Domino

Είναι στιγμές που προσπαθώ να είμαι αυτό που θέλετε να δείτε. Έχω φορέσει την στολή του παιδιού της διπλανής πόρτας και απλά περιφέρομαι κάνοντας τις δικές μου σκέψεις κρύβοντας τες, μην τυχόν τις δείτε και φοβηθείτε.

Προσπάθησα σκληρά να είμαι αυτό που είμαι σήμερα. Δεν ήταν δύσκολο στο να το χτίσω το πυργάκι μου, ήταν δύσκολο να το κρατήσω όρθιο. Πολλές φορές λέμε ότι είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια γιατί το κύμα θα τα εξαφανίσει εν ριπή οφθαλμού. Ξέρετε αυτό είναι πολύ ωραία δικαιολογία. Ναι οκ ο βοριάς, το κύμα, η φύση, η τύχη! Στη ζωή λοιπόν χτίζουμε τα παλάτια μας, τα όνειρα μας, τα τουβλάκια μας σε ένα πύργο που ενώ έχουμε βάλει τα θεμέλια δεν γνωρίζουμε ούτε το ισόγειο αν θα μπορέσουμε να φτιάξουμε.

Όλα τα άσχημα λοιπόν συμβαίνουν κατά τύχη, έτσι μας έχουν μάθει να λέμε. Η τύχη, η μοίρα, η «γαμώ την τύχη μου» και η «την μοίρα μου μέσα». No big deal! Τα μεγαλύτερα εγκλήματα τα κάνει ο διπλανός μας. Η μοναξιά είναι αποτέλεσμα εγωισμού των ανθρώπων, άρα καμία τύχη δεν μας φταίει, μόνο οι άνθρωποι που επιλέγουμε να συναναστρεφόμαστε.

Έχτισα ένα πύργο και εγώ που λέτε που πολλοί προσπάθησαν να τον ρίξουν κάτω. Κι όμως αυτός αντέχει ακόμα σε πείσμα πολλών, σκέφτομαι μάλιστα τώρα τελευταία να σηκώσω ακόμα έναν όροφο και να τον πω ημιυπαίθριο μπας και γλιτώσω τις φορολογίες. Σήμερα περπατούσα μέσα στο κρύο του χιονιά της Αθήνας και σκεφτόμουν τι στο καλό κάνω εγώ εδώ… Όχι δεν έχω καμία αξίωση να σας υποβιβάσω, μα καμία πιστέψτε με. Εσείς τις επιλογές σας και εγώ τις δικές μου. Αλλά γιατί έπρεπε να περάσουν 22 χρόνια για να καταλάβω πως έχω το δικαίωμα της επιλογής ?

Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις ζήσει την ζωή σου σχεδόν μόνος σου ψάχνεις λιμάνια. Ψάχνεις φίλους που θα σου υποκαταστήσουν όλα αυτά που κάποιος που όφειλε δεν έκανε για σένα. Κάποιος που έπρεπε δεν έκατσε να σε ακούσει, κάποιος που έπρεπε δεν σε υποστήριξε, κάποιος που δεν έπρεπε σε πλήγωσε και πάει λέγοντας… Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει τις ζωές των άλλων. Καλοπροαίρετα, κακός άνθρωπος δεν είμαι. Θα θελα λοιπόν αυτά που έχουν ζήσει κι άλλοι απλόχερα να τα χα ζήσει και εγώ. Μου λείπει ας πούμε η ομπρέλα της ασφάλειας. Όλοι έχουν κάποιον να τους υπερασπιστεί, εγώ δεν έχω κανέναν και ξέρεις φίλε αναγνώστη είναι πολύ σκληρό αυτό…

Θα νομίζεις πως έχω ψυχολογικά και μάλιστα χοντρά τώρα που με διαβάζεις. Έλα τώρα όλοι έχουμε τον δικό μας σταυρό να τραβάμε. Κι όμως ρε παληκάρι δεν έχω ψυχολογικά, όνειρα έχω που τρέμω μην σβήσουν το επόμενο πεντάλεπτο. ΟΚ έχω φλερτάρει με την καταστροφή πολλές φορές. Και τι κατάλαβα? Δεν πέθανα, αυτό απαντάω στους καλοθελητές που θα σπεύσουν να ρωτήσουν.

Αν κατάφερα δυο πράγματα στη ζωή μου μέχρι τώρα πιστεύω τα κατάφερα με την αμέριστη βοήθεια του μυαλού μου και της μαμάς μου. Όλοι έχουμε κάποιον να πιστεύει σε εμάς και όλοι χρειαζόμαστε κάποιον στον οποίο να πιστεύουμε. Επέλεξα να μην πιστεύω σε κανέναν αλλά επέλεξα μία να πείσω να πιστεύει σε μένα και αυτή είναι η μητέρα μου. Να πω την αλήθεια μου τώρα που σας γράφω άνετα δεν αισθάνομαι, είναι από τις ώρες που το μυαλό μου μηδενίζει από σκέψεις και πλημμυρίζεται από τσουνάμι επιχειρημάτων.

Έχω σηκώσει τείχη να το ξέρετε και για να τα παραβιάσετε είναι πολύ δύσκολο πια. Επέλεξα να είμαι μόνος και θα το κάνω απλά το μόνο που θέλω να βλέπω είναι τουλάχιστον ότι φέρνω χαμόγελα σε αυτούς που επέλεξαν να ζήσουν την ζωή τους και να μου κάνουν την τιμή να είμαι μέρος αυτής.

Πονάει ρε γαμώτο η αλήθεια όσο και αν την γουστάρω. Καλύτερα όμως να πονάμε εμείς από την αλήθεια, παρά να πληγώνουμε άλλους και κυρίως εμάς με τα ψέμματα μας. Γιατί όπως και να χει ζωή είναι , πόνο θα χει.

Και ΟΚ ξέρετε θα τα πούμε πάλι σύντομα.