Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

...Φύσηξε ονειρόσκονη!!

Ένιωθα πως απόψε είχα να μοιραστώ μαζί σας κάτι πολύ αυθεντικό. Επίσης ένιωθα πως αυτό που θα έγραφα απόψε θα ήταν κάτι που θα θυμόμουν για καιρό. Και έψαξα μέσα μου να βρω κάτι δυνατό, κάτι που όσο και να το κοιτάω θα είναι μια πηγή χρυσαφί φωτός που όποιος περάσει από δίπλα του τινάζεται μαγικά όπως στροβιλιζόταν η Σταχτοπούτα όταν άλλαζε από υπηρέτρια σε πριγκίπισσα…

Υπάρχουν κάποια μικρά κομμάτια στο παζλ των στιγμών της κάθε μας ημέρας που όσο και να τα κοιτάμε δεν χορταίνουμε να τα αγαπάμε. Που ότι και να πουν ξέρουμε πως δε θα μας πληγώσουν ποτέ. Ξέρεις βαμβάκι με βαμβάκι δεν μπορούν να παλέψουν. Μπορεί να συγκρουστούν αλλά κανείς δεν θα πάθει ποτέ και τίποτα γιατί πολύ απλά είναι από το ίδιο μαλακό, ονειρόσταλτο υλικό. Έχετε ακουμπήσει ποτέ λευκό, καθαρό βαμβάκι? Σαν ένα μικρό σύννεφο που το κρατάς στην χούφτα σου και λες και αν το σφίξεις γερά μέσα της θα πάρει την μαγική δύναμη που κρύβει και θα ανέβεις σε εκείνον τον κόσμο με τους ιππότες και τα λευκά άλογα…

Για να κάνεις όμως όνειρα πρέπει να πιστεύεις κάπου. Χτες έλεγα πως πρέπει να πιστεύεις στην αλήθεια. Ξέρετε πολλές φορές η αλήθεια κατασκευάζεται. Είναι σαν το σπίτι που μπορούμε να το χτίσουμε εμείς όπως το ονειρευτήκαμε. Αν αυτό που μοιράζεσαι είναι η αλήθεια που κρύβει η ψυχή σου δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, ούτε ακόμα και από την μοίρα. Οι δράκοι εμφανίζονται πάντα βέβαια στα παραμύθια, εμφανίζονται για κάνουν ενδιαφέροντα τα διάφορα παράδοξα που μας παρουσιάζονται στο μονοπάτι για τον μαγικό κόσμο του σύννεφου από βαμβάκι.

Από την άλλη μου είπαν πως πλην της αλήθειας και κυρίως της αγάπης που πρέπει να μας γεμίζει πρέπει να πιστεύουμε και στους ανθρώπους. «Ήρθες εσύ και η νύχτα γέμισε φως»: Αυτή η φράση τα λέει όλα. Ένα αστέρι που ήρθε και λάμπει μπροστά μου, από χιλιόμετρα μακριά και μου καίει κάθε ατέλεια που ενδεχομένως να έχει το παρόν και μου επουλώνει όλες τις πληγές που άφησαν επάνω στον πολεμιστή οι μάχες που έδωσε. Εφόσον έχει κάποιο άτομο την δυνατότητα πριν καλά καλά γνωριστούμε να λάμπει από τόσα χιλιόμετρα μακριά κάνοντας το μίζερο παρόν μου το παραμύθι των κάστρων των ονείρων μου, θέλω να έρθει στη ζωή μου και να διαγράψει ακόμα και το παραμικρό δευτερόλεπτο από την μέσα μου ζωή.

Μπορεί να μην καταφέρω ποτέ να γίνω πρίγκηπας, μπορεί να μην καταφέρω ποτέ να βρω το ξόρκι που θα με ανεβάσει στο λευκό σύννεφο μου. Μπορεί ποτέ να μην αποκτήσω κάστρο με τάφρο γύρω γύρω και πύλη με μπουκαπόρτα στην Γαλλική εξοχή. Ξέρω όμως πως όλη αυτήν την μαγεία υπάρχει ένα άτομο που θα την ονειρευόταν και αποστολή μου είναι να δείξω πως θέλω να το ζήσουμε μαζί.

Μέχρι πριν λάμψει στη ζωή μου αυτό το φως ήλπιζα πως κάπου στο σύμπαν υπάρχει ένας ίδιος άνθρωπος με μένα. Τώρα μπορεί να μην είμαστε μαζί αλλά τουλάχιστον ξέρω πως δεν είμαι μόνος στο χάος των σκέψεων μου. Όχι πως συμμετέχεις αλλά υπάρχεις. Κι αυτό αρκεί.