Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Κυριακή μεσημέρι ...

Εδώ που λέτε που κάθομαι και πίνω τον πρώτο μου παγωμένο καφέ της σεζόν, εδώ που ακούω την μουσικούλα μου, εδώ που κάθομαι και παίζω με τον σκυλάκο μου… ακριβώς εδώ κατάλαβα πόσο ευτυχισμένος είμαι!

Βαριά κουβέντα θα μου πείτε… ναι αλλά μου αρέσει το σήμερα. Μου αρέσουν τα καλά του, μου αρέσουν και τα προβλήματα του. Άλλωστε από τις αντιξοότητες που συναντάς δεν χτίζεται η αξία του στόχου?

Όταν ο ήλιος πέφτει στα φύλλα του δέντρου έξω από το μπαλκόνι μου νιώθω ευτυχισμένος. Πάει κάνα 15ήμερο τώρα που βγήκα ένα βραδάκι για να βγάλω βόλτα τον σκυλάκο μου και μου μύρισε άνοιξη στον αέρα. Και κατάλαβα πως τελικά τα καταφέραμε και φέτος! Έφυγαν τα δύσκολα και ήρθε ξανά το καλοκαίρι.

Καλοκαίρι στον καιρό, καλοκαίρι και στην ζωή μας. Χτες βράδυ καθώς οδηγούσα τον Smartαρό μου στην παραλιακή με τσίτα τα γκάζια της Δέσποινας -14 του Ιούλη είπαν θα χανόμασταν- κατάλαβα πόσο ωραία είναι η ζωή ακόμα και όταν όλες οι καλές πτυχές της σου κλείνουν την πόρτα.

Σκέφτηκα πόσα καλά πράγματα έχω να ζω κάθε 24 ώρες. Κατάλαβα πόσο λάθος έκανα όταν χαράμιζα τον εαυτό μου σε πράγματα και άτομα που τελικά δεν μου άξιζαν. Κατάλαβα πως όταν έλεγα πριν 2 χρονιά σε ένα παλιότερο κείμενο στην κολλητή μου ότι «Ντινούκε μου…» μη σταματήσεις να μου λες ποτέ γιατί μου φτιάχνεις την διάθεση είχα απόλυτο δίκαιο. Από τότε ήξερα τι με πάει παρακάτω… Κι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την αγάπη. Την αμοιβαία. Αυτήν που την χαρίζεις και πριν καλά καλά το καταλάβεις την έχεις στην νιοστή στα χέρια σου…

Είχα τους φίλους μου, την μουσική μου, την υγειά μου, τους δικούς μου και το όνειρο μου.