως άλλη στιγμή. Άσε και αύριο νύχτα είναι…

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Καλώς ήρθατε!!

Θεωρώ πως είναι καιρός να σας αποκαλύψω περισσότερα πράγματα για μένα, αφού κάποιοι από εσάς δεν ξέρετε και τόσα για το ποιος είμαι, τι κάνω και τι ονειρεύομαι όταν κάνω βόλτες τις νύχτες.
Όλη μου την ζωή προσπαθούσα να πετύχω στόχους αντικειμενικά σεβαστούς. Το πτυχίο, το σχολείο, τα αγγλικά, οι δουλειές, η οικογένεια, η ευγένεια. Όλα εγώ… Και περήφανα το λέω, τα πέτυχα όλα. Πέτυχα ότι μπορούσα να πετύχω. Πρώτος στις σχολές, πολύ καλός στο σχολείο, πολύ καλός γιος (ειδικά μονομερώς ήμουν πολύ καλός σε σχέση με το feedback που έπαιρνα), βοήθησα τους πάντες, φίλους, γονείς, συγγενείς… και κάπου είπα πως τελικά κάνω τα πάντα, σαν πολυμίξερ, αλλά ρώτησε κανείς το πολυμίξερ αν ονειρευόταν να γίνει όλα αυτά;
Εμένα προσωπικά κανείς! Δηλαδή με ρώτησε η μαμά μου κάποτε και της είπα θα τα κάνω όλα… δεν της απάντησα ποτέ αν τα ήθελα όλα αυτά. Δεν το έκανα ούτε από ανάγκη, ούτε από υποχρέωση! Το έκανε επειδή το ήθελα, το έκανα επειδή το μόνο που ήθελα ήταν να είναι περήφανη για μένα και ομολογώ πως και αυτό το χω πετύχει…
Και κάποια στιγμή λοιπόν εκεί που κοίταζα τον κόσμο έτσι όπως τον είχα φτιάξει, αγγελοκρούστηκα. Συνειδητοποίησα πως η καθημερινότητα μου ήταν ένα παζλ που άλλος το σχεδίασε και εγώ ζούσα για να βάζω ακόμα ένα κομμάτι στο κατάλληλο κενό. Ειρωνεία; Ποτέ μου δεν δυσανασχέτησα! Πάντα όταν σκεφτόμουν αυτά που πραγματικά ήθελα έλεγα και αν δεν πετύχω και εκεί…;
Τι είναι όμως αυτό το άγνωστο που πάντα ήθελα. Η ζωή μου πάντα ήταν μικρόφωνα, ακουστικά και νότες. Δεν θυμάμαι ποτέ κομμάτι της ζωής μου που δεν συνοδευόταν από ένα τραγούδι, στίχο ή έστω ένα soundtrack… Και στην μουσική επιμέλεια πάντα εγώ! Και η τύχη η ίδια μου τα έφερε έτσι ώστε να βρεθώ εκείνη ακριβώς την στιγμή της αυτοκάθαρσης μπροστά σε αυτό το βαθύ μου θέλω. Θέλω να γίνει η μουσική η ίδια μου η ζωή και η ζωή μου να γεμίζει κάθε λεπτό με μουσική…
Δεν αφόρισα ποτέ όλα αυτά που έχω χτίσει με αίμα και δάκρυα όπως λέει και μια φίλη μου που πια δεν πολυμιλάμε. Δε θέλω να ξεχάσω τίποτα, θέλω απλά να κάνω και να ζήσω αυτά που εγώ ονειρεύτηκα. 20 χρόνια ήμουν στην υπηρεσίες άλλων… τώρα θα ζήσω και εγώ για μένα… δεν το αξίζω πιστεύετε;
Έτσι λοιπόν εδώ και 2 μήνες σταμάτησα να λέω πως είμαι φοιτητής διάφορων μεγαλόπνοων σχεδίων και ακριβοθώρητων σχολών! Σταμάτησα να σκέφτομαι εργασίες για market plans και τα αντικατέστησα με στίχους, karaoke μουσικές και φυσικά μικρόφωνα….
Πόσο τα αγαπώ τα mp3s μου… έτσι λοιπόν ενημερώνω και τους μη γνωρίζοντες καλά εμένα για το ποιος είμαι και τι κάνω πια… είμαι τραγουδιστής και αυτή είναι η πρώτη μας «επίσημη» γνωριμία.
Καλησπέρα σας και καλώς ήρθατε στην παρέα μας… Κωνσταντίνος Αντωνάτος