Σιγουριά ή ελπίδα... ?

Τις τελευταίες μέρες κάθε πρωί που ξυπνάω είναι κάπως διαφορετικό από ότι συνήθιζε να είναι. Είναι σαν να έχω βάλει ένα στόχο και κάθε πρωί κάνω ανασκόπηση των πεπραγμένων της χθεσινής ημέρας σχετικά με τον στόχο αυτό.

Δεν μπορώ να σας αρνηθώ πως στεναχωριέμαι πολλές φορές που δεν μπορώ να πλησιάσω τον πολυπόθητο στόχο μου. Δεν μπορώ να σας κρύψω όμως πόσο χαίρομαι όταν είμαι και τόσο κοντά του.

Είναι αστείο και κάνω σαν 15χρονο που είναι ερωτευμένο αλλά έχει πλάκα. Όχι δεν είμαι ερωτευμένος, όχι επειδή δεν θέλω, απλώς δεν πιστεύω σε αυτές τις συναισθηματικές εντάσεις. Γιατί η ένταση προϋποθέτει εξ’ αρχής πως θα έρθει και η κάμψη του φαινομένου. Και εμένα οι κάμψεις δεν μου αρέσουν. Καλύτερα να μην υπάρχει τόση ένταση, για να μην ξεφουσκώσουν τα πράγματα.

Επίσης είμαι και λίγο ταλαιπωρημένος αφού βήχω, έχω πυρετό και κρυώνω. Και μέσα σε όλο αυτό να λες δεν αξίζω μια αγκαλιά? Ε την αξίζω, το ξέρουμε και οι δυο μας. Το θέμα είναι τι καταφέρνουμε σε αυτήν την ζωή.

Είναι ένα ντόμινο πραγμάτων στη ζωή που λες οκ έμαθα έως εδώ να κάνω λάθη τώρα θα κάνω και το σωστό. Εννοώ όχι το λογικά σωστό αλλά γενικά δεν είναι λίγο μάταιο να κλαις μετά που δεν πέτυχες αυτά που ήθελες ενώ ξέρεις ότι δεν προσπάθησες όσο μπορούσες?

Εγώ λοιπόν αυτήν την φορά θα πετύχω. Όχι επειδή έχω εγωισμό, απλώς επειδή το αξίζεις και το αξίζω και εγώ. Και το ξέρεις.