Εγώ πολεμάω γι’ αυτά που αγαπώ…

Εγώ πολεμάω γι’ αυτά που αγαπώ…

Πολεμάω…και άγρια μάλιστα… Θυμάστε σε κάτι παραμύθια που τα σπαθιά για να πολεμήσουν τους κακούς ήταν από ζαχαρωτά και σοκολάτες; Και εγώ τελικά ένας τέτοιος στρατιώτης είμαι… ή τουλάχιστον θέλω να είμαι…

Σήμερα μπορεί η διάθεση μου να μην ήταν και η καλύτερη. Τα ζαχαρωτά μου έπεσαν στις λάσπες, οι σοκολάτες μου βράχηκαν και δεν ήταν ωραίες αλλά κάλιστα μπορώ να πάρω καινούριες. Και ζαχαρωτά μπορώ να πάρω… αλοίμονο!

Δε μου αρέσει ο εαυτός μου όταν χάνει το παραμυθάκι του. Μπορώ να γίνω ο καλύτερος πρεσβευτής θετικής ενέργειας… Ομολογώ πως δεν είχα προσέξει πόσο μου αρέσει να ακούω τον ήχο του γέλιου…

Ένα ακόμα στοιχείο που πρέπει να δώσω είναι πως μου αρέσουν τα musicals. Θα’ θελα να φτιάξω ένα σπίτι από ζάχαρη. Και εφ’όσον δε μπορώ να το κάνω αυτό θα προσπαθήσω ο κόσμος μου να αλλάξει. Να πάρει φωτεινά χρώματα… χαμογελαστά όπως μου αρέσει να λέω.
Νιώθω σαν εκείνους τους παραμυθάδες που έχουν μια μεγάλη δερμάτινη καφέ τσάντα και ένα μαγικό ραβδί… Όταν ανοίγει η τσάντα ο παραμυθάς παίρνει το πολύχρομο ραβδί του που μοιάζει με ζαχαρωτό και με ρυθμικές κινήσεις βρίσκει το κατάλληλο παραμύθι για το παιδάκι που τον παρακολουθεί.

Θέλω μια μέρα να ξυπνήσω και ο ήλιος να λάμπει σαν να είναι πασπάλισμενος από χρυσόσκονη. Ένας τεράστιος κουραμπιές που για ζαχαρή θα έχει λαμπερή χρυσόσκονη. Και ο ουρανός η πιατέλα … χεχε

Ξημέρωσε… πάλι νύχτα γράφω. Απορώ πως γίνεται να με ένοιαζε κάποτε το σεξ τη στιγμή που είναι κάτι τόσο ανούσιο… τόσο υλικό. Τι να την κάνεις την ζωή αν δεν μπορείς να γελάς δυνατά; Να μπορείς να λές δυνατά το όνομα του ανθρώπου σου και εκείνος να έρχεται να σε πάρει αγκαλιά τρέχοντας καταπάνω σου σαν τρελό τρενάκι που κάνει κύκλους στον ουρανό.

Ουράνιο τόξο. Σύμβολο γαλήνης. Έμβλημα της ζωής μου από σήμερα…

«Φέρνει δώρα στους μοναχικούς… Μα κάπου στο ουράνιο τόξο βρήκα πάλι τη χαρά…»