Δεν είναι εύκολο να ξεκινήσω σήμερα να γράφω. Όχι δε συμβαίνει κάτι αλλά έχω τόσα πολλά στο κεφάλι μου που δεν ξέρω για τι από όλα να γράψω. Θέλω όμως σήμερα να ασχοληθώ με μένα και μόνο. Αυτό που ζω κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι πίσω από το όλο υποσχέσεις βλέμμα μου να πάρει θέση στον οθόνη μου.
Προχτές άκουσα μια βαριά κουβέντα σε μια φιλική κουβέντα: «Όλοι θα θελαν να έχουν έναν γιο σαν και σένα». Ναι οκ το λέτε γιατί δε με έχετε σπίτι σας, το λέτε γιατί κυρίως δεν μπήκατε στον κόπο (όχι πως είχατε την υποχρέωση δηλαδή, κουβέντα κάνουμε) να δείτε πόσο δύσκολο να είμαι αυτός ο μίστερ πέρφεκτ που έχετε για φίλο σας.
Τα πράγματα δεν είναι πότε όπως εμείς τα θέλουμε. Έτσι δεν ήταν και στην δική μου ζωή, καθόλου μα καθόλου. Τι θέλω να πω… Τα πράγματα δεν μου έχουν έρθει όπως τα περίμενα, μη σας πω πως ήρθαν και στην χειρότερη εκδοχή τους. Αυτό λοιπόν θέλει θάρρος να το αντιμετωπίσεις, θέλει καιρό να μείνεις μπροστά από μια οθόνη σκεπτόμενος μόνο εσένα και τους άλλους σε σχέση με σένα, θέλει βράδια να μένεις να κοιτάς το ταβάνι λες και θα σου ανάψει άστρα για να μετρήσεις… θέλει πολλά!
Επίσης θέλει ανθρώπους γύρω σου. Όχι όμως φίλους, πιστούς. Καμία σχέση. Θέλει τα άτομα τα άσχετα που σε γνωρίζουν εκείνη την ώρα ή τελοσπάντων που σε γνωρίζουν πρόσφατα για να ακούσεις και από έναν άλλον βρε αδερφέ τι ψάρια πιάνεις. Οι φίλοι θα σου πουν τα καλά σου -που αυτοί αντιλαμβάνονται ως καλά- θα σου πουν και τα άσχημα σου -που λες και δεν τα ξέρεις-. Οι άλλοι όμως, εκτός οικογένειας και άμεσης παρέας, θα σου πουν την γνώμη τους έτσι απλά. Τι είχαν και τι έχασαν…
Έτσι λοιπόν συλλέγοντας εμπειρίες, περπατώντας με άτομα που αγαπώ ή με άτομα που γνωρίζω τώρα, γνωρίζοντας νέους ανθρώπους που ούτε καν ήξερα πριν μια ώρα ή ακόμα και επανασυστήνοντας τον εαυτό μου σε ανθρώπους που είναι δίπλα μου χρόνια φτάνω σε ένα κράμα σκέψεων που με κάνει αυτό που είμαι σήμερα.
Πολλοί μου κατηγορούν το internet. Μεγάλο λάθος! Πες με διαδικτυακό θύμα αλλά εγώ έχω ένα πιστό συνοδοιπόρο στη ζωή μου, το laptop μου. Χωρίς αυτό δεν έχω μέσα έκφρασης. Εντάξει την φωνή μου την υψώνω εκεί που αξίζει αλλά που αλήθεια μπορείς να βρεις αυτούς που γουστάρουν να σε ακούν πάντα. Έτσι έρχονται τα social networks (facebook, twitter) που δίνουν την δυνατότητα στον άγνωστο να σε κάνει follow, να σου κάνει ένα comment που μπορεί να σου φτιάξει την μέρα ή και την εβδομάδα σου.
Όταν σε ένα post μου γράφουν «Είσαι φοβερός» νιώθω μεγαλύτερη περηφάνια και από όταν μου λέει η μάνα μου πως είναι πολύ περήφανη για το παιδί που έχει. Και νιώθω περήφανος γιατί την μάνα μου την εκτιμώ αφάνταστα αλλά ξέρω πως είμαι κομμάτι της, πάντα θα με αγαπάει, ποτέ δε θα με απορρίψει τελείως. Ενώ ο άλλος ο άσχετος μπορεί να σε κάνει unfriend ή unfollow. Ξέρεις πόσο σκληρό ακούγεται το unfriend ? Έχω ακούσει διάφορα καλά λόγια τον τελευταίο καιρό από όλη αυτήν την διαδικτυακή μου ενασχόληση που πλέον καταλαβαίνω πως δεν φταίω εγώ που δεν με καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος, μου αρκεί που με καταλαβαίνουν αυτοί που επέλεξαν να με αποδεχτούν.
Είμαι 22 και το αύριο δεν ξέρω που θα με βρει, ελπίζω να με βρει γενικότερα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως έμαθα πως κάτι αξίζω. Δεν ξέρω ποτέ αν μετράω σαν γκόμενος, ξέρω όμως πως μετράω σαν φρεντ εντ αντμάιρερ (όπως μου έγραψε ίσως ο αγαπημένος μου αναγνώστης, γιατί κι εγώ φρεντ εντ αντμάιρερ δικός σου είμαι) κι αυτό είναι η καλύτερη αμοιβή που μπορώ να έχω στη φάση που βρίσκομαι.
Επίσης να ξέρετε πως όταν είσαι αληθινός στην ζωή σου το διαδίκτυο δεν έχει να σου διαστρεβλώσει απολύτως τίποτα, η μόνη δυνατότητα του είναι να σου μεταδώσει τον λόγο σου και δυο τετράγωνα παραπέρα από αυτό που μπορείς εσύ.
Όταν δεν ξέρεις λοιπόν τι να πεις … δείξε την αλήθεια σου. Που ξέρεις μπορεί πολλοί να έχουν ανάγκη να την ακούσουν για να ακούσεις και εσύ την δική τους… Η αλυσίδα που θα δημιουργηθεί θα είναι τουλάχιστον παζλ αλήθειας, μιας αλήθειας που περνάει μέσα από adsl συνδέσεις και γίνεται post και tweets.
Σας ευχαριστώ για όλα!
Σ' αγαπάω..Μα είναι αργά...
Πριν από 3 χρόνια
