Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Να ‘μαστε πάλι εδώ.

Τι κάνετε; Εγώ μια χαρά (υπερβολή).

Τις τελευταίες μέρες, ενώ δεν συμβαίνει κάτι τραγικό, περνάω δύσκολα. Δηλαδή όχι ακριβώς δύσκολα, τύπου τι μου συμβαίνει Παναγιά μου και αχ να πάω στην Τήνο με τα γόνατα. Είναι αυτές οι μέρες που δεν ξέρεις ακριβώς τι τους λείπει, να καλή ώρα όπως όταν πας σε μια κηδεία ανθρώπου που δεν ξέρεις καλά. Νιώθεις πως κάνεις κάτι καλό, αλλά δεν ξέρεις τον λόγο.

Έτσι κι εγώ αυτές τις μέρες κάθομαι και κοιτάω τον ουρανό και λέω νταξ μωρέ, αυτό μάλλον είναι που λένε ζωή και καθημερινότητα. Όχι, αυτές τις μέρες σημαντικά προβλήματα δεν έχω. Νιώθω καλά, υγιής, όμορφος, παραγωγικός, με ζήτηση, με συζήτηση. Οπότε κανένα πρόβλημα με μένα.

Και ποιος είπε ότι έχω πρόβλημα με μένα; Με τους άλλους έχω. Χα! Γενικά, υπό άλλες συνθήκες και σε μια άλλη εποχή, θα ήμουν ένας κακός αυλικός βασιλιά, ίσως και ο ίδιος ο εστεμμένος, που θεωρητικά θα χαρακτηριζόταν ως μισάνθρωπος γιατί το μόνο που θα τον ένοιαζε θα ήταν η καινούρια του άμαξα και ο χορός που θα πρέπει να παραβρεθώ τον άλλο μήνα και ουφ τι σόι φράκο να φτιάξεις πάλι με πανάκριβα μετάξια και εξωτικά φτερά.

Αντίθετα, ζω στην Αθήνα του 2014. Μίζερο, αλλά συνάμα ελπιδοφόρο. Να σκεφτόμουν σήμερα πόσο μαγικό είναι αυτό που συμβαίνει κει κάτω στην Αμφίπολη και φανταζόμουν πως ιστορικοί του μέλλοντος θα βρουν τον τάφο μου και θα πουν μαλάκα μου, πολύ τον αγαπούσαν αυτόν εδώ οι δικοί του. Γιατί στην τελική, όχι καρυάτιδες δεν θέλω στον τάφο μου, μόνο να ‘ναι στο Α’ νεκροταφείο της Αθήνας να πιάνω πού και πού κουβέντα με την Αλίκη και την Τζένη – γιατί κακά τα ψέματα στην Ελλάδα του σήμερα τι άλλο έμεινε να θαυμάζεις; Εντάξει και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στη μνήμη του οποίου ψηφίζω ακόμα Δεξιά, αλλά δεν νομίζω πως είναι στο Α’ γιατί οι απόγονοι του φτιάχνουν Ιδρύματα για κάνουν τάφους πριβέ. Τι σας νοιάζει εσάς πού θα θαφτώ εγώ θα μου πείτε. Με το δίκιο σας.

Κατά τα άλλα, οι μέρες περνούσαν βασανιστικά χωρίς adsl στο σπίτι για μια βδομάδα, γιατί ο ΟΤΕ μπήκε στη νέα εποχή της vdsl και μας έκοψε και το τηλεφωνικό σήμα για να μάθουμε πιθανότατα τι είχαμε και τι ζητάμε να χουμε. Και παράλληλα η Vodafone μάλλον ξέχασε πως η Κηφισιά είναι ένα σικ προάστιο με 2500 ευρώ το τετραγωνικό (στα δεκαετίας μη νομίζεις τίποτα νεόκτιστα) και μου έβγαζε no service το φοιτητικό καρτοκινητό μου, που χτυπάει σε iPhone 5S γιατί έχουμε και ένα πρόσωπο ρε πούστη μου.

Μέχρι που έκανα και κήρυγμα στον κολλητό μου περί ηθικής, τόσο πολύ βαριόμουν. Δηλαδή ποιος εγώ; Πού σαν την Ασπασία πετάω το τακούνι κι ανεβαίνω στο τραπέζι. Τι τα θες, νομίζω αρχίζω και τα χάνω. Πόση βαρεμάρα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος;

Και τώρα που μιλάμε, σκατά μιλάμε εγώ σου γράφω μόνος μου έναν ακατανόητο μονόλογο, γύρισα σπίτι, έβαλα ταινίες και είδα 5 λεπτά από το Mama Mia, 5 λεπτά από το Δεσποινίς Διευθυντής, 5 λεπτά από τον Σωματοφύλακα και 5 λεπτά από το Pretty Woman. Δηλαδή όλα μαζί τελείωναν; Και έκατσα και είδα μετά το Κοινωνία Ώρα Μηδέν –γιατί δεν είχε κάτι άλλο να δω- και μαλάκα μου, πόσο ωραίος ο Κούρκουλος, δεν τον είχα προσέξει ποτέ και κρίμα που δεν του μοιάζω.

Ε αυτά, όλα σας τα ‘πα. Εσείς, όμως, δεν μου είπατε. Όλα καλά;