Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Η πρώτη μου φορά

Πριν ξεκινήσεις το διάβασμα, πάτα play εδώ. Έτσι κυλάει καλύτερα. 



Είναι η πρώτη μου φορά. Η πρώτη φορά που θέλω να πετύχουν τα πράγματα. Βαρέθηκα τα λάθη και κυρίως τα λάθη μου. Πώς γίνεται να συμβουλεύεις, αν εσύ δεν εφαρμόζεις τους κανόνες; Και δεν είναι θέμα σκοπού, δεν είναι θέμα στόχου. Είναι θέμα ενηλικίωσης, εξέλιξης, αυτοσεβασμού.

Αφορμές στη ζωή υπάρχουν πάντα – σχεδόν ούτε νερό δεν πίνουμε, αν δεν υπάρξει αυτό το κάτι που θα μας ζεστάνει. Ωστόσο, οι αφορμές δεν αρκούν πάντα ώστε η ξαφνική αλλαγή να γίνει κάτι μόνιμο, μεστό. Κάτι χαρακτηριστικό.

Είναι η πρώτη φορά που η σελίδα όχι απλά πρέπει να γυρίσει, αλλά επιβάλλεται. Και δεν επιβάλλεται εξ ανάγκης, αλλά εκ πεποιθήσεως. Για να προχωρήσεις στη ζωή σου πρέπει να σπάσεις δεσμά, να αποχωριστείς, να ματώσεις, ίσως και να πληγωθείς βαθιά. Το θέμα δεν είναι όμως να κάνεις την πρώτη κίνηση, να νιώσεις το τραύμα και μετά να γυρίσεις πίσω σαν πληγωμένος γάτος, γλείφοντας την πληγή σου.

Μάτωσες; Γδάρθηκες; Εμπρός, λοιπόν, συνέχισε. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Αφού την έχεις την πληγή ήδη. Και αν γυρίσεις πίσω; Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα καταλάβεις ότι μάτωσες τσάμπα και βερεσέ και θα πρέπει να ξαναματώσεις για να πας όχι μόνο πιο πέρα, αλλά εκεί που είχες φτάσει ήδη.

Οπότε, αυτή είναι η στιγμή. Αυτή είναι η πρώτη φορά. Που όλα θα γίνουν σωστά. Όχι όπως πρέπει, αλλά όπως σου πρέπει. Όπως ακριβώς σου αξίζει. Ο λαός λέει τα περί τροχού και όχι άδικα. Ο τροχός γυρνάει μόνο και ναι, ο φτωχός γαμάει. Και άσχημα, μάλιστα, αν τον έχεις πονέσει παλιότερα. Το μόνο που ο σοφός λαός – σοφά – δεν αποκαλύπτει είναι ότι για να γυρίσει ο τροχός πρέπει κάποιος να τον σπρώξει. Και αν δεν είσαι εσύ αυτός, τότε ποιος;

Αν τα πρώτα 50 χρόνια είναι δύσκολα, αναλογίσου πόσο δύσκολες είναι δυο μέρες για κάτι που μπορεί και αξίζει να κρατήσει δυο ζωές. Σκέψου το και θα με θυμηθείς. Εγώ πάντως τα μηνύματά μου τα πήρα. Και είναι η πρώτη μου φορά.