Ακόμα ελπίζω…

Ακόμα ελπίζω…
Ω ναι! Ακόμα! Ίσως είμαι και ο μόνος… Ναι ναι έτσι πρέπει να είναι η κατάσταση, δεν εξηγείται αλλιώς. Τώρα σε τι είναι αυτό ακριβώς στο οποίο ελπίζω θα σας γελάσω και δε το θέλω. Ίσως να είναι και το τέχνασμα αυτό, να μην έχω κάτι συγκεκριμένο να περιμένω οπότε και να έρθει καλοδεχούμενο είναι… χεχε

Ήρθαν χριστούγεννα. Και εγώ μπήκα στη μηχανή του χρόνου. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου στην εφηβεία θυμάμαι να έχω μια μανία για Χριστούγεννα στην Αθήνα. Μανία όμως… Φέτος κάτι άλλαξε μέσα μου. Είχα την ανάγκη να γυρίσω στο σπίτι που μεγάλωσα, που πήγα σχολείο. Να ξαναβγώ στα ίδια μέρη, να γελάσω με τα ίδια αστεία, να μαλώσω για τους ίδιους χαζούς λόγους και να αναθεματίσω την αποκέντρωση που μας άφησε τρείς και τον κούκο ως μνημείο…

Και ξαφνικά βρέθηκα στην μηχανή του χρόνου. Χειμωνιάτικο σκηνικό στο νησί είχα να δω από το χειμώνα του 2006 που πήγαινα 3η λυκείου και περίμενα πώς και πώς να φύγει το σχολικό έτος για να πάω Αθήνα που τόσο αγαπούσα μέχρι τότε. Όχι πως τώρα δεν την αγαπάω, την λατρεύω τολμώ να πω. Αλλά δεν ξέρω… φέτος κάτι πήγε λάθος στη συνταγή.
Πέρασαν από μπροστά μου χθες βράδυ στην πρώτη μου επίσημη έξοδο στο νησί όλα τα γεγονότα που ειχα ζήσει εδώ σαν ταινία. Πρόσωπα, καταστάσεις, σχέσεις, έρωτες… όλα. Και τι κατάλαβα; Πως τελικά τα μικρά πράγματα είναι αυτά που δίνουν αξία στις ζωές μας. Και σε αυτά πρέπει να ελπίζουμε…

Ελπίζω η χρονιά που θα έρθει να φέρει μαζί της την χαρά που ο καθένας μας ποθεί αλλά δεν τολμά να παραδεχτεί. Έτσι λοιπόν ελπίζω στο ότι θα έρθουν ξανά στιγμές που θα αγαπήσουμε και θα αγαπηθούμε. Άνθρωποι που θα τους μαγέψουμε και θα μας μαγέψουν…

Ως τότε ακόμα ελπίζω…

Καλά χριστούγεννα.