Στης νύχτας τον χορό…

Δε ξέρω γιατί αλλά τις νύχτες αισθάνομαι ότι αντικρίζω κατάματα την πραγματικότητα. Τις νύχτες βλέπω τα προβλήματα, τις νύχτες βρίσκω λύσεις ώστε να εφαρμόσω τα σχέδια μου το πρωί. Οι αποφάσεις των πρωινών είναι εφήμερες, τα σοβαρά σου έρχονται μόνο τις ώρες της χαλάρωσης και αυτές είναι οι ώρες της νύχτας. Δεν είναι τυχαίο που τα καλύτερα πράγματα στη ζωή μας, μας συμβαίνουν τις νύχτες. Γιατί άραγε διασκεδάζουμε τις νύχτες; Γιατί κάνουμε έρωτα κυρίως τις νύχτες; Γιατί απολαμβάνουμε καλύτερα την ζωή την νύχτα; Και μη μου πείτε πως το κάνουμε επειδή τα πρωινά δουλεύουμε… σίγουρα υπάρχει βαθύτερη αιτία.

Μια αιτία όμως που δεν μπαίνω στην διαδικασία να την ψάξω. Απλά ευχαριστώ την νύχτα για την μαγική της αυτή ατμόσφαιρα. Πανέμορφη ατμόσφαιρα ειλικρινά. Τις νύχτες μ’αρέσει να περπατάω ή να οδηγώ τουλαχιστον. Μ’αρέσει να χτυπάει ο κρύος αέρας της νύχτας το προσωπό μου, να φοράω μαύρο παλτό και να κρατάω στα χέρια μου έναν ζεστό καφέ από τα everest. Όχι δε θέλω από τα καλά καφέ να είναι αυτό το ποτήρι, θέλω να είναι από τα ευκαιριακά διανυκτερεύοντα μαγαζιά που θεωρώ χρέος μου να μπαίνω μέσα με χαμόγελο και να τους λέω ένα θερμό ευχαριστώ στο τέλος γιατί υπάρχουν για εμάς που ξενυχτάμε. Έτσι λοιπόν μ’ αρέσει να περπατώ και να χάνομαι σαν σκιά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Αν είμαι μάλιστα μόνος μου και στον δρόμο είναι το καλύτερο μου. Εγώ και τα αστέρια. Τα αστέρια άραγε γιατί εμφανίζονται μόνο την νύχτα; Μ’ αρέσει να κοιτάω το φεγγάρι να πέφτει στο πέλαγος και να σχηματίζει τον λεγόμενο «δρόμο του φεγγαριού».

Θαρρείς και θα τον περπατήσω τον δρόμο αυτό… Από μικρός όταν άκουγα για το λευκό φως του θανάτου αυτόν τον δρόμο νομίζω πως ακολοθούμε. Εγώ τουλάχιστον έτσι θα ήθελα να φύγω… να χαθώ στον δρόμο του φεγγαριού. Όταν κάποιος χάνεται από αυτόν τον κόσμο συνηθίζω να κοιτάω τον ουρανό και βλέπω το φεγγάρι. Το κοιτάω πάντα ανακριτικά και νομίζω πως κάθε φορά παίρνω την ίδια απάντηση… Ω ναι δακρύζει. Δεν ξέρω τον λόγο. Ίσως είναι τι αντικρύζει και αυτό στην «βάρδια» του. Τόσος πόνος, τόση μοναξιά, τόσο μίσος, τόσο πάθος, τόση αγάπη… τόσος πόνος. Το ξαναλέω… γιατί άραγε;

Είναι υπέροχο να ακροβατείς μεταξύ της επίγειας βόλτας σου και της βόλτας του φεγγαριού. Τα καράβια νομίζω πως είναι εξίσου μαγικά. Τα βρίσκω σαν μικρές ψευδαισθήσεις. Όταν ταξιδεύω νύχτα –και δεν έχει συμβεί μια και δυο αυτό- το βρίσκω εξίσου μαγικό. Ναι μπορώ και ακολουθώ τον δρόμο του φεγγαριού και κάθομαι εκεί στο κατάστρωμα να κοιτάω και πάλι, άστρα, φεγγάρι, φώτα… μάτια, πρόσωπα.

Όταν ήμουν παιδί και εγώ έπαιρνα το ποδήλατο μου και πήγαινα στην Κυανή Ακτή και κοιτούσα την θάλασσα. Η Κυανή Ακτή είναι ένα μικρό λιμανάκι με ένα εστιατόριο στο Αργοστόλι. Κοιτούσα κυρίως την ώρα του χειμερινού απογεύματος. Με την ίδια παγωμένη αύρα με αυτήν την νύχτας… Χριστέ μου τι ευλογία αυτό το αεράκι…

Κάθαρση… Το πιστεύω πως αυτό είναι η κάθαρσις των Αρχαίων Ελλήνων. Επισης μαγικό εργαλείο σε τέτοιες νύχτες είναι το ραδιόφωνο. Χωρίς αυτό τίποτα δε θα ήταν ίδιο. Αγαπώ να ακούω νύχτες LoveRadio δεν υπάρχει πιο ρομαντική παρέα. Τότε είναι που περιμένεις το χέρι που θες να σε αγγαλιάσει και νίωθεις περισσότερο πόνο όταν αυτό το χέρι δεν υπάρχει. Και τότε νιώθεις και πιο παγωμένο τον αέρα να σε χτυπάει… μια φορά αναζήτησα τέτοιο χέρι σε μια από αυτές τις βόλτες μέσω ενός sms. Απάντηση δεν πήρα ποτέ. Και τότε κατάλαβα πως οι νύχτες είναι μαγικές αλλά μόνο για αυτόν που θέλει να τις ζήσει έτσι… κρίμα που δεν απάντησε ποτέ κανείς σε εκείνο το sms.
Ίσως τότε θα ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα με παρέα τον δρόμο του φεγγαριού…

Καλή σας νύχτα… ή και μέρα… εσείς επιλέγετε…