Πρώτη κίνηση. Λάθος κίνηση.

Σήμερα σκεφτόμουν για 3 άτομα το ίδιο πράγμα. Τα είχα εκεί για ώρα μπροστά μου στο chat του facebook και σκεφτόμουν τι θα πρεπε να πω για να μου δώσουν σημασία. Μου συμβαίνει συχνά αυτό ξέρετε. Εγώ, ο λαλίστατος διαδικτυακός λογοτέχνης, όταν μου έρχεσαι μπροστά μου και ειδικότερα αν μου ασκείς και γοητεία δεν μπορώ να βρω ούτε την κατάλληλη ανάσα για να σου πω γεια.

Αυτό παιδιά δεν είναι διαδικτυακό μόνο κουσούρι. Θυμάμαι χτες συζητούσα με την κολλητή περί κλαμπίστικου φλερτ. Είναι ωραίο το κλαμπίστικο φλερτ. Δηλαδή πάντα ονειρευόμουν να πάω κάπου, να κοιταχτούμε, να πω, να πει, να κεράσω, να κεράσει, να φιλήσει, να φιλήσω. Πολύ πολύ Sex and the city φάση. Ε για φανταστείτε! Ποτέ δεν κατάφερα όχι να κάνω τα παραπάνω αλλά ούτε να δώσω το δικαίωμα να σκεφτεί εν ζωή ων να μου μιλήσει σε χώρο διασκέδασης. Εγώ το αποδίδω πάντα σε λόγους ελλιπούς εμφάνισης, τώρα τελευταία όμως αμφιβάλλω γι’ αυτό. Οπότε πρέπει να το μανατζάρω κάπως…

Έχω που λέτε τον φόβο της λάθος πρώτης κίνησης. Το κακό είναι πως δεν με πολυενδιαφέρει εκείνη την ώρα τι γνώμη θα σχηματιστεί γιατί ξέρω πως τα καλά ξεκινάνε αφού με συνηθίσεις και με γνωρίσεις. Ή έστω ξεκινάνε στο κρεβάτι. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να σου πω ότι είναι το καλύτερο μου να θέλω να πω κάτι –οτιδήποτε- και να φοβάμαι. Πάντα τον έχω αυτόν τον εκνευριστικό φόβο της απόρριψης. Ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει περίπτωση να φάω Χ.

Το θέμα βρίσκεται σε αυτήν την προαναφερθείσα άσκηση γοητείας. Κανονικά σε έναν ιδανικό κόσμο το μου αρέσει θα ήταν μονόπλευρο. Δε θα έπρεπε να μου ασκείς και να σου ασκώ τίποτα παρά μόνο ερωτική διάθεση παιχνιδίσματος. Εγώ πάλι εκείνη την ώρα θα θυμηθώ μέχρι και κάτι ξαδέρφια του παππού μου και θα πω «Σιγά μην κοιτάξεις τον απόγονο αυτών των νεάτερνταλ».

Αυτήν την στιγμή ούτε εγώ με καταλαβαίνω. Δεν ξέρω τι φταίει. Δεν ξέρω καν αν θα μου μιλούσα να ήμουν θαμώνας σε κλαμπ στο οποίο θα με έβλεπα. Κατά τα άλλα έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου λένε. Ναι για τον εαυτό μου. Όχι για το παρουσιαστικό μου. Και αυτό τελευταία καθώς βλέπω κακό δεν είναι αλλά εντάξει δεν είμαι και ο Jude Law. Ακόμα, πάντα όταν κάτι μου φταίει στην αύρα μου τα βάζω είτε με τα ρούχα, είτε με τα μαλλιά μου.

Αυτό αλλάζει αν σε ξέρω. Αν σε έχω δει έστω και μια φορά κάπου, κάπως, κάποτε όλα τα παραπάνω ξεπερνιόνται. Μη ρωτήσεις πώς και γιατί, θα σε γελάσω. Τελικά λέτε να το αλλάζω το εργάκι? Πείτε ντε!