Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

I Am What I Am

Πριν λίγες ημέρες έγραψα σχετικά με τις κάβλες, ή τις απολαύσεις αν δεν αντέχετε τις λέξεις, σε αυτή τη ζωή και πόσο έτοιμοι είμαστε να τις παραδεχτούμε. Ομολογώ πως το κείμενο το ολοκλήρωσα κάπως απότομα, επειδή νύσταζα, και γενικά το είχα καημό τις επόμενες μέρες. Είπα όσα ήθελα; Πού είναι όλες εκείνες οι σκέψεις που είχα όταν το ξεκινούσα;

Μέσα σε όλη αυτή την αναζήτηση σκέψεων, σαν ντόμινο, η μία με οδηγούσε σε μια επόμενη και τελικά βρέθηκα  να προσπαθώ να εξηγήσω στον εαυτό μου ποιος είμαι. Και άντε πες ότι εξομολογήθηκα δημοσίως ποιες είναι οι «κάβλες» της ζωής μου, είπα όντως την αλήθεια;

Και ξαφνικά ήρθε ένα τραγούδι, εντελώς αναπάντεχα. Πάντα ήθελα να έχω ένα τραγούδι που να μιλάει για αυτό που πιστεύω πιο πολύ στη ζωή μου. Άλλα μιλούν για την αγάπη, άλλα για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις αξίες τους, άλλα για την πατρίδα ή την πολιτική… Τίποτα, όμως, δεν άγγιζε αυτά που εγώ θεωρώ σημαντικά.

Εκεί που έψαχνα, λοιπόν, να βρω ένα τραγούδι που να μου ταιριάζει, έκανα μια βουτιά στα τελευταία 10 χρόνια της ζωής μου και προσπάθησα να βρω τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές. Άλλοι θα φαντάστηκαν πως σε αυτές βρήκα τους δικούς μου ή τους έρωτές μου ή … δεν ξέρω εγώ τι!

Και όμως. Οι πιο ευτυχισμένες μου στιγμές είναι τη νύχτα. Εξάλλου σας έχω μιλήσει και παλιότερα για το πόσο την αγαπάω και πόσο ευλογημένη τη θεωρώ. «Η νύχτα» λέγεται και ένα από τα νέα τραγούδια της Παπαρίζου και ήταν αυτό η αφορμή για να θυμηθώ ποιος πραγματικά είμαι.

Η πίστα, η νύχτα, τα ποτά, τα γέλια, τα «κακά» παιδιά, τα Hummer με τους παρκαδόρους τους, οι λογαριασμοί που δεν ξέρεις πόσο θα έρθουν και διάφορα άλλα κομμάτια της ζωής μου, από το 2004 έως σήμερα, ήρθαν και έκαναν την εμφάνισή τους πανυγηρικά, λες και ήθελαν να με εκδικηθούν που τα άφησα στην άκρη κάποιο καιρό.

Ναι, φίλοι μου, η νύχτα για μένα ήταν και θα είναι για πάντα το κέντρο της ζωής και της ενέργειάς μου. Η μπουζουκοσταρ με τα λαμέ Vrettos Vrettakos και τα ψηλοτάκουνα, τα 6 μπουζούκια εφ’ ενός ζυγού στον «χρυσό» Βέρτη, την εποχή του Posidonio, τα λαμέ κουστούμια των τραγουδιστών με τα μυτερά λουστρίνια τους… Όλα αυτά, τα αγαπημένα μου.

Και για να σας εξηγήσω τον τίτλο, ναι το πιστεύω αυτό που έγραψα. Είμαι αυτό που θέλησα να είμαι, αυτό που ήταν γραφτό να είμαι. Ένας νότιος νυχτερινός τύπος, που από έφευγε στα 15 του από το νησί του για να έρθει για ένα βράδυ να δει τη Βανδή στο REX και να επιστρέψει στο σχολείο του. 

Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.


Κλείνω με τους στίχους από το ολοκαίνουριο τραγούδι της Έλενας Παπαρίζου «Η Νύχτα», γιατί «η νύχτα σεντόνι, κορμιά τσαλακώνει, και ό,τι τελειώενει το κάνει σουξέ […] η νύχτα πληρώνει φιλιά που ματώνει και δεν πελαγώνει η νύχτα ποτέ. […] η νύχτα δηλώνει βεντέτα και μόνη και δεν μεγαλώνει. Στις φίρμες παγώνει και αποθεώνει τα πρώτα κασέ».