Βραδυνές σκέψεις...

Σήμερα είναι ένα βράδυ περίεργο, κάπως αλλιώτικο από τα άλλα. Σήμερα κάνουν βόλτες στο μυαλό μου σκέψεις λίγο σκοτεινές. Αν με ρώταγες τι σκέφτομαι θα σου λεγα έναν και μόνο άνθρωπο. Αλλά τελικά δεν είναι ακριβώς έτσι…

ΟΚ από έναν άνθρωπο αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Πάντα κάποιος υπάρχει να μας ταλαιπωρήσει μέχρι να μας δώσει ένα φιλί, μέχρι να κοιμηθεί μαζί μας το πρώτο βράδυ και μετά ένας άνθρωπος μπορεί να είναι και αυτός για τον οποίον κοιμάται και ξυπνάει κάποιος. Αμέ! Έτσι τουλάχιστον το έχω ονειρευτεί εγώ από μικρός και έτσι θα γίνει …

Και εφόσον που λέτε μέχρι στιγμής ταίρι δεν βρήκα και έτσι όπως το βλέπω θα κάνω πολύ καιρό ακόμα να βρω, γύρισα στο αγαπημένο μου θέμα το 2011 που δεν είναι άλλο από τους απολογισμούς. Βεβαίως! Με έχει πιάσει ένα πράγμα πως είμαι κοντά σε ένα τέλος, ελπίζω να μην είναι οριστικό τουλάχιστον…

Σκεφτόμουν αν αύριο σας έλεγε κάποιος τον Κωνσταντίνο δεν θα τον ξαναδεις ποτέ πια τι θα ήταν το πρώτο που θα σκεφτόσασταν πως χάσατε από μένα. Την παρουσία μου, τις σκέψεις μου, το χιούμορ μου, την γκρίνια μου? Τι άραγε από όλα αυτά? Για πολλά χρόνια λοιπόν έκανα ότι ήθελα και ποτέ δεν το καλοσκέφτηκα, το γιατί, το αν πρέπει, το αν κάνει … Μεγαλώνω λοιπόν και επειδή δε με βοηθά και η φάτσα μου και δείχνει πιο μεγάλος με πιάνει ένα πράγμα να σκεφτώ αν ζω για τα σωστά πράγματα…

Αναμφίβολα καταλήγω πως ζω για να αγαπάω. Ποικιλοτρόπως και προς πάσα κατεύθυνση αλλά αυτό που με χαρακτηρίζει πιστεύω πως είναι η υπέρμετρη αγάπη που δείχνω σε αυτούς που την κερδίζουν. Βέβαια αν με ρώταγες και πάλι τι κέρδισα από αυτό… θα σου πω πως εκτός από μια αίσθηση πληρότητας απέναντι στους γύρω μου δεν χάρηκα τίποτα σαν feedback. Δεν έκανα ποτέ αυτά που ονειρεύτηκα, με τον άνθρωπο που τα ονειρεύτηκα και όταν τα ονειρεύτηκα. Πάντα στο περίπου και ποτέ στο ακριβώς.

Φοβάμαι πως περνάν τα χρόνια και ο μέσα μου εαυτός μένει πάντα στο περίπου. Τι να τις κάνω τις σπουδές και τις φιλοφρονήσεις αν η ψυχή μου όταν κρυώνει δεν έχει μια κουβέρτα από ένα βλέμμα να γαληνεύσει;

Σκεφτόμουν επίσης αν έφευγα τώρα από το προσκήνιο ποιο τραγούδι θα ταν αυτό που θα ήθελα να ακούγεται κατά την υπόκλιση και λίγο πριν κλείσει αυλαία. Εύκολα θα σου πω πως όλη μου την ζωή έψαχνα έναν άνθρωπο άρα το απόλυτο soundtrack της ζωής μου θα ήταν «ο άνθρωπος μου». Μετά το ξανασκέφτηκα, αφού δεν τον βρήκα τι κάθομαι και τραγουδάω?

Και κάπου τότε θυμήθηκα αυτό που έλεγε η Δέσποινα : ότι λάμπει δεν είναι χρυσός και ότι βλέπεις μπορεί να ναι αλλιώς… Μεγάλη αλήθεια.