Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Υπάρχουν άνθρωποι…

Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, να διακρίνω κυρίως το πόσο χαμογελάνε. Αν μπορούσα να επιλέξω τι θέλουν να θυμούνται από μένα όταν πια δε θα είμαι εδώ θα έλεγα να θυμούνται πως όλους ήθελα να τους βλέπω χαρούμενους. Αυτή θεωρώ πως είναι η αποστολή της ζωής μου.

Πάνω σε αυτό λοιπόν πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι… Άνθρωποι που ζουν ευτυχισμένα αλλά και άνθρωποι μονάχοι. Άνθρωποι που η ιδιοτροπία κάποιων ψυχικά ανάπηρων ατόμων τους άφησε εκεί να στέκουν σαν κεριά που παλεύουν με τον αέρα για να κρατήσουν την φλόγα τους λαμπερή και ακμαία.

Πολλές φορές ακούμε από τα μέσα πως άνθρωποι που είχαν αφιερώσει την ζωή τους στο γέλιο, τη χαρά των υπολοίπων μέσα τους ήταν πιο μόνοι από όλους τους άλλους. Είναι άσχημο μέσα σου να νιώθεις μόνος. Για τον άλφα ή βήτα λόγο όλοι λίγο ως πολύ έχουμε στιγμές μοναξιάς, άλλοι λιγότερες, άλλοι περισσότερες. Δεν ξέρεις ποτέ τι είναι καλό κατά την γνώμη μου. Να είσαι με παρέα ή να είσαι μόνος; Αλλά μιλάω και στις δύο πλευρές από ουσιαστικής άποψης.

Το κλάμα είναι το αντίθετο του γέλιου. Εγώ θα έλεγα πως είναι ο καλύτερος φίλος του. Δεν είναι τυχαίο που κλαίμε από τα γέλια. Ίσως είναι το επόμενο βήμα από το γέλιο. Ίσως πάλι να κλαίμε στα άσχημα επειδή η κατάσταση έχει υπερβεί τις αντοχές μας και είναι γελοίο να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι άρα κλαίμε. Για σκεφτείτε το…

Υπάρχουν άνθρωποι λοιπόν…. Άνθρωποι που έχουν τα πάντα. Κι όμως είναι τόσο φτωχοί. Εμένα η ζωή αν και τσιγκούνα στο θέμα της καλοτυχίας μου έδωσε μια ευλογία. Να μην αισθανθώ ποτέ εντελώς μόνος. Αλλά ξέρετε… μόνοι αισθανόμαστε όταν δεν έχουμε γύρω μας ανθρώπους που αγαπάμε. Αν αυτός ο ένας λοιπόν που έχουμε και δεν μιλώ απαραίτητα για σύντροφο ερωτικό φύγει από τη ζωή τι κάνουμε; Εκεί είναι η πραγματική μοναξιά, να βλέπεις τα αστέρια και να λες άραγε με βλέπεις; Με ακούς; Με προσέχεις; Πού είσαι; Γιατί; Γιατί σε σένα; Γιατί σε μένα;

Η μοναξιά όμως ξέρετε δεν οφείλεται μόνο στους μοναχικούς. Οφείλεται και στους άκαρδους. Αυτοί οι μόνοι, δεν το ήθελαν να είναι έτσι. Όπως και κανένας τυφλός δεν επεδίωκε ποτέ να χάσει το φως του. Έτσι και αυτοί. Δεν επεδίωκαν να τους ξεχάσουν. Γιατί ο θάνατος δεν γυρνάει, η αδιαφορία όμως; Η έλειψη ανθρωπιάς; Το αλύγιστο βλέμα ενός κλητήρα που με περισσή χαρά σου παίρνει το βιος σου; Η τελευταία λέξη ενός χωρισμού μιας σχέσης που για χάρη της καλώς ή κακώς έχεις μείνει στον κόσμο αυτό έσυ και η καρδιά σου;

Μήπως ήρθε η ώρα στο κατώφλι του νέου έτους να κάνουμε την αυτοκριτική μας;

Υ.Γ. Πηγή έμνευσης και αφορμή αυτού του άρθρου ήταν το 11ο επεισόδιο της σειράς «Άγρια Παιδιά» του Mega και της εξαιρετικής ερμηνείας της Μάρθας Καραγιάννη.

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

Στιγμές…

Χριστούγεννα σήμερα. Τι καλάααααααααααααα!!!! Είναι υπέροχα τα Χριστούγεννα. Χωρίς να ξέρω τον λόγο αισθάνομαι κάτι μαγικό στην ατμόσφαιρα. Πρώτον είμαι θετικά προδιαθετιμένος προς όλες τις κατευθύνσεις και όλους τους ανθρώπους! Είναι υπέροχο αυτό. Και να με βρίσουν σήμερα, καλά χριστούγεννα θα απαντήσω. Είναι το πνεύμα της ημέρας φαίνεται! Santa Dinoukos!

Από την άλλη είναι αναμφίβολα οικογενειακή ημέρα – με ότι και να σημαίνει αυτό. Ξύπνησα, είδα τον ήλιο, άκουσα μουσικούλα, βρήκα μηνύματα αγαπημένων φίλων στον υπολογιστή και στο κινητό μου. Τι χαρά… Οι γονείς μου σε μια σπάνια στιγμή συνύπαρξης ήταν στο σαλόνι και με περίμεναν. Αυτό θα πει οικογενειακή ευτυχία και γαλήνη…

Χθες βράδυ ενώ δεν είχα και πολύ καλή διάθεση έκανα μια συζήτηση στο msn και κατάλαβα πως η αγάπη, η ανεπιτίδευτη μεταξύ φίλων και όχ ι μπλεγμένα ερωτικά και λοιπά είναι τελικά πολύ ωραία. Άνθρωποι που δεν τους βλέπεις καθημερινά, είναι εκεί σε νοιάζονται, ανησυχούν, χαίρονται με την χαρά σου, συμπαραστέκονται στα δύσκολα και κυρίως στηρίζουν τα όνειρα σου. Βασικό αυτό. Και George σε ευχαριστώ γι΄αυτό.

Η συνέχεια της ημέρας θα είναι κλασική νομίζω. Φαγητό με οικογενειακούς φίλους, καφεδάκι με την παρέα. Πραγματικά ευχάριστες στιγμές. Αυτά είναι τα ωραία της ζωής.

Περιμένω πως και πως κάτι πολύ καλό που έρχεται, είναι προκαθορισμένο δηλαδή, αλλά τώρα στο κατόφλι της αλλαγής αρχίζω και εκτιμάω τους ανθρώπους. Και λέω ευχαριστώ. Στους φίλους που με αγαπάνε, στους γνωστούς που μου λένε γεια, στους εχθρούς που μου βάζουν δύσκολα και με κάνουν καλύτερο… Στον έρωτα λέω και σε αυτόν ευχαριστώ που δεν εμφανίζεται στην ζωή μου και με κάνει να προσπαθώ να βελτιώνω τα κακώς κείμενα μου αλλά με εμπνέει κιόλας για να επικοινωνούμε στην μικρή αυτή βόλτα της ζωής μας.

Αυτά για σήμερα… Το κείμενο είναι ανάλαφρο γιατί το γράφω μέρα. Έπρεπε να πω ευχαριστώ όμως… και ειδικά να χαρώ με την νέα version του εαυτού μου που πολύ μου αρέσει.

Παιδιά να μαστε καλά, χρόνια μας πολλά!

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Ακόμα ελπίζω…

Ακόμα ελπίζω…
Ω ναι! Ακόμα! Ίσως είμαι και ο μόνος… Ναι ναι έτσι πρέπει να είναι η κατάσταση, δεν εξηγείται αλλιώς. Τώρα σε τι είναι αυτό ακριβώς στο οποίο ελπίζω θα σας γελάσω και δε το θέλω. Ίσως να είναι και το τέχνασμα αυτό, να μην έχω κάτι συγκεκριμένο να περιμένω οπότε και να έρθει καλοδεχούμενο είναι… χεχε

Ήρθαν χριστούγεννα. Και εγώ μπήκα στη μηχανή του χρόνου. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου στην εφηβεία θυμάμαι να έχω μια μανία για Χριστούγεννα στην Αθήνα. Μανία όμως… Φέτος κάτι άλλαξε μέσα μου. Είχα την ανάγκη να γυρίσω στο σπίτι που μεγάλωσα, που πήγα σχολείο. Να ξαναβγώ στα ίδια μέρη, να γελάσω με τα ίδια αστεία, να μαλώσω για τους ίδιους χαζούς λόγους και να αναθεματίσω την αποκέντρωση που μας άφησε τρείς και τον κούκο ως μνημείο…

Και ξαφνικά βρέθηκα στην μηχανή του χρόνου. Χειμωνιάτικο σκηνικό στο νησί είχα να δω από το χειμώνα του 2006 που πήγαινα 3η λυκείου και περίμενα πώς και πώς να φύγει το σχολικό έτος για να πάω Αθήνα που τόσο αγαπούσα μέχρι τότε. Όχι πως τώρα δεν την αγαπάω, την λατρεύω τολμώ να πω. Αλλά δεν ξέρω… φέτος κάτι πήγε λάθος στη συνταγή.
Πέρασαν από μπροστά μου χθες βράδυ στην πρώτη μου επίσημη έξοδο στο νησί όλα τα γεγονότα που ειχα ζήσει εδώ σαν ταινία. Πρόσωπα, καταστάσεις, σχέσεις, έρωτες… όλα. Και τι κατάλαβα; Πως τελικά τα μικρά πράγματα είναι αυτά που δίνουν αξία στις ζωές μας. Και σε αυτά πρέπει να ελπίζουμε…

Ελπίζω η χρονιά που θα έρθει να φέρει μαζί της την χαρά που ο καθένας μας ποθεί αλλά δεν τολμά να παραδεχτεί. Έτσι λοιπόν ελπίζω στο ότι θα έρθουν ξανά στιγμές που θα αγαπήσουμε και θα αγαπηθούμε. Άνθρωποι που θα τους μαγέψουμε και θα μας μαγέψουν…

Ως τότε ακόμα ελπίζω…

Καλά χριστούγεννα.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Στης νύχτας τον χορό…

Δε ξέρω γιατί αλλά τις νύχτες αισθάνομαι ότι αντικρίζω κατάματα την πραγματικότητα. Τις νύχτες βλέπω τα προβλήματα, τις νύχτες βρίσκω λύσεις ώστε να εφαρμόσω τα σχέδια μου το πρωί. Οι αποφάσεις των πρωινών είναι εφήμερες, τα σοβαρά σου έρχονται μόνο τις ώρες της χαλάρωσης και αυτές είναι οι ώρες της νύχτας. Δεν είναι τυχαίο που τα καλύτερα πράγματα στη ζωή μας, μας συμβαίνουν τις νύχτες. Γιατί άραγε διασκεδάζουμε τις νύχτες; Γιατί κάνουμε έρωτα κυρίως τις νύχτες; Γιατί απολαμβάνουμε καλύτερα την ζωή την νύχτα; Και μη μου πείτε πως το κάνουμε επειδή τα πρωινά δουλεύουμε… σίγουρα υπάρχει βαθύτερη αιτία.

Μια αιτία όμως που δεν μπαίνω στην διαδικασία να την ψάξω. Απλά ευχαριστώ την νύχτα για την μαγική της αυτή ατμόσφαιρα. Πανέμορφη ατμόσφαιρα ειλικρινά. Τις νύχτες μ’αρέσει να περπατάω ή να οδηγώ τουλαχιστον. Μ’αρέσει να χτυπάει ο κρύος αέρας της νύχτας το προσωπό μου, να φοράω μαύρο παλτό και να κρατάω στα χέρια μου έναν ζεστό καφέ από τα everest. Όχι δε θέλω από τα καλά καφέ να είναι αυτό το ποτήρι, θέλω να είναι από τα ευκαιριακά διανυκτερεύοντα μαγαζιά που θεωρώ χρέος μου να μπαίνω μέσα με χαμόγελο και να τους λέω ένα θερμό ευχαριστώ στο τέλος γιατί υπάρχουν για εμάς που ξενυχτάμε. Έτσι λοιπόν μ’ αρέσει να περπατώ και να χάνομαι σαν σκιά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Αν είμαι μάλιστα μόνος μου και στον δρόμο είναι το καλύτερο μου. Εγώ και τα αστέρια. Τα αστέρια άραγε γιατί εμφανίζονται μόνο την νύχτα; Μ’ αρέσει να κοιτάω το φεγγάρι να πέφτει στο πέλαγος και να σχηματίζει τον λεγόμενο «δρόμο του φεγγαριού».

Θαρρείς και θα τον περπατήσω τον δρόμο αυτό… Από μικρός όταν άκουγα για το λευκό φως του θανάτου αυτόν τον δρόμο νομίζω πως ακολοθούμε. Εγώ τουλάχιστον έτσι θα ήθελα να φύγω… να χαθώ στον δρόμο του φεγγαριού. Όταν κάποιος χάνεται από αυτόν τον κόσμο συνηθίζω να κοιτάω τον ουρανό και βλέπω το φεγγάρι. Το κοιτάω πάντα ανακριτικά και νομίζω πως κάθε φορά παίρνω την ίδια απάντηση… Ω ναι δακρύζει. Δεν ξέρω τον λόγο. Ίσως είναι τι αντικρύζει και αυτό στην «βάρδια» του. Τόσος πόνος, τόση μοναξιά, τόσο μίσος, τόσο πάθος, τόση αγάπη… τόσος πόνος. Το ξαναλέω… γιατί άραγε;

Είναι υπέροχο να ακροβατείς μεταξύ της επίγειας βόλτας σου και της βόλτας του φεγγαριού. Τα καράβια νομίζω πως είναι εξίσου μαγικά. Τα βρίσκω σαν μικρές ψευδαισθήσεις. Όταν ταξιδεύω νύχτα –και δεν έχει συμβεί μια και δυο αυτό- το βρίσκω εξίσου μαγικό. Ναι μπορώ και ακολουθώ τον δρόμο του φεγγαριού και κάθομαι εκεί στο κατάστρωμα να κοιτάω και πάλι, άστρα, φεγγάρι, φώτα… μάτια, πρόσωπα.

Όταν ήμουν παιδί και εγώ έπαιρνα το ποδήλατο μου και πήγαινα στην Κυανή Ακτή και κοιτούσα την θάλασσα. Η Κυανή Ακτή είναι ένα μικρό λιμανάκι με ένα εστιατόριο στο Αργοστόλι. Κοιτούσα κυρίως την ώρα του χειμερινού απογεύματος. Με την ίδια παγωμένη αύρα με αυτήν την νύχτας… Χριστέ μου τι ευλογία αυτό το αεράκι…

Κάθαρση… Το πιστεύω πως αυτό είναι η κάθαρσις των Αρχαίων Ελλήνων. Επισης μαγικό εργαλείο σε τέτοιες νύχτες είναι το ραδιόφωνο. Χωρίς αυτό τίποτα δε θα ήταν ίδιο. Αγαπώ να ακούω νύχτες LoveRadio δεν υπάρχει πιο ρομαντική παρέα. Τότε είναι που περιμένεις το χέρι που θες να σε αγγαλιάσει και νίωθεις περισσότερο πόνο όταν αυτό το χέρι δεν υπάρχει. Και τότε νιώθεις και πιο παγωμένο τον αέρα να σε χτυπάει… μια φορά αναζήτησα τέτοιο χέρι σε μια από αυτές τις βόλτες μέσω ενός sms. Απάντηση δεν πήρα ποτέ. Και τότε κατάλαβα πως οι νύχτες είναι μαγικές αλλά μόνο για αυτόν που θέλει να τις ζήσει έτσι… κρίμα που δεν απάντησε ποτέ κανείς σε εκείνο το sms.
Ίσως τότε θα ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα με παρέα τον δρόμο του φεγγαριού…

Καλή σας νύχτα… ή και μέρα… εσείς επιλέγετε…

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Λογική συνέχεια…

Βρήκα λοιπόν και εγώ το κουράγιο να επιστρέψω στο πληκτρολόγιο μου να γίνω πάλι αυτό που ήμουν προχθές…να με ξαναβρώ με δυο λόγια. Είχα ομολογουμένως μια από τις πιο δύσκολες μέρες χθες. Όχι δεν συνέβη κάτι τραγικό, όχι δε συνέβη κάτι ανεπανόρθωτο αλλά για μένα ήταν δύσκολη μέρα. Είναι χειρότερο να σου συμβαίνει κάτι που δε μπορείς να το διαχειριστείς και ας μην είναι κάτι τεράστιο. Και όντως έτσι έγινε. Όταν συνειδητοποιείς πως σε προδίδουν άνθρωποι που εμπιστεύεσαι αισθάνεσαι περίεργα, αδειάζεις θα έλεγα. Ναι ναι ακριβώς έτσι ένιωσα, άδειος, ξεκρέμαστος. Κενός από συναισθήματα, μπορώ να σας πω πως φοβήθηκα και την ζωή ή τους ανθρώπους της. Δεν πειράζει όμως…

Ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται και δόξα το Θεό έχω μάθει να μαθαίνω από τα λάθη μου, να ζητάω συγνώμη, να κοιτάω τον άλλο στα μάτια και να μην έχω τύψεις και ας μην έχω υπάρξει και λευκή περιστερά. Τι να κάνουμε; Ο λαός λέει «γηράσκω αεί διδασκόμενος» πόσο μάλλον στα 20 σου που δεν έχει ισχύ ακόμα το «αεί» της φράσης γιατί ως μέλος της κοινωνίας είμαι ακόμα μαθητούδι…

Πάλι καλά που την συγκεκριμένη μέρα βρέθηκαν άνθρωποι δίπλα μου που ξέρουν τι σόι άνθρωπος είμαι, τι αξίζω, τι όχι και σίγουρα δε θα θέλανε να δουν τα μάτια μου θλιμμένα για ένα τέταρτο ακόμα. Ονόματα δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναφέρω, είναι αρκετό που ήταν δίπλα μου. Και τους ευχαριστώ για αυτό. Και εκεί ξεχωρίζεις την ουσιαστική φιλία από τα μπαρμπούτσαλα της καθημερινότητας μας που οι ρυθμοί της τρελής μας ζωής μας έχουν κάνει να τα νομίζουμε για σημαντικά.

Και αφού πέρασα το λούκι μου, αφού άδειασα, αφού προσπάθησαν να με γεμίσουν και αφού εντόπισα την ουσιαστική ενέργεια που θα έπρεπε να πάρω μέσα μου για να συνεχίσω επέστρεψα. Επίσης φιλοσόφησα το θέμα, πρίν από 2 μέρες έλεγα για λαμπερές στιγμές, να που τώρα έκαναν μια βόλτα και οι βροχερές στιγμές της ζωής μας. Πάντα μετά την ακμή έρχεται η παρακμή, αλλά όπως λέει και το άσμα «ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Δίκαιο δεν έχω;

Αυτά λοιπόν από μένα για τις τελευταίες μέρες… ανούσια ή ουσιώδη αυτό η ιστορία θα το κρίνει. Ελπίζω να μάθουν κάτι σε κάποιους ανθρώπους.

Καληνύχτα σας

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Λαμπερές στιγμές…

Λαμπερές στιγμές…
Σήμερα ήταν μια πολύ φορτωμένη ημέρα αλλά παράλληλα ήταν απ’ τις μέρες που λες «ΟΚ υπάρχει Θεός τελικα!». Στην σχολή είχα το σχετικό άγχος των εξετάσεων καθώς ήταν ημέρα για midterm και μάλιστα σε μάθημα που καραγουστάρω και δε θα ανεχόμουν αποτυχίες. Ξύπνησα λοιπόν με το άγχος της επιτυχίας σε αυτό… και τελικά το πέτυχα. Είναι από τις λίγες φορές στη ζωή μου που είπα «ναι ναι ναι είναι ολόσωστα» και «ΝΑΙ ΤΑ ΕΓΡΑΨΑ ΟΛΑ».

Από την άλλη τα άγχη μου έλαβαν τέλος γιατί έλαβα και κατι πολυπόθητα έγγραφα, εξετέλεσα και τας υποχρεώσεις μου ως καλός υιός της μητρός μου και είπα να πάω να φάω κάτι… Εκεί ήταν που ανοίξαν οι ουρανοί! Ω ναι ο Δίας κατάλαβε πως πάω να χαλάσω το διατροφολόγιο μου και μου έριξε κάθε απόθεμα ύδατος που είχα για να με εμποδίσει.

Για να φτάσω στο φαγητό μου και στη φίλη μου που με περίμενε μαζί του έπρεπε να διασχίσω πλημυρισμένη Εθνική Οδό, μποτιλιαρισμένη Κηφισίας, να φάω στην μάπα ένα κατάμεστο The Mall με αποτέλεσμα να καταλήξω στα Goodys στην Κηφισιά. Ε πείτε μου τώρα είναι αυτό τύχη;

Η κούραση βέβαια ήταν περιττό να σας πω πως ήταν συνοδοιπόρος μου από την πρώτη στιγμή της ημέρας, πριν καν σηκωθώ από το κρεβατάκι μου και αποχωριστώ το ζεστό μου πάπλωμα… Εμ έτσι είναι άγχος, κούραση και μια μποτιλιαρισμένη Κηφισίας! Αργεί να σου ρθει το εγκεφαλικό στα 20 άραγε;

Το βράδυ όμως μου επεφύλλασε μια ευχάριστη έκπληξη. Ο μπαμπάκας μου αποφάσισε πως είμαι καλό παιδί και αντι να με τρέχει στην Κηφισιά για το καθιερωμένο εβδομαδιαίο μας δείπνο αποφάσισε να πρωτοπορήσει και μου πρότινε το Golden Hall… Και ναι υπέκυψα… Λοιπόν μπορώ να έχω ένα σπίτι μέσα στο Golden Hall? Δε θέλω πολλά! Να ξυπνάω και να πηγαίνω για καλημέρα στο Marc by Marc Jacobs και στο Golden Attica… Δεν υπάρχει αυτή η ευτυχία παιδιά. Το σλόγκαν “Passion for fashion” που του βγάλανε είναι ΛΙΓΟ μπροστά σε αυτό το μεγαλείο που ζει ο επισκέπτης και δη ο ψωνισμένος επισκέπτης, εγώ δηλαδή.

Αυτά λοιπόν και σιγά σιγά ρίχνω τίτλους τέλους για την ημέρα μου υπο τους ήχους του άσματος και των στίχων του ποιητή «το παρελθόν μου απόψε διαγράφω το παρόν μοναχά μ’ αφορά… λέω ναι στα καινούρια φιλιά»

ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ … Ακούει κανείς όμως;

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Ας πάρουμε λιγάκι μπρος…

Μετά το χθεσινό (και εσχάτως την πρόσφατη ανανέωση του κειμένου) προτίνω να πάρουμε μπροστα! Ας αφήσουμε πίσω τα επεισόδια, την καμμένη Αθήνα, τον μικρό Αλέξη, τους αστυνομικούς και όλα αυτά τα δυσίωνα και ας πάμε πιο μπροστά, στο μέλλον…


Αντί να λέμε λοιπόν για τα καμμένα κτήρια και γιατί κάηκαν ας βγει κάποιος να πει έχουμε τόσα παιδιά στα πανεπιστήμια αρχιτεκτονικής! Ας κάνουν μελέτες ως πρακτική άσκηση πάνω σε αυτά τα κτήρια για την επισκευή τους και προτάσεις για την ανάπλαση τους! Κρίμα είναι μια τόσο ωραία πόλη να την θυμόμαστε μόνο όταν έχουμε τις μαύρες μας.


Δεν συμφωνώ, να σας πω την αλήθεια, με όλη αυτή την απαξίωση του πολιτικού κόσμου. Δεν έχει νόημα βασικά γιατί υποτίθεται πως εμείς οι ίδιοι τους έχουμε τοποθετήσει εκεί που βρίσκονται. Και δεν έχουμε και καμία δικαιολογία να τους απαξιώσουμε και θα σας πω ευθύς αμέσως γιατί αυτό. Πέρσυ κάψαμε την μισή Ελλάδα! 70 νεκροί νομίζω κάτι τέτοιο… Τότε ναι μιλούσαμε για 300 βουλευτές ΑΝΑΞΙΟΥΣ να κάνουν τον κρατικό μηχανισμό να λειτουργήσει! Είναι ανεπίτρεπτο εν έτει 2007 να καίγονται άνθρωποι ΖΩΝΤΑΝΟΙ γιατί απλά κάποιοι άργησαν… αν αργούσαν να σώσουν τα δίδυμα του πρωθυπουργού τι θα έλεγε τότε;
Τότε λοιπόν είχαμε ΔΙΚΑΙΟ να μην επανεκλέξουμε την ίδια κυβέρνηση, τους ίδιους ανθρώπους αλλά δεν το κάναμε! Τους βγάλαμε ξανά οπότε… δεν έχουμε δικαίωμα να τους βρίζουμε τους ανθρώπους! Είχαμε ευκαιρίες να τους δείξουμε την έξοδο και δεν το κάναμε ως λαός.

Όπως και να χει γιατί τώρα μας ήρθε να τους βρίζουμε; Αμαρτία ρε παιδιά! Τις επιλογές μας βρίζουμε, εμείς λέμε τους εαυτούς μας μαλάκες!

Ας προχωρήσουμε όμως! Φτάνει! Και το αγγελούδι που με πρήξατε στο facebook πήγε στον παράδεισο και ο αστυνομικός στη φυλακή! Ε φτάνει πια! Καιρός να πάμε παρακάτω!

Και πάω… σήμερα ήταν μια ωραία μέρα για μένα. Ευχάριστα γενικά νέα και σε προσωπικό επίπεδο και σε επαγγελματικό μιαςκαι στη σχολή είχα κάποια σχετικά καλά αποτελέσματα. Όλα φαινομενικά καλά… Τα γνωστά παράπονα βέβαια πάντα παίζουν! Γιατί ειμαι και πάλι single; Γιατί συνήθως όλα πάνε στραβά (μην κρίνετε απ΄την σημερινή ημέρα); Και πάλι βέβαια δόξα το Θεό να λέμε που κάθε πρωί αντικρίζουμε τον ήλιο…
Όλα καλά θα πάνε μωρέ… έτσι δεν είναι; Απλά καιρός είναι να ξεκολήσουμε απ’ την μιζέρια

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Στους φίλους μου...αφιερωμένο!

Σκεφτόμουν πως δεν κάνω πολλά γι’ αυτούς. Επίσης σκεφτόμουν πως με αγαπάνε πολύ περισσότερο απ’ ότι αξίζω. Ίσως βέβαια να κάνω και λάθος.
Είναι υπέροχο σε μια εποχή τόσο φτωχή σε συναισθήματα να καταλαβαίνεις πως υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς κανένα ίδιο όφελος σου στέκονται, χαίρονται με την χαρά σου, σου συμπαραστέκονται στον πόνο σου και ας τους βρίζεις στο τέλος γιατί απλά δε συμφώνησαν στην μαλακία σου (Κλασικός εαυτός μου…)
Σκεφτόμουν σήμερα –πολύ σκέψη έπεσε πλάκα πλάκα, τα επεισόδια θα φταίνε φαίνεται- πόσο άδεια θα ήταν η ζωή μου χωρίς τα χαμόγελα τους. Αν δεν είχα τα αστεία της κολλητής μου με την κλασική της προσφώνηση «Ντινούκε μου…», τις χαζές ανασφάλειες της άλλης φίλης μου –ονόματα δε λέμε οικογένειες δε θίγουμε-... Βέβαια πώς μπορώ να ξεχάσω όταν ακούω τα μαγικά λόγια της άλλης κολλητής να μου φωνάζει με λάγνο ύφος "Μωρόοοοο Μωροοοοο" ε δε μπορώ κάτι παθαίνω! Δε θα παραλείψω τους μονολόγους του καλού μου φίλου (ξέρει αυτός ποιος είναι…) που ούτε στα καλύτερα stand up comedies δε ρίχνω τόσο γέλιο .
Υπάρχουν βέβαια και άτομα που σημαίνουν πολλά για μένα και τα αγαπώ και ας μην τα βλέπω κάθε μέρα… θα ξεχάσω εγώ τις μπουζουκότσαρκες και τις κλεμένες αφίσες απ τα μαγαζιά που επισκεπτόμασταν; Γίνεται να ξεχάσω τις χορογραφίες του jambi? Γίνεται να ξεχάσω τα γέλια με το Τζέλα Δ;
Αλήθεια μήπως γνωρίζει κάποιος από εσάς γιατί ένας άνθρωπος ονομάζεται κρυψίνους; Ε μέχρι και αυτό εξιχνίασα με τα παιδιά αυτα...
Χαχαχαχα φοβερές στιγμές ειλικρινά…
Αυτοί με κάνανε από Κωσταντίνο Ντινούκο...εσχάτως και Coco... Cocos Cocetos παρακαλώ!
Είναι αυτό που ξέρεις σίγουρα κάθε πρωί που αντικρίζεις τον ήλιο ότι κάποια άτομα στον πλανήτη αυτό θα νοιαστούν αν ξύπνησες ή αν ήρθες στην σχολή... χεχε
Σε έναν προς ένα σας λέω πως δε θα σας ξεχάσω ποτέ ότι και να γίνει και αυτό ελπίζω να κάνετε και εσείς μικρά καθάρματα…
Όπως λέει και ένα ασμα «την ουσία στη ζωή μου την δώσανε οι φίλοι μου, οι άνθρωποί μου». Κανένας άλλος… όλα σε εσάς τα χρωστάω!
Τέλος… κολητούλα μου μη σταματήσεις ποτέ να με φωνάζεις με το κλασικό Ντινούκε μου… και 40 να πάω ντινούκε να μου φωνάζεις… σ’ αγαπώ και ευχαριστώ για όσα έχεις ακούσει από μένα… και ... barbie πες μου λίγο πως τραγουδάει η Βανδή το Come Along Now... χαχαχα

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Στο mixerακι….

Στο mixerακι….
Κατ’αρχήν ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια στο προηγούμενο μου κείμενο. Είναι πολύ όμορφο που βλέπεις να έχει αποδοχή –έστω και από τους φίλους σου- κάτι που το έφτιαξες απ’ το πουθενά απλά και μόνο για μοιραστείς την αλήθεια σου με το κοινό ενός ηλεκτρονικού πλέγματος.
Έτσι λοιπόν μετά την χθεσινή ανάλυση του Circus συνέβησαν κάποια γεγονοτάκια,μόνο έτσι μπορώ να τα αποκαλέσω άλλωστε γιατί απολύτως σημαντικά δεν είναι, που μου βάλανε ξανα την ζωή στο μιξεράκι.
Τώρα αν με ρωτήσετε την συνταγή του γλυκού που θα βγει θα σας γελάσω παίδες! Είναι περίεργο. Βάλτε λίγη κινητικότητα του παρόντος, βάλτε και λίγο παρελθόν με αναμνήσεις και διδάγματα και κυρίως βάλτε πολλές ελπίδες για το μέλλον! Και να δείτε που θα έχετε το μείγμα της χρονικής περιόδου που διανύω.
Είναι όμορφο αυτό το συνοθύλευμα παλαιών και νέων εμπειριών όταν τα κοιτάς και βγάζεις μία σούμα όπως λέμε λαϊκά. Γιατί ίσως αυτή η άθροιση είναι αυτό που λέμε ωριμότητα.
Πολλοί θεωρούν πως την κατέχουν… εγώ θα σας πω πως προσπαθώ να την αποκτήσω και αυτά που με λένε ώριμο κλπ τα εκλαμβάνω ως ένα ακόμα σκαλοπάτι στην σκάλα που πρέπει να ανέβει ο καθένας μας μέχρι επάξια να πάρει τον χαρακτηρισμό ολοκληρωμένη προσωπικότητα.
Ποτέ μου δε θα μάθω αν όντως αυτήν την ολοκλήρωση την άγγιξα ποτέ. Αυτοί που μένουν πίσω το κρίνουν αυτό και μάλιστα με άκρως υποκειμενικά κριτήρια. Ο μόνος κάποια δείγματα όπως είπαμε τα εκλαμβάνω γιατί πάνω από όλα πρεσβεύω το «γηράσκω αει διδασκόμενος».
Ελπίζω αυτό που θα βγει να τρώγεται όμως… γιατί τις τελευταίες φορές που επιχειρήσα να σερβιριστώ ούτε που τρωγόταν αυτό που έφτιαξα!
Άντε πια! Πείνασα λέμε!

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

All eyes on me, in the centre of the ring.Just like a circus!

All eyes on me in the centre of the ring, just like a circus!
Παιδιά αυτός ο στίχος τα λέει . Δεν έχω βρει καλύτερο στίχο που να περιγράφει την αποστολή της ζωής μου μέχρι τώρα. Δεν είμαι κανα ψώνιο που νομίζει πως είναι η Britney, κάθε άλλο… Ούτε Καλομοίρα δεν είμαι απλά στον μικρόκοσμο μου ναι είμαι στη θέση αυτή.
Ένας άνθρωπος που εδώ και κάποια χρόνια ακόμα και η ανάσα του είναι πηγή θεματολογίας σε διάφορες χαλαρές κουβεντούλες του απέναντι τραπεζιού. Το βλέμμα μου ελέγχεται, το ύφος μου κρίνεται, αυτά που λέω είναι πηγή σχολιών… Νιώθω απίστευτα όταν γίνεται αυτό. Αρχίζω και πετυχαίνω στόχους σκέφτομαι! Όντως!
Όταν ένα παιδί 15 χρονών λέει ως moto I wanna be a star… πολλοί γελάνε! Δεν τους κατηγορώ! Νομίζετε πως στα 15 μου ήξερα τι εννοούσα ή το μέλλον τι μου επεφύλλασε; Μεγαλώνω όμως και μέσα από τα χρόνια παρατηρώ προσπάθειες φίλων μου για επιτυχία. Σε αυτό που ονειρεύεται ο καθένας, τίποτα δεν είναι κατακριτέο. Το μόνο που σχολιάζω αρνητικά είναι η έλλειψη έμπνευσης για την ζωή που αν υπάρχει στα 20 στα 55 θα είσαι κατεστραμένος υπάλληλος που χροστάει σε 10 δάνεια. Μεγαλώνω λοιπόν που λέτε και παρατηρώ! Τους πάντες, το κάθε βήμα, το κάθε βλέμμα μπορεί να με διδάξει κάτι…
Μέσω της παρατήρησης λοιπόν νιώθω περήφανος. Μπορεί να μην έχω κάνει τίποτα απτό μέχρι στιγμής αλλά με τα κεκτημένα, τις προοπτικές και τις ικανότητες μου έχω γίνει σημείο αναφοράς… Γουστάρω απίστευτα. Πάντα ήθελα να είμαι με αυτούς που πάνε μπροστά που λέει και η κα. Γκαγκάκη του X Factor. Η στασιμότητα με εκνευρίζει, εκεί είναι που επικρατεί η έλλειψη έμπνευσης και ακολουθεί η κάτω βόλτα.
Αντιθέτως εγώ επιλέγω τον ουρανό για ταβάνι των ονείρων μου… που είναι απέραντος.
Μόνο ανακαλυφθεί το τέλος του ουρανού θα βρείτε και μένα που σταματούν τα ονειρά μου.
Γιατί τα λέω όλα αυτά όμως… έτσι μου βγήκε! Δεν ξέρω γιατί αλλα η μοναξιά μου οφείλεται σε αυτήν την ιδιαίτερη μοναδικότητα που έχω σαν χαρακτήρας η οποία μεταφράζεται και σε μοναχικότητα όταν τα προβλήματα μου κρούουν την θύρα και εγώ ως καλός οικοδεσπότης τους ανοίγω και βγάζω και φοντάν για να μη με παρεξηγήσει η γκαντεμιά μου.
Είμαι μόνος μου αρκετό καιρό. Η αλήθεια είναι αυτή. Πολλά δεν έχω ζήσει αλλά πολλά έχω κάνει, πάρα πολλά! Αφού και εγώ όταν τα σκέφτομαι αγχώνομαι. Πιο κοφτερό δίκοπο μαχαίρι είναι τα ίδια μου τα όνειρα… θα τα καταφέρω? Θα τα πραγματοποιήσω άραγε?
Άγνωστο.

Δύσκολο κανείς να κοιτάει την κορυφή, πιο δύσκολο να ζει στην κορυφή του μικρόκοσμου του…
And you feel… just like a circus.

Στις υπηρεσίες σας